“เฟิงหานชวน ตอนนี้เป็นฉันเหรอที่ไม่ยอมรับ? ตอนนี้คุณ……” เฉินฮวนฮวนก็ยังพูดไม่จบ นิ้วมือของเขาก็ปิดริมฝีปากเธอไว้ก่อน
เธออยากเอาออก แต่เฟิงหานชวนเอ่ยก่อนว่า “รูปถ่ายนี้ เป็นเรื่องของมุมกล้อง หรือว่าเป็นปัญหาของการจับภาพ ผมให้คนส่งกล้องวงจรในงานมาแล้ว”
“คุณว่าอะไรนะ?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกงง ไม่เข้าใจความหมายของเฟิงหานชวน
เขากำลังอยากบอกว่าเขาไม่มีอะไรกับหลีซืออวิ๋น?
“เดี๋ยวผมให้คุณฟังคลิปเสียงก่อน” เฟิงหานชวนไม่ตอบคำถามของเธอ แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา
นี่เป็นโทรศัพท์เครื่องสีดำ เป็นโทรศัพท์ของเขาเอง
พอเปิดโทรศัพท์แล้ว เขากดๆที่หน้าจอ จากนั้นจึงมีเสียงของผู้ชายวัยกลางคน
[ประธานเฟิงครับ ความผิดของนายหลินคนนี้เองครับ ผมไม่ควรถ่ายรูปคุณกับคุณหนูหลี หยางหยางยังเด็ก บอกว่าอยากจะเห็นหน้าคุณ แล้วเราก็อยู่ในงานเลี้ยงเดียวกัน ผมเลยแอบถ่ายรูปไปให้หยางหยางครับ แล้วคุณยืนอยู่กับคุณหนูหลีพอดี……ความผิดของผมเองครับ ประธานเฟิงยกโทษให้ผมด้วยนะครับ]
เฉินฮวนฮวนได้ยินคำว่า”นายหลิน” แล้วผู้ชายคนนั้นก็พูดถึงหยางหยาง หรือว่าเขาคือหลินเจี้ยนกั๋วพ่อของหลินอวี่หยาง?
เธอรู้ว่ารูปนั้นหลินเจี้ยนกั๋วเป็นคนถ่ายส่งให้หลินอวี่หยาง แต่ที่เธอคิดไม่ถึงคือ เฟิงหานชวนให้หลินเจี้ยนกั๋วขอโทษ
“เฟิงหานชวน เขาเป็นพ่อของหยางหยาง อายุมากกว่าคุณด้วย คุณทำแบบนี้กับเขา ไม่ค่อยดีมั้ง?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าเฟิงหานชวนใจดำมาก
“เขาแอบถ่ายผม คุณจะให้ผมทำยังไงกับเขา? เพราะเห็นว่าเขาเป็นพ่อของหลินอวี่หยาง ผมเลยไม่ได้ทำอะไรเขา” เฟิงหานชวนตอบอย่างอารมณ์เสีย
“ไม่ได้ทำอะไรเขาก็ดี” เฉินฮวนฮวนโล่งอก แต่ก็เห็นว่าที่ไหนผิดปกติ
เธอเงยหน้ามองผู้ชายที่นั่งอยู่หน้าเธอ แล้วถามอีกว่า “เพราะเห็นว่าเขาเป็นพ่อของหยางหยาง?”
