บทที่376 ความรู้สึกมันดีจริงๆ เลย
ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะเพิ่งแยกจากถวนจื่อได้ไม่นาน แต่ก็ยังอยากจะอยู่ด้วยให้นานกว่านี้ บางทีอาจจะคิดถึงเป็นอย่างมากเลยล่ะ
เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ได้สติเต็มที่ แต่เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา แล้วเห็นว่าถวนจื่อโทรมาหาตัวเอง
พอได้เห็นโทรศัพท์ที่โทรมานั้น เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมาเบาๆ เธอนั้นใจตรงกับถวนจื่อมากเสียจริงเลย
เธอยังคิดถึงถวนจื่ออยู่พอดีเลย ถวนจื่อก็โทรมาหาทันที
“ฮัลโหล ถวนจื่อ” เจียงหยุนเอ๋อมีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่บนใบหน้า พลางมองถวนจื่ออย่างตั้งใจ เหมือนกับว่าถวนจื่อจะเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอ
ถึงแม้ว่าเรื่องจริงมันจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ
“หม่ามี้ วันนี้ฉันไม่ได้รางวัลอะไรเลยล่ะ” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อารมณ์ของถวนจื่อก็ดูเหมือนจะเศร้าใจไปสักหน่อย
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป ถึงอย่างไรเธอก็มั่นใจในตัวถวนจื่อเป็นอย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงการแข่งขัน ถึงอย่างไรก็มีคนเก่งๆ ซ่อนอยู่มาก ถวนจื่อเองก็ยังเด็กอยู่มาก การจะพ่ายแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
เธอขยับริมฝีปากเล็กน้อย เพราะคิดอยู่ว่าจะปลอบถวนจื่ออย่างไร แต่กลับพบว่าอารมณ์ถวนจื่อนั้นเปลี่ยนไปเป็นมีความสุขอีกครั้งหนึ่ง
“แต่ว่า ครั้งนี้ฉันได้เจออาจารย์เก่งๆ คนหนึ่งด้วยนะ บอกว่าจะรับฉันเป็นศิษย์！หม่ามี้ ฉันจะต้องเก่งขึ้นมากๆ แน่เลย！” ถวนจื่อแววตาส่องประกาย พลางกำมือขึ้นข้างหนึ่ง ดูมั่นใจเป็นอย่างมาก
“นั่นมันดีมากเลยนะเนี่ย” เจียงหยุนเอ๋อเองก็ยิ้มขึ้นจนตาเป็นสระอิ “งั้นถวนจื่อต้องตั้งใจเรียนนะ”
“อือ” ถวนจื่อพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ถ้าครั้งหน้ามีโอกาสแข่งอีก ฉันจะต้องใจให้มากกว่านี้”
เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่ออย่างยิ้มแย้ม แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจเพราะความมั่นใจของเขาหรือเปล่า
ถ้าเกิดว่าถวนจื่อต้องไม่สบายใจเพราะการแข่งขันครั้งหน้าอีก……
แต่ว่า เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อเลยหยุดความคิดนี้ของตัวเองเอาไว้ เห็นท่าทีของถวนจื่อที่ดูมั่นอกมั่นใจพร้อมแข่งขันขนาดนั้น ตัวเองกลับคิดถึงเรื่องไม่ดี ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ？
หลังจากที่คุยกับถวนจื่ออยู่สักพัก เจียงหยุนเอ๋อก็เห็นว่าใบหน้าอ้วนกลมของถวนจื่อนั้นถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของลี่จุนถิงเสียแล้ว
“เจียงหยุนเอ๋อ”
น้ำเสียงของลี่จุนถิงนั้นทุ้มต่ำ แต่เสียงนั้นกลับมีเสียงของความรักความห่วงใยที่ทำให้เจียงหยุนเอ๋อฟังออกอยู่ได้บ้าง
น่าแปลกใจจริงๆ ที่ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มร้อนขึ้นมา แต่ก็ยังสบตากับลี่จุนถิงอยู่ไม่น้อยเลย พลางยิ้มมุมปากด้วยความเขินอาย： “ลี่จุนถิง”
“เมื่อวานหลับสนิทไหม？” ลี่จุนถิงขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะมองดูสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วก็เห็นความกังวลที่ออกมาไม่น้อยเลย
เจียงหยุนเอ๋อรีบส่ายหัว： “เปล่า เมื่อวานมีคุณอยู่ด้วย……ฉันเองก็สบายใจเป็นอย่างมาก”
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของลี่จุนถิงก็มีรอยยิ้มมากขึ้นไปอีก： “ฉันเองก็เหมือนกัน”
ถึงแม้ว่าบรรยากาศของทั้งสองคนนั้นจะหวานเป็นอย่างมาก แต่ว่าอารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อนั้นกลับมีความไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย เห้อ……ครั้งนี้หลังจากที่ลี่จุนถิงกับถวนจื่อกลับไป ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกเมื่อไหร่
ลี่จุนถิงเหมือนจะสังเกตเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อดูแปลกไป เลยรีบถามขึ้น： “เป็นอะไรไป？”
“ฉัน……พวกคุณเพิ่งจะกลับไปวันนี้ไม่ใช่เหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อถามลองใจดู ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรอย่างชัดเจน แต่ว่าท่าทีนั้นก็เผยอารมณ์ของเธอออกมาทั้งหมด
เธอไม่อยากห่างจากลี่จุนถิงกับถวนจื่อเลย
ลี่จุนถิงมองแววตาของเจียงหยุนเอ๋ออย่างไร้ทางเลือก เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับผู้หญิงคนนี้ดี
บางที เขาก็หวังว่าเจียงหยุนเอ๋อจะกล้าพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาบ้าง แต่ว่า……ยังดีที่ความคิดของเจียงหยุนเอ๋อนั้นไม่เคยซ่อนเขาเอาไว้ได้เลย
“เจียงหยุนเอ๋อ ฉันมีเรื่องที่ลืมบอกคุณไปน่ะ” ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างจริงจัง พลางพูดขึ้น
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป ก่อนจะถามอย่างไม่เข้าใจ： “อะไรเหรอ？”
“ฉันกับถวนจื่อเตรียมจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก จะได้อยู่กับคุณมากกว่านี้หน่อย” ลี่จุนถิงพูดพลางยิ้มไปด้วย
ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อมีความเซอร์ไพรส์แวบขึ้นมา： “จริงเหรอ？”
แต่เพียงไม่นาน เจียงหยุนเอ๋อก็ถามอย่างลังเลอีกครั้ง： “งั้นจะรบกวนพวกคุณมากเกินไปหรือเปล่า？”
“ไม่รบกวนหรอก ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยมีงานอะไรน่ะ” ลี่จุนถิงพูดอย่างตั้งใจ “คุณก็รอพวกเราอยู่ที่นั่นเถอะ เดี๋ยวคืนนี้พวกเราจะไปหา”
“โอเค” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าตอบรับเบาๆ พลางรู้สึกอบอุ่นอยู่ในหัวใจ
หลังจากที่คุยกันทางวิดีโอแล้ว อารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เมื่อคิดว่าลี่จุนถิงกับถวนจื่อจะมาหาตอนกลางคืน เธอก็ไม่รู้จะอธิบายอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้อย่างไรเลย
สรุปแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขเป็นอย่างมากเลยล่ะ
เพราะว่าคิดถึงเรื่องที่ลี่จุนถิงกับถวนจื่อจะต้องเดินทางอีกนาน พอมาถึงที่นี่น่าจะหิวแย่ เจียงหยุนเอ๋อเลยเข้าไปทำอาหารให้กับพวกเขาด้วยตัวเอง
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อเดินเข้าไปในห้องครัว ก็ทำให้คนใช้ต่างรู้สึกแปลกใจ
“คุณหญิง คุณอยากจะกินอะไรเหรอ？ต้องการอะไรก็บอกพวกเราได้เลย พวกเราจะเอาไปส่งให้คุณเอง ไม่ต้องมาด้วยตัวเองหรอก”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มพลางโบกมือ แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้มาเอาอะไร แต่ฉันอยากจะทำอาหารเองน่ะ”
คนใช้ต่างพากันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อถึงได้พูดออกมาแบบนี้
“เพราะว่า……เดี๋ยวคืนนี้ลี่จุนถิงกับถวนจื่อจะมา ดังนั้น……” ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อมีความอ่อนโยนกับรอยยิ้มอยู่ จนคนใช้ที่เห็นถึงกับอึ้งไป
ความรักของคุณหญิงกับคุณชายดีจริงๆ เลย
พวกเธอต่างพากันเห็นใจขึ้นมา
ถ้าเจียงหยุนเอ๋อยังยืนยันจะทำ พวกคนใช้เองก็ไม่กล้าขัดอะไร พลางให้เธอทำอาหารด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว
เจียงหยุนเอ๋อเริ่มเตรียมอาหารเย็นด้วยความอ่อนหวาน แต่ตอนที่ทำอาหารไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดปวดท้องขึ้นมากะทันหัน
เจียงหยุนเอ๋อทำเหมือนไม่เป็นอะไรในตอนแรก แต่เพียงไม่นาน ก็ปวดมากจนเหงื่อแตกออกมา เลยอดไม่ได้ที่จะต้องคิดว่ามันเกิดปัญหาอะไรขึ้นแล้ว
ซูม่านลีที่ช่วยเจียงหยุนเอ๋ออยู่ข้างๆ เห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อดูไม่ปกติอย่างรวดเร็ว เลยรีบถามขึ้น： “เจียงหยุนเอ๋อ เป็นอะไรเหรอ？”
“แม่ ฉันปวดท้องมากเลยล่ะ……” สีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อนั้นซีดเซียว ดูอ่อนแรงเป็นอย่างมาก
สีหน้าของซูม่านลีก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน ก่อนจะรีบประคองเจียงหยุนเอ๋อ แล้วพาเธอไปนั่งที่โซฟา พลางให้เธอนอนลง
“เจียงหยุนเอ๋อ คุณพักอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเรียกหมอมาให้” ซูม่านลีพูดด้วยความร้อนรนใจ
เจียงหยุนเอ๋อปวดท้องขึ้นมากะทันหัน เลยเริ่มพูดอะไรไม่ออกแล้ว เธอจึงทำได้เพียงพยักหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง