บทที่363 น่ากลัวมากกว่าอันตรายเสียอีก
เพียงแวบเดียวสถานการณ์ก็อีนุงตุงนังเป็นอย่างมาก
แต่ในตอนนั้นเอง บอดี้การ์ดคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งเข้ามา
พยาบาลคนนั้นกวาดตามองห้องพักผู้ป่วย ก็พบว่ามีบอดี้การ์ดร่างใหญ่อยู่มากมาย ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ เลยไม่มีทางจะได้ลงมือต่อแล้ว
พยาบาลรีบปลีกตัว ออกไปทางหน้าต่างนั้น โดยการเปิดหน้าต่างแล้วรีบกระโดดออกไปทางหน้าต่าง
เจียงหยุนเอ๋อมีนัยน์ตาหดลง ก่อนจะรีบร้องออกมา： “เร็ว รีบจับเธอเอาไว้”
คนที่เป็นต้นเหตุในการก่อเรื่องนี้ จะปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆ ไม่ได้
บอดี้การ์ดคิดไม่ถึงเลยว่าพยาบาลจะทำแบบนี้ เลยรีบวิ่งออกไปทางหน้าต่าง
แต่ตอนที่บอดี้การ์ดวิ่งออกไปทางหน้าต่าง แต่กลับพบว่าพยาบาลคนนั้นรีบปีนเชือกออกไปด้วยความรวดเร็วว่องไวไม่น้อยเลย
บอดี้การ์ดหลายคนมองพยาบาลคนนั้นลงมาถึงพื้น ก่อนจะรีบวิ่งไป
เจียงหยุนเอ๋อยังสติหลุดอยู่ ยังคิดถึงเรื่องเมื่อครู่อยู่ ด้วยความเกรงกลัว
บอดี้การ์ดคนหนึ่งสั่งบอดี้การ์ดหลายๆ คน： “พวกคุณสองคนตามไปดู คุณรีบไปหาหมอเร็วหมอ”
บอดี้การ์ดสองคนตอบรับ จากนั้นก็ออกไป เพื่อตามพยาบาลคนนั้นไป
คนที่เหลือก็รีบไปตามหมอที่อยู่เวร
บอดี้การ์ดหันกลับมาเพื่อโทรหาลี่จุนถิง
เขาโทรหาลี่จุนถิงด้วยความไม่เต็มใจ เพราะว่าจะต้องถูกตำหนิแน่นอน แต่เขารู้ว่าถ้าเกิดไม่บอกจะโดนมากกว่านี้
ตอนที่ลี่จุนถิงรับสายนั้นกำลังอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน
เพราะว่าวันนี้ยังมีเรื่องในบริษัทที่ยังจัดการไม่เสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่อยู่บ้าน เขาเองก็ไม่ได้อยากจะกลับบ้านเท่าไหร่ เลยคิดว่าอยู่ที่งานต่อที่บริษัทยังจะดีกว่า
เขาไม่อยากจะเอางานของวันนี้ผลัดไปทำพรุ่งนี้ ดังนั้นเลยทำงานต่อไปจนถึงใกล้เช้า
เมื่อได้รับสายของบอดี้การ์ด ลี่จุนถิงเลยตะโกนออกไปด้วยความโกรธ: “พวกคุณไร้ประโยชน์กันหรือไง？ฉันเพิ่งจะออกไปไม่นานเอง！รอก่อนเถอะ！”
ปลายสายลี่จุนถิงนั้นเสียงดังมาก จนบอดี้การ์ดอดไม่ได้ที่จะเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเสียหน่อย
“คุณชายลี่ พวกเราทำผิดไปแล้ว” บอดี้การ์ดก้มหน้าลง
“รอฉันไปก่อนค่อยคุยนะ วางสายก่อนละ” ลี่จุนถิงพูดก่อนจะวางสายไป
เมื่อพูดจบก็กลับรถ เขาเหยียบคันเร่งจนสุด เพื่อไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
ยังดีที่ตอนนี้เป็นเวลาใกล้เช้า บนถนนเลยไม่ได้มีรถบนถนนมาก ในเวลาไม่นาน ลี่จุนถิงเลยไปถึงโรงพยาบาล
เขาจอดรถที่หน้าประตูของโรงพยาบาล จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล เพราะกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้
