บทที่362 อย่าให้เธอฉีดยา
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าชีวิตนี้ของตัวเองนั้นโชคดีมากเลย ที่ได้เจอลี่จุนถิง ใส่ใจเขาทุกรายละเอียด ฝ่าฟันกับคนของตระกูลลี่ด้วยตัวเอง ไม่แน่ว่าลี่จุนถิงอาจจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกเพื่อตัวเอง
ลี่จุนถิงกอดเจียงหยุนเอ๋อแน่น พลางเอาคางเกยกับหัวของเจียงหยุนเอ๋อ พลางมองแววตาของเจียงหยุนเอ๋อด้วยความรักและเอ็นดู
หรือเพราะว่ามาคบกับตัวเอง ดังนั้นเจียงหยุนเอ๋อเลยต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้นะ？
เพราะตัวเองไม่ได้ดูแลผู้หญิงกับลูกของตัวเองให้ดี ทั้งหมดก็เป็นเพราะตัวเองทั้งนั้น
ลี่จุนถิงโทษตัวเองในใจ พลางกอดมือของเจียงหยุนเอ๋อแน่น
“ทำไมเหรอ? ” เจียงหยุนเอ๋อนั้นรู้สึกได้ถึงแรงที่ลี่จุนถิงกอดเอาไว้ เลยเปิดปากถามขึ้น
ลี่จุนถิงส่ายหัว： “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าไม่ได้อยู่กับคุณแบบนี้มานานแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกน่าตลกดี： “ก่อนหน้านี้พวกเราเพิ่งจะไปไหนมาไหนด้วยกันเอง”
ลี่จุนถิงไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ เลยบ่นขึ้นมา： “เวลาแค่นั้น จะทำอะไรได้ล่ะ ยังไม่ทันได้เที่ยวเล่นอะไรสนุกๆ เลย”
ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะบอกว่ามันดีมาก แต่ว่าในใจก็คิดว่าเวลาที่ตัวเองอยู่กับลี่จุนถิงนั้นมันไม่พอจริงๆ
แต่ว่าตัวเองไม่สามารถอยู่ข้างๆ เขาได้ตลอด ตัวเองนั้นเห็นแก่ตัวเกินไป
“งั้นรอให้เด็กคลอดก่อน พวกเราค่อยไปเที่ยวกันนะ” แววตาของเจียงหยุนเอ๋อนั้นมองไปที่ท้องของตัวเองด้วยความรักใคร่
ลี่จุนถิงเองก็มองตาม ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนเหมือนกัน
“ได้อยู่แล้ว” ลี่จุนถิงพูดจบก็ก้มหัวลง แล้วเข้าไปใกล้ท้องของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย เพื่อให้ลี่จุนถิงเอาหูแนบกับท้องของตัวเองได้ดีขึ้น
“มานี่ ให้ฉันฟังหน่อย ว่าตอนนี้ลูกของฉันเป็นอย่างไรบ้างแล้ว？” ลี่จุนถิงตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
เจียงหยุนเอ๋อเพียงแค่คิดว่าตอนนี้ลี่จุนถิงมีท่าทีน่ารักมาก และมีรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว
ลี่จุนถิงเริ่มคุยกับลูกในท้อง： “ลูกน้อง รีบทักทายแด๊ดดี้เร็ว”
เจียงหยุนเอ๋ออารมณ์ดีขึ้นมา: “เขาเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง จะมาทักทายคุณได้อย่างไร？”
“ลูกของฉันต้องมีใจเชื่อมกันบ้างล่ะ” ลี่จุนถิงพูดอย่างตั้งใจ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงขึ้นมา เลยร้องขึ้นมาด้วยความเซอร์ไพรส์ “เขาเตะฉันแล้ว เหมือนว่าเขากำลังทักทายฉันอยู่เลยล่ะ！”
