ตอนที่ 404 กลับตาลปัตร

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

​ครั้น​ฟัง​อวิ​้​จิ​่​นอ​ธิ​บาย​จบ​ ​เจียง​ซื่อ​ก็​ยก​พัด​ขึ้น​พร้อม​หัวเราะ​จน​เกือบจะ​สำลัก

​นาง​รู้จัก​ก็​แต่​อวี​้​ชีที​่​ไม่​เกรง​ฟ้า​กลัว​ดิน​ ​ผู้​ไม่เคย​แยแส​กฎเกณฑ์​ใด​บน​โลก​ใบ​นี้

​ไม่​นึก​ไม่​ฝัน​มาก​่อ​นว​่า​ที่ผ่านมา​นาง​ประเมิน​เขา​ผิด​ไป​ ​ใน​ตอนที่​ยัง​เป็น​เด็กน้อย​ผู้​อ่อนต่อโลก​ ​เขา​เคย​แม้กระทั่ง​ปลอมตัว​เป็น​สตรี

​เสียงหัวเราะ​ชอบใจ​ของ​เจียง​ซื่อ​ทำให้​อวี​้​จิ​่น​เริ่ม​หงุดหงิด​ ​ชายหนุ่ม​อุ้ม​นาง​ทิ้ง​ลง​ที่​เตียง​พลาง​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​เคร่งขรึม​ ​“​เจ้า​ห้าม​หัวเราะ​!​”

​เจียง​ซื่อ​หยุด​หัวเราะ​พลาง​ยกมือ​ขึ้น​ลูบ​คิ้ว​งาม​ของ​ชายหนุ่ม​ ​จากนั้น​ก็​ค่อยๆ​ ​เลื่อน​มือ​ลงมา​ที่​ใบหน้า​คมสัน​ได้รูป​ของ​เขา

​อวี​้​จิ​่​นข​ยับ​หนี​เล็กน้อย​และ​พึมพำ​ขึ้น​ว่า​ ​“​ลูบ​อะไร​น่ะ​”

​เจียง​ซื่อ​หลุด​หัวเราะ​อีกครั้ง​ ​“​ข้า​กำลัง​คิด​ว่า​ ​เจ้า​ใน​ตอน​สิบสอง​สิบ​สาม​ ​แต่งกาย​เป็น​ผู้หญิง​คง​งดงาม​กว่า​พวกคุณ​หนูจริง​ๆ​ ​เสียอีก​…​”

​ใน​สายตา​ของ​พวก​กุย​กง[1]คง​เห็น​ว่า​ ​เด็กสาว​รูปงาม​ปาน​สลัก​เหมาะ​แก่​การนำ​ไป​ฝึก​ให้​เป็นยอด​นาง​โลม

​“​อา​ซื่อ​!​”​ ​อวี​้​จิ​่น​ไม่​อาจ​ทน​อีกต่อไป​ ​เขา​ก้ม​ศีรษะ​ลง​ ​แล้ว​ใช้​ปาก​ขบ​เน้น​เข้าที่​หัวไหล่​ของ​นาง

​มี​เพียง​อาภรณ์​สำหรับ​ฤดูร้อน​ตัว​บางที​่​คลุม​เนื้อนวล​เนียน​ ​เจียง​ซื่อ​รู้สึก​วูบวาบ​ที่​หัวไหล่​จน​ต้อง​ผลัก​เขา​ออก​ ​“​หยุด​เลย​นะ​”

​“​เจ้า​ก็​ต้องห้าม​หัวเราะ​ด้วย​เหมือนกัน​”

​เจียง​ซื่อ​ดัน​ชายหนุ่ม​ออก​ไปให้พ้น​ทาง​ก่อน​จะ​ลุกขึ้น​นั่ง​หลัง​ตรง​ ​นาง​ถาม​เสียง​แผ่วเบา​ ​“​ถ้าเช่นนั้น​ ​เจ้า​ก็​รู้จัก​ข้า​ตั้งแต่​ตอนนั้น​งั้น​หรือ​”