“หลินอวี่หยางเป็นเพื่อนคุณ เพราะฉะนั้น ผมเห็นแก่คุณ เลยไม่ได้ทำอะไรหลินเจี้ยนกั๋ว” เฟิงหานชวนพูดตรงๆ
เฉินฮวนฮวนหน้าแดงทันที ความโมโหเมื่อกี้หายไปหมดเลย แต่พอนึกถึงเรื่องของเฟิงหานชวนกับหลีซืออวิ๋น เธอก็เริ่มลนลานอีกครั้ง
“คุณลุงหลินก็แค่ถ่ายรูปคุณ ไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงสักหน่อย” เฉินฮวนฮวนพึมพำ
“ถึงเขาจะทำแค่เรื่องเล็กๆ แต่สำหรับผม มันกระทบกับชีวิตผม แล้วทำให้ภรรยาผมเข้าใจผมผิดด้วย” เฟิงหานชวนเอ่ย
เฉินฮวนฮวนอึ้งเล็กน้อย แล้วจ้องมองเขาตรงหน้า
“เข้าใจผิด?” เธอพูดออกมาอย่างสงสัย
“ฮวนฮวน ผมบอกคุณว่า’ผมไม่มีทางจับปลาสองมือ’หมายความว่า ตั้งแต่ต้นจนจบ ผมมีแค่คุณ” เฟิงหานชวนจับมือเธอไว้แน่น แล้วถอดมองเธออย่างลึกซึ้ง
ตอนนี้ เฉินฮวนฮวนสงบสติได้แล้ว ไม่ได้ใส่อารมณ์ แบบนี้ก็สามารถอธิบายเรื่องนี้ได้แล้ว
ไม่งั้น ตอนที่ร้องไห้อารมณ์เสีย เขาไม่มีอารมณ์อธิบายกับเธอเลย
“คุณ……” เฉินฮวนฮวนสบตากับแววตาที่ลึกซึ้งจนเหม่อ จะอ้าปากพูด ไม่รู้เลยว่าควรพูดอะไร
“เมื่อกี้คุณก็ได้ยินแล้ว หลินเจี้ยนกั๋วบอกว่าแอบถ่าย คุณก็น่าจะเข้าใจว่าเขาถ่ายแบบไหน” เฟิงหานชวนพูด แล้วก้มหน้ากดหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นก็ยื่นให้เฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนไม่เข้าใจ แต่พอเห็นภาพบนหน้าจอ เหมือนเป็นคลิปวิดีโอ เธอจึงรับโทรศัพท์เขามา วางลงตรงหน้า
คลิปวิดีโอยังไม่เล่น เธอยื่นนิ้วออกไปรีบกดให้เล่น จากนั้นคลิปวิดีโอจึงเริ่มเล่น
นั่นเป็นภาพกล้องวงจรในงานเลี้ยง
เธอเห็นหลีซืออวิ๋นเข้างานก่อน พอทักทายกับคนอื่นแล้ว หันกลับมา จึงเห็นเฟิงหานชวนเข้างานพอดี เธอจึงเดินไปทักทายกับเขา
เพราะกล้องวงจรอยู่ห่าง เฉินฮวนฮวนจึงไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่ก็เหมือนคุยกันปกติ จากนั้นหลีซืออวิ๋นก็คล้องแขนเฟิงหานชวน แล้วเดินไปหาสามีภรรยาคู่หนึ่ง
ต่อมา เพราะมุมกล้องวงจรใกล้เคียงกับรูปที่แอบถ่ายมา เฟิงหานชวนยืนอยู่กับหลีซืออวิ๋น แล้วคุยกับคนตรงหน้า ระหว่างนั้นไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร หลีซืออวิ๋นเลยหัวเราะ แล้วเอียงหัว
ทันใดนั้น เฟิงหานชวนก็ยื่นมือมากดหยุดเล่น
พอเฉินฮวนฮวนดู ภาพในตอนนี้ ใกล้เคียงกับในรูปมาก แค่แตกต่างกันเล็กน้อย
ในรูปนั้น หลีซืออวิ๋นคล้องแขนเขา แล้วซบแขนเขา แต่มุมกล้องในคลิปวิดีโอหลีซืออวิ๋นแค่เอียงหัวมาทางเฟิงหานชวน ไม่ได้ซบแขนเขา
เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้ว แสดงสีหน้าสงสัย หรือว่าเธอเข้าใจผิดจริงๆ?
