ตอนที่ 403 สารภาพความจริง

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

จั่ง​สื่อ​เร้า​โทสะ​แผดเสียง​ดังลั่น​ ​“​พระ​ชายา​!​”

แม้​หญิง​ชรา​ที่​เรือน​ของ​เขา​จะ​นำ​สมุด​ใต้​หมอน​ไป​ไว้​ใต้​หมอน​แต่​ก็​เพื่อ​ปัดเป่า​วิญญาณ​ชั่วร้าย​ ​แต่​ท่าน​อ๋อง​และ​พระ​ชายา​คง​มิได้​นำ​มัน​ไป​ใช้​เพื่อ​การ​นั้น​แน่​!

พระ​ชายา​ทรง​ไร้ยางอาย​เพียงนี้​ ​รัง​แต่​จะ​ทำให้​ท่าน​อ๋อง​เสื่อมเสีย​ไป​ด้วย​!

แต่​เดี๋ยว​ ​ท่าน​อ๋อง​เอง​ก็​มิได้​เป็น​พวก​ดี​เด่​อะไร​อยู่​แล้ว​…

ยิ่ง​จั่ง​สื่อ​ครุ่นคิด​เรื่อง​นี้​เท่าไหร่​ ​ก็​ยิ่ง​เห็น​วี่แวว​แล้ว​ว่า​อนาคต​ของ​ตน​ดูจะ​มืดมิด​ลง​เรื่อยๆ​

อวี​้​จิ​่น​เดิน​ออกมา​จาก​มุม​หนึ่ง​พลาง​ส่งเสียง​กระแอม​ไอ​ ​“​เหตุใด​จั่ง​สื่อ​ถึง​ต้อง​ส่งเสียง​เอะอะ​เช่นนั้น​”

ครั้น​เห็น​ชายหนุ่ม​รูปงาม​ดุจ​หยก​กำลัง​เดินดุ่ม​ๆ​ ​เข้ามา​ ​พร้อม​เอ่ย​ถาม​ด้วย​น้ำเสียง​คลุมเครือ​ ​จั่ง​สื่อ​จึง​ได้​แต่​กลอกตา​ด้วย​ความโกรธ

เหตุใด​ถึง​มาก​ล่าว​หาว่า​เขา​ส่งเสียง​เอะอะ

เขา​เพียงแต่​ปฏิบัติตาม​หน้าที่​ ​คอย​คุ้มกัน​ไม่​ให้ท่า​นอ​๋​อง​และ​พระ​ชายา​หลง​ไป​ใน​ทาง​ที่​ผิด​ก็​เท่านั้น

“​ท่าน​อ๋อง​ ​ท่าน​เป็น​คน​สั่ง​ให้พระ​ชายา​เข้าไป​ใน​ห้อง​ตำรา​หรือ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”​ ​แม้​จะ​โกรธ​จน​แทบ​คลั่ง​ ​แต่​จั่ง​สื่อ​ก็​ไม่ลืม​ที่จะ​ถวาย​ความเคารพ​อวี​้​จิ​่น

อวี​้​จิ​่น​ชำเลือง​มอง​ไป​ที่​เจียง​ซื่อ​แล้ว​พยักหน้า​ ​“​อื้อ​”

“​ท่าน​อ๋อง​!​”​ ​จั่ง​สื่อ​ก้าว​ไป​ข้างหน้า​พร้อมกับ​สีหน้า​ตื่น​ตะลึง​ราวกับ​ฟ้า​จะ​ถล่ม​ ​“​ห้อง​ตำรา​ถือเป็น​สถานที่​ต้องห้าม​ ​ไฉน​พระองค์​ถึง​ให้​สตรี​เข้าไป​สุ่มสี่สุ่มห้า​เช่นนี้​ ​ต่อให้​เป็น​พระ​ชายา​ก็​มิบังควร​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​!​ ​พระองค์​ทรง​ละเมิด​กฎเกณฑ์​เช่นนี้​ ​กฎ​…​”