ลี่จุนถิงเชยตาขึ้นมา พลางมีแววตาสดใสออกมาจากสายตาดำขลับ
ก่อนหน้านี้ที่ถวนจื่อเจริญเติบโตมาลี่จุนถิงไม่อยู่เลย ดังนั้นสำหรับเรื่องที่ปกติคุณพ่อจะทำนั้น นี่เลยเป็นครั้งแรกที่ได้ที่เคยได้รู้สึก เมื่อลูกมาเตะตัวเองทั้งๆ ที่ยังอยู่ในท้องแม่ ก็เลยดีใจเป็นอย่างมาก
รู้สึกดีกว่าตอนที่ธุรกิจตัวเองได้ทำอะไรยิ่งใหญ่เสียอีก
เจียงหยุนเอ๋อปิดปากด้วยความสุขล้นเหลือ： “คุณพูดไปเรื่อยเลย ทำไมฉันไม่รู้สึกเลยล่ะ？”
ลี่จุนถิงเลิกคิ้วขึ้น พลางพูดด้วยความภาคภูมิใจ： “นั่นเพราะว่าลูกสนิทกับฉันไงล่ะ”
“ฮ่าๆ” เจียงหยุนเอ๋อหัวเราะจนท้องสั่น “อยู่ในท้องของฉันคุณยังจะบอกว่ามาสนิทกับคุณอีกเหรอ？”
ลี่จุนถิงพูดพึมพำ： “ไม่ใช่ว่ามาจากฉันเข้าไปในท้องของคุณเหรอไง？”
เมื่อได้ยินลี่จุนถิงพูดอะไรไม่ปกติ เจียงหยุนเอ๋อก็แก้มแดงทั้งสองข้าง เลยตีเขาไปหนึ่งที： “พูดให้ดีๆ หน่อย”
ลี่จุนถิงยิ้มร้ายๆ ： “โอเค พอแล้วๆ ฉันยังอยากฟังต่อ”
พูดพลางเตรียมจะก้มหัวไปฟังต่อ เจียงหยุนเอ๋อกลับผลักหัวของเขาออก
“พอแล้วๆ เด็กอยากจะนอนแล้วล่ะ วันนี้ฟังแค่นี้พอ” เจียงหยุนเอ๋อไม่อยากให้ลี่จุนถิงพูดอะไรบ้าๆ แบบนั้นแล้ว
ลี่จุนถิงน้อยใจเล็กน้อย เพราะภรรยาไม่ให้ เขาเองก็ดื้อดึงอะไรไม่ได้อีกแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิง ถึงลี่จุนถิงจะไม่ได้อารมณ์เลวร้ายอะไรในตอนนี้ แต่ว่าก็มองออก ว่ามีความเหนื่อยล้าอยู่บนใบหน้าไม่น้อย
เจียงหยุนเอ๋อเองก็อดไม่ได้ที่ต้องเห็นลี่จุนถิงเหนื่อยแบบนี้ เลยเปิดปากพูดขึ้น: “ลี่จุนถิง คุณกลับไปพักก่อนไหม”
“ห๊ะ? ”
“คุณดูใต้ตาคล้ำของคุณสิ รีบกลับไปพักก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานน่ะ” เจียงหยุนเอ๋อลูบผมของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงเงียบไปสักพัก เขาอยากจะอยู่กับเจียงหยุนเอ๋อต่อ แต่บริษัทของตัวเองก็มีเรื่องที่ที่ยังต้องแก้ไขไม่เสร็จอยู่มาก
“โอเค งั้นฉันกลับไปก่อนนะ คุณรีบพักนะ” ลี่จุนถิงปล่อยมืออย่างไม่อยากจะไป
ลี่จุนถิงยืนขึ้นมา พลางจูบหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋อก่อนจะออกไปจากห้องพักผู้ป่วย
ตอนที่เดินมาถึงทางเข้า ลี่จุนถิงก็ไม่เหลือความอ่อนโยนนั้นแล้ว ก่อนจะกำชับบอดี้การ์ดด้วยความเข้มงวด： “ดูแลให้ดีๆ นะ อย่าให้ใครเข้ามาใกล้ได้”
บอดี้การ์ดตอบรับด้วยความจริงจัง： “รับทราบ”
ลี่จุนถิงยังหันกลับมามองด้วยความไม่วางใจ
เจียงหยุนเอ๋อโบกมือ เพื่อบอกให้ลี่จุนถิงรีบกลับไป ตัวเองอยู่คนเดียวได้
ลี่จุนถิงถึงจะเดินไปด้วยความวางใจ
