บทที่ 482 พวกถ้ำมอง
บทที่ 482 พวกถ้ำมอง
ฉู่เหินอดไม่ได้ต้องร้องไห้ออกมา ซึ่งมันก็ไม่ใช่เพราะความเศร้าหากแต่เพราะตื้นตันใจ! เขาไม่คิดว่าหมาป่าจะทำเพื่อตัวเขาแบบนี้! ตื้นตันจนพอใจแล้วชายหนุ่มก็รีบจัดแจงยัดยาใส่ปากเจ้าหมาป่าอีกรอบ! พอเห็นว่าลมปราณของมันเริ่มกลับมาเป็นปกติ เขาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก!
แต่ตอนที่เขาจะได้เงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแทงเข้ามาในหู! ชายหนุ่มจึงรีบเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเห็นศีรษะโผล่มามองเขา!
ตอนนี้ร่างของชายหนุ่มนั้นยังคงอยู่ในคลอง และในคลองก็มีหญิงสาวกำลังอาบน้ำอยู่ 4-5 คน! เพราะเมื่อกี้ฉู่เหินมาเร็วเกินไป พวกเธอเลยไม่ทันได้ตอบสนอง! แต่พอพวกเธอรู้สึกตัว ผลลัพธ์ก็เลยออกมาเป็นแบบนี้!
“กรี๊ดดด พวกถ้ำมอง จับตัวพวกถ้ำมองเร็ว!” ฉู่เหินไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นพวกถ้ำมองไปแล้วในสายตาของคนอื่น เมื่อคิดแบบนี้เขาก็ได้แต่รู้สึกจนใจ
ก่อนที่ต่อมาชายหนุ่มจะตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนเพื่อจะอธิบาย ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะลุกขึ้นเต็มตัว เสียงกรี๊ดก็ดังยิ่งกว่าเดิม ฉู่เหินงุนงง เขาก้มมองเสื้อผ้าตัวเองและก็ต้องตะลึง! เมื่อกี้เขาเพิ่งจะวิ่งผ่านความเร็วมาก ดังนั้นตอนนี้เสื้อผ้าของเขาจึงถูกเผาจนหมดแล้วนั่นเอง!
เมื่อพวกผู้หญิงเห็นเขาทำท่าลุกขึ้นทั้ง ๆ ที่ไม่มีเสื้อผ้าติดกาย มันก็ยิ่งทำให้เขากลายเป็นคนประหลาดไปแล้ว! ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะหยิบเสื้อออกมาจากแหวนมิติขึ้นมาสวม พอสวมเสร็จถึงค่อยดีขึ้นหน่อย! ต่อมาเขาก็ก้มตัวอุ้มหมาป่าเตรียมจะจากไป!
ในขณะเดียวกันเขาก็พูดไปด้วยว่า “ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ! เมื่อกี้ต่อสู้กับศัตรู ร่างกายจึงได้รับบาดเจ็บหนัก เพราะแบบนั้นเลยตกไปในน้ำ! ถ้าทำอะไรผิดไปก็ขอโทษด้วยจริง ๆ!”
เขาพูดไปและก็แบกหมาป่าขึ้นหลังตัวเองเตรียมจะจากไปด้วย! ทว่าเขาที่เพิ่งจะแบกหมาป่าขึ้นหลังไม่ทันไร ก็รู้สึกมึนหัว! หลังจากนั้นเขาก็ล้มลงไปกับพื้น!
เนื่องจากความเร็วของหมาป่าเร็วมาก ๆ ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน ตอนนี้จู่ ๆ ก็มาโผล่ที่ที่หนึ่งอย่างกะทันหัน สมองของเขาก็เลยขาดออกซิเจน จึงทำให้ฉู่เหินถึงได้เป็นลมล้มลงไปแบบนี้!
เดิมทีผู้หญิงเหล่านั้นต่างพากันกรีดร้องอยู่ตรงนั้น แต่เมื่อจู่ ๆ ฉู่เหินล้มลงไป พวกเธอก็พลันเงียบลง! หญิงสาวคนหนึ่งที่ค่อนข้างใจกล้าที่สุด เธอเดินมาดูสักพัก ก่อนที่จะพบว่าฉู่เหินนั้นเป็นลมไปแล้วจริง ๆ! พอเห็นแบบนั้นเธอเลยแบกทั้งฉู่เหินและหมาป่าขึ้นไปบนฝั่ง!