อวี​้​จิ​่น​เอง​ก็​หยุด​จั่ง​สื่อ​ไม่อยู่​ ​ได้​แต่​ปล่อย​ให้​เขา​พ่น​น้ำลาย​ต่อไป​จน​พอใจ​ ​ครั้น​เห็น​ว่า​ชาย​ชรา​เริ่ม​คอแห้ง​แล้ว​ ​อวี​้​จิ​่น​จึง​หัวเราะ​พลาง​เอ่ย​ขึ้น​ว่า​ ​“​จั่ง​สื่อ​ ​อยาก​เข้าไป​ดื่ม​ชากับ​ข้า​สัก​ถ้วย​หน่อย​ไหม​”

จั่ง​สื่อ​ได้ยิน​ว่า​ให้​ไป​ดื่ม​ชา​ ​เครา​ของ​เขา​ก็​กระตุก​วูบ​ ​คล้าย​กับ​ว่า​มี​คน​มาบีบ​คอ​ไม่​ให้​พูด​ต่อ

อวี​้​จิ​่น​ชำเลือง​ไป​ที่​เด็กรับใช้​ ​“​ยัง​ไม่​พา​จั่ง​สื่อ​เข้าไป​ใน​ห้อง​ตำรา​อีก​ ​ฟัง​ไม่รู้​เรื่อง​หรือ​อย่างไร​!​”

เด็กรับใช้​เชื่อฟัง​อวี​้​จิ​่น​เป็น​ที่สุด​ ​เขา​รีบ​ลาก​แขน​จั่ง​สื่อ​เข้าไป​ที่​ห้อง​ตำรา

จั่ง​สื่อ​พอ​จะ​รู้​ว่าการ​ดื่ม​น้ำชา​หมายถึง​อะไร​ ​ถึง​ได้​รีบ​ผลักไส​เด็กรับใช้​ผู้​นั้น​ ​แล้ว​วิ่งหนี​ไป​ทันที

เด็กรับใช้​หันไป​มอง​อวี​้​จิ​่น​ด้วย​ความลังเล​ ​“​ท่าน​อ๋อง​…​”

“​เจ้า​เฝ้า​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​นี้​ก็แล้วกัน​”​ ​อวี​้​จิ​่น​ตัดบท​ ​พลาง​เอื้อมมือ​ไป​ดึง​เจียง​ซื่อ​ให้​เดินตาม​เข้าไป​ใน​ห้อง​ตำรา​ ​และ​เดิน​ตรง​ไป​ที่​ห้องนอน​ฝั่ง​ตะวันออก

ใน​บริเวณ​นั้น​มี​เตียง​เตี้ย​ๆ​ ​ตั้งอยู่​ ​อวี​้​จิ​่​นนั​่ง​ลง​พลาง​ตบ​เบาะ​นุ่ม​ข้าง​กาย​ ​“​อา​ซื่อ​ ​ข้า​อยาก​จะ​ชม​สมุด​ใต้​หมอน​ที่​เจ้า​หามา​เสียหน่อย​”

เขา​เคย​เอา​สมุด​ใต้​หมอน​ซ่อน​ไว้​ใน​ห้อง​ตำรา​ที่ไหน​กัน​ ​เขา​ดู​เป็น​คน​ประมาท​เช่นนั้น​เชียว​รึ​ ​ถ้า​จะ​ให้​ซ่อน​จริงๆ​ ​เขา​คง​ซุก​มัน​ไว้​ที่​ใต้​หมอน​ต่างหาก

เจียง​ซื่อ​เดิน​ตรง​ไป​นั่ง​ที่​เก้าอี้​ตัว​น้อย​ ​แล้ว​ยื่น​ม้วน​ภาพ​ให้​อวี​้​จิ​่น

อวี​้​จิ​่​นรับ​ไป​ ​พิศ​มอง​อยู่​ครู่หนึ่ง​ก่อนที่​สีหน้า​ของ​ชายหนุ่ม​จะ​เปลี่ยนไป​เล็กน้อย

