บทที่ 415 ชายที่โชคดีผู้นั้นเป็นใคร?
บทที่ 415 ชายที่โชคดีผู้นั้นเป็นใคร?
เมื่อฝูงชนได้ยินสิ่งที่เฉินเซวียนพูด พวกเขาก็เริ่มที่จะสนับสนุน
“ใช่! แทนที่จะพูดมาก ทำไมเจ้าไม่ลองทำซะเองล่ะ?”
“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระมากมาย ถ้าเจ้ามีทักษะ ทำไมเจ้าไม่ทำ!”
…
เห็นได้ชัดว่าทุกคนไม่พอใจที่เทพธิดาของพวกเขาถูกดูหมิ่น และในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็กังวลว่าชิวฮัวเล่ยจะพอใจซูอัน ดังนั้นพวกเขาจึงพร้อมใจกันขุดหลุมฝังเขยตระกูลฉู่ผู้มั่นหน้าคนนี้เสียเลย
ชิวฮัวเล่ยเริ่มบังเกิดความอยากรู้ขึ้นมาจริง ๆ “ผู้น้อยสงสัยว่าวิธีการที่ถูกต้องที่ท่านพูดถึงคืออะไร? ท่านช่วยแสดงให้หญิงผู้ต่ำต้อยผู้นี้ชมสักหน่อยได้หรือไม่?”
ไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าซูอันไม่สามารถตอบคำถามนางได้ นางมีแผนของตัวเองอยู่แล้ว แต่ผู้ชายคนนี้หยิ่งยโสเกินไป และไม่มีอะไรรับประกันว่านางจะสามารถควบคุมเขาได้หากในอนาคตต้องทำงานร่วมกัน
นี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เขายอมจำนน
ซูอันยิ้มและตอบกลับ “วิธีการน่ะมี แต่ว่าเจ้าจะให้อะไรข้า ถ้าข้าแสดงให้เจ้าดู?”
“ให้อะไรท่าน?” ชิวฮัวเล่ยตกตะลึงทันที
“ถูกต้อง ข้ามาเป็นแขกของหอสุขนิรันดร์เพื่อให้สาว ๆ มอบความบันเทิงให้กับข้า แต่ตอนนี้เจ้ากลับอยากให้ข้าเป็นฝ่ายให้ความบันเทิงกับเจ้าซะเอง ข้าคงจะเสียเปรียบถ้าข้าไม่ได้อะไรจากการทำอย่างนั้น!”
ซูอันกล่าวด้วยรอยยิ้ม วิธีการของตัวละครต่าง ๆ จากนิยายเรื่องยอดเซลล์แมนทะลุมิตินั้นมีประโยชน์จริง ๆ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้โอกาสแบบนี้ผ่านไปง่าย ๆ แน่!
“ผู้น้อยขอถาม นายน้อยซูต้องการรางวัลแบบไหน?” รอยยิ้มของชิวฮัวเล่ยดูร่าเริงมากขึ้นอีก ผู้ชายคนนี้หมดทางถอยแล้วยังดื้อแพ่งอยู่อีก
ปกตินางไม่ต้องขอเลยด้วยซ้ำ เพียงปรายตามองครั้งเดียว ผู้ชายนับไม่ถ้วนก็แทบจะล้มลงทีละคน ฉะนั้นเมื่อนางขออะไร มันไม่เคยจะมีผู้ชายคนไหนเลยที่ปฏิเสธนาง
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ชายคนนี้ต้องการหาผลประโยชน์บางอย่างจากนาง?
“แม่นางชิว อย่ายอมมัน!”
“ใช่ ๆ! เขาต้องการแค่ร่างกายของท่านเท่านั้น!”
…
ผู้ชายคนอื่น ๆ เริ่มวุ่นวายกันทันที
ซูอันหันกลับมามอง “นั่นใครพูด? ใช่คนที่วัน ๆ เอาแต่คิดเรื่องใต้สะดือใช่ไหม? ไหนขอดูหน้าหน่อย!”
ฝูงชนค่อย ๆ แหวกทางออก เผยให้เห็นหน้าของนายน้อยคนหนึ่ง
นายน้อยคนนั้นตื่นตระหนกในทันที “เจ้าต้องการอะไร? เจ้ากำลังพยายามใช้ฐานะของตระกูลฉู่มากดดันข้าเหรอ?”
ถึงแม้ว่าจะไม่กลัวซูอัน แต่เขาจำเป็นต้องเกรงใจตระกูลฉู่ ยังไงซะ เมืองจันทร์กระจ่างก็เป็นพื้นที่ศักดินาของฉู่จงเทียน
อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้น เขาก็ตระหนักได้ว่า ไม่เพียงแต่ซูอันเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลภรรยาเท่านั้น แต่ซูอันยังมาเที่ยวหาผู้หญิงอื่นในหอคณิกาด้วย มันคงจะจัดว่าโชคดี ถ้าซูอันสามารถรอดพ้นจากการลงโทษจากตระกูลฉู่ได้ ดังนั้นเขาจะต้องไปกลัวอะไร?
ความคิดนี้ช่วยให้เขาสงบลง
“เจ้าชื่ออะไร? ข้าขอถามอีกครั้ง” ซูอันถาม
ขณะที่นายน้อยกำลังจะตอบ ซูอันก็โบกมือปฏิเสธขัดซะก่อน “ช่างเถอะ ๆ ไม่มีประโยชน์ที่จะจำชื่อของคนที่ไม่มีความสำคัญอย่างเจ้า”
นายน้อยคนนั้นถึงกับพูดไม่ออก
—
ท่านยั่วยุเจี่ยงฟั่นสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233!
—
“เจ้าบอกว่าตอนนี้ข้าอยากได้ร่างกายของนาง หมายความว่าเจ้าไม่อยากเหรอ?” ซูอันมองเขาอย่างสงสัย
“ข้า…” เจี่ยงฟั่นหันไปมองชิวฮัวเล่ยโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับนางมาก่อน เมื่อเขาเห็นใบหน้าอันสวยงามล่มเมืองของนางในระยะใกล้ ก็แทบจะเป็นลม “แน่นอน ข้าไม่ได้คิดแบบที่เจ้าว่า!”
แม้ว่าหัวใจของเขาจะโหยหานาง แต่เขาจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ความเป็นสุภาพบุรุษของตัวเองเอาไว้เพื่อให้นางประทับใจ
“เจ้าไม่คิดว่าแม่นางชิวสวยเหรอ?” ซูอันมองเขาอย่างแปลกใจ
เจี่ยงฟั่นกล่าวว่า “ความงามของแม่นางชิวเปรียบได้กับเทพธิดาจากสวรรค์!”
“แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ต้องการนาง? ความงามของนางไม่เหมาะกับรสนิยมของเจ้าเหรอ?” ซูอันขมวดคิ้ว “แม่นางชิวสวยขนาดนี้แต่กลับยังไม่พอสำหรับเจ้า…อย่าบอกนะว่า…เจ้าไม่ใช่ผู้ชาย?” ซูอันกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจังจนเกินจริง
เจี่ยงฟั่นหน้าแดงทันที “แน่นอน ข้าเป็นผู้ชาย! ข้ารักแม่นางชิว! ก็แค่… ก็แค่นั้น…”
เจี่ยงฟั่นคิดไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรต่อแม้จะพยายามเค้นสมองแล้วก็ตาม!
—
ท่านยั่วยุเจี่ยงฟั่นสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 444!
—
หลังจากได้รับคะแนนความโกรธแค้น จำนวนมากก่อนหน้านี้ ซูอันจึงไม่สนใจคะแนนน้อย ๆ นี้มากนัก
อย่างไรก็ตาม เมื่อชายหนุ่มคิดว่าแม้แต่แมลงที่ตัวเล็กที่สุดยังมีสารอาหารอยู่บ้าง เขาก็คิดว่าไม่สามารถปล่อยให้มันสูญเปล่าได้
“ถ้าเจ้าเป็นผู้ชาย นั่นก็หมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น” ซูอันถอนหายใจ “เจ้าเสแสร้งเกินไป เจ้าไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับความต้องการของตัวเองในเรื่องผู้หญิง!”
เจี่ยงฟั่นอ้าปาก แต่ไม่มีคำพูดใดออกมา
เขาได้ขุดหลุมฝังตัวเองไปแล้วเรียบร้อย อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!
—
ท่านยั่วยุเจี่ยงฟั่นสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!
—
ในห้องชั้นสอง เพ่ยเหมียนหมานมีสีหน้าแปลกประหลาด ผู้ชายคนนี้… ข้าสงสารศัตรูของเขาจริง ๆ
ชิวฮัวเล่ยก้าวเข้ามาช่วยนายน้อยผู้น่าสงสาร “นายน้อยซู ข้าขอร้อง ได้โปรดอย่าแกล้งเขาอีกเลย เรามาคุยกันดีกว่าว่าท่านต้องการผลประโยชน์อะไร?”
ซูอันจ้องตรงเข้าไปในดวงตาที่พร่างพรายของนาง และรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขา “ข้าต้องการเจ้า…”
ปึ้ก!
