ตอนที่เฟิงหานชวนกำลังจะอุ้มเธอขึ้น เฉินฮวนฮวนจึงรีบดึงสติกลับมา
โรงพยาบาล?
ไม่ ไม่ได้ เธอไปโรงพยาบาลไม่ได้
“ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร……” เฉินฮวนฮวนจับข้อมือเขาไว้ แล้วส่ายหน้าสุดชีวิต พร้อมเอ่ยว่า “แค่ช่วงนี้ฉันเหนื่อยเกินไป ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก ฉันแค่พักผ่อนก็ดีขึ้นแล้ว”
ในหัวเธอมีแต่ความหวาดผวากับโรงพยาบาล เธอกลัวโดนตรวจร่างกาย กลัวว่าตัวเองท้อง แล้วท้องลูกของหลิวตงรุ่ย เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับความจริง
“ฉัน ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ อาบน้ำเสร็จฉันจะนอนเลย……” เฉินฮวนฮวนพูดอย่างลนลาน แล้วดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดเขา ลุกขึ้นยืน แล้วพยายามเดินไปทางห้องอาบน้ำ
จากนั้นจึงล็อกตัวเองอยู่ในห้องอาบน้ำ
ตอนที่เฟิงหานชวนตามไป เปิดประตูห้องอาบน้ำไม่ออก จึงเคาะประตูเอ่ยว่า “ฮวนฮวน คุณไม่เป็นอะไรจริงเหรอ? ไม่ไปโรงพยาบาลจริงเหรอ?”
เขาขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเกร็งมาก แต่ก็ลังเล สีหน้าก็มีความสงสัย
ถ้าเขาเดาไม่ผิด อยู่ๆเฉินฮวนฮวนก็เกร็งขนาดนี้ อาจจะเพราะสิ่งที่หลินเจินพูดตอนกินข้าว บอกว่าเฉินฮวนฮวนไม่อยากกินเนื้อสัตว์ อาจจะท้อง……
หลังจากนั้น เฉินฮวนฮวนก็เริ่มผิดปกติ นี่เลยทำให้เฟิงหานชวนคิดว่า เธอต้องนึกถึงเรื่องคืนนั้นในบลูส์คลับแน่ๆ
ถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้บอกความจริงกับเฉินฮวนฮวน หรือว่าเธอยังคิดว่า ผู้ชายคืนนั้นคือหลิวตงรุ่ย
เฟิงหานชวนกำมือแน่น ขมวดคิ้วแน่นจนติดกัน ถ้าฮวนฮวนของเขาท้องจริง งั้นเขาก็จำเป็นต้องบอกความจริงคืนนั้น
เพราะนั่นเป็นลูกของพวกเขา ต้องเก็บไว้
ตอนนี้ เห็นเฉินฮวนฮวนเจ็บปวดขนาดนี้ เฟิงหานชวนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตัดสินใจอย่างเข้มงวดว่า……
ไม่ว่าเฉินฮวนฮวนจะโกรธหรือไม่โกรธ จะเสียใจหรือไม่เสียใจ เดี๋ยวถ้าเฉินฮวนฮวนออกมา เขาจะบอกความจริง เรื่องคืนนั้นในบลูส์คลับกับเธอ
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก ฉัน……” เฉินฮวนฮวนตอบไปด้วย แล้วถอดเสื้อผ้าไปด้วย
ทันใดนั้น เธอเห็นที่กางเกงตัวเอง มีคราบเลือด จากนั้นจึงรีบใช้ทิชชูเช็ด ทิชชูสีขาว ก็มีคราบเลือดติดมาด้วย
“อ๊ายยยยย!” เฉินฮวนฮวนกรีดร้อง
เสียงดัง”ปัง” เฟิงหานชวนถีบประตูจนเปิด
พอเห็นเหตุการณ์ข้างใน เขายืนอึ้ง จากนั้นจึงรีบหันกลับไป หันหลังให้เฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนก็ตกใจเหมือนกัน ที่สำคัญคือ ประตูห้องน้ำโดนถีบจนเสียไปแล้ว
เธอรีบเอาผ้าขนหนูมาพันตัวเองไว้ หน้าก็แดงมาก เม้มปาก แล้วพูดเสียงเบาว่า “อาหาน คุณ……ทำไมอยู่ๆคุณ……”
“ผมเป็นห่วงคุณ” เฟิงหานชวนหันกลับไป เดินก้าวไปหาเฉินฮวนฮวน แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอด พร้อมเอ่ยถามว่า “บอกผม เมื่อกี้กรี๊ดทำไม?”
