วารุณีแปลกใจหน่อยๆ ไม่ได้อธิบายว่านัทธีไม่ใช่สามีของเธอ ริมฝีปากสีแดงนั้นถามไปว่า“เธอรู้จักเขาเหรอ？”
เธอชี้ไปที่นัทธี
สายตานัทธีหม่นลง ในใจพอใจอย่างมาก กับคำว่า‘สามี’ของเชอรีน
แน่นอนว่า ที่ทำให้เขาอารมณ์เขานั้นดีอย่างมาก ก็คือการยอมรับโดยปริยายของวารุณี
“ไม่รู้จัก”เชอรีนมองนัทธี รีบส่ายหน้า“ฉันแค่เคยเห็นรายงานข่าวของประธานนัทธีในนิตยสารเศรษฐกิจ”
“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”วารุณีพยักหน้าทันที
เชอรีนกำฝ่ามืออย่างตื่นเต้น“วารุณี เธอแต่งงานกับประธานนัทธีเมื่อไหร่กันเหรอ？”
“ฉัน……”วารุณีกัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
นัทธีวางไอริณลง และก็ปล่อยมือของอารัณ พูดตอบไปว่า“ห้าหกปีแล้ว”
วารุณีมองเขาด้วยความตะลึง
นัทธีก็มองมาพอดี
ดวงตาทั้งสองคู่สบตากัน
วารุณีมองสายตาที่ลึกซึ้งเหมือนบ่อน้ำโบราณคู่นั้นของเขา รู้สึกเหมือนจะจมอยู่ในนั้น
จนกระทั่งเชอรีนตบหน้าผากพูดว่า：“ใช่ ฉันโง่จริงๆ ลูกของพวกเธอโตขนาดนี้แล้ว จะต้องแต่งงานกันนานแล้วแน่นอน ฉันนี่ถามคำถามเกินความจำเป็นจริงๆ”
วารุณีฉีกยิ้มมุมปาก ฝืนยิ้มออกไป ไม่ส่งเสียงใดๆ
เธอจะพูดอย่างไรดีล่ะ？
ถ้าเธอตอบไป คงไม่ชัดเจนหรอกเหรอว่าเธอรีบอยากแต่งงานกับนัทธีน่ะ แต่ถ้าปฏิเสธ ก็หักหน้านัทธีอีก ดังนั้นเงียบเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
เหมือนจะอ่านความคิดของวารุณีออก สายตาของนัทธีจึงหม่นลงไป ดันเด็กสองคนไปอยู่ตรงหน้ามารุต“คุณดูพวกเขาหน่อย”
“ครับ”มารุตตอบกลับไป
นัทธีหันหน้ามองไปที่วารุณี“คุณเข้าไปกับผม”
“ไปไหน？”วารุณีไม่ได้สติคืนมาในทันที จึงกะพริบตาด้วยความสงสัย
นัทธีเชิดคางไปทางห้องรับรอง
วารุณีตอบรับไป สื่อว่าเห็นด้วย
จากนั้น นัทธีก็โอบเอวของเธอไว้ พาเธอเดินไปที่ห้องรับรอง
เชอรีนมองแผ่นหลังของทั้งสองคน แล้วก็เอาฝ่ามือขึ้นมากุมไว้ด้วยความอิจฉา“ประธานนัทธีรักวารุณีมากเลยนะเนี่ย”
“ใช่ครับ ประธานของพวกเรารักคุณวารุณีมาก”มารุตกอดเด็กทั้งสองมาไว้กับตัว จากนั้นจึงพูดตอบ
เชอรีนตระหนักได้ว่าเขาเรียกไม่ถูกเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วหน่อยๆ“ทำไมคุณต้องเรียกวารุณีว่าคุณวารุณีล่ะ เธอไม่ได้แต่งงานกับประธานนัทธีแล้วเหรอ？”
“เอ่อ……”มารุตดูตะลึงไป แล้วจึงตระหนักได้ว่าตัวเองเรียกผิด และก็บอกไม่ได้ด้วยว่านัทธีกับวารุณีทั้งสองคนนี้ยังไม่แต่งงานกัน ได้แต่หัวเราะไปอย่างเขินอาย“ผมชินแล้วครับ เพราะว่าคุณวา……ไม่สิ ตอนที่คุณหญิงอยู่ด้านนอก ชอบให้พวกเราเรียกชื่อเธอตอนทำงาน”
