เหล่าไท่ไท่ขมวดคิ้ว “คำพูดเหล่านี้ต่อชิวเซียงนั้นไม่ดี พวกเจ้าอย่าพูดส่งเดช”
“เรื่องนี้ยังจะปิดได้รึ ไม่ใช่ว่ากลัวท้องโผล่ ผ่านไม่กี่เดือนก็คงคลอดแล้ว” ขณะชุ่ยฮวาพูด ก็ยิ้มแล้วกวักมือให้คนข้าง ๆ ทันที ผู้หญิงด้านนอกหลายคนก็จับกลุ่มกัน กระซิบกระซาบเสียงต่ำ ผู้หญิงเหล่านี้รู้แล้วก็หัวเราะตัวโก่ง
เหล่าไท่ไท่หน้าหมองคล้ำ อยากจะพูด ก็ถูกโจวกุ้ยหลานขัดจังหวะ
“ท่านแม่ กองไฟยังเล็กอยู่เลย ท่านต้องรีบก่อไฟให้แรงขึ้นหน่อย ไม่งั้นอาหารเหล่านี้จะออกมาไม่อร่อย”
เหล่าไท่ไท่รู้ว่านี่เป็นเพราะลูกสาวของตัวเองไม่ยอมให้นางพูด เลยปิดปากไม่พูดคุย
โจวกุ้ยหลานเหลือบมองคนที่กำลังพูดหัวเราะเยาะ ในใจไม่มีความคิดที่จะช่วยโจวชิวเซียงเลยสักนิด หมู่บ้านนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ บ้านไหนมีเรื่องเล็กๆ อะไรทุกคนก็จะนินทากันลับหลัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื้อฉาวของโจวชิวเซียง
เป็นเพราะแม่ของนางจะขัดขวาง อย่างไรคนเหล่านั้นก็พูดกันลับหลังไม่ใช่หรือ อีกอย่าง ทำไมต้องช่วยโจวชิวเซียงด้วยล่ะ
ขณะพูด หวังหยู่ชุนก็เดินเข้ามา เห็นโจวกุ้ยหลานกำลังทำอาหารอยู่ เลยรีบก้าวไวเดินเข้าไป “กุ้ยหลาน มีอะไรกินบ้างไหม ข้าหิวไปหมดแล้ว!”
“แหมหยู่ชุนมาแล้ว รีบมาคุยเรื่องโจวชิวเซียงกับพวกเราเถอะ!” หนึ่งในคุณป้าพูดขึ้น ก็ดึงหวังหยู่ชุนมา
ตาของหวังหยู่ชุนจดจ้องไปอยู่ที่หม้อ “แหมพวกเจ้ารอข้ากินอิ่มก่อนแล้วค่อยคุยกัน ข้าหิว!”
“ที่นี่มีถั่วลิสงไม่ใช่หรือ เจ้ากินสักหน่อยแล้วรีบมาคุยกับพวกข้า” ชุ่ยฮวาเอาถั่วลิสงจากโต๊ะข้าง ๆ มาหนึ่งกำมือส่งให้หวังหยู่ชุน ในใจหวังหยู่ชุนก็ยินดียิ่ง คว้าไปหยิบอีกสองกำมาใส่กระเป๋าตัวเอง เห็นว่าเหลือไม่เยอะแล้ว เลยไม่ยื่นมือออกไปอีก นั่งยอง ๆ แล้วเริ่มคุยกับผู้หญิงกลุ่มนี้
“พูดความจริงกับพวกเจ้า เจ้าชิวเซียงมีฝีมือปรนนิบัติบุรุษดีกว่าพวกข้าที่แต่งงานแล้วเสียอีก! เจ้าดู เพิ่งไปในตำบลได้ไม่นาน ก็มีเด็กซะแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าหมายตาจับเถ้าแก่เฉียน มาตลอดหรือ”
เมื่อคำพูดไร้สาระพวกนี้ออกมา ผู้หญิงเหล่านั้นก็หัวเราะกันอย่างครื้นเครง
“ต้าญาพาน้องสาวน้องชายพวกนี้ออกไปเล่นข้างนอกไป เสี่ยวเทียนยังเล็ก เจ้าดูแลให้ดี” โจวกุ้ยหลานส่งต้ายาที่ช่วยอยู่ด้านข้างออกไป
เด็กยังเด็กอยู่ ผู้หญิงพวกนี้ไม่รู้จักหลีกเลี่ยงกันบ้างเลย
ต้ายาหน้าแดง ตอบกลับมา รีบเดินออกไป ดูแลพวกเด็กเล็กที่อยู่ลานด้านหลัง
โจวคายจือเปิดปาก อยากจะพูดอะไรสักอย่าง ก็ได้ยินเสียงหวังหยู่ชุนตะโกนดังลั่น “นังหนูยังจะกลับมาก็แสร้งทำ ไม่ได้นอนกับเถ้าแก่เฉียน หลังจากนั้นพ่อข้าทุบตีนนาง นางถึงจะพูดออกมาได้ ไม่งั้นตอนนี้พวกข้าก็คงยังไม่รู้เรื่อง!”