​อวี​้​จิ​่น​เอน​ศีรษะ​พิง​หัว​เตียง​พลาง​ชำเลือง​มอง​คน​ข้างๆ​ ​“​ใช่​ ​ใน​ตอนนั้น​ข้า​คิด​ว่า​ ​ในอนาคต​ข้า​อยาก​จะ​อยู่​กับ​คุณหนู​ที่​ช่วยชีวิต​ข้า​เอาไว้​ ​ข้า​กับ​นาง​จะ​กินข้าว​ด้วยกัน​ ​ใน​ค่ำคืน​ฟ้า​โปร่ง​ข้า​กับ​นาง​ก็​จะ​นอน​ฟัง​สรรพ​เสียงร้อง​ของ​เหล่า​จิ้งหรีด​ด้วยกัน​…​”

​เมื่อ​เป็น​เช่นนั้น​ ​เขา​ก็​จะ​ไม่ต้อง​อยู่ตัว​คนเดียว​อีกแล้ว

​จู่ๆ​ ​ใบหน้า​ของ​เจียง​ซื่อ​ก็​ขึ้น​สีแดง​ระเรื่อ​พลาง​บ่น​มุบมิบ​ ​“​ตอนนั้น​เจ้า​เพิ่งจะ​อายุ​ไม่เท่าไหร่​ ​ก็​เริ่ม​คิด​เรื่อง​เพ้อเจ้อ​แล้ว​หรือ​…​”

​อวี​้​จิ​่น​ทำ​สีหน้า​ไร้เดียงสา​ ​“​แค่นอน​เฉยๆ​ ​อา​ซื่อ​เจ้า​นั่นแหละ​คิด​ไป​ไกล​”

​เจียง​ซื่อ​เอา​พัด​ตี​แขน​อวี​้​จิ​่น​ ​แต่​เมื่อ​เห็น​สายตา​ลุ่มลึก​ของ​อีก​ฝ่าย​ ​นาง​กลับ​รู้สึก​ปวดใจ​เอา​เสียดื​้อ​ๆ

​อวี​้​จิ​่น​สังเกตเห็น​ว่า​อารมณ์​ของ​คนตรง​หน้า​เปลี่ยนไป​ ​จึง​วางมือ​บน​ไหล่​ของ​นาง​พลาง​ถาม​ ​“​อา​ซื่อ​ ​เจ้า​มีเรื่อง​ทุกข์ใจ​อยู่​หรือ​”

​ขน​ตา​หนา​เรียง​สวย​สั่น​เล็กน้อย​ ​พยายาม​ข่ม​กลั้น​ไม่​ให้​หยดน้ำ​ตา​ไหล​ออกมา​ ​นาง​กล่าวโทษ​เขา​ไม่​หยุด​ปาก​ ​“​เหตุใด​เจ้า​ถึง​ไม่​บอก​ข้า​”

​ถ้าหาก​ชาติที่แล้ว​เขา​บอก​นาง​ว่า​เขา​เคย​พบ​นาง​มาก​่อน​ ​พวกเขา​คง​ไม่ต้อง​เข้าใจผิด​กัน​ ​และ​คง​ไม่ต้อง​ทนทุกข์ทรมาน​เช่นนั้น

​“​จะ​ให้​บอก​คนที​่​ตัวเอง​ชอบ​ว่า​ ​ข้า​เคย​แต่งตัว​เป็น​สตรี​และ​เกือบ​ถูกขาย​เข้าไป​อยู่​ใน​หอ​โคม​เขียว​งั้น​หรือ​”​ ​อวี​้​จิ​่น​ดึง​มุม​ปาก​พร้อม​ใบหน้า​อเนจอนาถ​เหลือประมาณ

​หาก​วันนี้​อา​ซื่อ​ไม่​พบ​รูป​นี้​ใน​ห้อง​ตำรา​ของ​เขา​ ​ให้​ตาย​เขา​ก็​ไม่มีทาง​เล่าเรื่อง​นี้​ออกมา​เอง​อย่างแน่นอน

