ตอนที่ 551 ศิลาดำลึกลับ (8) / ตอนที่ 552 ศิลาดำลึกลับ (9)
ตอนที่ 551 ศิลาดำลึกลับ (8)
หนึ่งในกลุ่มของมู่เชียนฟานถูกหนองน้ำลึกกลืนลงไปทันที เขาเสียชีวิตอย่างเงียบๆ โดยไม่เห็นแม้แต่ศพ
นอกจากหนองน้ำลึกแล้ว ยังมีสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดซ่อนอยู่ในหมอก พวกเขาทุกคนถูกสัตว์วิญญาณที่อยู่ในหมอกโจมตี เสียชีวิตไปกว่าครึ่ง แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือในหมอกนั้นยังมีพิษร้ายแรงซ่อนอยู่ ตอนแรกพวกเขาก็ไม่มีใครสังเกตเห็น แต่จนกระทั่งคนที่เหลือไม่กี่คนรอดออกมาจากหมอก บาดแผลในร่างกายของพวกเขาก็เริ่มเปื่อยเน่า หลังจากพิษร้ายแพร่กระจายเข้าไปในอวัยวะภายในของพวกเขา พวกเขาจึงจะตระหนักได้ว่าด้านล่างหน้าผานี้น่ากลัวเพียงใด
ในหมอกที่มองไม่เห็นนิ้วมือ มีพิษร้าย หนองน้ำลึก และสัตว์วิญญาณที่สามารถฆ่าพวกเขาได้ทุกที่ทุกเวลา
ในที่สุด มู่เชียนฟานก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดทั้งๆ ที่คนเหล่านั้นรู้ตำแหน่งของผาสุดขอบฟ้า แต่ก็ยังขอให้พวกเขาลงไปด้านล่างหน้าผาเพื่อสำรวจ เกรงว่าคนเหล่านั้นคงจะรู้อยู่แล้วว่าด้านล่างหน้าผานั้นน่ากลัวเพียงใดจึงเลยยอมทุ่มเงินมากมายขนาดนั้น
แต่ทุกอย่างก็สายไปแล้ว เพราะนอกจากมู่เชียนฟาน พี่น้องในกลุ่มของเขาทั้งสิบเอ็ดคนได้เสียชีวิตหมดแล้ว พวกเขาไม่ได้อะไรเลยนอกจากหยกดำที่ตัดไม่ได้ชิ้นนั้น
หากไม่สามารถวาดแผนที่ทั้งหมดออกมาได้ก็ไม่สามารถรับค่าตอบแทนที่เหลือจากคนนั้นได้ หลังจากที่มู่เชียนฟานกลับมา เขาก็ไปค้นหาคนเหล่านั้น แต่เมื่อคนเหล่านั้นได้ยินว่ากลุ่มของมู่เชียนฟานเสียชีวิตเกือบทั้งหมด พวกเขาก็ไม่อยากพูดคุยกับมู่เชียนฟานอีก พวกเขาแค่ถามมู่เชียนฟานว่าพวกเขาพบอะไรในผาสุดขอบฟ้าบ้างแล้วไล่เขาออกไป
พี่น้องทั้งหมดเสียชีวิตแล้ว แต่เขากลับต้องกอดหินเก่าๆ ก้อนนี้ไว้แล้วใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัว เพื่อปลอบครอบครัวของพี่น้องเขา มู่เชียนฟานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมอบหยกดำให้เหอฉางเล่อนำมาประมูลที่โรงประมูลชานหลิน
หลังจากที่มู่เชียนฟานเล่าเรื่องราวทั้งหมดนี้จบ เขาก็ก้มศีรษะลง มือที่กำไว้แน่นของเขาเต็มไปด้วยเลือด
ทุกสิ่งที่อยู่ด้านล่างผาสุดขอบฟ้าฝังลึกอยู่ในใจเขา เสียงกรีดร้องของพี่น้องก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิตดังขึ้นมาในความฝันของเขาทำให้เขาถูกฝันร้ายหลอกหลอนมาโดยตลอด
“ที่นั่นไม่ใช่ที่ที่ดี พวกเจ้าแค่ฟังก็พอ ถือว่าฟังนิทานเรื่องหนึ่ง” หลังจากที่เงียบไปนาน มู่เชียนฟานก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความโศกเศร้า