อา​ซื่อ​เจอ​สิ่ง​นี้​ได้​อย่างไร

ความ​เงียบ​ปกคลุม​อยู่​พัก​หนึ่ง​ ​เป็น​เจียง​ซื่อ​ที่​เอ่ย​ขึ้น​ก่อน​ ​“​ใน​รูป​นั้น​คือ​ผู้ใด​”

อวี​้​จิ​่น​ยัง​มิได้​คลี่​ม้วน​ภาพ​มาดู​ ​เขา​เพียงแต่​บีบ​ม้วน​กระดาษสี​เหลือง​ใน​มือ​แน่น​พลาง​มอง​ไป​ที่​เจียง​ซื่อ​ ​ครั้น​เห็น​ว่านาง​ถาม​ด้วย​ท่าที​จริงจัง​ ​เขา​จึง​ลังเล​อยู่​ครู่หนึ่ง​ก่อน​จะ​คลี่​ยิ้ม​ ​“​ก็​ต้อง​เป็น​เจ้า​สิ​ ​จะ​เป็น​ผู้ใด​ได้​เล่า​”

เจียง​ซื่อ​ดึง​ม้วน​ภาพ​นั้น​กลับ​ไป​และ​กาง​ออก​ ​พร้อมกับ​ชี้​ไป​ที่​บุคคล​ใน​ภาพ​นั้น​ ​“​เด็กสาว​ใน​ภาพ​อายุ​อานา​มน​่า​จะ​แค่​สิบ​สาม​ปี​ ​ตอนที่​ข้า​อายุ​เท่านั้น​ ​เจ้า​ยังอยู่​ที่​หนาน​เจียง​”

อวี​้​จิ​่น​ไม่รู้​ว่า​จะ​ร้องไห้​หรือ​หัวเราะ​ดี​ ​“​อา​ซื่อ​ ​เจ้า​สงสัย​ว่า​ข้า​จะ​วาดรูป​หญิง​อื่น​งั้น​หรือ​”

เจียง​ซื่อ​หลุบ​ตาล​งม​อง​ไป​ที่​ภาพ​เด็กสาว​อีกครั้ง​ ​นาง​ฝืนยิ้ม​จางๆ​ ​ให้​อวี​้​จิ​่น​ ​“​คนใน​ภาพ​ละม้าย​คล้าย​กับ​ข้า​เมื่อ​ตอน​อายุ​สิบสอง​ ​สิบ​สาม​ ​แล้ว​ข้า​จะ​สงสัย​ว่า​เจ้า​วาดภาพ​หญิง​อื่น​ได้​อย่างไร​ ​อาจิ​่น​ ​เจ้า​พูด​เช่นนี้​ไม่รู้​สึก​รู้​สา​อะไร​บ้าง​หรือ​”

อวี​้​จิ​่​นก​ระ​แอม​ไอ​สอง​สาม​ครั้งก่อน​จะ​ตอบ​อย่างตรงไปตรงมา​ ​“​อา​ซื่อ​ ​ถ้า​ข้า​บอก​ไป​เจ้า​อาจจะ​ไม่เชื่อ​ว่า​ ​ที่​หนาน​เจียง​มีส​ตรี​ผู้​หนึ่ง​หน้าตา​คล้าย​กับ​เจ้า​”

เจียง​ซื่อ​เม้มปาก​เล็กน้อย

แม้​คำสารภาพ​จาก​ปาก​อวี​้​จิ​่น​จะ​ทำให้​นาง​ผ่อนคลาย​ขึ้น​เล็กน้อย​ ​แต่​ถึงกระนั้น​นาง​ก็​อด​ประหม่า​ไม่ได้

นาง​จะ​ไม่แยแส​เรื่อง​ค้างคา​ที่​ตามติด​มาตั​้ง​แต่​ชาติที่แล้ว​จนถึง​ชาติ​นี้​ได้​อย่างไร

