เดิมเฉินฮวนฮวนหลับตาอยู่ รู้สึกมึนๆและเผลอหลับไป
ทันใดนั้น เธอได้ยินเพื่อนร่วมห้องหลายคนตะโกนชื่อเธอ และดูเหมือนว่าพวกเธอพึ่งจะหารือกันถึงเฟิงหานชวน
เฉินฮวนฮวนลืมตาขึ้นมาทันที หรือว่าทุกคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงหานชวน?
“พวกคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” เฉินฮวนฮวนถามอย่างระแวดระวัง
“ฮวนฮวน พวกเรามีเรื่องจะรบกวนคุณ” ฉิวอิ๋งไม่มีความแค้นอะไรกับเฉินฮวนฮวน ดังนั้นเธอจึงหัวเราะและพูดกับเฉินฮวนฮวนว่า “ฉันคิดว่าเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไรกับคุณ”
“หัวหน้าหอพัก คุณหมายความว่าอะไร?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกงุนงง
“อะแฮ่ม คือว่าพวกเราทุกคนอยากรู้จักตัวตนของชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นที่ฐานเมื่อค่ำวันนี้ พวกเราคิดว่าบางทีหลินอวี่หยางอาจจะรู้ เธอต้องการจะเป็นเพื่อนกับคุณไม่ใช่เหรอ？ คุณไปสอบถามกับเธอให้หน่อยได้ไหม？ ” ฉิวอิ๋งถือว่าลดตัวลงมาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน
เธออยากรู้ตัวตนของชายหนุ่มคนนั้นจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหนีซวงบอกกับซูเวยว่า ชายหนุ่มคนนั้นมีเกียรติมาก มันยิ่งทำให้ฉิวอิ๋งรู้สึกสนใจมากขึ้น
ที่จริงไม่ใช่แค่ฉิวอิ๋งเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่น ๆ เพียงแค่ได้พบเห็นเฟิงหานชวนไม่มีใครที่จะไม่สนใจ?
เฉินฮวนฮวนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่แท้เมื่อครู่ที่พวกเธอเพิ่งเรียกชื่อตัวเธอก็เพื่ออยากให้เธอไปหาหลินอวี่หยางเพื่อสอบถามถึงตัวตนของเฟิงหานชวน ไม่ใช่ว่าค้นพบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงหานชวน
“ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับหลินอวี่หยางและไม่คิดที่จะเป็นเพื่อนกับเธอ เกรงว่าไม่สามารถช่วยคุณได้” เฉินฮวนฮวนปฏิเสธโดยไม่ลังเล
ประการที่หนึ่ง เธอไม่ได้ตั้งใจจะเป็นเพื่อนกับหลินอวี่หยางจริงๆ ประการที่สอง มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไปสอบถามเกี่ยวกับตัวตนของเฟิงหานชวน
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรู้จักเฟิงหานชวนดีไปกว่าเธอ ดังนั้นเธอจะเป็นคนเริ่มสอบถามเกี่ยวกับตัวตนของเฟิงหานชวนได้อย่างไร?
“เฉินฮวนฮวน คุณ… คุณไม่ควรทำอย่างนั้น หลินอวี่หยางอยากเป็นเพื่อนกับคุณ คุณยังหลอกให้เธอตายใจ* เธอไม่ใช่ผู้ชายซะหน่อย” จ้าวซีเบ้ปาก เธอแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม และน้ำเสียงของเธอก็ผิดแปลกเป็นพิเศษ
“จ้าวซีฉันไม่เคยมีเรื่องกับคุณ ความแค้นระหว่างคุณกับเกาเหวิน ถูกโยนมาที่ฉันเหรอ” เฉินฮวนฮวนตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าแล้วพูดอีกว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ฉันจะคบใครเป็นเพื่อนหรือไม่ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับคุณเลย”
“เธอ!” จ้าวซีจ้องเฉินฮวนฮวนตาเขม็งด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถพูดตอบโต้ได้
ในใจเธอก็อยากรู้จักตัวตนของชายหนุ่มมากเป็นธรรมดา แต่เธอกับหลินอวี่หยางไม่รู้จักกันเลย ไม่มีทางที่จะสอบถามและก็ไม่สามารถล้วงข้อมูลอะไรจากทางหนีซวงได้
อันที่จริง เธอเองก็กังวลใจมากเช่นกัน
“ใครกล้ารังแกฮวนฮวนของพวกเรา!”
ในขณะเดียวกัน เสียงหยาบกระด้างของผู้หญิงดังขึ้นที่ประตู
ทันทีหลังจากนั้นประตูถูกเปิดออก หลินอวี่หยางและผู้ติดตามทั้งสามของเธอก็เดินเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่
“หลินอวี่หยางคุณมาที่นี่ได้ยังไง” จ้าวซีแสดงสีหน้าประหลาดใจทันทีและคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เหมาะเจาะยิ่ง
“ฉันมาหาฮวนฮวนของพวกเรา เมื่อกี้คุณรังแกเธอหรือ?” หลินอวี่หยางกอดอกพร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้เตียงของจ้าวซีอย่างขุ่นเคือง
จ้าวซีรีบยิ้มและโบกมือของเธออธิบายว่า: “ฉันรังแกเธอที่ไหน ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฮวนฮวนเป็นเพื่อนกับคุณต่างหาก! ฮวนฮวน เธอว่าใช่ไหม”
จ้าวซีส่งสายตาให้เฉินฮวนฮวนเป็นพิเศษ เธอไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าหลังจากที่เฉินฮวนฮวนให้บทเรียนแก่หลินอวี่หยาง กลับทำให้หลินอวี่หยางปกป้องเธอขนาดนี้
“ฮวนฮวน คุณไม่พิจารณาที่จะเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆหรือ?” หลินอวี่หยางถามขณะที่เดินตรงไปที่เตียงและนั่งลงข้างเตียงของเฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นนั่งกำลังคิดที่จะปฏิเสธ แต่ถูกขัดจังหวะด้วยคำพูดของจ้าวซี: “อวี่หยาง นี่คุณรู้หรือเปล่าว่าหนุ่มหล่อที่ทุกคนกำลังพูดถึงคือใคร”
จ้าวซีรู้สึกเคืองเฉินฮวนฮวนเป็นอย่างมาก เธอจงใจขัดจังหวะการสนทนาระหว่างเฉินฮวนฮวนกับหลินอวี่หยาง รวมทั้งเธออยากใช้โอกาสนี้ถามหลินอวี่หยางด้วย
“หมายถึงชายหนุ่มรูปหล่อที่พวกคุณกำลังพูดถึงคนนั้น?”หลินอวี่หยางรู้ว่าจ้าวซีต้องการถามอะไรและพูดว่า “ที่จริงแล้วมีฉันอยู่ทั้งคน ตัวตนของผู้ชายคนนั้นค้นหาง่ายจะตาย!”
“จริงเหรอ?” ดวงตาของจ้าวซีเป็นประกาย
ผู้หญิงทุกคนในที่นี้ยกเว้นหลินอวี่หยางและเฉินฮวนฮวน ต่างก็จ้องมองชายหนุ่มตาเป็นมัน
“ฮวนฮวนเธอต้องการทราบตัวตนของชายคนนั้นหรือเปล่า？ เพียงแค่เธอพูดว่าต้องการมาคำเดียว ฉันก็สามารถสืบหาให้เธอได้!” หลินอวี่หยางมองไปที่เฉินฮวนฮวนอย่างตื่นเต้นและรอคำตอบของเฉินฮวนฮวนอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันไม่ต้องการ” เฉินฮวนฮวนตอบโดยไม่ลังเล
เฉินฮวนฮวนไม่ต้องการแน่นอน เพราะนั่นคือสามีของเธอ ไม่ว่าเธอจะใจกว้างแค่ไหน เธอก็ไม่ต้องการให้ผู้หญิงมากมายพูดถึงสามีของเธอ
ยิ่งไปกว่านั้น หากพวกเธอค้นพบจริงว่าชายคนนั้นคือเฟิงหานชวน แล้วล้วงลึกเรื่องส่วนตัวของเฟิงหานชวน แล้วก็มาถึงตัวเธอเอง มันจะกลายเป็นปัญหาจริงๆ
“ทำไมหล่ะ เธอไม่สนใจผู้ชายคนนั้นเหรอ?” หลินอวี่หยางคิดว่าพบวิธีเข้าหาเฉินฮวนฮวน แต่คิดไม่ถีงว่าเฉินฮวนฮวนจะไม่สนใจอะไรเลย
“ไม่” เฉินฮวนฮวนตอบอย่างเฉยเมยอีกครั้ง
หลังจากที่จ้าวซีได้ยิน เธอยิ้มเจื่อนๆและพูดประชดว่า: “เธอยังไม่เคยเห็นลักษณะท่าทางของชายคนนั้นถึงไม่สนใจ ถ้าเธอได้เห็นจริงๆ ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะอยู่เฉยได้!”
