“ฮวนฮวน ในเมื่อผมเป็นสามีคุณ ของที่คุณซื้อ ทำไมผมจะจ่ายเงินไม่ได้?”เฟิงหานชวนถามเสียงเข้ม
“ไม่ใช่ ฉันก็แค่รู้สึก…ฉันก็แค่รู้สึก ของพวกนี้เป็นของฉันทั้งหมด ฉัน…”เฉินฮวนฮวนอ้าปาก พูดอย่างตะกุกตะกัก เครียดไม่รู้อธิบายยังไง
ที่จริงเธอก็แค่รู้สึกเกรงใจ เกรงใจที่จะใช้เงินของเฟิงหานชวน และไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงิน ถ้าหากเธอไม่มีเงิน ทำได้แค่เพียงให้เฟิงหานชวนจ่ายเงิน แต่ตอนนี้เธอสามารถจ่ายเงินได้ เพราะฉะนั้นก็ไม่อยากใช้เงินเฟิงหานชวน
ยิ่งไปกว่านั้น ค่าใช้จ่ายสุสานของคุณยายเฟิงหานชวนก็เป็นคนออก เธอรู้สึกตัวเองติดเงินเฟิงหานชวนอยู่ ของเล็กน้อยพวกนี้ไม่อยากให้เฟิงหานชวนจ่ายเงินจริงๆ
“ฮวนฮวน” มองท่าทาง อ้ำๆ อึ้งๆ ของเฉินฮวนฮวน บนหน้าของเฟิงหานชวนก็แสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย ถามอีกครั้ง “ในใจคุณ ยังไม่คิดว่าผมเป็นสามีของคุณใช่ไหม? มีอย่างที่ไหนระหว่างภรรยาและสามี แบ่งแยกชัดเจนขนาดนี้? ”
“ฉัน…”คำพูดนี่ของเฟิงหานชวน ทำให้เฉินฮวนฮวนนิ่งไป
ใช่สิ!
เธอกับเฟิงหานชวนเป็นสามีภรรยากันแล้ว มีอย่างที่ไหนระหว่างสามีภรรยา แบ่งแยกเรื่องเงินทองชัดเจนแบบนี้?
ถ้าหากแบ่งแยกชัดเจนละก็ นี่ก็ไม่ใช่สามีภรรยาคู่รักกันแล้ว
สามีภรรยาที่รักกัน ควรเป็น…ของเธอก็คือของฉัน ของฉันก็คือของเธอ
“คุณมาจ่ายเงินสิ” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปาก พร้อมอ้อมผ่านเฟิงหานชวน ไปยืนข้างหลังเขา
มองทั้งสองโต้ตอบ แม้แคชเชียร์ไม่พูด ก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ ออกมา แต่ในใจกลับงงและสงสัย
ยิ่งมากกว่านั้นคือรู้สึกแปลกๆ
คู่นี้ ชายหล่อหญิงสวย และได้ยินคำที่พวกเขาพูดออกมา สถานะของทั้งสองคนน่าจะเป็นคู่สามีภรรยา
แต่…เห็นชัดว่าไม่เหมือนสามีภรรยาทั่วไป ท่าทางฝ่ายหญิงไม่สบายใจ ถึงขั้นไม่อยากใช้เงินฝ่ายชาย
แคชเชียร์รู้ที่นี่เป็นพื้นที่แพงที่สุด คนที่ปรากฏตัวที่นี่ พื้นฐานไม่รวยก็ข้าราชการ เธอชี้ชัด นี่เป็นคู่สามีภรรยาที่ครอบครัวจับคู่ ก่อนแต่งไม่ค่อยติดต่อกันเท่าไหร่ ความรู้สึกไม่ลึกซึ้ง
มิฉะนั้น ถ้าหากเป็นรักกันแล้วค่อยแต่งงาน เป็นไปไม่ได้ที่จะแสดงออกแบบนี้
เห็นแคชเชียร์มองตัวเขากับเฉินฮวนฮวนแล้วเหม่อ เฟิงหานชวนแสดงสีหน้าไม่พอใจนิดๆ พูดเสียงเย็น “คิดเงิน”