ลี่จุนถิงนั้นเป็นห่วงมาตลอดทาง เมื่อครู่โกรธเป็นอย่างมาก เลยลืมถามบอดี้การ์ดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจียงหยุนเอ๋อ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะรีบมากกว่าเดิม
“เจียงหยุนเอ๋อ！” ลี่จุนถิงปรี่เข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เจียงหยุนเอ๋อกำลังเอามือทาบอกของตัวเอง พลางมองลี่จุนถิงด้วยความไม่รู้จะทำอะไร
ลี่จุนถิงวิ่งเข้าไปข้างเตียง ก่อนจะกอดเจียงหยุนเอ๋อแน่น： “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? เป็นอย่างไรบ้าง？”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัว: “ลี่จุนถิง ฉันไม่เป็นไร คนคนนั้นยังไม่ได้ทำอะไร”
เมื่อลี่จุนถิงได้ฟังแบบนี้ ก็วางใจ พลางยืนตรงขึ้นมา พลางมองบอดี้การ์ดด้วยใบหน้ามืดมน： “อธิบายให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？ตอนที่ฉันจะไปก็กำชับแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้ใครเข้าใกล้ พวกคุณทำเรื่องแบบนี้ออกมาเหรอ? ฉันเลี้ยงเสียข้าวสุกไหม? ”
ต้องรู้ด้วยว่าบอดี้การ์ดของเขานั้นเป็นคนที่ได้รับค่าตอบแทนเป็นอย่างสูง
บอดี้การ์ดยืนรวมกันเป็นแถว ส่วนสองคนที่วิ่งตามไปนั้นก็เพิ่งกลับมา เพราะสุดท้ายก็ตามจับไปไม่ทัน
ทุกคนต่างก้มหัวลง เพราะเรื่องนี้พวกเขาทำพลาดไปจริงๆ
“ก่อนหน้านี้พวกเรากินอาหารมื้อดึก จากนั้นก็รู้สึกมึนหัว ก่อนจะเป็นลมไป” บอดี้การ์ดรีบตอบ
พวกเขาถูกลี่จุนถิงเรียกมาเพื่อให้ปกป้องเจียงหยุนเอ๋อ แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลย ว่าตัวเองจะถูกทำร้ายไปด้วย จนเกิดเรื่องเมื่อครู่ขึ้นมา มันน่ากลัวมากกว่าความอันตรายเสียอีก
บอดี้การ์ดที่เข้ามาคนแรกนั้น ก็เพราะว่าวันนี้ท้องไส้ไม่ค่อยดี ดังนั้นเลยกินเข้าไปไม่เยอะ จนสามารถประคองสติได้อยู่บ้าง
“อือ” ลี่จุนถิงพึมพำขึ้นเสียงเย็นชา เรื่องนี้จะโทษพวกเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ พวกเขาเองก็ไม่อยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเช่นเดียวกัน “ช่างเถอะ พวกคุณออกไปก่อน”
ในเมื่อเรื่องนี้ถือว่าจบแบบไม่เลวร้ายมาก พวกบอดี้การ์ดเลยวางใจลงได้
ในตอนนั้นเอง หมอกับหลันเยว่เฉินเองก็รีบตามมา
“ลี่จุนถิง ไม่เป็นไรใช่ไหม？” หลันเยว่เฉินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย พลางถามด้วยความกังวล
ลี่จุนถิงมีสีหน้าหมองหม่น พลางตอบ： “ไม่เป็นไร”
“งั้นก็ดี” หลันเยว่เฉินวางใจลงได้ “ฉันได้ยินว่าจะฉีดยาให้เจียงหยุนเอ๋อเหรอ？”
ลี่จุนถิงพยักหน้า
“เข็มล่ะ？”
เจียงหยุนเอ๋อชี้ไปทางรถเข็นที่ถูกบอดี้การ์ดเข็นไปทางกำแพง： “อยู่ทางนั้น น่าจะเป็นเข็มนั้น”
