บทที่ 413 เธอชอบ อะไรก็ส่งมาทั้งหมด
เห็นทั้งสองคนหนึ่งพูดหนึ่งคำอีกคนหนึ่งพูดคำ ลี่จุนซินที่อยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไรมาตลอดเริ่มมีลางสังหรณ์ที่เหมือนจะไม่ดีออกมา มักจะรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายขนาดนี้……
อีกอย่างเคธี่เป็นคนที่เธอรู้จักดีมากที่สุดแล้ว วันนี้สามารถพูดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้บนโต๊ะอาหาร สามารถรู้ได้เลยว่า แผนการนี้ชัดเจนมาก แล้วก็คุณแม่ของเธอด้วย……
มองกลับไปกลับมา รู้สึกได้ถึงบรรยากาศไม่ค่อยปกติ ลี่จุนซินวางแก้วชาลง พูดด้วยความรู้สึกไม่เป็นว่า “ที่จริงตอนนั้นฉันก็แค่พูดเล่น อยากจะมาอวดกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอเคธี่จะคิดเป็นเรื่องจริงขึ้นมา เก็บไว้ในใจมาตลอด แต่ว่าฉันจะบอกให้ว่าเธอไม่ต้องเก็บไว้ในใจจะดีกว่า ไม่ว่ายังไงไอ้หนุ่มนี่ในตอนนี้ก็ไม่ได้มีเวลาอะไรมาก ความคิดนี้เธอก็ไม่ต้องคิดแล้วนะ……”
“ฉัน……” ถูกลี่จุนซินพูดแบบนี้ เคธี่ก็เงียบด้วยความเกรงใจเล็กน้อย
“อัยโย เธอพูดบ้าอะไรเนี่ย” ยังไม่รอให้ลี่จุนซินพูดจบ โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ตบมือเธอด้วยความแรง แสดงให้เธอเห็นว่าให้เธอหุบปาก
อารมณ์ของโม่เสี่ยวฮุ่ยเปลี่ยนไปได้เร็วมาก ทันใดนั้นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร “จุนซินลูกสาวคนนี้ไม่รู้กาลเทศะตั้งแต่เด็ก หนูอย่าเก็บไว้ในใจนะ คุณน้ากลับรู้สึกว่าหนูเป็นคนที่ดีมาก รูปร่างหน้าตาก็ดูดี การพูดการจาก็ถูกหลัก คุณน้าชอบหนูมากเลย”
“ถึงแม้ว่าไอ้หนุ่มจุนถิงนี่จะยุ่งอยู่แต่ในบริษัททั้งวัน แต่ฉันเห็นตารางงานช่วงนี้ของเขาไม่ได้นุ่งมาก หากเธออยากเจอแล้วก็ ก็นัดวันกัน ไปพบเจอกับเขา” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดด้วยความชอบใจ
“อย่างนี้ละกัน งั้นก็พรุ่งนี้ ให้จุนซินพาหนูไป” โม่เสี่ยวฮุ่ยหันไปจ้องลี่จุนซินหนึ่งที
ลี่จุนซินหันศีรษะมา ขมวดคิ้ว “คุณแม่……”
“เธอไม่ต้องพูดอะไร ฉันให้เธอไปเธอก็ไป” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดด้วยความรำคาญ
“นี่……ไม่ดีมั้งคะ จะเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของพวกคุณหรือเปล่าคะ อีกอย่างหนูไปพบกะทันหันแบบนี้จะไม่ดีหรือเปล่าคะ?” เคธี่มีความตกใจเล็กน้อย เริ่มพูดติดๆ ขัดๆ
โม่เสี่ยวฮุ่ยกางมือแก แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ “ไม่หรอก ในเมื่อฉันให้หนูไป งั้นแน่นอนว่ามีวิธีจัดการอยู่แล้ว”