หากพวกเขาไม่โลภมากในค่าตอบแทนนั้น หากพวกเขายังคงรับแค่งานง่ายๆ พี่น้องของเขาก็คงไม่ต้องเสียชีวิตและเขาก็ไม่ต้องกลายเป็นสภาพแบบนี้
อาการบาดเจ็บของมู่เชียนฟานนั้นหนักมาก ตอนนี้เขากลับมาได้สักพักแล้ว แต่บาดแผลของเขาก็ยังคงเน่าเปื่อยอย่างต่อเนื่อง ผ้าพันแผลไม่ได้ใช้เพื่อป้องกันบาดแผล แต่เขาแค่ไม่ต้องการให้สภาพของเขาทำให้คนอื่นหวาดกลัว
ในร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพิษร้ายจากผาสุดขอบฟ้า เขารู้ว่าเขามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาแค่หวังว่าก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาสามารถดูแลครอบครัวของพี่น้องที่เสียชีวิตเหล่านั้นได้
จวินอู๋เสียฟังเรื่องราวของมู่เชียนฟานอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย
แต่เฉียวฉู่และคนอื่นๆ กลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึมมาก
“ข้าทำให้พวกเจ้าตกใจใช่หรือไม่ ฮ่าฮ่า…แท้จริงแล้วมันก็ไม่มีอะไร แค่อย่าไปที่นั่นก็พอ” มู่เชียนฟานคิดว่าพวกเขาตกใจกับสิ่งที่เขาเจอมา เขาจึงรีบเปลี่ยนน้ำเสียงและแสร้งทำเป็นผ่อนคลาย
“เจ้าจะอยู่ที่ตำบลชานหลินไปอีกสักพักหรือไม่” ทันใดนั้น จวินอู๋เสียก็กล่าวขึ้นมา
ตอนที่ 552 ศิลาดำลึกลับ (9)
มู่เชียนฟานหยุดชะงักครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
“พวกข้าเป็นคนของตำบลชานหลิน ข้าต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ถ้าพวกเจ้าอยากพบข้าก็มาหาข้าได้ สามารถไปหาข้าได้ที่ห้องสุดท้ายบนถนนสายเหนือ แต่ว่า…” มู่เชียนฟานมองผ้าพันแผลบนตัวของตัวเองแล้วกล่าวว่า “ถ้าอยากฟังอะไรอีก พวกเจ้าต้องรีบไปหาข้า เพราะเกรงว่าสภาพร่างกายของข้าตอนนี้คงอยู่ได้อีกไม่นาน
“อาการบาดเจ็บของร้ายแรงมากหรือ” เมื่อได้ยินคำพูดของมู่เชียนฟาน ฮวาเหยาก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าวถาม
มู่เชียนฟานพยักหน้า “ที่ข้ารอดมาได้จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว” พี่น้องที่ไปกับเขาเสียชีวิตหลังจากโดนยาพิษไม่กี่ชั่วยาม มู่เชียนฟานสามารถอยู่รอดได้จนถึงตอนนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็คาดไม่ถึง
“สามารถให้ข้าดูได้หรือไม่” จวินอู๋เสียกล่าว
มู่เชียนฟานหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่จวินอู๋เสียอย่างลังเลใจ “มันน่ากลัว เจ้าอยากดูจริงๆ หรือ”
เขากลัวว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะทำให้เด็กหนุ่มคนนี้ตกใจจริงๆ
จวินอู๋เสียพยักหน้า
มู่เชียนฟานถอนหายใจและค่อยๆ เอาผ้าพันแผลที่มือซ้ายของเขาออกอย่างช้าๆ
