เฉินฮวนฮวนฟังออกว่าเดิมทีแล้วคุณหนีซวงไม่ได้อยากไล่ซวนเลี่ยงและหลิวเฟยเฟยออก แต่เธอก็ไม่สามารถโต้แย้งคุณหนีซวง
เธอเดาว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนีซวงกับซวนเลี่ยงค่อนข้างดีมาก ไม่เช่นนั้นไม่มีทางไล่เฉินเฟยหยางออกแน่ ๆ
“ครูหนีคะ ในเมื่อเรื่องที่พวกเขาทำ ได้รับอภัยแล่ว ทำไมจะต้องไล่เฉินเฟยหยางออกด้วย?” จริง ๆ แล้วเฉินฮวนฮวนไม่ได้อยากสนใจเรื่องของซวนเลี่ยงและหลิวเฟยเฟย เธอแค่อยากช่วยเฉินเฟยหยางให้ได้อยู่ต่อเท่านั้น
ถึงอย่างไรที่เฉินเฟยหยางถูกไล่ออกก็เป็นเพราะเธอกลับไปช้า จนบังเอิญไปเห็นเรื่องไม่ดีของซวนเลี่ยงและหลิวเฟยเฟยโดยไม่ได้ตั้งใจ และล่วงเกินซวนเลี่ยงไป
“เฉินเฟยหยางทำผิดเรื่องอื่น ดังนั้นจึงถูกไล่ออก” คุณหนีซวงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นั่นนะสิ เด็กผู้ชายคนนี้ถูกไล่ออก ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย” ซวนเลี่ยงรีบทวงความบริสุทธิ์ให้ตัวเอง
แต่ยิ่งเขารีบอธิบายเท่าไหร่ เฉินฮวนฮวนก็ยิ่งมั่นใจว่าซวนเลี่ยงและหลิวเฟยเฟยนั่นสมรู้ร่วมคิดกัน ที่ไล่เฉินเฟยหยางออกเพราะอยากจะปิดปากของเฉินเฟยหยางเท่านั้นเอง
เฉินฮวนฮวนกัดฟันกรอดอยู่เงียบ ๆ เธอเพิ่งรู้สึกได้ถึงความมืดที่ครอบคลุมอยู่ในสังคมทั่วทุกหนแห่ง เธอยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงสวยอย่างเป็นระเบียบ และถามขึ้นอีกครั้งว่า : “ครูหนี งั้นขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าเฉินเฟยหยางทำผิดเรื่องอะไร ถึงได้โดนไล่ออก? แค่เรื่องความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างนักเรียนกับคุณครู มันร้ายแรงมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
คุณหนีซวงอึ้งงันไปในทันที เธอนึกไม่ถึงว่าเฉินฮวนฮวนจะเค้นถามแบบนี้ ความโกรธจึงได้คุกรุ่นขึ้น แต่กลับไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
ประการแรก เฉินเฟยหยางไม่ได้ทำผิดกฎร้ายแรง เธอจึงตอบกลับไปไม่ได้ ประการที่สอง เฉินฮวนฮวนเป็นคนของเฟิงหานชวน ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นภาพแบบนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะสั่งสอนเฉินฮวนฮวนแบบตามใจชอบได้
“ผู้อำนวยการหนี ในเมื่อเฉินเฟยหยางไม่ได้ทำผิดร้ายแรงอะไร ก็ให้เขาอยู่ต่อเถอะครับ” กู้ไหว่มองออกว่าเฉินฮวนฮวนนั้นเป็นผู้หญิงที่ใจนักเลงเอามาก ๆ เขายอมออกหน้าให้กับเฉินฮวนฮวน เพื่อช่วยให้เฉินเฟยหยางได้อยู่ต่อ
ตอนนี้คุณหนีซวงจะเห็นด้วยก็ไม่ได้ จะไม่เห็นด้วยก็ไม่ได้ จึงรู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจไม่น้อย
ถ้าเธอเก็บเฉินเฟยหยางไว้ แล้วถูกเฟิงหานชวนรู้เข้า นั่นไม่เป็นการล่วงเกินเฟิงหานชวนหรอกเหรอ?
แต่ถ้าเธอไม่เก็บเฉินเฟยหยางไว้ ขืนเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ต่อไปเด็กฝึกและพนักงานทุกคน รวมทั้งกู้ไหว่ผู้ชายที่ถือตัวแบบนี้ จะมองเธอยังไง?