เสียงแปลก ๆ ดังมาจากชั้นบน
“ผู้ชายคนนี้บ้ากามเกินไปแล้ว!” เซี่ยเต๋าอวิ๋นกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว มือขวายังคงกำหมัดหลังจากเผลอทุบโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ
เพ่ยเหมียนหมานพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าที่อ่านยาก “เจ้านี่มันโง่จริง ๆ เจ้ารู้ไหมว่านางเป็นใคร? เจ้ากล้าเอาเปรียบนางงั้นเหรอ?”
ในเวลาเดียวกัน นางเริ่มพิจารณาปฏิกิริยาของชิวฮัวเล่ย
ในเวลานี้ฝูงชนทั้งหมดก็เริ่มสาปแช่งซูอัน
“ไอ้หื่นเอ๊ย! กล้าดียังไงถึงทำตัวหยาบคายกับแม่นางชิวแบบนี้!”
“คนอย่างแม่นางชิวจะยอมรับข้อตกลงแบบนี้ได้ยังไง?”
“เจ้าเป็นความอัปยศสำหรับผู้ชายทุกคน! ไร้ยางอายอย่างยิ่ง!”
…
—
ท่านยั่วยุผู้ชมสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +99…99…99…
—
มีเพียงเว่ยสั่วเท่านั้นที่แอบส่งนิ้วโป้งให้ซูอัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าฝูงชนกำลังเดือดดาล เว่ยสั่วจึงลดมือลงอย่างรวดเร็ว เกรงว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว
ชิวฮัวเล่ยกะพริบตา ก่อนที่จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “เอาเป็นว่าอันดับแรกเรามาดูกันก่อนดีกว่าว่าวิธีการของนายน้อยซูได้ผลหรือไม่? เพราะนี่คือสิ่งที่คนรุ่นก่อนของเราไม่สามารถแก้ไขได้มาเป็นเวลาหลายร้อยปี หรือไม่ก็หลายพันปี ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าจะสามารถนำเครื่องดนตรีอื่นมาเล่นควบคู่กับพิณได้อย่างไร”
เมื่อฝูงชนได้ยินคำพูดของนาง ทั่วทั้งห้องโถงก็เงียบลง แน่นอน! นี่เป็นปัญหาที่แม้แต่ปรมาจารย์ผู้เลื่องชื่อที่สุดในโลกดนตรีก็ไม่สามารถแก้ไขได้ เด็กเมื่อวานซืนอย่างมันจะทำอะไรได้?
ฝูงชนส่วนใหญ่ล้วนคิดแบบเดียวกัน ซึ่งมันช่วยให้พวกเขาคลายความวิตกกังวล
“ถ้างั้น ข้าจะบอกข้อผิดพลาดที่สองของเจ้าก่อนก็แล้วกัน” ซูอันกล่าว
“เรื่องที่สอง?” ชิวฮัวเล่ยผงะไปชั่วครู่ แต่แล้วก็จำได้ว่า ซูอันบอกว่ามีข้อบกพร่องสองประการ นางดีใจที่อย่างน้อยนางก็สามารถรักษาท่าทีที่สงบไว้ได้บ้าง นางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้น้อยยินดีได้รับคำชี้แนะจากนายน้อยซูอีกรอบ”
“ปัญหาที่สองของเจ้าคืออารมณ์ของเจ้ารุนแรงเกินไป การที่จะใส่อารมณ์ลงไปในการบรรเลงเพลงเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ แต่…” ซูอันหยุดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “อารมณ์ที่เจ้าแสดงออกมาเป็นความเศร้าและความโกรธ อารมณ์เหล่านี้ไม่เพียงแต่ขัดแย้งกับบรรยากาศเทศกาลของหอคณิกาเท่านั้น แต่ยังไม่ตรงกับอารมณ์ตามธรรมชาติของพิณด้วย”
“เอ๊ะ…?” บนชั้นสอง เซี่ยเต๋าอวิ๋นร้องด้วยความประหลาดใจ “สิ่งที่ซูอัน พูดเมื่อครู่จริง ๆ แล้วมีเหตุผล ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย!”
ชิวฮัวเล่ยถอนหายใจเบา ๆ “สิ่งที่นายน้อยพูดเป็นความจริง เพลงนี้มีความหมายมากสำหรับข้า ข้ารู้สึกหวนคิดถึงช่วงเวลานั้น และข้าก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้เล่นมันด้วยอารมณ์นั้นได้”
เมื่อฝูงชนได้ยินคำพูดของนาง การกระซิบกระซาบก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วทั้งห้องโถง นางมีคนรักแล้วจริงเหรอ?
ชายผู้โชคดีคนนั้นเป็นใคร?