“แบบนี้นี่เอง”เชอรีนพยักหน้า เก็บความสงสัยในใจลง จากนั้นไปเล่นกับเด็กทั้งสองคน
เธอชอบเด็กมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นฝาแฝดที่หน้าตาดีสองคนตรงหน้านี้ ยิ่งทำให้ใจเธอละลาย
มารุตมองเชอรีนที่ไม่สงสัยคำพูดของตัวเอง ก็เช็ดเหงื่อเล็กน้อย รู้สึกโล่งอก
ยังดี ที่ความสามารถในการรับมือกับสถานการณ์ของเขานั้นไม่แย่
ไม่อย่างนั้น ก็จะหักหน้าประธานของตัวเอง ยังไงประธานของตัวเองก็บอกแล้ว ว่าแต่งงานกับคุณวารุณีมาห้าหกปีแล้ว
นึกถึงตรงนี้ มารุตจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ห้องรับรองอย่างถอนหายใจ
ในห้องรับรอง วารุณีปิดประตูเรียบร้อย จึงหันไปถาม：“นัทธี คุณเรียกฉันเข้ามา มีอะไรหรือเปล่า？”
นัทธีไม่พูด ได้แต่มองเธอนิ่งๆ
วารุณีเอียงศีรษะ“นัทธี？”
ในที่สุดนัทธีก็ขยับตัว ยื่นมือออกไป จับข้อมือของเธอไว้ แล้วดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน
วารุณีตกใจกับการกระทำที่กะทันหันของเขาอย่างชัดเจน สักพักจึงผ่อนคลายลง ยกมือขึ้น กอดเขาตอบ และก็ตบหลังของเขา“เป็นอะไร ทำไมจู่ๆก็มากอดฉันล่ะ？”
“พวกเราแต่งงานกันเถอะ”ริมฝีปากของนัทธีขยับเบาๆ แล้วพูดออกมา
วารุณีก็แข็งทื่อไปทั้งตัว“แต่งงาน？”
“อือ”นัทธีตอบ
วารุณีผลักเขาออกเบาๆ ถอยไปหนึ่งก้าว เงยมองเขาเล็กน้อย ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ“ทำไมจู่ๆคุณก็พูดเรื่องแต่งงานอีกแล้วล่ะ？”
“เมื่อกี๊ผู้หญิงคนนั้นเตือนผม”นัทธีมองไปที่เธอแล้วตอบ
“เชอรีน？”วารุณีก็เดาได้ทันทีว่าผู้หญิงที่เขาพูดคือใคร
นัทธีพยักหน้า“ใช่ ต่อไปจะต้องมีคนถามพวกเราอีกแน่ว่าแต่งงานนานแค่ไหนแล้ว หรือเราต้องโกหกทุกครั้งเลยเหรอ？”
ริมฝีปากของวารุณีขยับ พูดไม่ออกเล็กน้อย
นัทธีเดินหน้าเข้าไป ดึงเธอมาใกล้กับเขาอีกครั้ง“โกหกยังไงก็ต้องมีสักวันที่ต้องถูกเปิดเผย ตอนนี้คนส่วนหนึ่ง รู้ว่าพ่อของเด็กสองคนคือผม รู้ว่าพวกเราคบกัน แต่ถ้าวันไหนมีคนแฉว่าผมกับคุณยังไม่แต่งงานมาโดยตลอด พวกเขาจะคิดกับเด็กสองคนนั้นอย่างไรล่ะ？”
ได้ยินคำนี้ วารุณีก็พูดไม่ออก
ใช่สิ มีคนไม่น้อยแล้วที่รู้ว่าเด็กสองคนนี้เรียกนัทธีว่าพ่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งครูโรงเรียนอนุบาลพวกนั้นกับเพื่อนบ้านที่คอนโด
แต่ถ้าครูกับเพื่อนบ้านพวกนั้น พบว่าเธอกับนัทธียังไม่แต่งงานกัน เธอก็ให้เด็กทั้งสองเรียกนัทธีว่าพ่อแล้ว คนจะคิดไหมนะว่าพวกเธอสามคนแม่ลูกกระตือรือร้นมากไป อยากแต่งงานกับคนรวยเหลือเกิน？
