บทที่378 ถูกยู่หลิวซูมอมเมา
ตึกฟังงิ้ว。
ในช่วงที่ยู่หลิวซูไม่อยู่ไม่กี่วันนี้ ด้านในคนยังเนืองแน่น ทุกวันที่เต็มไปด้วยแขกก็เพื่อสิ่งเดียวเท่านั้น
ก็คือให้ยู่หลิวซูออกมาร้องงิ้ว
“เฮ้ เขาเป็นนักแสดง พูดเพราะหน่อยก็เป็นหัวแรงใหญ่ พูดไม่เพราะหน่อยก็เป็นคนเล่นงิ้ว ถูกพูดอะไรหน่อยก็ทำลับๆล่อๆ ไม่กล้าออกมาพบผู้คนแล้ว ไม่มีเหตุผลเสียจริง”
“ใช่ ใช่ คิดว่าซ่อนหัวซ่อนหางเหมือนเต่าแล้วพวกเราจะไม่ไล่เขาออกจากเมืองหลวงรึไง? ตราบใดที่ไม่ไล่เขาออกจากเมืองหลวง พวกเราก็จะก่อความวุ่นวายที่นี่ ก่อความวุ่นวายจนเขาฆ่าตัวตาย”
“เขานะ ไม่กล้าออกมาแน่ๆ ไป พวกเราทุกคนบุกไปทางด้านหลัง ไปจับเขาออกมาโยนออกไปจากเมืองหลวง”
“ไปไปไป พวกเราไปด้วยกัน เซียวซื่อจื่อเจ้าจะยังรังแกพวกเราเหล่าประชาชนอีกหรือ?”
เรื่องยิ่งวุ่นวายยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
บรรดาคนฟังงิ้วก็อยากจะลอง แต่เพราะเซียวซื่อจื่อนั่งมองพวกเขาอยู่จากบนชั้นสอง พวกเขาจึงไม่ค่อยกล้านัก
ที่บนชั้นสอง
เซียวจิ่นหยูผู้สุภาพเรียบร้อยขมวดคิ้วแน่น น้ำชาที่เย็นแล้วในมือก็ถูกบีบแน่นเรื่อยๆ
องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเขาพูดด้วยความโกรธว่า:
“มาทุกวัน มาทุกวัน องค์ชาย ประชาชนพวกนี้ยิ่งนับวันยิ่งคลั่งขึ้นเรื่อยๆ แม้จวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์จะไม่ถามเรื่องในราชสำนัก
แต่ท่านเจ้าพระยากับคุณชาย ท่านก็ดีกับพวกเขามาก แต่พวกเขากลับกล้ามาก่อความวุ่นวาย มีอย่างที่ไหนกัน ข้าน้อยจะสั่งคนให้ไปขับไล่พวกเขาอีกครั้ง”
“ไม่ต้อง!”
เซียวจิ่นหยูโบกมือเบาๆ พูดเสียงเย็นชา
เทพธิดานะเทพธิดา ยืมคนไปแล้วตั้งสองสามวันยังไม่ส่งกลับมาอีก อยากจะรอให้คนกลุ่มนี้รื้อตึกฟังงิ้วของเขาก่อนแล้วถึงกลับมาได้หรือไง?
ดูท่าแล้ววันนี้เขาก็ยังไม่กลับมา
งั้นเขาก็จะใช้วิธีของตนเองแก้ไขเรื่องนี้
ตอนนั้นเอง!
คนรับใช้คนหนึ่งก็วิ่งมาด้วยความเร็ว แล้วพูดอยู่ข้างหูพวกเขาไม่กี่ประโยค
มุมปากของเซียวจิ่นหยูกระตุกขึ้น
“ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็เป็นการดีที่จะจัดการเรื่องตอนนี้ให้เรียบร้อย ไม่เช่นนั้น……”
ห้องโถง ณ ขณะนี้
ความโกรธของฝูงชนพุ่งขึ้น จำนวนผู้ที่ไม่สงบก็ยิ่งรวมกันมากขึ้น ขาดก็แต่เพียงผู้นำที่พุ่งออกไป
ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนโดดออกมาจากในฝูงชน:
“บุก!”
น้ำเสียงอันทรงพลังก็ยิ่งทำให้ความโกรธของทุกคนที่อยู่ในห้องโถงพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด พวกเขาก็เฮโลพุ่งเข้าไปแยกแถวคนรับใช้ที่ขวางอยู่ตรงหน้า
“ตึ้ง……”
จู่ๆในห้องโถงก็มีเสียงกลองรบดังขึ้น เสียงดังกึกก้องทำเอาทุกคนล้วนตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“กลองรบดังขึ้นได้อย่างไร?”
“ไม่รู้!”