“ใครบอกว่าฉันไม่เคยเห็นลักษณะท่าทางของผู้ชายคนนั้น?” เฉินฮวนฮวนมองไปที่จ้าวซีด้วยดวงตาใสซื่อที่สงบนิ่งและน้ำเสียงที่เรียบเป็นพิเศษ
“เฉินฮวนฮวน เธอเคยเห็นหรือ？” จ้าวซีรู้สึกแปลกใจทันทีทันใด
เธอทำไมถึงจำได้ว่าเฉินฮวนฮวนน่าจะไม่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น? ในบรรดาเด็กฝึกหญิงในเวลานั้น ไม่มีแม้แต่เงาของเฉินฮวนฮวน!
“ฉันไม่เคยเห็น” เฉินฮวนฮวนรีบกลับคำทันที
เมื่อกี้ใจของเธอร้อนรุ่มและเธอต้องการอยู่เหนือจ้าวซี สุดท้ายเธอเกือบพลั้งปากซะแล้ว
“ฉันก็ว่า เธอไม่เคยเห็นถึงนิ่งได้แบบนี้ ถ้าเธอเห็นฉันคิดว่าเธอจะเป็นคนแรกที่ติดแจ!” จ้าวซียิ่งอยู่ยิ่งไม่พอใจเฉินฮวนฮวน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยการประชดประชัน
“จ้าวซี เธอพูดกับฮวนฮวนของบ้านฉันแบบนี้ได้ยังไง!” หลินอวี่หยางลุกขึ้นยืนมือเท้าเอวจ้องมองที่จ้าวซีอย่างดุดัน
จ้าวซีขี้ขลาดขึ้นมาทันที เธอเบ้ปากแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ใครใช้ให้เธอไม่ทำตามคำขอของคุณ บอกคุณว่าไม่ต้องสืบหาชายคนนั้น พวกเราเลยร้อนใจ!”
“ไม่ว่ายังไง ห้ามเธอปฏิบัติต่อเฉินฮวนฮวนแบบนี้ ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่เกรงใจเธอ” หลินอวี่หยางชี้ไปที่จ้าวซีและข่มขู่อย่างดุ
เฉินฮวนฮวนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก เธอรู้สึกว่าหลินอวี่หยางคนนี้กลายเพื่อนกับเธอแล้ว?
แต่ละคำก็ฮวนฮวนของบ้านฉัน!
“หลินอวี่หยาง ฉันกับคุณไม่ใช่เพื่อนกัน คุณไม่จำเป็นต้องเรียกชื่อเล่นของฉัน” เฉินฮวนฮวนทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
“ฮวนฮวน ฉันจะพูดไว้ที่นี่เลยนะ เพื่อนอย่างคุณฉันคบหาแน่นอน ฉันไม่สนว่าคุณจะเห็นด้วยหรือเปล่า ฉันจะปกป้องคุณในฐานตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!” หลินอวี่หยางหันหน้าไปหาเฉินฮวนฮวน ตบหน้าอกตัวเองกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
เฉินฮวนฮวน: “…”