“อา โอ้ ได้ค่ะได้ค่ะ รอสักครู่” แคชเชียร์สาวถึงได้สติกลับมา รีบเริ่มสแกนทีละบิล
ในช่วงที่รอ เฉินฮวนฮวนเหม่อลอยอย่างน่าเบื่อ ทันใดนั้น เฟิงหานชวนเอากล่องบรรจุหนึ่งยื่นเข้ามาในมือเธอ
เฉินฮวนฮวนก้มมอง เริ่มแรกยังไม่ทันตั้งตัว หลังจากเห็นชัดเจน ตกใจรีบเอามือเด้งออก
กล่องบรรจุนั้นตกลงบนพื้น
เฉินฮวนฮวนรีบก้มตัวไปเก็บ เฟิงหานชวนก็คิดก้มไปเก็บพอดี หน้าผากของทั้งสองชนกัน…
“โอ๊ย” เฉินฮวนฮวนร้องออกมา แล้วรีบยื่นมือจับหน้าผากตัวเอง
แต่ว่า วินาทีต่อมา แม้ว่าหน้าผากจะรู้สึกถึงความอบอุ่น แต่เธอพบว่ามือตัวเองไม่ได้ปิดบนหน้าผากตัวเอง
เงยหน้าไปดู เป็นมือของเฟิงหานชวนปิดอยู่บนหน้าผากของเธอ ดวงตาทั้งสองแสดงถึงเป็นห่วงและกังวลออกมา
“เจ็บไหม?” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำ
“ไม่เจ็บ คุณเจ็บไหม?” เฉินฮวนฮวนยื่นมือไปทางหน้าผากเฟิงหานชวน แล้วช่วยเขานวดเบาๆ
“ผมก็ไม่เจ็บ” สำหรับการกระทำแบบนี้ของหญิงสาว เฟิงหานชวนยกริมฝีปาก มุมปากมีรอยยิ้ม
มองทั้งสอง จู่ ๆ ก็แสดงความรัก แคชเชียร์สาวถึงกลับมึนไปเลย วินาทีก่อนหน้านี้ยังเหมือนคู่ที่ไม่มีความรู้สึกอะไร ตอนนี้ทำไมในดวงตาทั้งสองคนมีความรู้สึกลึกซึ้งและหวานกัน?
เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ในพวกคนรวย เป็นประเภทอะไรที่แปลกๆ ทั้งหมด ?
“ไม่เจ็บก็ดีแล้ว” เฉินฮวนฮวนสบายใจขึ้น
เฟิงหานชวนเอามือออก ก้มลงอีกครั้ง เก็บกล่องบรรจุที่ตกพื้นขึ้นมา แล้ววางกองกับขนมที่ยังไม่ได้สแกน
“เฟิงหานชวน คุณ…คุณซื้อนั่นทำอะไร? ตอนนี้ประจำเดือนฉันเพิ่งมา…”เฉินฮวนฮวนหน้าแดงขึ้นทันที พูดพึมพำ
กล่องบรรจุที่เฟิงหานชวนหยิบ เป็นเวลาที่ชายหญิงแสดงความรัก ผลิตภัณฑ์ใช้มาปฏิบัติ
พูดตรงๆก็คือ ถุงยางอนามัย
“อีกไม่กี่วันก็ได้ใช้” เฟิงหานชวนหน้านิ่ง บนหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ ท่าทางเงียบสงบ
ไม่มีความอายเลยไม่แต่น้อย
เฉินฮวนฮวนเกิดคำถามมากมาย เฟิงหานชวนพูดมาก็มีเหตุผล เธอถึงกลับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“ทำไมตกใจขนาดนี้?” ดวงตาลึกซึ้งของเฟิงหานชวน จ้องมองผู้หญิงหน้าแดงตรงหน้า
เฉินฮวนฮวนพูดด้วยความเขินอาย “คุณ…ทำไมคุณคิดเรื่องนี้…”