“ครูหนีคะ ในเมื่อเฉินเฟยหยางไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมถึงไม่ให้เขาอยู่ต่อละคะ?” เฉินฮวนฮวนถามอีกครั้ง
เฉินเฟยหยางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับรู้สึกขลาดกลัวเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนกำลังบีบคุณหนีซวงเพื่อให้เขาอยู่ต่อ เขากลัวว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เขาและเฉินฮวนฮวนจะกลายเป็นคนที่คุณหนีซวงเกลียดที่สุดก็ได้
เดิมทีเขาตั้งใจจะโน้มน้าวเฉินฮวนฮวนไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แต่เมื่อคิดได้ จริง ๆ แล้วในใจลึกของเขาอยากจะอยู่ต่อ จึงไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกไป
“ได้ เฉินเฟยหยางอยู่ต่อได้ ถือว่าทั้งสองเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว พวกเธอรีบออกจากห้องทำงานของฉันได้แล้ว” คุณหนีซวงตอบตกลง แต่น้ำเสียงอึดอัดอย่างสุดจะทน
“ขอบคุณครูหนีมากนะคะ” เฉินฮวนฮวนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในใจ
เฉินเฟยหยางเองก็รีบโค้งตัวไปทางคุณหนีซวงเช่นกัน ก่อนจะพูดว่า : “ขอบคุณผู้อำนวยการหนีมากนะครับที่ให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะไม่ทำผิดพลาดอีกครับ เรื่องก่อนหน้านั้น เชิญผู้อำนวยการหนีชี้แนะได้เลย ผมจะนำไปปรับปรุงแก้ไข”
ถึงแม้ว่าเฉินเฟยหยางจะพูดแบบนี้ก็ตาม แต่ในใจของเขาก็มั่นใจว่าเป็นแผนการชั่ว ๆ ของซวนเลี่ยงอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ถูกไล่ออกทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยล่ะ?
นอกจากล่วงเกินซวนเลี่ยงแล้ว เขาก็ไม่เคยล่วงเกินใครอีกเลย
“เอาละ ๆ พวกเธอรีบออกไปได้แล้ว ฉันอยากพักผ่อน” ตอนนี้คุณหนีซวงกระวนกระวายอย่างมากทีเดียว
เฉินฮวนฮวนพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปเปิดประตูห้องทำงานเป็นคนแรก ตามมาด้วยคนอื่น ๆ ในห้องทำงาน ก่อนจะเดินออกไปทีละคน ๆ
หลังจากที่เสียงปิดประตูดังขึ้น ภายในห้องทำงานก็กลับมาเงียบลงอีกครั้ง
เมื่อมั่นใจว่าเสียงฝีเท้านอกประตูไกลออกไปเรื่อย ๆ แล้ว คุณหนีซวงก็รีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา และกดโทรหาเบอร์ผู้อำนวยการเหวินบริษัทหวาเถิงทันที
“ผู้อำนวยการเหวินคะ ฉันเอง หนีซวง” คุณหนีซวงทอดถอนใจ ก่อนจะรีบพูดว่า : “เรื่องไล่เฉินเฟยหยางออกนั้น ไม่สำเร็จค่ะ ถูกเฉินฮวนฮวนไล่ต้อน เรื่องก็เลยกลายมาเป็นแบบนี้……..”
คุณหนีซวงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายฟัง สุดท้ายก็พูดอย่างจนปัญญาว่า : “ฉันทำได้แค่ต้องให้เฉินเฟยหยางอยู่ต่อ เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง หรือว่าผู้อำนวยการช่วยถามท่านให้หน่อยได้ไหม? ว่ายังต้องการไล่เฉินเฟยหยางออกอีกไหม?”