หมาป่ามองฉู่เหินที่เป็นลมไปแล้วพูดไม่ออก แม้ว่านายจะเห็นผู้หญิงอาบน้ำ แต่ก็ไม่ควรดีใจจนเป็นลมไปแบบนี้สิ!
เหล่าหญิงสาวขึ้นฝั่งมาก็รีบแต่งตัว ต่อมาพวกเธอก็ช่วยกันทำเปลและแบกฉู่เหินกับหมาป่า ระหว่างนั้นฉู่เหินก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน ภายในฝันเขาเห็นลูกชายของตัวเอง มืออ้วน ๆ ของเด็กคนนั้นยื่นมาทางเขาพร้อมรอยยิ้ม!
ภายในฝันทั้งหอมและก็หวาน สุดท้ายเขาก็หลับไปถึงหนึ่งวันเต็ม ๆ ! พอเขาฟื้นก็เป็นวันที่สองไปแล้ว ชายหนุ่มลืมตาขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจหนึ่งที ฉู่เหินรู้สึกว่าตัวเองสบายมาก ๆ แต่พอเขามองไปรอบ ๆ ในใจก็พลันเกิดคำถามขึ้นมาว่าที่นี่ที่ไหน ?
ก่อนที่เขาจะนึกถึงหมาป่าขึ้นมาได้ มันทำให้เขาเริ่มเป็นกังวล ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงบ้างแล้ว ว่าแล้วชายหนุ่มจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย! ก่อนจะรีบเดินออกไปข้างนอก ถ้าเขายังไม่แน่ใจว่าหมาป่าเป็นยังไงเขาก็คงสงบใจไม่ได้หรอก
ฉู่เหินเพิ่งจะเดินออกมาไม่ทันไร เขาก็เห็นหญิงสาวนางหนึ่งเดินมาทางนี้! เมื่อชายหนุ่มเห็นผู้หญิงคนนั้น เขาก็จำได้ในทันทีว่าเป็นผู้หญิงที่อาบน้ำในคลองเมื่อตอนนั้น! แต่ฉู่เหินมานึก ๆ ดูเขาก็คิดว่าตัวเองนั้นไม่จะพูดออกไป ไม่งั้นคงกระอักกระอ่วนใช่เล่น!
“สวัสดีครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม!” ฉู่เหินที่เห็นว่าเธอกำลังจะเดินผ่านไปก็เดินไปด้านหน้าไม่กี่ก้าวและถามอย่างที่คนแปลกหน้าควรจะถามกับเธอ
หญิงสาวปรายตามองเขา ก่อนจะพบว่าสายตาของชายหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความระแวดระวัง ราวกับว่าจำเธอไม่ได้! และเพราะเหตุนี้จึงทำให้เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก! เพราะถ้าอีกฝ่ายจำเรื่องเมื่อวานได้ เธอเองก็คงทำตัวไม่ถูก!
“อ๋อ มีอะไรล่ะ ไหนลองว่ามาสิ!” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ ซึ่งเมื่อมองดี ๆ แล้วมันก็ให้ความรู้สึกสูงส่ง! แต่ให้เวลาเดียวกันก็ให้ความรู้สึกน่ารักราวกับน้องสาวข้างบ้าน!
“ขอถามหน่อยว่าหลังจากที่ผมสลบไป ใช่คุณใช่ไหมที่ช่วย ? ถ้าเป็นงั้นจริง ผมคงต้องขอขอบคุณ! เพียงแต่ไม่รู้ว่าหมาป่าที่มากับผมตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ!” ฉู่เหินคำถามคำถามออกไปราวกับปืนกล!
“นายนี้แปลกจริง ๆ ไม่สนว่าร่างกายตัวเองจะบาดเจ็บตรงไหน กลับเป็นห่วงสัตว์เลี้ยงแทน หรือว่าสัตว์ของนายสำคัญมากกว่าชีวิตของนายกันแน่” หญิงสาวมองฉู่เหินอย่างสำรวจ ในโลกของพวกเธอ เจ้าหมาป่าตัวนั้น มันก็เป็นแค่สัตว์ป่าตัวหนึ่ง ไม่มีใครสนใจชีวิตของสัตว์ตัวหนึ่งหรอกนะ!