เสียงเธอเบามาก เพราะกลัวแคชเชียร์ได้ยิน แต่เพราะแบบนี้เฟิงหานชวนเลยได้ยินไม่ชัด
“ฮวนฮวน คุณพูดอะไร?” เฟิงหานชวนถามอีกครั้ง
“ไม่สนใจคุณแล้ว!” เฉินฮวนฮวนคิดว่าเฟิงหานชวนแกล้งโง่ หันหน้าหนี ปากจู๋ขึ้น คนทั้งคนแสดงออกว่าโมโหมาก
เฟิงหานชวนรู้สึกเฉินฮวนฮวนน่ารักมากเลย แม้จะเป็นท่าทางตอนโมโห ก็น่ารักมากๆ
เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปโอบเอวหญิงสาวไว้ ใช้แรงนิดหน่อย เฉินฮวนฮวนไม่ทันตั้งตัว ตอนที่รู้ตัวก็ถูกเฟิงหานชวนกอดไว้แล้ว
“คุณทำอะไร? ที่นี่เป็นร้านสะดวกซื้อ คนอื่นมองอยู่นะ…”เฉินฮวนฮวนเห็นแคชเชียร์มองมา เธอเขินจะตายอยู่แล้ว
เฟิงหานชวนคนนี้ จะแสดงความใกล้ชิดก็ต้องดูสถานการณ์ สถานที่สาธารณะแบบนี้ ยังไงก็ต้องสนใจภาพลักษณ์บ้างสิ
เฟิงหานชวนหันไปมองแคชเชียร์แวบหนึ่ง แคชเชียร์สแกนต่ออย่างจริงจังแล้ว เพราะของที่ซื้อเป็นชิ้นเล็กๆทั้งหมด ดังนั้นต้องใช้เวลาในการสแกน
เวลานี้เหลือกล่องบรรจุชิ้นสุดท้ายที่ยังไม่ได้สแกนพอดี ตอนแคชเชียร์หยิบมาสแกน ชำเลืองเห็นขนาดบนกล่อง แก้มแดงขึ้นมาแปลกๆ
“สวัสดีค่ะ ทั้งหมด598หยวน”แคชเชียร์สาวไม่กล้ามองเฟิงหานชวน ก้มศีรษะเล็กน้อย แจ้งจำนวนเงิน
เฟิงหานชวนจ่ายเงินเสร็จ ถือของสองถุงใหญ่เดินออกไป เฉินฮวนฮวนก็รีบเดินตามไป
เธออยากช่วยเฟิงหานชวนถือสักถุงหนึ่ง แต่เฟิงหานชวนไม่ยอมให้เธอถือ เฉินฮวนฮวนรู้สึกอบอุ่นในใจ
ไม่ง่ายที่จะกลับถึงห้อง เฉินฮวนฮวนนั่งบนโซฟาด้วยความเหนื่อย พูดว่า “ร้อนจังเลย ร้อนจังเลย ฉันคงต้องอาบน้ำอีกครั้งค่อยนอน ก่อนหน้านี้ที่อาบไปเสียเปล่าแล้ว”
เฟิงหานชวนวางสองถุงใหญ่บนโต๊ะแล้ว มองเฉินฮวนฮวนที่นั่งบนโซฟาอย่างจริงจัง
เฉินฮวนฮวนเห็นเฟิงหานชวนเอาแต่ยืนอยู่ รีบตบที่นั่งข้าวตัวเอง พูดว่า “อาหาน คุณรีบมานั่งสิ”
“ฮวนฮวน มีของสิ่งหนึ่งผมอยากมอบให้คุณ” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนจริงจังขึ้นมาก
เฉินฮวนฮวนกะพริบตาครู่หนึ่ง เอ่ยถาม “ของอะไร?”
เฟิงหานชวนหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ดึงแบล็กการ์ดใบหนึ่งออกมาจากข้างใน แล้วดึงมือของเฉินฮวนฮวนไว้ เอาแบล็กการ์ดใบนั้นวางอยู่ในฝ่ามือของเฉินฮวนฮวน
“นี่เป็นแบล็กการ์ดอันลิมิต สามารถผูกจ่ายกับมือถือ ไม่จำกัดวงเงินการใช้ รหัสคือวันเกิดของคุณ”