“​นาง​เป็น​ใคร​”​ ​เจียง​ซื่อ​ถาม

แม้​เสียง​ที่​ถ่ายทอด​ออกมา​จะ​บางเบา​ ​แต่ทว่า​กลับ​จริงจัง

คำตอบ​ของ​อวี​้​จิ​่น​ฟัง​ดู​ผ่อนคลาย​ ​“​สตรี​ศักดิ์สิทธิ์​เผ่า​อู​เหมียว​”

เจียง​ซื่อ​กะพริบตา​ ​“​ที่แท้​ข้า​ก็​หน้าตา​เหมือนกับ​สตรี​ศักดิ์สิทธิ์​เผ่า​อู​เหมียว​?​”

อวี​้​จิ​่น​ผงกหัว​รับ​ ​“อื​้ม​ ​ช่าง​คล้าย​กัน​ยิ่งนัก​ ​คนที​่​ไม่รู้​จัก​คง​คิด​ว่า​พวก​เจ้า​เป็น​คน​ๆ​ ​เดียวกัน​”

“​ช่าง​บังเอิญ​อะไร​เยี่ยง​นี้​ ​น่าเสียดาย​ที่​ข้า​ไม่มี​โอกาส​ได้​พบ​นาง​”

อวี​้​จิ​่​นขมวด​คิ้ว​ ​“​เจ้า​คง​ไม่มีทาง​ได้​พบ​นาง​อย่างแน่นอน​ ​เพราะ​สตรี​ศักดิ์สิทธิ์​เผ่า​อู​เหมียว​เสียชีวิต​จนบัดนี้​ร่าง​ของ​นาง​คง​กลายเป็น​เถ้า​ธุลี​ไป​เสีย​แล้ว​ ​แต่​อา​ซื่อ​ ​เจ้า​น่ะ​จะ​ยัง​ต้อง​มีชีวิต​ยืนยาว​อยู่​ไป​อีก​ร้อย​ปี​”

เจียง​ซื่อ​เงียบ​ไป

“​เป็น​อะไร​ไปรึ​ ​อา​ซื่อ​”

“​ข้า​ไม่เข้าใจ​”

“​บอก​ข้ามา​ว่า​เจ้า​ไม่เข้าใจ​ตรงไหน​”

“​เจ้า​บอกว่า​คนใน​ภาพ​นั้น​คือ​ข้า​ ​แต่​ครั้งแรก​ที่​พวกเรา​พบกัน​ครานั้น​ ​ข้า​ก็​ย่าง​เข้า​วัย​ที่จะ​ออกเรือน​ได้​แล้ว​…​”

นัยน์ตา​ของ​อวี​้​จิ​่น​เป็นประกาย​ ​ทว่า​สายตา​ของ​เจียง​ซื่อ​ยัง​ดู​งุนงง​ ​เขา​จึง​สารภาพ​ออก​ไป​ ​“​ใคร​บอก​กัน​เล่า​ ​ครั้งแรก​ที่​ข้า​พบ​เจ้า​ ​เจ้า​ยัง​ไม่​ถึง​สิบ​ขวบ​เลย​ด้วยซ้ำ​…​”

คำตอบ​ที่​ไม่​คาดคิด​ทำให้​เจียง​ซื่อ​ตกตะลึง​ไป​โดย​สมบูรณ์

“​เจ้า​คง​ลืม​ไป​แล้ว​ใช่​หรือไม่​ว่า​ ​ตนเอง​เคย​ช่วยชีวิต​เด็กสาว​ที่​อายุ​ราวๆ​ ​สิบสอง​สิบ​สาม​”

“​เด็กสาว​อายุ​ราวๆ​ ​สิบสอง​สิบ​สาม​งั้น​หรือ​”​ ​เจียง​ซื่อ​ค้น​ภาพ​ใน​ความทรงจำ​ ​แต่กลับ​ไม่​พบ​เบาะแส​ใด​

อวี​้​จิ​่น​จึง​ช่วย​เตือน​ความจำ​อีกครั้ง​ ​“​ระหว่างทาง​ที่​นอกเมือง​หลวง​ ​มี​เด็กสาว​คน​หนึ่ง​ถูก​บุรุษ​สอง​คน​จับตัว​เอาไว้​…​”