ทีแรกเขาคิดว่าเกิดเรื่องกับเฉินฮวนฮวน แต่พอถีบประตูเข้าไปแล้ว กลับเห็นว่าบนตัวเธอไม่มีเสื้อผ้าเลย แล้วยืนหน้าอึ้งอยู่ที่นั่น เพราะกระวนกระวาย เลยใช้มือปิดร่างกายไว้
“ฉัน……” เฉินฮวนฮวนส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า “ไม่ ไม่มีอะไร แค่เห็นว่า……ประจำเดือนมาแล้ว!”
เธอชี้ทิชชูที่พับทิ้งไว้ที่พื้น
เมื่อกี้อยู่ๆเฟิงหานชวนก็พุ่งเข้ามา เธอสะดุ้งตกใจ ทิชชูในมือเลยหล่นลงไปที่พื้น
พอเฟิงหานชวนเห็น จึงก้มลงไปเก็บทิชชูขึ้นมา แล้วเปิดดู
พอเห็นคราบเลือดแล้ว เขาจึงโยนลงถังขยะทันที
เห็นว่าเฟิงหานชวนเปิดดู หน้าเฉินฮวนฮวนเลยแดงมาก เธอกัดริมฝีปากแล้วเอ่ยว่า “ฉันไม่มีอะไร แต่……ประตูห้องอาบน้ำ จะทำยังไง?”
พูดไปด้วย เธอจึงชี้ไปที่ประตู พิงอยู่ที่กำแพงเหมือนจะล้ม ดูท่าทางคงปิดไม่ได้แล้ว
ประตูนี้ ยังไงก็ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คนมาเปลี่ยน” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนดูอ่อนโยนขึ้น
“งั้น……งั้นฉันอาบน้ำก่อน คุณ……คุณออกไปก่อน” เฉินฮวนฮวนเม้มปาก แล้วพูดเสียงเบา
เฟิงหานชวนหันไปมองถังขยะ แล้วพยักหน้าให้ จากนั้นค่อยหันหลังเดินออกไป
เฉินฮวนฮวนเดินตามเขาไปที่หน้าประตูห้องอาบน้ำ เห็นประตูที่กำลังจะล้ม จึงเกาหัวอย่างทำอะไรไม่ได้
ตอนนี้ปิดประตูไม่ได้ เธอจึงต้องอาบน้ำโดยที่ไม่มีประตู
เห็นสีหน้าเฉินฮวนฮวนลังเล เฟิงหานชวนจึงหันกลับไป แล้วลูบผมเธอยิ้มเอ่ยว่า “ส่วนไหนบนร่างกายของคุณที่ผมยังไม่เคยเห็น? ถึงไม่มีประตู ก็ไม่เห็นเป็นอะไร”
“……” เฉินฮวนฮวนไม่รู้จะตอบยังไง จึงรีบผลักเขาออกไป
เฟิงหานชวนหลุดขำ แล้วพูดปลอบใจว่า “ไว้ใจเถอะ ผมไม่แอบดูหรอก”
“งั้นคุณก็ต้องทำให้ได้อย่างที่พูด!” เฉินฮวนฮวนก็อดขำไม่ได้
พอกลับไปในห้องอาบน้ำแล้ว เธอจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ เดินไปที่ถังขยะ แล้วเช็กดูคราบเลือดอีกครั้ง
ที่แท้แค่ตกใจไปเอง!