………
หน้าบันไดชั้นห้า
เฉินฮวนฮวนกำลังลงบันได แต่จู่ ๆ กลับถูกหลิวเฟยเฟยจับแขนไว้
“เฉินฮวนฮวน คุณมันเลว！ กล้ามากนะที่ทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่มีวันปล่อยให้คุณอยู่อย่างมีความสุขหรอก!” หลิวเฟยเฟยยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้น
“เพียะ” เสียงตบดังขึ้น ซึ่งเสียงนั่นก้องกังวานไปทั่วทุกหนแห่ง
เฉินฮวนฮวนยืนตัวแข็งทื่อ เดิมทีเธอคิดว่าคงถูกหลิวเฟยเฟยตบสั่งสอนไปแล้ว แต่เมื่อได้สติกลับพบว่า เสียงตบนั่นเป็นฝ่ามือของหลินอวี่หยางที่ตบลงบนใบหน้าของหลิวเฟยเฟยเต็มแรง
“อ๊าก—— หยางหยาง คุณมาตบฉันทำไม?” หลิวเฟยเฟยยกมือขึ้นมากุมใบหน้า ก่อนจะมองไปยังหลินอวี่หยางด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็กรีดร้องเสียงแหลมออกไป
“หลิวเฟยเฟย ต่อไปอย่ามาพูดว่าฉันเป็นเพื่อนของคุณอีก ฉันอาย!” หลิวเฟยเฟยด่ากราดออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพูดด้วยความเกลียดชังว่า : “เมื่อกี้ตอนที่ฉันไม่ได้แทรกตัวเข้าไปในห้องทำงาน ไม่ใช่เพราะฉันอยากช่วยคุณ แต่เพราะฉันไม่อยากยุ่งเรื่องของคุณ”
“หยางหยาง ฉันเคยบอกแล้ว ฉันถูกบังคับ ฉัน……” หลิวเฟยเฟยอยากจะอธิบาย
“พอได้แล้ว ฉันไม่เคยเป็นเพื่อนกับคนอย่างคุณ” หลินอวี่หยางไม่อยากได้ยินคำอธิบายของหลิวเฟยเฟยอีก
หลิวเฟยเฟยโกรธฉุนเฉียวมาก เธอตกต่ำถึงขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเฉินฮวนฮวน เธอถลึงตาใส่เฉินฮวนฮวน ความโกรธที่สุมอยู่ในใจ ส่งผลให้ร่างกายสั่นเทิ้มราวกับใกล้จะระเบิด
“หยางหยาง คุณฟังฉันอธิบายก่อน!” หลิวเฟยเฟยร้อนใจอย่างมาก
เธอไม่ขอให้หลินอวี่หยางเชื่อเธอ คำอธิบายโดยทั่วไปของเธอในตอนนี้ เธอหวังแค่ขออย่าให้หลินอวี่หยางนำเรื่องนี้ไปฟ้องเฉียนเจ๋อเฟยก็พอ
วันนี้เธอไม่มีหวังที่จะได้รับการคัดเลือกให้เข้าทีมแล้ว ถ้าเรื่องคบชู้คนนั้นรั่วไหลออกไปอีก เธอได้ไม่คุ้มเสียแน่
“อธิบาย? คุณเก็บคำอธิบายไว้ใช้กับเฉียนเจ๋อเฟยเถอะ” หลินอวี่หยางหัวเราะอย่างเย็นชา
ทันทีที่หลิวเฟยเฟยได้ยิน เท้าที่อ่อนแรงได้ก้าวร่นไปด้านหลังอย่างโซซัดโซเซ ก่อนจะกระแทกเข้าไปในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง เมื่อเธอหันกลับไป ก็เห็นว่าเป็นซวนเลี่ยง
เมื่อคิดได้ว่าที่ซวนเลี่ยงใส่ร้ายป้ายสีให้กับตัวเธอเองเพียงเพราะอยากรักษาตำแหน่งคุณครูเอาไว้ ไฟโกรธที่สุมอยู่ในใจก็ยิ่งทวีความรุนแรง เธอเบิกตากว้างไปยังซวนเลี่ยง แต่กลับถูกซวนเลี่ยงผลักจนล้มไปกองกับพื้นอย่างแรง
“อ๊าก——” หลิวเฟยเฟยรู้ว่าร่างกายของตัวเองนั่นกำลังจะระเบิด
“นังผู้หญิงแพศยา ต่อไปอยู่ห่างฉันไว้เลยนะ!” ซวนเลี่ยงเตะหลิวเฟยเฟยออกไป ราวกับโรคระบาด จากนั้นก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที
หลิวเฟยเฟยกุมท้องไว้จนลุกขึ้นไม่ไหว ตำแหน่งที่ซวยเลี่ยงเตะเมื่อสักครู่ตรงกับท้องของเธอพอดี ตอนนี้จู่ ๆ เธอก็รู้สึกปวดท้องแทบขาดใจ จนต้องร้องออกมาเสียงดัง
แต่ทั้ง 4 คนที่อยู่ในเหตุการณ์ เฉินฮวนฮวน เฉินเฟยหยาง กู้ไหว่และหลินอวี่หยาง ไม่มีใครเข้ามาประคองเธอแม้แต่คนเดียว
“สมน้ำหน้า!” หลินอวี่หยางด่ากราดออกไป และตั้งใจจะลากตัวของเฉินฮวนฮวนลงไปข้างล่าง
ในตอนนี้ คุณหนีซวงก็ได้เดินออกมา แล้วประคองหลิวเฟยเฟยขึ้นมา
จากนั้นเธอก็มองไปยังเฉินฮวนฮวน และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “เฉินฮวนฮวน ตามฉันมาที่ห้องทำงาน ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว”