บทที่393 ความรักของคุณ ทำให้ฉันอึดอัด
“ฮ่า” ตอนนี้อารมณ์ของลี่จุนถิงนั้นดีมาก “ฉันไม่อยากจะเป็นคนมีคุณธรรมสักเท่าไหร่ เพราะสำหรับฉัน ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหน เพียงแค่จับคุณให้ได้ก็พอ”
“ลี่จุนถิง คุณมานี่เถอะ แล้วพวกเรามาสู้กันอีกสักตั้ง” Anthonyโกรธจนตัวสั่น พลางดิ้นอย่างไม่หยุด
หลังจากที่ลี่จุนถิงมองด้วยสายตาเหยียดหยามแล้ว ก็พูดขึ้นด้วยความไม่แยแส： “พาลงไป แล้วจับตาดูเอาไว้ให้ดีๆ”
หลังจากที่Anthonyถูกพาลงไปแล้ว เมื่อAnthonyไม่อยู่ปกป้องแล้ว ส้งหวั่นหวั่นก็ถูกจับได้โดยง่าย
Anthonyกับส้งหวั่นหวั่นถูกลี่จุนถิงพาไปในที่ที่ลี่จุนถิงเอาไว้ขังโดยเฉพาะ
ที่นี่ไม่ต่างอะไรกับคุกเลย เพียงแค่มันมีระบบรักษาความรักษาความปลอดภัยดีกว่าคุกหลายเท่า
“เป็นอย่างไรบ้าง？” ลี่จุนถิงเอามือใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งพลางถามขึ้น
“จับแยกขังเอาไว้หมดแล้วล่ะ Anthonyยังไม่สงบลงเลย เอาแต่ตะโกนอยู่นั่น ผู้ช่วยของเขากลับไม่ได้พูดอะไร ส้งหวั่นหวั่นเองก็เหมือนจะเหนื่อยแล้ว เลยหลับไป” ซู่จี้งยี้ทำตามคำสั่งของลี่จุนถิง เรื่องทั้งหมดก็ถูกจัดการจนเสร็จสรรพแล้ว
“ได้ ผู้ช่วยคนนั้นไม่เลวเลย ฉันเห็นว่าAnthonyเองก็เหนื่อยแล้ว ให้เขาพักสักหน่อยเถอะ” ลี่จุนถิงพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะเอามือหนึ่งเล่นก้อนหินในมือ
ที่ที่ลี่จุนถิงอยู่ในตอนนี้ เป็นที่ที่เวลาเขาจะขังใครก็มักจะมาที่นี่
ห้องขังนี้อยู่ใต้ดิน มีเพียงห้องทำงานของลี่จุนถิงเท่านั้นที่อยู่บนพื้นดิน ดูภายนอก มันไม่ได้ต่างจากที่อยู่ธรรมดาๆ เท่าไหร่
“ได้” ซู่จี้งยี้เข้าใจสิ่งที่ลี่จุนถิงกำลังจะสื่อออกมา จากนั้นก็โบกมือ พลางมีลูกน้องไปทำให้
“ไป ไปดูส้งหวั่นหวั่นกับฉัน” ลี่จุนถิงวางก้อนหินในมือลง พลางเดินออกจากห้องไป
มีคนเดินนำลี่จุนถิงอยู่ด้านหน้า จากนั้นก็เปิดประตูให้เขา หลังจากที่เดินวนๆ ไปตามทางสักพัก ตาก็ส่องประกายขึ้นมา พลางมีกลิ่นเหม็นคลุ้งโชยตามมา ลี่จุนถิงเลยขมวดคิ้ว： “ความสะอาดของที่นี่มันแย่มากเลยล่ะ ต้องให้คนมาทำความสะอาดแล้วล่ะ”
“ได้เลย”
ลี่จุนถิงไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่ ดังนั้นปกติเลยไม่ได้มีที่ที่ต้องระวังมากเท่าไหร่เหมือนกัน
ลี่จุนถิงมาถึงที่ห้องขังของส้งหวั่นหวั่น จากนั้นก็ยืนนิ่ง พลางหรี่ตามองว่าหญิงที่อยู่บนพื้นนั้นคือใคร
ส้งหวั่นหวั่นในตอนนั้นกำลังอยู่บนพื้นด้วยผมเผ้ายุ่งเหยิง จากนั้นจึงหลับตา ดูเป็นผู้หญิงที่สวยไม่น้อยเลย
ลี่จุนถิงมองเธอพลางรู้สึกอยากจะอ้วก สำหรับผู้หญิงที่ร้ายกาจเหมือนงูพิษนั้น ลี่จุนถิงนั้นไม่มีท่าทีจะสงสารเลยแม้แต่น้อย
“เอาน้ำสาดให้ตื่น” ลี่จุนถิงพูดเสียงเย็นชา
“ได้เลย”
ลูกน้องที่เป็นคนคุมห้องขังนั้นเดินไปหยิบถังน้ำที่วางอยู่ไม่ไกล จากนั้นก็สาดใส่ส้งหวั่นหวั่น โดยที่ไม่มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย
ส้งหวั่นหวั่นสั่นไปทั้งตัว ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม พลางค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
ตอนที่ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นรองเท้าหนังที่ส่องประกายอยู่ตรงหน้าตัวเอง จากนั้นมองตามกางเกงที่ถูกรีดจนไม่มีรอยยับขึ้นไป ก็เห็นเป็นชายที่ตัวเองคิดถึงใจจะขาด แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้มองตัวเองด้วยความอ่อนโยนเลย
“จุน จุนถิง” ส้งหวั่นหวั่นกระแอม จากนั้นค่อยๆ ใช้มือค้ำ เพื่อพยุงตัวเองขึ้นมา
ส้งหวั่นหวั่นมีสีหน้าซีดเซียว แต่ไม่ได้ทำให้ลี่จุนถิงสนใจเลย ก่อนที่จะยังคงมองด้วยความเย็นชา
“จุนถิง คุณมาหาฉันเพื่อเช็กบิลกับฉันใช่ไหม？” ส้งหวั่นหวั่นรู้ว่าลี่จุนถิงจะต้องมาเพราะเรื่องของเจียงหยุนเอ๋อ นอกจากเจียงหยุนเอ๋อแล้ว ลี่จุนถิงก็ไม่อยากจะมองตัวเองอีกเลย
“หึ คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ？” ลี่จุนถิงมองส้งหวั่นหวั่นด้วยสายตาเย็นชา ถือว่าเธอยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง
“ฉันรู้แล้ว ว่าคุณต้องมาเพราะเรื่องนี้แน่นอน แต่ว่าจุนถิง คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าฉันยังรักคุณอยู่น่ะ？” ส้งหวั่นหวั่นจับเสื้อตรงหน้าอกของตัวเองเอาไว้แน่น
“ความรักของคุณน่ะฉันรับเอาไว้ไม่ได้ คุณเอามันกลับไปเถอะ” ลี่จุนถิงตอบกลับความรักไร้สาระของส้งหวั่นหวั่นที่มีให้ตัวเองอย่างไม่ไว้หน้า
ส้งหวั่นหวั่นเพียงแค่คิดว่าหน้าอกของตัวเองมันเจ็บเป็นอย่างมาก เลยจับมันเอาไว้แน่นกว่าเดิม
“ความรักของฉัน คุณมองไม่เห็นเลยเหรอไง？” ส้งหวั่นหวั่นยังดื้อดึงไม่หยุด
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ในสายตาของฉันมีเพียงเจียงหยุนเอ๋อคนเดียวเท่านั้น” เมื่อพูดถึงเจียงหยุนเอ๋อ แววตาของลี่จุนถิงก็มีความอ่อนโยนขึ้นมา
แววตาที่มีความอ่อนโยนนั้น กระทบกับแววตาของส้งหวั่นหวั่นพอดี
“ลี่จุนถิง！” เสียงของส้งหวั่นหวั่นดังขึ้น “คุณรู้ไหมว่าฉันทำอะไรเพื่อคุณบ้าง？ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคุณ ฉันรู้ว่าคุณดีเลิศ ฉันอยากทำให้เทียบเท่าคุณ ฉันตั้งใจเรียน พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เป็นที่หนึ่งในทุกๆ ทาง ฉันถึงได้เป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งของเมืองจิ่งเฉิง ฉันรู้ว่าถ้าฉันทำได้ขนาดนี้แล้วถึงจะมีสิทธิ์ยืนอยู่ข้างกายคุณ แต่ว่าคุณไม่มองฉันเลยแม้แต่น้อย”