“หวังหยู่ชุน！ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
เสียงกรีดร้องดึงดูดสายตาของทุกคนมา มองเห็นโจวชิวเซียงแต่งกายสีแดง มีดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่อยู่บนศีรษะ และทาชาดแดงยืนอยู่ที่ประตู รีบสาวเท้าพุ่งเข้ามาทันที
หวังหยู่ชุนเห็นโจวชิวเซียงเดินเข้ามา ในใจก็เคร่งเครียด รีบที่จะยืนขึ้นมา นั่งยอง ๆ มาครู่หนึ่ง เท้าก็เหน็บชาไปเสียแล้ว เลยไม่ได้ยืนขึ้นมา โจวชิวเซียงก็พุ่งเข้ามาหาแล้ว จิกผมของนางขึ้นมาข่วนใบหน้านางหลายรอบอย่างดุเดือด เพียงครู่เดียวก็ตะครุบใบหน้าของหวังหยู่ชุนจนเลือดไหลออกมา
หวังหยู่ชุนก็ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ทันทีหน้าเจ็บ นางก็ตอบโต้กลับอย่างรวดเร็ว คว้าผมของโจวชิวเซียงอย่างเร็ว แล้วผลักไปด้านหลังอย่างป่าเถื่อน มือทุบไปที่หน้าอกของนางอย่างรุนแรง
คนรอบข้างยังไม่ทันตอบสนอง ทั้งคู่ก็ตบตีกันแล้ว
“นี่มันอะไรกัน รีบแยกพวกนางออกจากกันสิ!” เหล่าไท่ไท่แผดเสียงก้อง โจวคายจือสาวเท้าพุ่งเข้าไป โจวกุ้ยหลานก็ดึงรั้งนางไว้
“กุ้ยหลาน เจ้ารีบปล่อยมือ ข้า…”
“พี่สาวใหญ่ ถ้าท่านไปอาหารกระทะนี้จะไหม้ คนตั้งเยอะ ท่านไม่เห็นหรือว่าเขาหยุดตีกันแล้ว” โจวกุ้ยหลานกล่าว ก็กดโจวคายจือลงด้านข้างช่วยนางเช็ดจานต่าง ๆ
ทุกคนน่ะ คอยประสมโรง เมื่อก่อนนางคิดจะตบกับโจวชิวเซียง นี่ก็พอดีเลย หวังหยู่ชุนช่วยลงแรงแทนนางแล้ว
ขณะโจวกุ้ยหลานคิด ก็ผัดอาหารในกระทะต่อไป
เหล่าไท่ไท่รีบลุกขึ้น เดินเข้ามา เบียดนางผ่านไป ทั้งสองคนถูกพวกท่านป้าทั้งหลายแยกออกจากกันแล้ว
ตอนนี้ทั้งคู่สภาพล้วนดูไม่ได้ ผมที่หวีเรียบร้อยแล้วของโจวชิวเซียงหลุดลุ่ยหมด เส้นผมชี้โด่ชี้เด่ ดอกไม้ผ้าก็ถูกทำให้หลุดลุ่ย เสื้อผ้าสีแดงบนกายก็ฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ เห็นเนื้อหนังข้างในหมด บนใบหน้าก็มีรอยเลือดเปรอะเปื้อน ยิ่งดูไม่ได้
หน้าของหวังหยู่ชุนก็เปรอะรอยเลือด หนังศีรษะเจ็บปวดไปหมด นางมองโจวชิวเซียงอย่างดุร้าย ตะคอกด่าว่า “นังโสเภณีนี่ ก็กล้าทำแล้วนี่ยังกลัวคนอื่นรู้รึไง ข้าว่านะ เจ้ามีฝีมือปรนนิบัติบุรุษ ยังไม่ได้แต่งงานกันก็อยากได้บุรุษขนาดนี้ ทำตัวเหมือนพวกนางโสเภณี!”
คำพูดคำจาไม่น่าฟัง โจวชิวเซียงจะพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่คนรอบข้างก็ดึงนางไว้อย่างแน่น
เดิมทีทั้งคู่ไม่ได้ยืนไกลกันมาก ถ้าหันข้าง ระยะห่างทั้งสองคนจะใกล้กัน ความคิดชั่วร้ายเกิดขึ้นในใจหวังหยู่ชุน ยกขาขึ้นถีบไปที่ท้องของโจวชิวเซียง
“โอ๊ย! เจ็บ!” โจวชิวเซียงรู้สึกว่าท้องที่ถีบของตัวเองเจ็บปวดมาก นางร้องคร่ำครวญ ลำตัวโค้งงอ
เห็นท่าทีที่เจ็บปวดทรมานของนาง คนรอบข้างล้วนตกใจกลัว อาสะใภ้สองคนที่ดึงนางไว้ก็ปล่อยมือ ตัวโจวชิวเซียงคดเป็นก้อน ราบไปกับพื้น สองมือโอบท้องตัวเองแน่น
เหล่าไท่ไท่ตื่นตระหนก รีบผลักฝูงตนออกมาแล้วเข้าไป เอื้อมมือยกศีรษะโจวชิวเซียงขึ้นมา
“พวกเจ้ายืนทำอะไรกันอยู่ รีบพานางขึ้นไปนอนบนเตียงสิ!”
ชุ่ยฮวามีปฏิกิริยาตอบสนองก่อนใคร ก็รีบวิ่งไป อุ้มขาโจวชิวเซียงขึ้นมา ขณะสองคนอุ้มโจวกุ้ยหลานรีบสาวเท้าออกมาจากห้องครัว ผ่านลานหน้าบ้าน แล้วก็ถึงโถงบ้าน ตอนนี้แขกเหรื่อกำลังผิงไฟ เห็นท่าทางดังกล่าว ล้วนลุกขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น หลี่ซิ่วยิงเห็นสีหน้าของโจวชิวเซียงทุกข์ทรมาน กรีดร้องขึ้นมา รีบตามไปทันที
หลายคนเข้ามาในบ้าน นำโจวชิวเซียงไปที่เตียงเตา หลี่ซิ่วยิงก็กระโจนเข้าไป คว้ามือของโจวชิวเซียง ถามอย่างกระวนกระวาย “ชิวเซียง เจ้าเป็นอะไร อย่าทำให้แม่กลัวสิ!”
เหล่าไท่ไท่รีบย่างเท้าไปที่ประตู แล้วปิดประตูลง ปิดกั้นการมองเห็นของคนนอก
จากนั้นก็สาวเท้าไปปิดหน้าต่าง แล้วจึงเดินกลับมา
“พี่สะใภ้ซิ่วยิง ลูกสะใภ้เจ้ากับลูกสาวเจ้าทะเลาะกัน พวกข้าก็ไม่อาจแยกออกได้ง่าย นางไม่ระวังเลยโดนท้องของโจวชิวเซียง โจวชิวเซียงก็กรีดร้องเจ็บปวด แล้วจะทำอย่างไรดี!”
ชุ่ยฮวารีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น กลัวว่าจะโยนเรื่องนี้มาใส่หัวนาง
“นังโสเภณีหวังหยู่ชุน!” หลี่ซิ่วยิงกัดฟันสบถด่าอย่างกราดเกรี้ยว
ด้านโจวชิวเซียงมองแม่ตัวเอง โศกเศร้าเสียใจ เลยร้องเรียก “ท่านแม่ ข้าเจ็บ เจ็บท้องมาก! ลูกของข้า ลูกของข้าจะไม่มีแล้ว!”