เฟิงหานชวนดูสีหน้าเฉินฮวนฮวน ไม่ได้รีบอธิบาย แต่กลับกดเล่นคลิปวิดีโอต่อ
จากนั้น เฉินฮวนฮวนเห็นเฟิงหานชวนดึงมือกลับมา แล้วหลีซืออวิ๋นก็ยืนตัวตรง เปลี่ยนมาจับกระเป๋าแทน ทั้งสองเหมือนออกห่างกัน
เฟิงหานชวนพูดคุยกับแขกตรงหน้าอย่างมีมารยาท จากนั้นก็หันหลังเดินไป ระหว่างนั้นไม่มีท่าทางที่สนิทสนมกับหลีซืออวิ๋นเลย ท่าทางที่สนิทสนมที่สุดก็เป็นแค่ตอนหลีซืออวิ๋นคล้องแขนเขา
พอเล่นคลิปวิดีโอสำคัญจบแล้ว เฟิงหานชวนค่อยเอ่ยว่า “คู่สามีภรรยาที่คุยกับผม เป็นพ่อแม่ของหลีซืออวิ๋น”
“ก็เหมือนที่คุณพูด เพราะเป็นผู้ใหญ่ แล้วเห็นผมโตมาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนก็ดูแลผมไม่น้อย เพราะฉะนั้นหลีซืออวิ๋นเลยพาผมไปทักทายพวกท่าน แล้วผมก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะมารยาท”
“ส่วนเรื่องที่หลีซืออวิ๋นคล้องแขนผม แค่มารยาทในงานเลี้ยง อีกหน่อยผมจะระวัง ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นคล้องแขนผม นอกจากคุณ”
“เนื้อหาที่ผมพูดคุยกับพวกท่าน ก็คือเรื่องคุณ”
เฉินฮวนฮวนแค่รู้สึกว่ามึนๆ ข้อมูลเยอะเกินไปเธอยังรับไม่ได้ จนกระทั่งเธอได้ยินประโยคสุดท้ายที่เขาพูด
“อะไรนะ? เรื่องของฉัน? หมายความว่ายังไง?” เฉินฮวนฮวนเบิกตาโต ถามอย่างตกใจ
“พวกท่านไม่รู้เรื่องที่ผมแต่งงานแล้ว ผมเลยบอก รอตอนที่เราจัดงานแต่ง จะเชิญพวกท่านมาร่วมงาน” เฟิงหานชวนตอบอย่างเรียบนิ่ง แล้วถูหลังมือเธอเบาๆ
จนตอนนี้เฉินฮวนฮวนก็ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ ตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด?
“เมื่อคืนที่คุณบอกผมว่า ผมปิดบังคุณ อยากให้ผมพูดเองกับปาก ก็คือเรื่องนี้” ตอนนี้อารมณ์เฟิงหานชวนดีผิดปกติ
เพราะว่า เรื่องที่เฉินฮวนฮวนพูดถึง ไม่ใช่เรื่องในบลูส์คลับ เพราะฉะนั้นตอนนี้เฉินฮวนฮวนไม่รู้เรื่องคืนนั้น เขาเลยรู้สึกสบายใจ
“อื้อ……” เฉินฮวนฮวนก้มหน้า พอตอบเสียงเบาแล้ว จึงก้มหน้าลงมากกว่าเดิม
เห็นเธอก้มหน้าแบบนี้ เฟิงหานชวนจึงรู้สึกตลก เขารู้สึกว่าท่าทางที่ยอมรับผิดของเธอ น่ารักมากๆ
“คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมหลีซืออวิ๋นถึงหัวเราะ?” เฟิงหานชวนเข้าไปใกล้เธอ แล้วค่อยเอ่ย
เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย ปลายจมูกจึงชนกับของเขาพอดี เธอเลยรีบก้มหน้าใส่เขา
“ฉันไม่รู้” เธอของเธอเบาเหมือนเสียงยุง
