บทที่347 เกือบจะโกรธจนตายเพราะเธอ
“พูดดีๆ หน่อย” ลี่จุนถิงอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว “พูดติดขัดแบบนี้ หรือว่าได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า？”
คนใช้หญิงนั้นตัวสั่นเทา พลางมองลี่จุนถิงด้วยความหวาดกลัว： “คุณชายลี่ วันนั้นฉัน ฉันเห็น……”
ลี่จุนถิงเลิกคิ้วขึ้น พลางถามขึ้นเสียงดัง： “เห็นอะไรงั้นเหรอ？ฉันมารอคุณแบบนี้ไม่ได้นะ”
คนใช้หญิงก้มหน้าลง： “วันนั้นฉันเห็นคุณนายลี่ออกมาจากห้องของคุณชายน้อย”
ถึงแม้ว่าจะพูดเสียงเบา แต่ว่าลี่จุนถิงก็ยังได้ยินอยู่ดี
ลี่จุนถิงกวาดตามองลี่จีถองที่ไม่กล้ามองมาทางตัวเอง
ตามที่ก่อนหน้านี้ลี่จีถองเคยทำๆ มา ลี่จุนถิงก็ไม่ได้รู้สึกว่าแปลกอะไร
แต่คนตรงนั้นต่างตกใจกันหมด พลางหายใจเข้าด้วยความเยือกเย็น
ท่านปู่ลี่นั้นนัยน์ตาหดลงด้วยความตกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าลูกสาวจะเป็นคนทำเรื่องนี้
หลังจากอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็มีความโกรธตามมา： “จีถอง คุณได้ทำเรื่องนี้หรือเปล่า？”
ท่านปู่ลี่เองก็แปลกนะ เรื่องนี้เกิดขึ้นในคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลลี่แท้ๆ ถามใครก็ไม่ได้คำตอบ ที่แท้ตัวเองก็ไม่เคยสงสัยในตัวลูกสาวเลย
เสียงโกรธเคืองของท่านปู่ลี่ทำให้ลี่จีถองตกใจเป็นอย่างมาก
ตอนนี้ลี่จีถองคิดออกเพียงแค่จะลงโทษคนที่พูดเรื่องของตัวเองออกมาอย่างไรดี
ลี่จีถองเดินขึ้นมา ยืนตรงหน้าคนใช้หญิง ก่อนจะตบอย่างแรง
คนใช้หญิงถูกตบจนล้มลงไปกับพื้น จากนั้นก็ได้เห็นกำลังของลี่จีถองเลยล่ะ
“คุณพูดบ้าอะไรกัน？คุณเห็นคนเดียวเลยเหรอ？ทำไมคุณไม่บอกเลยล่ะว่าคุณผลักเรื่องที่ทำมาไว้ที่ฉัน？” ลี่จีถองโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เธอหน้าแดงไปหมด
ลี่จีถองคิดว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ในตอนแรก แต่ว่าคิดไม่ถึงเลยว่าคนใช้หญิงจะพูดออกมาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เธอเองก็หาทางลงดีๆ ไม่ได้
คนใช้หญิงจับหน้าที่บวมเพราะถูกตบ ก่อนจะมองลี่จีถองด้วยความน้อยใจ โดยไม่กล้าพูดอะไรออกไป
“คุณทำอะไรน่ะ？” ไม้เท้าของท่านปู่ลี่เคาะบนพื้น ก่อนจะลุกจากโซฟาด้วยความสั่นเทา พลางเดินมาอยู่ตรงหน้าของลี่จีถองแล้วถามขึ้นอีกด้วยความโกรธ： “คุณได้ทำเรื่องนี้หรือเปล่า？”
ท่านปู่ลี่คิดไม่ถึงเลยว่าลี่จีถองจะกล้าลงมือต่อหน้าคนใช้มากมายขนาดนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าอายสิ้นดี
ลี่จีถองหันกลับมามองพ่อด้วยความโกรธ ก่อนจะขบริมฝีปาก ก่อนจะมาน้ำตาออกมาวนรอบดวงตา ดูมีท่าทีน่าสงสาร： “พ่อ คุณไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ？ทำไมฉันต้องไปทำอะไรเด็กนั่นด้วยล่ะ？”
เมื่อท่านปู่ลี่เห็นท่าทีของลูกสาวแบบนี้ ก็รู้สึกสงสารจับใจขึ้นมา แต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของลี่จีถองอย่างไรดี
ในตอนนั้น ท่านปู่ลี่มองไปทางลี่จุนถิงอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
ลี่จุนถิงมีสีหน้านิ่งไปเพราะการกระทำน่ารังเกียจของลี่จีถอง
เขาคิดอยู่สักพัก ก่อนจะถามขึ้นอย่างกดดัน： “คุณบอกว่าคุณไม่เคยทำ แล้วคุณเข้าไปในห้องของถวนจื่อทำไม？”
ลี่จุนถิงไม่เชื่อว่าลี่จีถองจะหวังดีอะไร เรื่องนี้ลี่จุนถิงเลยมั่นใจว่าลี่จีถองเป็นคนทำ
ลี่จีถองร้อนใจ ดวงตาก็มองอย่างมีพิรุธ ในตอนนั้นไม่รู้จะตอบอย่างไรดี： “ฉันแค่ไปดูเขาเท่านั้นเอง”
มือของลี่จีถองพยายามจับชายเสื้อ เห็นได้ชัดว่าเครียดเป็นอย่างมาก
ลี่จุนถิงหัวเราะเสียงเย็นชา： “เหอะ คุณไม่ชอบเขาใช่ไหม？หวังดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถึงจะต้องไปหาเขาน่ะ？”