​เจียง​ซื่อ​ครุ่นคิด​กับ​ตัวเอง​แล้วก็​พอ​เข้าใจ​เหตุผล​ของ​อวี​้​จิ​่น

​เรื่อง​น่าอับอาย​เช่นนี้​ ​นิสัย​อย่าง​อวี​้​ชีคง​เก็บ​เงียบ​ไม่​ปริปาก​บอก​ใคร

​เพียงแต่ว่า​ใน​พวกเขา​ทั้งสอง​ ​คน​หนึ่ง​ก็​เป็น​พวก​หวง​หน้าตา​ ​ส่วน​อีก​คน​ก็​สุด​แสน​ดื้อดึง​ ​ทำให้​ในท้ายที่สุด​แล้ว​จำต้อง​พบจุดจบ​เช่นนั้น

​ใน​ชั่วขณะ​นั้น​เจียง​ซื่อ​สงสัย​ว่า​ ​แล้ว​เมื่อ​ชาติที่แล้ว​ ​อวี​้​จิ​่น​เป็น​อย่างไร​หลังจากที่​นาง​เสียชีวิต​ลง

แต่​ช่างเถอะ​ ​นาง​จะ​ไม่​ปล่อย​ให้​เรื่อง​ใน​อดีต​ที่​ผ่านพ้น​มาก​ระ​ทบ​กับ​ปัจจุบัน​อีกแล้ว​ ​เพราะ​ถ้า​ปล่อย​ให้​เป็นไป​เช่นนั้น​ ​นาง​เอง​แหละ​ที่​เป็น​คนโง่

​ส่วน​สาเหตุ​ที่​บน​รูป​ใน​ชาติก่อน​มี​ปานแดง​ ​แต่ทว่า​ใน​ชาติ​นี้​กลับ​ไม่มี​ ​นาง​ก็​ไม่​คิด​จะ​ซักไซ้​ถึง​รายละเอียด

​ตอนที่​นาง​พบ​ภาพ​นี้​ใน​ชาติที่แล้ว​ ​ช้า​กว่า​ใน​ชาติ​นี้​ถึง​สาม​ปี​ ​ปานแดง​เพียง​จุด​เดียว​จะ​แต่งเติม​เข้าไป​เมื่อใด​ก็ได้​ ​หรือ​จะ​บอกว่า​มี​ใคร​มือบอน​มา​ขีดเขียน​ก็​ย่อม​ได้​ ​แต่​หาก​นาง​ถาม​อวี​้​ชี​ไป​ตอนนี้​ ​คงจะ​ทำให้​ลำบากใจ​กัน​เปล่าๆ

​ใน​มือ​ของ​นาง​ยังคง​ถือ​ภาพวาด​นั้น​ไว้​ ​ส่วน​อวี​้​จิ​่​นก​็​ดู​อึดอัด​ใจ​ไม่น้อย​ ​“​ก่อนที่​ข้า​จะ​ไป​ที่​หนาน​เจียง​ ​ข้า​แอบ​ไปหา​เจ้า​อีกครั้ง​ ​ซึ่ง​วันนั้น​เป็น​วันที่​พี่ใหญ่​ของ​เจ้า​ออกเรือน​ ​การ​ไป​อยู่​ที่​หนาน​เจียง​ใน​ช่วงแรก​ช่าง​ยากลำบาก​ยิ่งนัก​ ​นั่น​ยิ่ง​ทำให้​ข้า​คิดถึง​เจ้า​มากกว่า​เดิม​ ​ต่อมา​ข้ามี​โอกาส​ได้​รู้จัก​กับ​อา​ซัง​ผู้​เป็น​สตรี​ศักดิ์สิทธิ์​ ​จึง​คิดได้​ว่า​ข้า​ควร​มี​รูป​เจ้า​เก็บ​ไว้​ ​เพราะ​หาก​อยาก​เจอ​เจ้า​เมื่อไหร่​ก็​จะ​ได้​หยิบ​รูป​นั้น​ขึ้น​มาดู​…​”

​ยิ่ง​เขา​พูด​ ​แววตา​ของ​เขา​ก็​ยิ่ง​ฉายแวว​อ่อนโยน

​ใน​ตอนนั้น​เขา​ไม่ได้​พบ​หน้า​อา​ซื่อ​มานา​นก​ว่า​สอง​ปี​ ​จาก​ภาพ​ใน​หัว​ ​คุณหนู​ของ​เขา​คง​เข้าสู่​วัย​ที่​พร้อม​จะ​ออกเรือน​แล้ว