“เพราะคุณลุงคุณป้าหลีบอกว่า ไม่คิดเลยว่าผมจะตกอยู่ในมือของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง” เฟิงหานชวนเอียงหัว แล้วพูดใกล้ๆหูเธอ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว เธอเบิกตาโตอย่างไม่รู้ตัว วินาทีที่เงยหน้าขึ้น อยากจะพูดอะไรบางอย่าง กลับโดนปิดริมฝีปากไว้ก่อน
คำพูดที่อยากพูดถูกกลืนลงไปในท้อง
ครั้งนี้ เฉินฮวนฮวนไม่ได้ขัดขืน แล้วให้ความร่วมมือ เพราะเธอรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด แล้วในใจก็รู้สึกผิดด้วย ไม่มีหน้ามองหน้าเขาเลย
ทั้งๆที่เฟิงหานชวนเป็นผู้ชายที่ดี แต่เธอเอาแต่เข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนหลายใจ แล้วยังพูดจาแรงๆแบบนั้นอีก แล้วพูดอีกว่าไม่ใช่คนประเภทเดียวกันอยู่ด้วยกันไม่ได้…… ทั้งดูถูกตระกูลเฟิง ทั้งทำร้ายเฟิงหานชวน
พอคิดได้แบบนี้ เฉินฮวนฮวนจึงรู้สึกไม่สบายใจ ลำบากใจมาก
เธอวางมือลงที่แผ่นอกของเขา แล้วออกแรงผลักเบาๆ
เฟิงหานชวนรู้สึกได้ว่าเธอกำลังปฏิเสธเขา จึงรีบปล่อยเฉินฮวนฮวน แล้วรีบถามว่า “ยังไม่เชื่อผมเหรอ?”
“เปล่า เปล่า” เฉินฮวนฮวนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“แล้วทำไมต้องผลักผมออก?” เฟิงหานชวนถามอีก
“ฉัน……ฉันแค่อยากขอโทษคุณ ขอโทษนะ เฟิงหานชวน ขอโทษจริงๆ……” เฉินฮวนฮวนก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
“ทำไมต้องขอโทษผม? รูปถ่ายนั้น ความจริงถ้าผมเห็น ก็จะเข้าใจผิดเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องขอโทษผม เราเข้าใจกันก็พอแล้ว” เฟิงหานชวนเอ่ย แล้วยื่นมือไปขยี้ผมเธอ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกอบอุ่นใจมาก เธอรู้สึกแสบตา ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะซึ้งใจ
“อาหาน……” เฉินฮวนฮวนพุ่งเข้าอ้อมกอดเขา แล้วใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอเขาไว้ น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตา
ได้ยินเธอเรียกเขา จากชื่อเต็ม”เฟิงหานชวน” มาเป็นชื่อเรียกระหว่างกันว่า”อาหาน” เฟิงหานชวนจึงยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ
แต่ที่รอยยิ้มบนใบหน้า เฉินฮวนฮวนไม่เห็น เพราะเธอซบอยู่ในอ้อมกอดเขา แล้วเอาแต่ร้องไห้
เธอเข้าใจเฟิงหานชวนผิดหลายครั้งแล้ว แต่เฟิงหานชวนไม่มีทีท่าโทษเธอเลย แล้วยังอดทนอธิบายกับเธออีก
“เด็กดี!” เฟิงหานชวนลูบศีรษะเธอ แล้วรีบปลอบใจเธอ “ไม่ร้องนะ เดี๋ยวผมจะเป็นห่วง”
“เฟิงหานชวน คำพูดที่คุณเคยพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?” เฉินฮวนฮวนขยี้ตาที่บวมแดง ปล่อยเฟิงหานชวนออกแล้วถามเขาอย่างจริงจัง
“ประโยคไหน?” เฟิงหานชวนถาม