ทันใดนั้น​ ​ดวงตา​ของ​เจียง​ซื่อ​พลัน​ส่องแสง​เป็นประกาย​ ​เพราะ​จู่ๆ​ ​ภาพ​นั้น​ก็​ปรากฏ​ขึ้น​ใน​หัว​ของ​นาง​อีกครั้ง

“​ข้า​นึกออก​แล้ว​ ​ใน​ตอนนั้น​ข้า​ไป​ถวาย​ธูป​ที่​วัด​นอกเมือง​ ​ระหว่างทาง​ข้า​เห็น​ชาย​สอง​คน​กำลัง​จับตัว​เด็กสาว​คน​หนึ่ง​ ​เด็กสาว​ผู้​นั้น​บอกว่า​ทั้งคู่​กำลังจะ​ลักพาตัว​นาง​ ​แต่​ชาย​สอง​คน​นั้น​กลับ​บอกว่า​เป็น​พี่ชาย​ของ​นาง​…​”

นาง​ยัง​จำได้​ด้วยว่า​ ​เพราะ​ทั้งคู่​กล่าว​เช่นนั้น​ ​ผู้คน​รอบข้าง​ที่​เฝ้าดู​เหตุการณ์​จึง​ไม่​ใคร่​จะ​ใส่ใจ​ ​พวกเขา​จึง​ยืน​ดู​เด็กสาว​ดิ้นรน​โดย​ไม่​คิด​จะ​ช่วย

แต่​คง​เป็น​เพราะ​สัญชาตญาณ​ของ​ความ​เป็น​เพศหญิง​ ​นาง​จึง​รู้สึก​ได้​ว่า​ผู้ชาย​พวก​นั้น​ไม่ใช่​คนดี

เมื่อ​เห็น​ว่า​เด็กสาว​กำลัง​พยายาม​ขัดขืน​อย่างสุดความสามารถ​ ​นาง​จึง​ตัดสินใจ​ว่า​ต้อง​เข้าไป​ช่วย​ ​ใน​ตอนนั้น​นาง​โกหก​ว่า​ ​เด็กสาว​เป็น​หญิง​รับใช้​ของ​นาง​ที่​หายตัว​ไป

แม้ว่า​ชาย​ทั้งสอง​จะ​เห็น​ว่า​เจียง​ซื่อ​เป็น​เพียง​เด็ก​คน​หนึ่ง​ ​แต่​ก็​มี​ข้า​รับใช้​ตามมา​อีก​มากมาย​ ​จึง​ไม่กล้า​มีปัญหา​ด้วย​ ​จำต้อง​ยอม​ปล่อย​เด็กสาว​ไป​แต่​โดยดี

ใน​ตอนนั้น​ ​นาง​สั่ง​ให้​อาหมา​นนำ​เงิน​ไป​ให้​ชาย​ทั้งสอง​ ​เพื่อ​เรื่อง​นี้​จะ​ได้​จบ​ลง​อย่างสงบ

เดิมที​เงินก้อน​นั้น​เป็น​เงิน​ที่​เตรียม​ไว้​สำหรับ​นำ​ไป​ถวาย​ให้​แก่วัด​ ​แต่​เมื่อ​ไม่มี​เงิน​นั้นแล​้ว​ ​นาง​ก็​ไม่มี​ความจำเป็น​ต้อง​ไป​ที่​วัด​อีก​ ​สุดท้าย​นาง​จึง​พา​เด็กสาว​ผู้​นั้น​กลับ​ไป​ยัง​เมืองหลวง

ครั้น​มาถึง​เมืองหลวง​ที่​ที่​มี​คน​พลุกพล่าน​ ​เจียง​ซื่อ​ได้​มอบ​เงินติดตัว​ให้​นาง​สอง​สาม​ก้อน​ก่อน​จะ​ปล่อย​นาง​ไป​ ​ผ่าน​ไม่นาน​ ​เรื่อง​นี้​ก็​เลือนหาย​ไป​ใน​ความทรงจำ