ตอนนี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกสบายใจมาก เหมือนโดนปลดล็อกความกดดัน จนตอนนี้เธอรู้สึกตัวเบามาก
ขอแค่ไม่ท้อง เธอก็จะได้บอกลากับความทรงจำที่มืดมนนั่น ในความทรงจำเธอ จะไม่มีคำว่าหลิวตงรุ่ยอีก
ความทรงจำที่มืดมนนั้น ค่อยๆจางหายไปจากหัวเธอ จางลงไปเรื่อยๆ……จนกระทั่งเธอไม่นึกถึงมันอีก
เฉินฮวนฮวนสูดหายใจเข้าลึกๆ เอาผ้าขนหนูออก แล้วเดินไปใต้ฝักบัว
……
คนที่รู้สึกสบายใจเหมือนกัน ไม่ใช่มีแค่เฉินฮวนฮวน ยังมีเฟิงหานชวน
ตอนนี้ประจำเดือนเฉินฮวนฮวนมา งั้นก็แสดงว่าคืนนั้นเธอไม่ได้ท้อง เธอก็จะไม่คิดมากเรื่องคืนนั้นอีก ทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี
พอได้ยินเสียงน้ำในห้องอาบน้ำ บวกกับเสียงเพลงที่มีความสุขของเธอ เขาเดาว่าอารมณ์ของเธอตอนนี้ คงต้องโล่งใจมากแน่ๆ
เฟิงหานชวนยิ้มมุมปาก ฝีเท้าอดก้าวเดินไปยังต้นทางของเสียงไม่ได้
ระยะห่างระหว่างเขากับประตูที่โดนถีบจนเสีย ยังมีอีกระยะหนึ่ง แต่กลับเห็นท่าทางของเธออย่างชัดเจน
บ้าชะมัด!
เฟิงหานชวนรู้สึกว่า เขาไม่ควรแอบดู
ตอนนี้ประจำเดือนเธอมา ตกดึกทั้งสองคนก็ทำอะไรกันไม่ได้ แต่เขากลับโดนผู้หญิงที่เขาแอบดูอยู่สะกดอย่างไม่รู้ตัว
เฟิงหานชวนปลดคอเสื้อออก แล้วเดินไปรับลมที่ระเบียง เพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์
……
เฉินฮวนฮวนอาบน้ำครั้งนี้ อาบไปประมาณยี่สิบนาที
รอเธอเช็ดตัวจนแห้ง กำลังจะใส่ชุดนอน แต่อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง
เธอไม่ได้ซื้อผ้าอนามัย
“อาหาน อาหาน……” เฉินฮวนฮวนรีบเอ่ยเรียก
อาจจะเพราะเสียงเบาเกินไป เฟิงหานชวนที่ยืนอยู่ที่ระเบียง จึงไม่ได้ยินเลย
เฉินฮวนฮวนเห็นว่าไม่มีคนตอบ เธอเลยเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น “เฟิงหานชวน เฟิงหานชวน”
“เป็นอะไร? ฮวนฮวน” หลังจากนั้น เสียงของเขาดังขึ้น แล้วมีเงาสีดำพุ่งเข้ามา
เฉินฮวนฮวนนั่งอยู่บนชักโครก สีหน้าก็ร้อนแดง เธอเม้มปาก แล้วเกาหัว พร้อมพูดอย่างเกรงใจ “อาหาน ฉัน……ฉันไม่ได้ซื้อผ้าอนามัย คุณไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อข้างนอกให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“ได้ คุณรอผมกลับมา” เฟิงหานชวนไม่พูดพร่ำทำเพลง หันหลังเดินออกไปเลย
เฉินฮวนฮวนมองแผ่นหลังของเขาเดินจากไป แล้วปิดหน้ายิ้มอย่างเขินอาย
……
เฟิงหานชวนรีบวิ่งลงไป ตอนที่ผ่านห้องรับแขก กลับไม่มีใครเลย
ตอนที่เขาขึ้นมา เฟิงเจิ้งหมิงกับเฟิงเจิ้งซวินกำลังจะกลับ ตอนนี้นายท่านเฟิงก็น่าจะขึ้นไปพักผ่อนแล้ว
ตอนที่ออกจากห้องรับแขก แล้วเดินผ่านสวน เขาจึงใช้กุญแจปลดล็อกก่อน
ตอนที่เขากำลังเดินไปที่รถ อยู่ๆก็มีคนพุ่งออกมาจากด้านข้าง แล้วมายืนตรงหน้าเขา
“คุณชายสามคะ ดึกขนาดนี้แล้วคุณจะไปไหนคะ?” หลิวหลี่ถงถามอย่างสงสัย
เวลานี้ น่าจะเป็นเวลาแห่งความสุขของคู่ชายหญิง เธอจึงหลบอยู่ในสวน อยากฟังว่าห้องของเฟิงหานชวนกับเฉินฮวนฮวน จะมีเสียงอะไรหรือเปล่า
เพราะเฟิงหานชวนรีบออกไปซื้อของ จึงไม่ได้สนใจหลิวหลี่ถง แต่ตอนที่เดินไปถึงประตูรถ ก็โดนหลิวหลี่ถงตอแยอีกครั้ง
“คุณชายสามคะ ถ้าคุณมีอะไรที่ต้องการทำ สั่งฉันได้เลยค่ะ ฉันรับเงินเดือนของตระกูลเฟิง ต้องยอมทำงานหนักกว่านี้แน่นอนค่ะ” หลิวหลี่ถงรีบเอ่ย
“ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอ” เฟิงหานชวนตอบอย่างเย็นชา กำลังจะเปิดประตูขึ้นรถ
ทันใดนั้น เขาก็เหมือนนึกอะไรได้ จึงหันกลับไปมองผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาๆตรงหน้า แล้วถามเสียงเข้มว่า “เธอมีของใช้ส่วนตัวผู้หญิงหรือเปล่า?”