​“​ตามที่​เจ้า​ว่า​มาก​็​หมายความ​ได้​ว่า​ ​เจ้า​ใช้​สตรี​ศักดิ์สิทธิ์​อา​ซัง​มา​เป็น​แบบ​ใน​การ​วาดรูป​ข้างั​้น​หรือ​”

​อวี​้​จิ​่น​ปฏิเสธ​ ​“​ไม่มีทาง​ ​แม้​คนอื่น​จะ​มองว่า​พวก​เจ้าหน้า​ตา​เหมือนกัน​อย่าง​กับ​แกะ​ ​แต่​ใน​สายตา​ข้า​ ​พวก​เจ้า​ต่างกัน​โดยสิ้นเชิง​”

​เขา​ชี้นิ้ว​ไป​ที่​ภาพ​เด็กสาว​ ​“​หาง​ตาของ​เจ้า​ยาว​กว่า​ของ​นาง​ ​จมูก​ของ​เจ้า​ก็​โด่ง​เป็น​สัน​ได้รูป​กว่า​ของ​นาง​ ​ส่วน​ปากของ​เจ้า​ก็​บาง​กว่า​ของ​นาง​…​ ​และ​ที่​เด่นชัด​ที่สุด​ ​นาง​มี​ปาน​ตรงนี้​ ​ส่วน​เจ้า​ไม่มี​…​”

​เจียง​ซื่อ​ยิ้ม​ ​“​พิศ​มอง​ได้​ถี่ถ้วน​ดีนะ​เพ​คะ​”

​อวี​้​จิ​่น​ภูมิใจ​ ​พลาง​จับมือ​เจียง​ซื่อ​มา​แนบอก​ ​“​แน่นอน​อยู่​แล้ว​ ​ความจำ​ข้า​เป็นเลิศ​ ​ได้​เห็น​เจ้า​แค่​สองครั​้​งก​็​ประทับ​ภาพ​ไว้​ตรงนี้​แล้ว​”

​“​ข้า​หมายความว่า​เจ้า​พิศ​มอง​สตรี​ศักดิ์สิทธิ์​ได้​ถี่ถ้วน​เสีย​เหลือเกิน​”

​อวี​้​จิ​่น​สำลัก​ไอ​ออกมา​ทันใด

ไม่ทัน​ระวัง​ก็​ถูกต้อน​จนมุม​เสีย​แล้ว​ ​ชีวิต​นี่​ไม่​ง่าย​เลย​จริงๆ

​ฝ่าย​เจียง​ซื่อ​พอใจ​อย่างยิ่งยวด​ ​จึง​โน้มตัว​ไป​จุมพิต​ที่​แก้ม​ของ​ชายหนุ่ม

​อวี​้​จิ​่น​ผงะ​ไป​ชั่วครู่​ ​ก่อน​จะ​ดัน​เจียง​ซื่อ​ลง​ไป​อยู่​ด้านล่าง​อย่าง​ช่ำชอง

​“​ท่าน​อ๋อง​ ​กระหม่อม​มีเรื่อง​จะ​รายงาน​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​!​”​ ​เสียง​จาก​ด้านนอก​กล่าว​ขึ้น​อย่าง​ร้อนรน

​อวี​้​จิ​่น​และ​เจียง​ซื่อ​สบตา​กัน​และ​ยิ้ม​ออกมา​อย่าง​ช่วย​มิได้​ ​“​ไอ้​จั่ง​สื่อ​ผู้​นี้​นี่​ช่าง​ยุ่งยิ่ง​เรื่อง​ชาวบ้าน​เสีย​เหลือเกิน​!​”

​ทั้งสอง​เดิน​ออกจาก​บริเวณ​ที่​เป็น​ห้องนอน​ ​และ​เปิด​ประตู​ห้อง​ตำรา​ออก​ไป

​จั่ง​สื่อ​ที่​กลับมา​ฮึด​อีกครั้ง​ยืน​เด่น​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​ ​สายตา​คมกริบ​กวาด​ขึ้น​ลง​สำรวจ​ร่าง​อวี​้​จิ​่น