“……”
ทุกคนต่างสงสัยขึ้นมา ต่างพากันเงยหน้าขึ้นไปมองเวที
จู่ๆเวทีที่มืดสลัวก็สว่างขึ้นในทันที ผ้าม่านบางเบาก็ค่อยๆเปิดออกช้าๆ ยู่หลิวซูในชุดงดงาม โดดเด่นน่าเกรงขามก็ยืนอยู่กลางเวที
เขาที่มีออร่าต่างกันกับแต่ก่อนราวฟ้ากับเหว ถือพิณหนึ่งตัว พิณนั้นเป็นพิณที่ยู่หลิวซูดีดจนสายขาดมาก่อน มันได้รับการซ่อมแซมแล้ว
ทุกคนต่างส่งเสียงจอแจอยู่ในความโกลาหล!
เพราะยู่หลิวซูในตอนนี้ ไม่มีท่าทางนักแสดงเหมือนแต่ก่อน แต่เป็นเหมือนคุณชายเศรษฐีที่มาจากคุณชายตระกูลขุนนาง มีออร่าที่น่าทึ่ง
“ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง……”
เสียงกลองสงครามที่หนักแน่นดังขึ้นอีกครั้ง สถานการณ์ก็ดูตึงเครียดมาก ราวกับกำลังจะเกิดการต่อสู้ในสนามรบใกล้ๆ
“ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง……”
จากนั้นเสียงพิณก็ดังขึ้น……
แต่เสียงพิณนี้ไม่ใช่พิณหนึ่งตัว แต่เป็นสองตัว
ยู่หลิวซูหันไปมองผ้าม่านเวทีด้านหลังเล็กน้อย จากนั้นก็จดจ่อตั้งใจดีดพิณ
เสียงดังคู่ขึ้นมากับกลองสงคราม ทันใดนั้นทุกคนจมดิ่งเข้าไปในสนามรบ ราวกับไปอยู่ในสถานที่เกิดเหตุ
เจ้าพระยาวัยกลางคนที่ดูทรงพลัง ถือหอกสีแดงเข้ม มาพร้อมกับเด็กหนุ่มชุดขาวที่ตามอ๋องเทพสงครามผู้มีความสามารถพุ่งเข้าไปที่ค่ายทหารศัตรู
อ๋องเทพสงครามกับเด็กหนุ่มชุดขาวต่างดูท่าทางยังเป็นเด็กหนุ่มวัยเยาว์อยู่ แต่พวกเขาดูเที่ยงธรรม สายตาเฉียบแหลม แม้เนื้อตัวของพวกเขาจะมีบาดแผลเต็มไปหมด แต่พวกเขาก็ยังคงสู้กับศัตรูอย่างอาจหาญ
จำนวนของฝ่ายศัตรูเยอะกว่าพวกเขาหลายเท่า
อีกอย่างพวกเขารบมาแล้วสองวัน เสบียงเสริมของพวกเขาก็ถูกตัดขาด ตอนนี้แม้แต่หญ้ายังไม่มี วิธีเดียวก็คือต้องพยายามกำจัดค่ายทหารหลักของศัตรูในคราเดียว ถึงจะมีโอกาสรอด
เสียงกลองรบที่หนักแน่นดังก้องไปทั่วผืนดินที่เปื้อนเลือด
กองทัพยังคงกำลังต่อสู้กันอย่างห้าวหาญ ไฟสงครามยังคงโหมกระหน่ำไม่หยุด เสียงฟาดฟันของอาวุธสงครามและเสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่วฟ้า
มีเสียง “ระวัง”
เจ้าพระยาเข้ามารับมีดที่หมายเอาชีวิตแทนชายหนุ่มชุดขาว และล้มลงไป
“ท่านพ่อ!”
ชายหนุ่มชุดขาวร้องตะโกน ฆ่าฝ่ายศัตรูไปสองสามคนแล้วพุ่งไปยังตรงหน้าเจ้าพระยาที่ล้มลงไปกับพื้น พร้อมกับพยายามห้ามเลือดที่ไหลออกมาอย่างสุดความสามารถ
“ท่านพ่อ ท่านต้องทนไว้ อีกเดี๋ยวมันก็จะจบแล้ว”
“ไม่ต้องมาสนใจข้า ไปเถอะ! ไปปกป้องอ๋องเย่ให้ดี ปกป้องอ๋องเย่ให้ดีแล้วก็ต้องปกป้องประชาชนประเทศก่วงส้าของพวกเราไว้ให้ดี เขาเป็นความหวังสุดท้ายของพวกเราประเทศก่วงส้า รีบไป”
เจ้าพระยาเพิ่งพูดจบ ก็ร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัวเสียงดัง:
“ระวัง!”
