บทที่321 เกรงว่าจะไม่เหลือความหวังอะไรแล้ว
หลังจากที่จัดแจงอะไรเสร็จไอ้หนวดก็ออกไป เหลือเพียงเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อ ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่
ไอ้หนวด……เป็นใครกันแน่นะ？
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าไอ้หนวดน่าจะมาที่นี่เพราะมีเป้าหมายอะไรบางอย่าง แต่ว่าในเมื่อเขาช่วยตัวเองขนาดนี้ งั้นตัวเองก็ต้องจดจำว่าเขาเคยช่วยเหลือเอาไว้ด้วย
หลังจากที่ไอ้หนวดออกไปก็ไม่ได้ไปทำงานทันที แต่ไปหาจ้าวเสวียไห่เสียก่อน
“ผู้รับผิดชอบจ้าว ภรรยาของฉันถึงอย่างไรก็ยังท้องอยู่ ดังนั้น……งานนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเธอ การทำงานบ้านฉันยังช่วยเธอเลย ให้เธอพักผ่อนก่อนระยะหนึ่งได้ไหม？”
ไอ้หนวดพูดกับจ้าวเสวียไห่
จ้าวเสวียไห่ขมวดคิ้ว ด้วยความหงุดหงิดใจอย่างเห็นได้ชัด
พวกเขานั้นไม่ใช่องค์กรอุปถัมภ์อะไร ทำไมต้องเลี้ยงคนที่ไม่ทำงานด้วย ดังนั้นสำหรับคำขอของไอ้หนวดนี้ เขาคงไม่พอใจสักเท่าไหร่
“ในเมื่อทำไม่ได้ แล้วจะมาทำไม？” น้ำเสียงของจ้าวเสวียไห่ดูไม่น่าฟังเท่าไหร่
เมื่อได้ยินดังนั้นไอ้หนวดก็เงียบไปสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้น： “ภรรยาของฉัน……อยากจะตามฉันมา ดังนั้น……ตอนนี้เธอแค่ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ถึงอย่างไรเดินทางมาไกล พักผ่อนสักวันสองวัน แล้วค่อยเริ่มทำงานได้ไหม？”
จ้าวเสวียไห่ยังไม่พูดอะไรในตอนแรก แต่เมื่อคิดถึงใบหน้าสุดสวยของเจียงหยุนเอ๋อ สีหน้าของเขาก็ดีขึ้นหน่อย ก่อนจะโบกมือพลางพูดขึ้น： “ก็ได้ๆ งั้นให้เธอพักผ่อนก่อนเถอะ”
เจียงหยุนเอ๋อยังอยู่ที่ที่พักในตอนนี้ เมื่อเห็นด้านนอกครึกครื้น และได้ยินว่าพวกเขาเตรียมตัวจะไปทำงานแล้ว
“หม่ามี้ คนด้านนอกกำลังจะไปทำอะไรกันเหรอ？” ถวนจื่อดึงเสื้อผ้าของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะถามขึ้น
เจียงหยุนเอ๋อมองด้านนอกด้วยความกังวล ถึงแม้ว่าไอ้หนวดจะกำชับตัวเองเอาไว้แบบนั้นแล้ว แต่ว่า……ถ้าเกิดว่าคนดูแลเขาไม่ยอมจะทำอย่างไรนะ？
เห้อ ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่ากำลังท้องไส้ จะลำบากหน่อยก็คงไม่เป็นไร แต่นี่……
ในตอนนั้น ด้านนอกมีเสียงเคาะประตู มีคนยืนอยู่ด้านนอกหนึ่งคน เหมือน กำลังเร่งพวกเขาให้ไปทำงาน
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อ ก็ขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้น： “คุณคือคนที่สามีขอลาหยุดให้ใช่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป ก่อนจะรีบพยักหน้า： “ใช่”
“อือ โอเค” คนคนนั้นไม่ได้พูดอะไรมาก เมื่อถามจนรู้เรื่องแล้วก็จากไป
ทางฝั่งลี่จุนถิงก็ตามมาถึงในที่สุด มาพร้อมกับอีกสองคนด้วย
ทั้งสองคนนั้นคนหนึ่งชื่ออั้นหยิ่ง อีกคนหนึ่งชื่อว่าอั้นเย่ ทั้งสองคนคือคนที่ชิงโม่ฝึกมาเพื่อเป็นนักฆ่าโดยเฉพาะ
“ตรวจสอบไปถึงไหนแล้ว？” อารมณ์ของลี่จุนถิงก็รีบร้อนเป็นอย่างมาก
“คุณนายถูกพาไปที่ฐานการผลิตขนาดใหญ่ ที่นั่น……ถือว่าเป็นที่อโคจรเลยก็ได้”
อั้นหยิ่งมองลี่จุนถิง ด้วยอารมณ์หนักใจ
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าของลี่จุนถิงก็ดูไม่ดีมากกว่าเดิม เหมือนจะเดาอะไรบางอย่างได้จากการที่เขาอธิบาย
“คุณกำลังจะบอกว่า……มันเป็นฐานปฏิบัติการอาวุธงั้นเหรอ？”
อั้นหยิ่งกับอั้นเย่สบตากับ ก่อนจะพยักหน้า
ที่นั่นเป็นเหมือนโรงงานทั่วไป แต่อันที่จริงมันเป็นฐานอาวุธที่ใหญ่ที่สุดในแบบสามเหลี่ยมทองคำ ก็คือโกดังเก็บฐานปฏิบัติการอาวุธขนาดใหญ่
ไม่ต้องพูดถึงเจียงหยุนเอ๋อ ไม่ว่าจะเป็นใคร เมื่อเข้าไปที่นั่นแล้ว ก็แทบจะไม่มีโอกาสได้กลับออกมาอีกเลย