“คุณอาจจะยังไม่ทราบ ที่ผมยังมีชีวิตได้จนถึงตอนนี้ ก็เป็นเพราะหมาป่าตัวนั้นช่วยไว้! ดังนั้นไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่มีวันทิ้งเขา!” เมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็พยักหน้า ฟังแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าฉู่เหินเป็นคนรู้จักบุญคุณคน! แม้กระทั่งสัตว์ตัวหนึ่งก็ไม่เว้น ดังนั้นเขาต้องไม่ใช่คนเลวอย่างแน่นอน!
“นายไม่ต้องห่วงหรอก แม้ว่ามันจะเป็นหมาป่าธรรมดา ไม่ได้เป็นสัตว์วิเศษอะไร แต่ในเมื่อมันยังมีชีวิตอยู่ พวกเราก็ไม่ทิ้งมันไว้แบบนั้นหรอกนะ! ตอนนี้เจ้าหมาป่ากำลังเล่นอยู่ที่หลังภูเขาเนี่ยแหละ!” เมื่อฉู่เหินได้ยินดังนั้นแล้วเขาจึงวางใจ
ก่อนที่ต่อมาเขาจะกล่าวขอบคุณอีกฝ่าย หลังจากนั้นหญิงสาวก็ถามเขาอีกว่าเมื่อวานก่อนฉู่เหินจะเป็นลมจำอะไรได้บ้าง! ฉู่เหินยืนคิดอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าบอกจำไม่ค่อยได้แล้ว เขาจำได้เพียงตัวเองหนีมาหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีก!
ตอนที่ฉู่เหินพูด หญิงสาวได้มองเข้าไปในตาเขา เธอนั้นไม่พบพิรุธอะไร และเมื่อเป็นแบบนี้เธอจึงเริ่มลดความระแวงลง ขอเพียงแค่ฉู่เหินจำตอนที่พวกเธออาบน้ำไม่ได้ก็พอแล้ว!
“ไปเถอะ ฉันจะพานายไปหาคุณพ่อของฉัน คุณพ่อของฉันเป็นหัวหน้าหมู่บ้านของที่นี่ บางทีเขาอาจจะช่วยอะไรนายได้!” ฉู่เหินได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินตามเธอไป ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ใหญ่มาก รอบทิศราวกับถูกปกคลุมด้วยภูเขา
ตลอดทางที่เดินมา ฉู่เหินสามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่อยู่ล้อมรอบภูเขา! คลื่นพลังพวกนี้มาจากคนในหมู่บ้าน ซึ่งคนพวกนี้ต่างก็ฝึกฝนวรยุทธ์กันทั้งนั้น ทั้งยังอยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างดี! มีขั้นที่มากกว่าขั้นปราชญ์ดาราอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
กระทั่งฉู่เหินยังแอบคิดไม่ได้ หรือว่าเขาจะเข้ามาในดินแดนลับแลซะแล้ว! หรือไม่ที่นี่ก็อาจจะเป็นหมู่บ้านของเหล่าเทพยุทธ์? เขาคิดมั่ว ๆ ซั่ว ๆ ไปมาหลายตลบ จนกระทั่งมาถึงทุ่งหญ้ากว้างแห่งหนึ่ง! ที่นี่เรียกได้ว่าสวยงามมาก ทั้งดอกไม้และก็ต้นไม้ที่ได้ยินเสียงนกร้องอยู่ตามกิ่งก้าน!
ที่นี่คือบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ชายชราผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านคนนี้ดูแล้วเหมือนชายอายุ 50 กว่า ๆ เขาสวมชุดหนังสัตว์ ด้านหลังเขายังสะพายธนูเอาไว้อีกด้วย! เมื่อมองดวงตาของอีกฝ่าย ฉู่เหินก็บอกได้เลยว่าเขาคนนี้ไม่ธรรมดา! อีกทั้งชายหนุ่มยังมองไม่ออกว่าชายแก่คนนี้อยู่ในขั้นไหน ซึ่งนี่ก็แสดงว่าเขาเกินกว่าขั้นปราญ์ดาราไปแล้ว!