หลันเยว่เฉินหยิบเข็มนั้นขึ้นมา ก่อนจะส่งให้หมอคนหนึ่งพลางกำชับ： “เอาไปทดสอบทางเคมีดูสิ ว่ามันคือยาอะไร”
หมอรีบเข็มนั้นมา ก่อนจะออกไปจากห้องพักผู้ป่วย
“เห้อ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา” หลันเยว่เฉินถอนหายใจ
“จริงสิ คุณบอกว่าเป็นพยาบาลงั้นเหรอ？” ลี่จุนถิงคิดกลับไปถึงคำที่บอดี้การ์ดบอก
บอดี้การ์ดพยักหน้า： “ใช่ ใส่ชุดพยาบาลของโรงพยาบาลนี้ด้วย”
ลี่จุนถิงมองไปทางหลันเยว่เฉิน
เพียงแค่แววตาเล็กน้อยหลันเยว่เฉินก็เข้าใจความหมายของลี่จุนถิงได้ทันที： “ฉันรู้แล้วล่ะ ตอนนี้ฉันจะให้คนไปตรวจสอบดู”
พยาบาลที่ดูแลเจียงหยุนเอ๋อนั้นถูกจัดเอาไว้หมดเรียบร้อยแล้ว และก็เป็นพยาบาลที่ดีที่สุดในโรงพยาบาลด้วย บอดี้การ์ดหลายๆ คนก็รู้จักกันหมด ไม่ถึงขนาดที่ว่าจะไม่รู้เลยว่าเป็นใคร
เพียงไม่นานก็มีคนมารายงานว่าเคยเห็นพยาบาลคนนั้น อาจจะเป็นคนนอกที่ปลอมตัวเข้ามา
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว： “มันเกิดอะไรขึ้นกับโรงพยาบาลของพวกคุณนะ ใครๆ ก็เข้ามาได้งั้นเหรอ？”
หลันเยว่เฉินพูดอะไรไม่ออก： “โรงพยาบาลไม่ใช่ที่ทางการทหารสักหน่อย คนเข้ามาเยอะแยะขนาดนั้น จะต้องมีคนใช้โอกาสนี้ในการลงมือแน่นอน”
ลี่จุนถิงเองก็คิดว่าตัวเองนั้นไม่ได้สติไปแล้ว เลยพูดอะไรออกมาได้หมดโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง
“โอเคๆ” ลี่จุนถิงนั่งลงข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ “ตรวจร่างกายให้เจียงหยุนเอ๋อก่อนเถอะ ถ้าไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน หรือตกใจอะไรจริงๆ หรือเปล่า”
เจียงหยุนเอ๋อเองก็รู้ว่าตอนนี้ลี่จุนถิงอารมณ์ไม่ดี เลยพยายามปลอบใจ： “ลี่จุนถิง ฉันไม่เป็นไรจริงๆ คุณเองอย่าดุกับพวกเขามากเลย วางใจเถอะ นี่เป็นโชคดีใจความโชคร้ายเลยนะ”
แน่นอนว่าหลันเยว่เฉินไม่กล้ารีรอ ก่อนจะรีบตรวจร่างกายให้เจียงหยุนเอ๋อด้วยอุปกรณ์การแพทย์
แต่ก็ไม่ได้ตรวจเจอความผิดปกติอะไรมาก
ลี่จุนถิงถึงจะวางใจ และอารมณ์ก็ไม่ได้โหดร้ายเหมือนเมื่อครู่แล้ว： “คุณไม่รู้จักฉันเหรอ？มีอะไรก็ไม่ยอมบอกเลย ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องให้หลันเยว่เฉินเป็นคนตรวจฉันถึงจะวางใจ”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า： “ฉันรู้แล้ว ฉันไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ”
ลี่จุนถิงตบมือของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ ： “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นอนลงบนเตียงก่อนเถอะ น่าจะเหนื่อยแล้ว พักผ่อนเยอะๆ นะ”
เจียงหยุนเอ๋อนอนลงเพราะลี่จุนถิงประคองเอาไว้ พลางรอผลตรวจทางเคมีของหมอ