หลังจากที่ลี่จุนถิงไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเองก็ดูหม่นหมอง แต่ไม่นานก็ปรับอารมณ์ได้ และหลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วขึ้นเตียงไป
เพราะว่าช่วงนี้เจียงหยุนเอ๋อนอนไม่ค่อยพอเท่าไหร่ นอนหลับไม่ลึกด้วย และชอบตื่นมากลางดึกด้วย เพราะถูกพยาบาลที่เข้ามาในห้องทำให้ตื่น
แต่เห็นเพียงพยาบาลเข็นรถเข็นเข้ามา ด้านบนนั้นมียามากมายวางอยู่
“ดึกขนาดนี้ยังทำงานอีกเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อถามออกไป
พยาบาลไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้า ก่อนจะเข็นรถไปที่ไปหยุดอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง
จากนั้นก็เริ่มหยิบของออกมาจากรถเข็นเล็กๆ คันนั้น
“นี่คืออะไรเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อมองยาขวดที่พยาบาลหยิบออกมา
“จะฉีดยาเข้าเส้นเลือดให้คุณ” พยาบาลพูดพลางหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้แสดงความสงสัยอะไร แต่ในใจก็อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ว่าทำไมถึงมาฉีดยากลางดึกแบบนี้？
อีกอย่างหลันเยว่เฉินเองก็ไม่ได้บอกตัวเองว่ามีแบบนี้ด้วย
แต่เจียงหยุนเอ๋อก็คิด ว่าบอดี้การ์ดตรงประตูปล่อยเข้ามาแล้ว ก็น่าจะปลอดภัยอยู่ไม่น้อย
อีกอย่างหลันเยว่เฉินอาจจะยุ่งมาก ไม่มีเวลามาบอกด้วยตัวเอง
ดังนั้นเลยไม่ได้สนใจอะไรมาก
เจียงหยุนเอ๋อนั่งขึ้นมา ก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้น แล้วยื่นมือให้
พยาบาลดึงเข็มฉีดยาขึ้นมา ก่อนจะดันขึ้นมาเล็กน้อย จนยาในเข็มพุ่งออกมา จึงหรี่ตาลง
ในตอนนั้นเอง มีเสียงดังขึ้นมาจากประตู
เจียงหยุนเอ๋อตกใจ จนสั่นไปทั้งตัว พลางมองไปทางประตูด้วยความไม่ได้งุนงง
บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินโซเซเข้ามา พลางหายใจหอบแรง
“คุณ……” เจียงหยุนเอ๋อเปิดปากพูดด้วยความไม่เข้าใจ เพราะอยากจะถามบอดี้การ์ดว่าเป็นอะไร ทำไมถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น
พยาบาลเองก็รีบจับแขนของเธอ ในตอนนั้นเอง เพราะกำลังจะเริ่มฉีดยาเข้าที่แขนของเจียงหยุนเอ๋อ
บอดี้การ์ดตกโยนเสียงดัง： “คุณหญิง อย่าให้เธอฉีดยาเด็ดขาดเลยนะ！”
เจียงหยุนเอ๋อรีบสะบัดมือออกทันควัน
พยาบาลคนนั้นจะปล่อยให้เจียงหยุนเอ๋อหนีไปได้อย่างไร เลยรีบยื่นมือมา เพื่อจะจับเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อรีบพลิกตัว ก่อนจะใช้เท้าเตะรถเข็นเล็กๆ นั้น เพื่อผลักรถเข็นออกไป
รถเข็นนั้นชนเข้ากับพยาบาล พยาบาลก็เซ จนถอยออกไปหลายก้าว แล้วกระแทกเข้ากับกำแพง