ผ้าพันแผลถูกลอกออกพร้อมกับผิวหนังและเลือด ผิวหนังที่ถูกซ่อนไว้เป็นเวลานานก็เผยออกมาอีกครั้ง
เพียงแค่เหลือบมอง คนอื่นๆ ในห้องก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ
มือของมู่เชียนฟานเหมือนถูกน้ำมันร้อนราดลงไป ไม่มีเนื้อดีๆ แม้แต่ชิ้นเดียว เนื้อสีแดงสดถูกปกคลุมด้วยน้ำหนองสีขาวเหมือนชิ้นเนื้อที่กำลังเน่าเปื่อย นิ้วก้อยของเขาเน่าเปื่อยไปแล้วครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นกระดูกสีขาวที่มีเนื้อแดงติดอยู่
กลิ่นคาวเลือดผสมกับกลิ่นเน่าเปื่อยค่อยๆ กระจายไปทั่วห้อง
ใบหน้าของเฉียวฉู่และคนอื่นๆ ค่อยๆ ซีดขาวเล็กน้อย
เมื่อเห็นเช่นนั้น มู่เชียนฟานจึงรีบหยิบผ้าพันแผลขึ้นมาพันอีกครั้ง แต่มือเล็กๆ กลับจับผ้าพันแผลที่เขาวางกระจัดกระจายไว้
จวินอู๋เสียหรี่ตามองฝ่ามือที่กำลังเน่าเปื่อยของมู่เชียนฟาน สภาพของมือเขาค่อนข้างคล้ายกับพิษที่นางเคยหลอม แต่ดูจากความเร็วแล้ว ความเร็วในการเน่าเปื่อยนั้นช้ากว่ามาก และเป็นไปไม่ได้ที่เนื้อหนังจะเกิดใหม่
นางไม่สนใจว่าฝ่ามือที่เปื่อยเน่านี้จะน่ากลัวเพียงใด จวินอู๋เสียลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ ตรวจสอบฝ่ามือของมู่เชียนฟานอย่างละเอียด
มู่เชียนฟานตกใจกับการกระทำของจวินอู๋เสียมาก เพราะเหตุใดเด็กที่อายุน้อยที่สุดคนนี้จึงไม่กลัวเลย ไม่เพียงแต่ไม่ถอยแต่นางยังก้าวเข้ามาดู ต้องรู้ว่า แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังอยากอาเจียนเมื่อเห็นเนื้อที่เน่าเปื่อยของตัวเอง
แต่ใบหน้าของเด็กน้อยคนนี้กลับนิ่งเฉย
ในขณะที่มู่เชียนฟานกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เฉียวฉู่ซึ่งนั่งตรงข้ามเขาก็ส่งสัญญาณให้เขาเงียบ หลังจากนั้น เขาก็แสดงรอยยิ้มที่เป็นมิตรให้มู่เชียนฟาน
มู่เชียนฟานไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจะทำอะไร แต่คนที่กำลังจะเสียชีวิตอย่างเขาก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล หาก จวินอู๋เสียไม่กลัว อยากดู เขาก็สามารถปล่อยให้นางดูได้อย่างเต็มที่
ผ่านไปสักพัก จวินอู๋เสียก็นั่งกลับไปที่เดิม นางมองไปที่มู่เชียนฟานด้วยสายตาเย็นชาและกล่าวว่า “ข้าต้องการตัดเนื้อบางส่วน”
ทันทีที่จวินอู๋เสียพูดออกมา อย่าว่าแต่มู่เชียนฟานเลย แม้แต่เฉียวฉู่กับเฟยเยียนก็ต่างตกใจเป็นอย่างมาก
ตัดเนื้อบางส่วน
เนื้ออะไร
นางจะตัดเนื้อจากมือของมู่เชียนฟานหรือ
ดวงตาของมู่เชียนฟานเบิกกว้าง เขากำลังสงสัยว่าเขาได้ยินผิดหรือไม่
“เจ้า…ต้องการเนื้อของข้าหรือ” แม้ว่าเขาจะเคยผ่านอะไรมามาก แต่มู่เชียนฟานก็ยังตกใจกับคำพูดของจวินอู๋เสีย