ส่วน​พระ​ชายา​ที่​ดู​ไม่​เข้า​กฎ​เข้าเกณฑ์​ประเภท​นี้​ ​เขา​คง​ต้อง​ขอร้อง​ให้​จี้ห​มัว​มัว​ ​ผู้​เป็น​สหาย​คู่ใจ​ของ​เขา​จับตาดู

​ครั้น​ตรวจสอบ​เสร็จ​แล้ว​ ​จั่ง​สื่อ​ก็​ถอนหายใจ​ออกมา​เบา​ๆ

ไม่มี​การ​แหกคอก​ประเพณี​กลางวันแสกๆ​ ​ถือว่า​ท่าน​อ๋อง​ยัง​พอ​มีหวัง​!

​ใบหน้า​ของ​อวี​้​จิ​่น​ยาม​นี้​หม่น​คล้ำ​เสีย​ยิ่งกว่า​กลุ่ม​เมฆ​ ​“​จั่ง​สื่อ​มีเรื่อง​ใด​รายงาน​งั้น​รึ​”

​หาก​มิใช่​เพราะ​เห็น​ว่า​ชาย​ผู้​นี้​อายุ​มาก​แล้ว​ ​และ​ดูแล​จวน​อย่าง​ขยันขันแข็ง​ ​เขา​คง​ไล่ออก​ไป​นาน​แล้ว

​ใบหน้า​ของ​จั่ง​สื่อ​จริงจัง​ขึ้น​ทันใด​ ​“​เรื่อง​ภายนอก​ ​กระหม่อม​ต้อง​รายงาน​ท่าน​อ๋อง​เป็นการ​ส่วนตัว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

​เจียง​ซื่อ​กลั้น​ยิ้ม​พลาง​ผงกศีรษะ​ให้​อวี​้​จิ​่น​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ ​ข้า​จะ​นำ​สมุด​ใต้​หมอน​ไป​เก็บ​ไว้​ที่​เรือน​หลัก​นะ​เพ​คะ​ ​เห็น​จี้ห​มัว​มัว​บอกว่า​ของ​เช่นนี้​จะ​ช่วย​ปัดเป่า​วิญญาณ​ชั่วร้าย​”

​แม้​เจียง​ซื่อ​จะ​จากไป​แล้ว​ ​แต่​จั่ง​สื่อ​ก็​ยังคง​ตกตะลึง​ไม่​หาย

จี้​…ห​มัว​…​มัว​….​ ​ไฉน​เจ้า​ถึง​กลายเป็น​คน​เช่นนั้น​!

​อวี​้​จิ​่น​เห็น​สภาพ​แล้วก็​ได้​แต่​ถอนหายใจ​ออกมา

อา​ซื่อ​แกล้ง​เขา​อีกแล้ว​ ​เพราะ​เห็นแก่​ผู้​ประสบเคราะห์กรรม​เดียวกัน​ ​เห็นที​เขา​คง​ต้อง​ให้​จั่ง​สื่อ​ทำงาน​ที่นี่​ต่อไป

​“​จั่ง​สื่อ​เชิญ​ด้านใน​เถิด​”​ ​อวี​้​จิ​่น​หมุนตัว​กลับ​ไป​ทาง​ห้อง​ตำรา

​ตลอดทาง​ที่​เดิน​ไป​ที่​อวี​้​เหอย​่​วน​ ​เจียง​ซื่อ​รู้สึก​เบิกบานใจ​คลับคล้าย​ฤดูใบไม้ผลิ​ ​แม้แต่​เสียง​กรีด​กรอ​เซ็งแซ่​ของ​หมู่​แมลง​กลับกลาย​เป็น​เสียงเสนาะ​หู​เสีย​อย่างนั้น