“งั้น…….งั้นหนูขอขอบคุณคุณน้าที่นี่ก่อนเลยนะคะ” เคธี่ยกแก้วไวน์ในมือของตัวเองขึ้นมา แล้วดื่มไปทางโม่เสี่ยวฮุ่ยหนึ่งที
“ไม่ต้องขอบคุณ ต่อจากนี้คุณน้าเนี่ย หวังว่าเธอทั้งสองจะสามารถติดต่อกันเยอะๆ ค่อยๆ เข้าใจซึ่งกันและกัน” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดด้วยความอ่อนโยน
ราวกับว่าจู่ๆ ก็คิดอะไรออก เข้าใจถึงความหมายในนี้ว่าเพราะอะไร เคธี่จึงพยักหน้าด้วยความเขินอาย
จนกระทั่งริมฝีปากของทั้งสองโค้งงอขึ้น สบตากันแล้วยิ้ม
โม่เสี่ยวฮุ่ยชนแก้วกับเธอ แล้วดื่มไวน์เข้าไปในลำไส้ของตัวเองทั้งหมดในครั้งเดียว จากนั้นก็คิดพิจารณาอย่างละเอียดไปหลายรอบมาก
ถึงแม้ว่าเคธี่กับโม่เสี่ยวฮุ่ยจะไม่รู้จักกัน อีกอย่างก็ไม่ได้เข้าใจกันมาก แต่ว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยยอมที่จะให้ลูกชายของตัวเองใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้ ก็ไม่ยอมให้ลูกชายของตัวเองไปอยู่กับไอ่ตัวภาระ
อย่างน้อยเบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้ก็มีความสามารถมากมาย บริษัทของพ่อก็เป็น500อันดับของโลก ไม่ว่ายังไงก็เป็นลูกคุณหนูคนหนึ่งที่สง่างาม ยังพูดภาษาอังกฤษเป็นอีกด้วย
ส่วนคนที่ชื่อเจียงหยุนเอ๋อนั้น ถึงแม้จะเคยหย่ามาก่อนแล้วก็ช่างเถอะ ยังพาลูกมาอีกด้วย…..
พอนึกถึงจุดนี้ แววตาของโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ค่อยๆ มืดมิดลง
เช้าวันที่สอง
เพราะว่างานยุ่งเกินไป ฉะนั้นในทุกๆ เช้าของทุกวัน ไก่ยังไม่ได้ขัน ลี่จุนถิงก็ต้องรีบขึ้นมา แล้วกลับไปทำงานที่บริษัท
แต่ว่าในเวลาส่วนมากที่ลี่จุนถิงตื่นแล้ว เจียงหยุนเอ๋อยังพูดคุยกับโจวกงเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตในฝันอยู่เลย
ไม่ว่าทำไมวันนี้ถึงผิดปกติมากๆ เจียงหยุนเอ๋อที่ตื่นสายมาตลอดกลับตื่นได้เช้าเป็นพิเศษ
ในตอนที่ลี่จุนถิงกำลังอาบน้ำอยู่ เจียงหยุนเอ๋อได้หาวไปหลายรอบแล้ว จากนั้นก็นั่งเงียบๆ อยู่
เห็นลี่จุนถิงสวมชุดคลุมสีขาวออกมาจากห้องน้ำ เจียงหยุนเอ๋อก็กอดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
“เป็นอะไรหรอ?” ลี่จุนถิงพูดด้วยเสียงแหบแล้วอุ้มเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมาในอ้อมกอดของตัวเอง จับผมของเธอแล้วถาม
“ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกคิดถึงนายแล้ว จากนั้นก็อยากอยู่กับนาย” เจียงหยุนเอ๋อกำลังดื่มด่ำกับกลิ่นที่พิเศษของผู้ชายที่อยู่บนตัวของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงอึ้งไปเลย มีไอร้อยๆ ผ่านมา ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“จริงด้วย ฉันเห็นสองสามวันนี้นายอาหารมาทานคลอดเลย ไม่ดีต่อร่างกายมากๆ จากนั้นฉันคิดว่า วันนี้ฉันทำอาหารอร่อยๆ ให้นาย แล้วส่งไปให้นายดีไหม” เจียงหยุนเอ๋อยักคิ้ว แล้วจ้องลี่จุนถิงด้วยดวงตาอันกลม
อาหารข้างนอกไม่ว่ายังไงแล้วก็มีสิ่งไม่ดีผสมอยู่ บวกกับสองสามวันนี้ลี่จุนถิงยุ่งแต่กับเรื่องงาน หากกินแบบนี้ไป ไม่แน่อาจจะสร้างอันตรายกับร่างกายก็ได้
มองดูเจียงหยุนเอ๋อที่หน้าตาซื่อไปหมด ลี่จุนถิงหยักหน้า จากนั้นก็กอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ได้ เธอชอบ ส่งอะไรมาก็ได้”
ได้ยินคำตอบของลี่จุนถิงแล้ว เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าด้วยความพอใจ
“งั้นฉันกลับไปก่อนนะ เธอพักผ่อนสักครู่ก่อน ตื่นแล้วค่อยไป” ลี่จุนถิงปล่อยมือของตัวเองออก ยิ้มแล้วพูด
“อื้ม” เขียงขยี้ดวงตาอันกลมๆ ของเธอ จากนั้นก็จูบอ่อนๆ ดั่งแมลงปอดื่มน้ำไปยังโหนกแก้มของผู้ชาย
จากนั้นก็ช่วยลี่จุนถิงจัดเนกไทของเสื้อผ้า จนกระทั่งเห็นรถของลี่จุนถิงขับออกไปยังที่ไกลจากวิลล่าแล้ว เจียงหยุนเอ๋อจึงจะนอนลงบนเตียงอีกครั้ง แล้วนอนหลับสบาย
อีกทางหนึ่ง เพื่อที่จะจัดการกับความสัมพันธ์ที่อีกทางหนึ่งเหลือไว้ ทั้งเช้านี้ลี่จุนถิงอยู่แต่ในห้องประชุมตลอดเวลาเลย นอกจากทานอาหารเช้าแล้ว ก็ไม่จากไปไหนเลย
จนกระทั่งตอนบ่ายสิบสองโมงการประชุมจบลง จึงจะเก็บของของตัวเองแล้วจากไป
เห็นลี่จุนถิงออกมาจากห้องประชุม เสี่ยวเฉินรีบเดินตามขึ้นไปทันที
แววตาของผู้ชายมองผ่านไปรอบๆ ทั้งสี่ด้าน นานมาก จากนั้นริมฝีปากบางๆ ก็ค่อยๆ โค้งขึ้น “เธอมาหรือยัง?”
“ใครครับ? อ้อ คุณหมายถึงคุณหนูเจียงใช่ไหม? เช้าวันนี้เธอยังไม่มาเลย แต่ว่าคุณหนูจุนซินมาแล้วครับ ตอนนี้รอคุณอยู่ที่ห้องประชุมครับ” เสี่ยวเฉินรับเอกสารในมือของลี่จุนถิงมา
เสียงแหบของผู้ชายดังขึ้น อื้มไปคำหนึ่ง “นายไปก่อนเถอะ เธอมาแล้วค่อยบอกฉัน”
เสี่ยวเฉินพยักหน้า แสดงให้เห็นว่ารู้แล้ว
หลังจากที่จัดการกับเอกสารที่อยู่ในมือของตัวเองแล้ว ลี่จุนถิงก็กลับไปที่ห้องทำงาน
ประตูห้องถูกเปิดปาก ลี่จุนถิงจับของที่อยู่ในมือแล้วเดินมา
เคธี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาแววตาของเขาไม่เคยละจากลี่จุนถิงเลย จ้องเขาไว้ติดๆ วินาทีนั้น เธอรู้สึกว่าการรอของเธอคุ้มค่ามาก
เพราะว่า บุคลิกดั่งเจ้าชายที่มีมาตั้งแต่เกิดของลี่จุนถิงนั่นเธอไม่เคยเห็นเลย ทำให้ผู้คนรู้สึกตกใจมากๆ