เมื่อศัตรูสองคนเห็นพวกเขาเสียสมาธิ ก็จะฉวยโอกาสมาฆ่า
ขณะนั้นเอง กระบี่ยาวด้ามหนึ่งก็พุ่งมา ทันใดนั้นก็ตัดไปที่หัวของฝ่ายศัตรู ท่านอ๋องหนุ่มก็เดินมาข้างหน้า ในแววตาเต็มไปด้วยความกังวล แต่กลับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นผิดปกติ:
“จิ่นหยู เจ้าต้องช่วยเจ้าพระยา ต้องช่วยเหล่าทหารที่ยังไม่ตาย พวกเราจะต้องฆ่าศัตรูทั้งหมดด้วยความรวดเร็วที่สุด พวกเขาถึงจะอยู่รอด เข้าใจไหม?”
ชายหนุ่มชุดขาวเงยหน้ามองท่านอ๋องหนุ่ม แล้วพยักหน้าหนักแน่น
ด้วยเหตุนี้!
พวกเขาจึงสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ฆ่าศัตรูนับไม่ถ้วน ท้ายที่สุดก็ได้รับชัยชนะด้วยการแลกเปลี่ยนที่น่าเวทนา
ท้ายที่สุด สนามรบก็เต็มไปด้วยเลือดเนื้อซากศพ คนที่โชคดีรอดชีวิตกรีดร้องอย่างเยือกเย็น ผืนทรายกลางเป็นสีแดงเลือดอย่างน่าตกใจ
อ๋องเย่หนุ่มยืนอยู่บนซากศพขาวโพลน ในมือถือกระบี่ยาวที่ยังมีเลือดหยดอยู่ พร้อมกับฟันธงรบของฝ่ายศัตรู
“แผ่นดินประเทศก่วงส้า เจ้ากล้ามารุกราน? มาคนเดียวก็จักต้องฆ่า มาเป็นคู่ก็จักต้องสังหาร มาเป็นกลุ่มก็จักต้องทำลาย”
หลังจากนั้น
แม่ทัพหนุ่มก็ประคองทหารนายหนึ่งที่บาดเจ็บหนัก ชายหนุ่มชุดขาวประคองเจ้าพระยา ผู้ที่บาดเจ็บน้อยประคองผู้ที่บาดเจ็บหนัก และพาเดินเข้าไปในกระโจมของฝ่ายศัตรู……
“ตึ้ง……”
เสียงกลองรบค่อยๆหายไป เสียงพิณก็ค่อยๆหยุดลง
ทุกคนต่างตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ต่างละอายใจ บางคนก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
ใช่สิ!
ตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่?
แผ่นดินผืนนี้ ในตอนนั้นได้อ๋องเย่และพวกเขาสองพ่อลูกท่านเจ้าพระยาปกป้องเอาไว้
และเพราะการต่อสู้ที่น่าเศร้าสลดนั้น ท่านเจ้าพระยาจึงบาดเจ็บหนัก แม้จะรอดชีวิตแต่ก็เหลือแต่ร่างกายที่พิการ นับตั้งแต่นั้นก็ไม่รบ ไม่ถามเรื่องของราชสำนักอีก
แต่ตอนนี้……
พวกเขากำลังจะพังตึกฟังงิ้วของเซียวซื่อจื่อ นี่มันจะต่างอะไรกันกับสัตว์ร้ายที่เนรคุณ?
แล้วยู่หลิวซูหล่ะ?
เขาทำอะไรผิด?
เขาอยู่ที่ตึกฟังงิ้วดีๆ มีเหล่าคุณหนูมาชอบ แล้วก็ยั่วยุให้เกิดปัญหา พูดขึ้นมาเขาเองก็ตกเป็นเหยื่อเหมือนกัน
ทำไมพวกเขาต้องรวมตัวกันต่อต้านโจมตีด้วย?
ขณะนั้นเอง!
มีคนในฝูงชนเห็นว่าสถานการณ์มันไม่ถูกต้อง ก็รีบพูดขึ้นมาเสียงดังว่า:
“พวกเจ้าอย่าถูกเขาหลอกนะ ตอนแรกฉินหลิงเจียวกับหลินเฟยหรันก็ถูกเสียงพิณของเขาทำให้งวยงงเหมือนกัน พวกเจ้าอย่าผิดซ้ำรอยเดิม”
อีกคนนึงก็โวยวายตามขึ้นมา:
“ใช่ พวกเราทุกคนต่างถูกวิชามอมเมาของนักแสดงคนนี้หลอกหรอก พวกเราจะไม่เปลี่ยนความปรารถนาเดิมที่จะไล่เขาออกจากเมืองหลวง เพียงเพราะเพลงบทเดียว”
“ใช่! มันคือวิชามอมเมา ไม่เช่นนั้นจะมอมเมาคุณหนูที่แสนสวยสองคนนั้นได้อย่างไร!”
“ใช่! อย่าถูกหลอกนะ พวกเรามาไล่เขาไป”
“……”
แล้วเสียงโวยวายสองสามเสียงก็ตามขึ้นมา
แต่นอกจากสองสามคนนั้นแล้ว คนอื่นๆก็ไม่พูดอะไร และทั้งหมดก็มองมาที่พวกเขา……