มองแววตาแวววับของวารุณีออก นัทธีก็พอจะเข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ยกมือขึ้นจัดผมของเธอ“ดังนั้นพวกเราแต่งงานกัน เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ？”
วารุณีไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของเขาได้ เธอสูดหายใจลึกๆ“นัทธี ฉันก็ยังรู้สึกว่าเร็วไปหน่อย ฉันรักคุณ แต่ฉันเพิ่งคบกับคุณเอง จู่ๆก็แต่งงานเลย ฉันยังไม่ทำใจเตรียมพร้อมได้เลย ดังนั้นฉันอยากคิดดูก่อน”
พูดจบ เธอก็ละสายตาลง
นัทธีไม่ได้ยินคำตอบจากเธอ สายตาก็ผิดหวังแป๊บหนึ่ง เร็วจนไม่มีใครเห็น
เขาจับคางของเธอขึ้นมา ให้เธอสบตากับเขา แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแหบๆ：“คุณคิดดูได้ แต่ผมไม่ให้เวลาคุณนาน ผมกลัวผมจะรอไม่ไหว คุณก็รู้ ผมไม่ใช่คนทำอะไรชักช้า ไม่ว่าคำตอบสุดท้ายที่คุณคิดออกมาคืออะไร ผลลัพธ์ของผมก็เหมือนกันหมด เรื่องแต่งงาน ผมจริงจังนะ！”
วารุณีมองความจริงใจในสายตาของเขาออก ใจก็เต้นเร็วมากขึ้น อยากจะตอบรับกลับไปทันที
แต่สุดท้ายสติก็ดึงเธอไว้ ให้เธออย่าบุ่มบ่าม ได้แต่ทำสติไว้ พยักหน้าตอบว่า：“โอเค ฉันจะคิดให้ดีอย่างเร็วที่สุด”
นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆ ไม่พูดจา
วารุณีขยับคออย่างอึดอัดเล็กน้อย“นัทธี คุณปล่อยฉันได้แล้วใช่ไหม？”
เธอส่งเสียงพึมพำ น้ำเสียงฟังดูแล้วทั้งอ่อนและนุ่ม เหมือนว่ากำลังออดอ้อน
นัทธีมองริมฝีปากที่เปิดและปิดลง และยังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกมา ลูกกระเดือกขยับไปมาเล็กน้อย สายตาก็หม่นลงไป จากนั้นก้มหน้าลงจูบ
วารุณีไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ หลังจากตะลึงไปก่อน จากนั้นก็มีสติคืนมา ตอบสนองกลับไป
น่าจะกำลังโกรธที่เธอไม่รับปากว่าจะแต่งงานกับเขาทันที
นัทธีกัดไปที่ริมฝีปากของวารุณี เป็นการแสดงออกถึงการลงโทษอย่างไม่ปกปิด
จนกระทั่งวารุณีรู้สึกว่าริมฝีปากเจ็บเล็กน้อย จึงส่งเสียงออกมาอย่างอึดอัด เขาจึงปล่อยเธอ
เวลานี้เอง ริมฝีปากของเธอก็ทั้งแดงและบวมขึ้นมา ลิปสติกบนริมฝีปาก ถูกชายหนุ่มกวาดไปจนเรียบ
“คุณ……”วารุณีเอามือปิดปาก จ้อง นัทธีด้วยดวงตาที่พร่ามัว แววตาเต็มไปด้วยความตำหนิ
เธอไม่รู้จริงๆว่าสมองของเขาจะมีปัญหา ถึงได้กัดเธอ！
แต่นัทธีกลับทำเหมือนไม่เห็นการตำหนิจากวารุณี ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบน้ำกับลิปสติกที่ริมฝีปาก ในน้ำเสียงมีความหัวเราะเยาะเล็กน้อย“โอเค คุณออกไปก่อนเถอะ ผมจะประชุมวิดีโอคอลหน่อย”