หลังจากที่ได้รู้แบบนี้แล้ว ใจของลี่จุนถิงก็หนักอึ้งไป พลางรู้สึกโกรธขึ้นมาด้วย
ใครอยากจะฆ่าแกงเจียงหยุนเอ๋อมากขนาดนี้นะ ถึงได้ส่งเธอไปในที่แบบนั้น！
ถ้าเกิดตัวเองไม่เข้ามาแทรก การไปของเจียงหยุนเอ๋อ จะต้องไม่ได้กลับมาอีกแน่นอน！
แต่ตอนนี้ถึงตัวเองจะรู้ที่อยู่ของเจียงหยุนเอ๋อ อยากจะช่วยเธอออกมา แต่เกรงว่าจะต้องเสียแรงไปอีกมากเลยล่ะ
ถึงจะรู้ว่าต่อไปจะต้องลำบากเป็นอย่างมาก แต่ลี่จุนถิงก็รู้เป็นอย่างดี ว่าเจียงหยุนเอ๋อคือคนที่เขาจะต้องช่วยกลับมา
เพียงไม่นาน ลี่จุนถิงก็เริ่มวางแผนกับชิงโม่เพื่อช่วยเจียงหยุนเอ๋อออกมา
“หรือไม่เอาแบบนี้ไหม พวกเราหาคนเข้าไปป่วน จากนั้นค่อยหาโอกาสในการช่วยคุณนายออกมา” ชิงโม่มองแผนที่ของฐานการผลิตที่อยู่ตรงหน้า พลางพูดขึ้น
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วเป็นปม ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะร้อนใจอยากจะช่วยเจียงหยุนเอ๋อเท่าไหร่ แต่ก็ยังต้องมีสติอยู่บ้าง
“แบบนี้พอได้ไหม？”
ชิงโม่ลูบคางของตัวเอง จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความแน่วแน่： “ที่นี่ถึงแม้ว่าจะอันตราย แต่ถึงอย่างไรก็มีคนเยอะ ถ้าเทียบกันแล้ว การช่วยคุณนายออกมาจากที่เยอะๆ นั้นมันไม่ได้ยากอะไร”
ลี่จุนถิงเดินเข้ามาหาชิงโม่ด้วยความเชื่อมั่น ในวันนี้เมื่อได้ยินชิงโม่พูดออกมา ก็ตอบรับอย่างง่ายดาย
สุดท้ายการตกลงของพวกเขา ก็ตัดสินใจให้สี่คนตรงไปยังที่นั่น แล้วปะปนเข้าไปเป็นแรงงานที่ลักลอบเข้ามา แค่นี้ก็สามารถเข้าไปได้อย่างง่ายดายแล้ว
……
เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อ กำลังพักอยู่ในหอพักตลอดช่วงบ่าย
ถึงแม้ว่ามันจะน่าเบื่อมาก แต่พวกเขาก็หาอะไรทำอย่างอื่นไม่ได้แล้ว
ตกดึกไอ้หนวดกลับมาแล้ว ในมือยังถือข้าวกล่องสองกล่องมาอีกด้วย
หลังจากที่เข้ามาแล้ว เขาก็มองเจียงหยุนเอ๋อที่นั่งไม่มีอะไรทำอยู่บนเตียง จากนั้นก็ยื่นข้าวกล่องให้
“เอาข้าวเย็นมาให้พวกคุณแล้ว บนเรือไม่มีอะไรอร่อยๆ ให้กินใช่ไหม？ถึงแม้ว่าอาหารที่นี่จะธรรมดา แต่ก็ดีกว่าบนเรือเยอะเลย”
เจียงหยุนเอ๋อรับข้าวกล่องมาอย่างงงๆ ในใจก็รู้สึกซึ้งจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว
ไอ้หนวดช่วยพวกเขามากขนาดนี้ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะขอบคุณเขาอย่างไร เลยขยับปากเล็กน้อย พลางพูดขึ้น： “ขอบคุณมากจริงๆ”
ไอ้หนวดเดินมานั่ง ก่อนจะมองเจียงหยุนเอ๋ออยู่นาน และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ถามถึงความเป็นมาของเธอ
“คุณมาที่นี่ได้อย่างไรเหรอ？”
ความหมายนั้น หมายถึงเจียงหยุนเอ๋อไม่ควรจะมาที่นี่ด้วยซ้ำ
เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลงเล็กน้อย พลางพูดขึ้นเสียงเบา： “ฉันถูกคนลักพาตัวมา คนในประเทศอยากให้ฉันตาย”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็กำมือแน่น ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่ แต่เธอก็รู้ว่ามันอันตรายต่อตัวเองแต่ไหน
ไอ้หนวดขมวดคิ้วเป็นปมเบาๆ พลางถาม： “แล้วสามีของคุณล่ะ？”
“ตอนที่ถูกลักพาตัวมา เขาไม่รู้เลย แต่ตอนนี้รู้แล้ว ก็อาจจะมาช่วยฉันมั้ง？”
เจียงหยุนเอ๋อเอามือทาบหน้าอกตัวเอง พลางพูดขึ้นเสียงเบา
เธอเชื่อว่าลี่จุนถิงจะต้องมาช่วยตัวเองแน่นอน ไม่ว่าที่นี่จะเป็นที่ไหนก็ตาม
เมื่อได้ฟังคำพูดของเจียงหยุนเอ๋อจบ ถึงแม้ว่าไอ้หนวดจะเห็นใจเธอเป็นอย่างมาก แต่อันที่จริงก็มีความไม่เชื่ออยู่บ้างเล็กน้อย
นี่มันเป็นที่ที่สามารถเข้าไปได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน？
ความหวังของเจียงหยุนเอ๋อ เกรงว่าจะไม่เหลือแล้ว