สำหรับ​นาง​แล้ว​ ​มัน​เป็น​เพียง​เรื่อง​บังเอิญ​จึง​มิได้​เก็บ​มา​ใส่ใจ

เจียง​ซื่อ​ดึง​สติก​ลับ​มา​ ​แล้ว​หันไป​มองหน้า​อวี​้​จิ​่น​ด้วย​สายตา​แปลก​พิลึก​ ​“​แล้ว​เด็กสาว​ผู้​นั้น​เกี่ยว​อะไร​กับ​เจ้า​”

หู​ของ​อวี​้​จิ​่​นขึ​้น​สีแดง​ระเรื่อ​ ​และ​ในที่สุด​ก็​กลั้นใจ​ตอบ​ไป​ว่า​ ​“​เด็กสาว​ผู้​นั้น​ก็​คือ​ข้า​เอง​!​”

เจียง​ซื่อ​คิด​ว่า​ตัวเอง​ฟัง​ผิด​ไป​ ​นาง​เผลอ​ยก​พัด​ขึ้น​มาปิด​ปาก​ที่​อ้า​ค้าง​ด้วย​ความตกใจ​ ​ผ่าน​ไป​ครู่หนึ่ง​หลัง​รวบรวม​สติ​ได้​ ​นาง​ก็​กล่าว​ออกมา​อย่างระมัดระวัง​ว่า​ ​“​อาจิ​่น​ ​ดู​ไม่​ออก​เลย​ว่า​…​ ​เจ้า​ใน​วัยเยาว์​จะ​ชอบ​แต่งตัว​เป็น​หญิง​…​”

อวี​้​จิ​่น​หน้าแดง​ ​รีบ​อธิบาย​ต่อ​ทันควัน​ ​“​ตอนที่​ข้า​ยัง​เป็น​เด็ก​ ​ข้า​อาศัย​อยู่​ใน​แถบ​ชานเมือง​ ​ใน​ตอนนั้น​ข้า​เกลียด​ทุกอย่าง​เข้าไส้​ ​มีอยู่​วันหนึ่ง​ข้า​อยาก​จะเข้า​ไปดู​ใน​เมืองหลวง​โดย​ปราศจาก​ผู้ติดตาม​พวก​นั้น​ ​แต่​ตัว​ข้า​ก็​มิได้​เป็น​ที่​ต้อนรับ​ ​อีกทั้ง​ยัง​มีส​ถานะ​เป็น​องค์​ชาย​ ​การ​จะ​หนี​ออก​ไป​จึง​ไม่ใช่​เรื่อง​ง่าย​ ​ดังนั้น​ข้า​จึง​คิดได้​ว่า​ข้า​จะ​ต้อง​แต่งตัว​เป็น​เด็กสาว​ถึง​จะ​ออก​ไป​ได้​โดย​ไม่มี​ผู้ใด​สังเกต​ ​แต่​ใคร​จะ​ไป​คาดคิด​ว่า​ระหว่างทาง​จะ​ถูก​คน​พวก​นั้น​สะกดรอย​ตาม​…​”

หลัง​เหตุการณ์​ครั้งนั้น​ ​เขา​เก็บความ​ขุ่นเคือง​และ​ความอยุติธรรม​ทั้งหมด​ทั้งมวล​ ​พร้อม​ปฏิญาณ​กับ​ตนเอง​ว่า​จะ​ต้อง​เป็น​คน​แข็งแกร่ง​ให้​จง​ได้​ ​เพื่อ​ที่​ตัวเอง​จะ​ได้​ไม่​ตก​อยู่​ใน​สภาวการณ์​เช่นนั้น​อีก

และ​หลังจาก​เหตุการณ์​ครั้งนั้น​ ​หัวใจ​แสน​ด้านชา​และ​โดดเดี่ยว​ของ​เขา​ได้​พบ​สิ่งยึดเหนี่ยว​เป็นครั้งแรก​…