​ครั้น​มาถึง​อวี​้​เหอย​่​วน​แล้ว​ ​นาง​ก็​เอน​ตัว​พิง​ฉาก​กั้น​พลาง​คลี่​ภาพ​ใน​มือ​ออกมา​ดู​อีกครั้ง​ ​ทว่า​ความรู้สึก​ใน​ตอนนี้​แตกต่าง​จาก​ตอนแรก​โดยสิ้นเชิง

นี่​คือ​นาง​ตอน​เด็ก

​ตอนที่​เขา​วาดภาพ​นี้​ ​นาง​เอง​ก็​อายุ​ยัง​ไม่​ถึง​สิบห้า​ปีด​้วย​ซ้ำ

​หาก​นาง​รู้​ว่า​มี​เด็กหนุ่ม​ผู้​หนึ่ง​เฝ้า​คะนึง​หา​แต่​นาง​ ​อยู่​เคียงข้าง​นาง​ ​และ​เติบโต​ขึ้น​เป็นผู้ใหญ่​ที่นาง​ชื่นชอบ​ ​บางที​นาง​คง​ไม่จำเป็น​ต้อง​เก็บงำ​ความน้อย​เนื้อ​ต่ำ​ใจ​ไว้​ใต้​ความเย่อหยิ่ง​นั้น​อีกแล้ว

​“​พระ​ชายา​ ​จี้ห​มัว​มัว​ขอ​เข้าเฝ้า​เจ้าค่ะ​”​ ​อา​เฉี่ยว​รายงาน​ขัด​อารมณ์​ล่องลอย​ของ​เจียง​ซื่อ

​เจียง​ซื่อ​ส่ง​ม้วน​ภาพ​ให้​อาหมา​นนำ​ไป​เก็บ​ ​และ​ส่งสัญญาณ​ให้​อา​เฉี่ยว​พาตั​วนาง​เข้ามา

​ไม่นาน​หญิงสาว​ใบหน้า​เรียว​ยาว​ใน​ชุด​สะอาดสะอ้าน​ก็​ย่างกราย​เข้ามา​ ​โดย​มี​เด็กสาว​อีก​สอง​คน​เดินตาม​หลัง

​เจียง​ซื่อ​มองผ่าน​จี้ห​มัว​มัว​ไป​ยัง​เด็กสาว​ทั้งสอง​ ​แล้วก็​ละสายตา​กลับมา

​“​ถวายบังคม​พระ​ชายา​”

​“ห​มัว​มัว​มิต​้​อง​มาก​พิธี​ ​ไม่ทราบ​ว่าที่​มา​พบ​ข้า​ยาม​นี้​มีเรื่อง​ใด​งั้น​หรือ​”

​ตามธรรม​เนียม​ปฏิบัติ​แล้ว​ ​วันนี้​นับว่า​เป็น​วัน​แรก​ของ​การ​แต่งงาน​ ​ต้อง​รอ​ไป​อีก​สาม​นาง​ถึง​จะ​รับหน้าที่​เป็น​ผู้จัดการ​งาน​ต่างๆ​ ​ภายใน​จวน

​จี้ห​มัว​มัว​เบี่ยง​ตัว​ไป​ด้าน​ข้าง​เพื่อให้​เจียง​ซื่อ​เห็น​เด็กสาว​อีก​สอง​คน​ได้​อย่างชัดเจน

​“​เดิมที​จะ​ต้อง​รอ​ให้​ถึง​วันที่​สาม​ ​พระ​ชายา​จึง​จะ​ทรง​งาน​ได้​ ​เพียงแต่​นาง​ทั้งสอง​เป็น​นางกำนัล​เจี้ยว​อิ่น​ที่​ฝ่า​บาท​พระราชทาน​มา​ให้​ ​จะ​ให้​จัดการ​เช่นไร​ ​หม่อมฉัน​ต้อง​รอ​รับสั่ง​จาก​พระ​ชายา​เสียก่อน​เพ​คะ​”

​————————

[1]กุย​กง​ บุรุษ​ที่ทำงาน​จิปาถะ​ใน​หอนาง​โลม​ ​โดยมาก​จะ​ดูแล​เรื่อง​การรักษา​ความปลอดภัย
เพิ่มขนาดช่อง ดึงมุมขวามือลง