ลี่จีถองหายใจเข้าลึกๆ ： “ฉันเป็นถึงย่าของถวนจื่อนะ ทำไมฉันจะไปหาเขาไม่ได้？”
คำพูดนี้ทำให้ลี่จีถองยืดอกอย่างมั่นใจ
“ห๊ะ？” ลี่จุนถิงอดขำไม่ได้ “ที่แท้ป้าก็เป็นคนที่คำพูดไม่ตรงกับการกระทำแบบนี้นี่เอง”
ลี่จีถองมองลี่จุนถิงด้วยความสงสัย เพราะไม่เข้าใจความหมายของเขา
“คุณไม่เคยชอบถวนจื่อมาก่อน คุณไม่รู้จักหลานอย่างฉันเลยด้วยซ้ำ จะมารู้จักกับลูกชายฉันได้อย่างไร？” ลี่จุนถิงต้องทำให้ลี่จีถองพูดอะไรไม่ออกแน่นอน
“งั้น งั้นพ่อรับถวนจื่อกลับมาแล้ว ฉันก็ต้องเป็นห่วงแขกหน่อยไม่ใช่เหรอ？” ลี่จีถองแก้ต่างต่อ
“เป็นห่วงแขกงั้นเหรอ？” ลี่จุนถิงถามกลับ พลางกอดอก “งั้นตอนที่ถวนจื่อเข้าโรงพยาบาล ท่าทีคุณไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นห่วงเลย ยังพูดจาไร้เยื่อใยอีก”
ลี่จุนถิงจำได้ดี ทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อ เพียงแค่ลี่จีถองอยู่ด้วย เธอก็ชอบพูดอะไรไม่เข้าหู
“คือ……คือฉัน” ลี่จีถองเองก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวที่ผ่านมาของตัวเองอย่างไร เลยพูดตะกุกตะกัก
ถ้าเกิดว่าท่านปู่ลี่ยังไม่รู้ว่าลูกสาวตัวเองทำอะไรลงไป งั้นเขาก็คงแก่จนสติเลอะเลือนแล้ว
ลี่จีถองแสดงออกซะขนาดนั้นแล้ว เรื่องนี้จะต้องไม่เกินจากนี้แน่นอน คำถามของลี่จุนถิงในตอนนี้ และคำตอบของลี่จีถอง แค่ฟังก็รู้ได้เลยว่าลี่จีถองนั้นมีปัญหา
ยังไม่ทันรอให้ลี่จีถองตอบอะไร ท่านปู่ลี่ก็ยกมือขึ้น พลางตบหน้าของลี่จีถองอย่างรุนแรง เสียงตบที่ดังก้องนั้นทำให้บรรยากาศในห้องรับแขกมันตึงเครียดมากกว่าเดิม
พวกคนใช้เห็นรอยแดงบนหน้าของลี่จีถองก็เชื่อได้เลยว่าท่านปู่ลี่ตบลี่จีถองเข้าจริงๆ แล้ว
ต้องรู้ด้วยว่าลี่จีถองยังเป็นรองจากท่านปู่ลี่ในบ้านหลังนี้ ทั้งบ้านก็ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับลี่จีถอง
เพียงแค่ลี่จีถองบอกเรื่องไม่ดีให้กับท่านปู่ลี่ ก็จะไม่มีใครไม่ถูกลงโทษ
แต่ตอนนี้ท่านปู่ลี่ตบหน้าลี่จีถองต่อหน้าทุกคน จะไม่ให้ทุกคนตกใจได้อย่างไร？
“ทำไมฉันถึงสอนคุณมาให้เป็นแบบนี้ได้นะ！” ท่านปู่ลี่เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก พูดไปด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน
ไม่ผิดเลย ปกติเขารู้ว่าลี่จีถองนั้นมั่นอกมั่นใจเพราะได้รับการตามใจมาตลอด แต่ใครให้เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของตัวเองล่ะ？
เขาอยากจะเลี้ยงเธออย่างทะนุถนอมก็ทำ คนอื่นไม่กล้าเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ
แต่ว่าตอนนี้ลี่จีถองกล้ามาลงมือกับเด็ก ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“คุณ คุณกล้ามาลงมือกับเด็กแบบนี้ ฉันเคยสอนคุณให้เป็นแบบนี้เหรอ？” ท่านปู่ลี่เสียงสั่นเทา เหมือนจะตะโกนออกมาสุดเสียง
คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกใจ
ลี่จีถองจับหน้าตัวเองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ว่าพ่อของเธอจะกล้ามาตบหน้าเธอต่อหน้าทุกคน
ถ้าพูดเรื่องนี้ออกก็ไม่น่าฟัง
“พ่อ ฉันไม่ได้ทำ” ลี่จีถองยังไม่ยอมรับอยู่ดี
ถึงแม้ว่าท่านปู่ลี่จะตบเธอ จะทำอย่างไรเธอก็ยังเป็นลูกสาวของเขาอยู่ดี ไม่ว่าอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้
ลี่จุนถิงทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เมื่อเป็นแบบนี้ลี่จีถองยังไม่รู้สึกผิดอีก
ลี่จุนถิงเดินขึ้นไป ก่อนจะดึงเสื้อของลี่จีถองพลางพาออกไปข้างนอก
เพียงแค่ผู้หญิงคนนี้อยู่ในตระกูลลี่ ก็ทำให้ตระกูลลี่ไม่สงบสุขแล้ว
ถ้าเกิดปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไป คนในตระกูลลี่จะต้องถูกเขาโกรธเคืองเป็นอย่างมากแน่นอน
ถึงแม้ว่าจะไม่โกรธจนตาย แต่ก็ต้องถูกขี้ปากชาวบ้านถมจนตายอยู่ดี