สิ่งที่ส้งหวั่นหวั่นทำนั้น มันไม่ได้ทำให้ลี่จุนถิงรู้สึกอะไรด้วยเลย จากนั้นริมฝีปากบางก็ขยับเล็กน้อย: “ฉันไม่เคยขอให้คุณทำเพื่อฉันเลย”
“ฉันทำเพื่อคุณ จนต้องยอมสละเรือนร่างให้กับAnthony！” ส้งหวั่นหวั่นไม่อยากจะเชื่อว่าลี่จุนถิงจะไร้เยื่อใยขนาดนี้
“นั่นเป็นสิ่งที่คุณเลือกเอง ในสายตาของฉันนอกจากเจียงหยุนเอ๋อ ก็ไม่มีผู้หญิงอื่นอีก และยิ่งไม่อยากจะสนใจคนที่ทำร้ายเธอด้วย” ลี่จุนถิงไม่ได้มองส้งหวั่นหวั่นเลยแม้แต่น้อย
เมื่อได้ยินลี่จุนถิงปฏิเสธความรักที่ตัวเองให้อีกครั้ง ส้งหวั่นหวั่นก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นมา พลางตะโกนใส่ลี่จุนถิง： “เจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อ ในสายตาของคุณทำไมถึงมีแต่เจียงหยุนเอ๋อ？ผู้หญิงคนนั้นมันดีตรงไหน？มีอะไรที่ฉันเทียบไม่ได้บ้างงั้นเหรอ？”
“เทียบไม่ติดเลยสักอย่าง” ภรรยาของตัวเองนั้นดีที่สุดในสายตาเสมอ
ซู่จี้งยี้ที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ก็เหงื่อแตก เพราะคุณชายลี่รักภรรยามากเลย แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาเกรงว่าส้งหวั่นหวั่นจะเป็นบ้าไป
“ฉันก็รักคุณนะ ลี่จุนถิง！ฉันเองก็รักคุณ！” ส้งหวั่นหวั่นตะโกนออกมาเสียงดัง บรรยากาศในคุกยิ่งทำให้ดูเหมือนหัวใจแตกสลายมากขึ้นไปอีก
น้ำตาหยดใสๆ ก็ไหลอาบแก้มของส้งหวั่นหวั่น
“ความรักของคุณ มันทำให้ฉันจะอ้วก” สายตาของลี่จุนถิงมีความเกลียดชังออกมา
“กรี๊ด……” ส้งหวั่นหวั่นกรี๊ดเสียงดัง ด้วยใบหน้าที่ดูไม่ได้ เมื่อกรี๊ดเสร็จก็ปรี่เข้าไปเพื่อจะจับลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงไม่ให้โอกาสผู้หญิงคนนี้ในการเข้าถึงตัวเขาเลย ก่อนจะเตะส้งหวั่นหวั่นไปเต็มแรง
ส้งหวั่นหวั่นถูกลี่จุนถิงเตะ จนไปกระแทกกับกำแพงพลางเซนั่งลงไป
เสียงดังและหนักแน่น ซู่จี้งยี้ไม่อยากจะมองต่อ จึงเบือนหน้าหนี พลางคิดว่าลี่จุนถิงไม่สนใจไยดีขนาดนี้เลยเหรอ
ลี่จุนถิงมองส้งหวั่นหวั่นด้วยความเย็นชา พลางคิดถึงความเจ็บปวดที่ถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อได้รับ จากนั้นก็มองด้วยความเกลียดชัง
ราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นคนเลวน่ารังเกียจคนหนึ่ง
ส้งหวั่นหวั่นมองแววตาของลี่จุนถิง ก่อนจะหลับตาลง ในใจก็เต็มไปด้วยความหมดหวัง
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะหันตัวไป พลางกำชับกับซู่จี้งยี้： “เก็บผู้หญิงคนนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เอาเข้าคุกไป แล้วตัดสินจำคุกตลอดชีวิตไปเลยก็ได้ ไม่ต้องให้ออกมาอีกเลยตลอดชีวิต”
เมื่อพูดจบลี่จุนถิงก็รีบก้าวเดินออกไป