“คะ?” ทีแรกหลิวหลี่ถงคิดว่าตัวเองยั่วไม่สำเร็จ แต่ไม่คิดเลยว่าเฟิงหานชวนจะเป็นฝ่ายพูดกับเธอก่อน
ความพยายามของเธอ ทำให้เฟิงหานชวนสนใจเธอ?
ของใช้ส่วนตัวผู้หญิง?
หรือว่าเฟิงหานชวนถามถึง……
“ฉัน……ฉัน……” หลิวหลี่ถงหน้าแดง บิดตัวไปมา แสร้งทำเป็นเขินอาย
“สรุปมีหรือไม่มี?” เฟิงหานชวนพูดเสียงเข้มกว่าเดิม ขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์
“ฉัน……ฉันมีค่ะ แต่ว่า……ฉันไม่ค่อยใช้……” หลิวหลี่ถงพูดติดๆขัดๆจนจบ แล้วเอามือปิดหน้าอย่างเขินอาย
สีหน้าเฟิงหานชวนมีความรังเกียจ แล้วเอ่ยว่า “พาผมไปเอา”
“หา?” หลิวหลี่ถงเบิกตาโต รู้สึกอึ้ง
นี่ นี่ นี่……นี่อะไรกันแน่?
ทำไมเฟิงหานชวนต้องถามเอาของแบบนั้นจากเธอ?
เมื่อกี้ที่เขารีบร้อนจะออกไป เพราะอยากไปซื้อของแบบนั้น?
หลิวหลี่ถงงงมาก ไม่เข้าใจว่าเฟิงหานชวนหมายความว่ายังไง
“อย่าชักช้า” เฟิงหานชวนพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ค่ะ คุณชายสาม เดี๋ยวฉันพาคุณไปที่ห้องฉันค่ะ” หลิวหลี่ถงพยักหน้า แล้วรีบเดินนำทาง
พอพาเฟิงหานชวนไปถึงห้องตัวเอง หลิวหลี่ถงก็เขินอายอีกครั้ง เอาแต่บิดตัวไปมาอยู่อย่างนั้น
“เร็วหน่อย เอาให้ผมก่อน” เฟิงหานชวนเอ่ยเร่ง
ตอนนี้เฉินฮวนฮวนยังรออยู่ ถ้าไปร้านสะดวกซื้อยังต้องใช้เวลา เพราะคฤหาสน์หลังใหญ่มาก ต้องออกไปถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ถึงจะมีร้านสะดวกซื้อ
แล้วเจอหลิวหลี่ถงพอดี หลิวหลี่ถงเป็นผู้หญิง ต้องมีของแบบนั้นแน่นอน เขาเลยจะยืมไปให้เฉินฮวนฮวนก่อน จากนั้นเขาค่อยออกไปซื้อกลับมาตุนให้เฉินฮวนฮวน
“คุณ คุณชายสาม คุณ……คุณจะใช้ของฉันจริงๆเหรอคะ?” หลิวหลี่ถงกัดริมฝีปาก แล้วกะพริบตามองเฟิงหานชวน ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้