บทที่361 ทำดีกับเธอหมดทั้งตัวและหัวใจ
“งั้นก็ทำได้แค่รอไปเรื่อยๆ แบบนี้ใช่ไหม？” ลี่จีถองขมวดคิ้ว พลางแสดงออกด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
เธอไม่อยากให้เจียงหยุนเอ๋อได้มีโอกาสหายใจต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว จะให้ดีต้องเปิดเผยเธออย่างหมดจดต่อหน้าทุกคน
“ไม่ ฉันมีแผนดีๆ แล้วล่ะ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยเอง จะไม่ให้มีข้อผิดพลาดเลย”
มือทั้งสองข้างของส้งหวั่นหวั่นนั้นวางอยู่บนโซฟา ขนตาที่ยาวสลวยนั้นสั่นไหวเล็กน้อย พลางบังแสงที่สาดลงมาที่แก้มของเธอ จนมองไม่เห็นความอ่อนโยนอยู่ในนั้นเลย
สิ่งที่เธอหวังนั้น ไม่ใช่แค่ทำให้เจียงหยุนเอ๋อเป็นบ้า ง่ายๆ แบบนั้นหรอก
สิ่งที่เธอต้องการนั้น คือการทำให้ลูกในท้องที่สำคัญที่สุดของเจียงหยุนเอ๋อนั้นแท้งลง
ขอแค่ทำให้เด็กคนนั้นแท้งได้ ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะอารมณ์ดีขนาดไหน เธอเริ่มฮึกเหิมมากขึ้น เมื่อเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไปแล้ว เธอจะรับได้อย่างไรกัน？เดี๋ยวถึงเวลา ก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี！
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ แววตาของส้งหวั่นหวั่นก็หดลงเล็กน้อย เหมือนกับปีศาจที่ขึ้นมาจากนรกเลยล่ะ
ชะงักไปสักพัก Anthonyที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ นั้นก็เปิดปากพูดด้วยความไม่เข้าใจ “แต่เด็กนั่นอายุเกิดสามเดือนแล้วนะ ถ้าเกิดยังไม่ถึงเวลาก็ยังพอแท้งได้ แต่ว่าเด็กเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว พวกเราก็เข้าหาไม่ได้มาก แล้วคุณว่าจะลงมืออย่างไรดีล่ะ？”
“ถึงแม้ว่ามันจะไม่ง่ายเลย แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีหนทางอยู่แล้วล่ะ”
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่พูดอะไร ส้งหวั่นหวั่นเลยเปิดปากพูดต่อไป “ถึงแม้ว่าจะมีการดูแลที่รัดกุมมาก พวกเราเข้าไปฆ่าพวกเขาไม่ได้ แต่ถึงพวกเราจะเข้าไปไม่ได้ แต่คนข้างนอกเข้าออกได้หนิ ฉันเชื่อว่าการใช้คนคนหนึ่งให้มาทำแทนนั้นมันไม่ยากหรอก โดยเฉพาะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากแบบนี้แล้วด้วย”
ลี่จีถองพูดขึ้นเสียงต่ำ： “คุณกำลังจะบอกว่า……”
“ใช่ ถึงพวกเขาจะมีคนดูแลมากมาย แต่ทุกๆ วันก็ต้องฉีดยาเพื่อรักษาพละกำลังของเธอ ขอแค่พวกเราซื้อตัวพยาบาลมาได้ แล้วให้เธอแอบฉีดยาขับเด็กออกให้กับเจียงหยุนเอ๋อ เมื่อฉีดนาน ๆ เข้า ถึงจะไม่แท้ง แต่ก็ไม่มีทางคลอดออกมาอย่างปลอดภัยได้” ส้งหวั่นหวั่นพึมพำเสียงเย็นชา
เรื่องนี้ เธอคิดเอาไว้นานแล้ว เพียงแค่รอเวลาที่จะลงมือก็เท่านั้นเอง
“แต่ว่า เรื่องนี้มันอาจจะไม่ได้ลงมือได้ง่ายๆนะ ต้องให้ลี่จีถองไปเอง ถึงจะดี” แววตาของส้งหวั่นหวั่นนั้นมองไปที่ลี่จีถอง
Anthonyที่อยู่ข้างๆ นั้นมองไปทางลี่จีถองเช่นเดียวกัน
“ทำไมต้องให้ฉันไปด้วย？” ลี่จีถองขมวดคิ้ว พลางถามด้วยความไม่เข้าใจ ท่าทีบนใบหน้านั้นก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เพราะว่าตอนนี้คุณตายไปแล้วไงล่ะ” ส้งหวั่นหวั่นพูดด้วยความไม่รีบร้อน
“คนตายมาก่อเรื่อง มันไม่ได้มองออกได้ง่ายๆ หรอกนะ และยิ่งไม่มีใครสงสัยในตัวเขาอีกด้วย แต่พวกเราไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะถ้าเกิดพวกเราถูกเปิดโปง เรื่องทั้งหมดในครอบครัวก็จะถูกเปิดโปงออกมาด้วยพร้อมๆ กัน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเรายังหาคนมาช่วยเหลือคุณได้ง่ายด้วย เพราะถึงอย่างไรใบหน้าของคุณนั้นเหมาะสม ปลอมตัวได้เร็ว เมื่อทำแบบนี้แล้ว เรื่องนี้มันก็จะแก้ไขได้อย่างไม่เกิดความผิดพลาดแล้วล่ะ”
เมื่อเห็นว่าลี่จีถองไม่พูดอะไร ส้งหวั่นหวั่นเอามือขาวสวยนั้นไปตบไหล่เบาๆ พลางพูดปลอบใจ “คุณวางใจเถอะ ลี่จีถอง ไม่ต้องกังวล พวกเราจะคอยจับตามองให้คุณเอง เดี๋ยวคุณใส่หูฟังเอาไว้ติดต่อนะ แล้วถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ให้ติดต่อพวกเราได้ตลอดเลย เดี๋ยวฉันจะให้Anthonyหาคนไปตามติดอยู่แถวๆ นั้นเองเผื่อจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น”
Anthonyที่เห็นสถานการณ์แบบนี้ก็พูดขึ้นด้วยเสียงเย้ายวน “อือ ด้านการตามติดน่ะ เดี๋ยวฉันจะจัดการแทนคุณเอง”
เมื่อเห็นท่าทีที่จริงจังของส้งหวั่นหวั่น ลี่จีถองเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
เธอเงียบไปนาน จากนั้นลี่จีถองก็กัดฟัน พลางพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการตอบรับ
ถึงอย่างไร เรื่องนี้ เธอก็เหมาะที่สุดแล้ว
“ฉันจะลองพยายามดูก็แล้วกัน”
……
เป็นไปตามคาด ระบบรักษาความปลอดภัยนั้นหนาแน่นมาก ในเวลาไม่กี่วันนี้ ในโรงพยาบาลแทบจะไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นเหมือนครั้งที่แล้วอีกเลย เจียงหยุนเอ๋อเองก็รักษาตัวอย่างสบายใจ และกลับมามีชีวิตปกติเหมือนเคย
แต่ว่าถึงอย่างไรความตกใจขนาดนั้น จิตใจของเจียงหยุนเอ๋อก็ยังไม่ได้ฟื้นฟูมาก เกรงว่าถ้าเจอเรื่องอะไรเล็กๆ น้อยๆ จะไวต่อความกลัวมาก จนคิดมากไปกันใหญ่
ดังนั้นเมื่อมีเวลาว่างเมื่อไหร่ ลี่จุนถิงก็จะมาที่โรงพยาบาล เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอ
“ไปมาๆ แบบนี้ ไม่เหนื่อยหรือไง？ฉันว่าช่วงนี้คุณก็ไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไหร่ หรือไม่คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ……คุณวางใจเถอะ ไม่เกิดอะไรขึ้นกับฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้”
เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็เบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความอ่อนโยน
เมื่อได้ยินเสียงของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงที่กำลังยุ่งอยู่นั้นก็รีบหันมา ก่อนจะสบตาผู้หญิงตรงหน้า
“ถ้าเกิดคุณดูแลตัวเองได้ ฉันจะไม่เป็นห่วงขนาดนี้หรอก” ลี่จุนถิงยิ้มร้ายๆ จากมุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามา
เจียงหยุนเอ๋อนิสัยเป็นอย่างไรนั้น เขาจะยึดยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว ช่วงนี้ไม่ได้ดูแลตัวเองดีๆ ดังนั้นเลยผอมลงมาก ผอมเหมือนกระดาษเลย
ถ้าไม่อย่างนั้นเขาเองก็คงไม่เดินทางนานๆ มาดูแลอาหารการกินของเขา
“ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว รีบกินเร็ว”
ลี่จุนถิงถือโจ๊กขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ตักขึ้นมาอย่างระวัง ก่อนจะเป่า แล้วส่งไปที่ด้านหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ
“ทำไมเหรอ？ไม่อยากกินเหรอ อยากจะให้ฉันใช้ปากตัวเองป้อนคุณทีละคำๆ เหรอ？”
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อไม่กิน ลี่จุนถิงก็หยอกพลางเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่ๆ ฉันกินเองได้……”
เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดง พลางหันไปด้วยความเขินอาย และหยิบถ้วยกับตะเกียบขึ้นมา
เพียงไม่นาน ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เจียงหยุนเอ๋อยังอดไม่ได้ที่จะคิดหนัก
ในเวลาช่วงที่ผ่านมานี้ เจียงหยุนเอ๋อนั้นรู้สึกถึงความดีที่ลี่จุนถิงทำดีกับเธอ นี่เป็นสิ่งดีๆ ที่ทำโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เพราะมาจากเบื้องลึกของจิตใจจริงๆ
สามีภรรยานั้นเหมือนนกที่อยู่คู่กัน และพร้อมจะบินออกจากกัน แต่ว่าสำหรับลี่จุนถิงนั้น กลับไม่เคยคิดจะทิ้งเธอเลย แต่กลับทำดีกับเธอหมดทั้งตัวและหัวใจ ดูแลตั้งแต่ชีวิตและที่อยู่ของเธอ เหมือนดูแลแม่ไม่มีผิด
“เป็นอะไรเหรอ？” เมื่อเห็นท่าทีแปลกๆ ของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงก็วางถ้วยชามลง แล้วหันตัวไปมองเธอ
“ไม่มีอะไร” เจียงหยุนเอ๋อมีสติกลับมา พลางมีรอยยิ้มอยู่ตรงคิ้วเบาๆ
“แต่ฉันคิดขึ้นมาได้ ถ้าเกิดคนอื่นเห็นประธานลี่นั้น กลายเป็นเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ มันคงทำให้คนอื่นคิดว่าน่าประหลาดใจนะ” เจียงหยุนเอ๋อพูดต่อ
ลี่จุนถิงอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับมา พลางพูดด้วยเสียงออดอ้อน แล้วเอนตัวไปทางที่ของเจียงหยุนเอ๋อ “หือ？”
“ฉันกลับไม่กลัวเลย ว่าจะมีคนมาหัวเราะเยาะนะ” ชายคนนี้หัวเราะขึ้น