บทที่ 419 เธอตั้งใจใช่ไหม
ในแวบแรก คุณยายรู้สึกว่ามีบุญวาสนากับเจียงหยุนเอ๋อเป็นพิเศษ บวกกับ คำพูดนี้ของเธอ ยิ่งทำให้คุณยายชอบมากขึ้น
ไม่ว่ายังไงแล้วก็เป็นคนที่มีชาติตระกูล คนที่อยากจะดีกับพวกเขามีมากมาย
แต่ว่าคุณตาและคุณยายต่างก็มองออกว่า คนส่วนใหญ่นั้นต่างก็มาด้วยเป้าหมาย มาประจบประแจง
แต่ว่า เจ้าเด็กนี่กลับดีกับพวกเขาหวังดีกับพวกเขาด้วยใจจริง ถึงแม้ว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นการให้หน้าแต่ก็ทำด้วยตัวเอง ไม่มีการเย็นชาใดๆ และไม่มีคำพร่ำบ่นใดๆ เหมือนกับเห็นพวกเขาเป็นคนในบ้านจริงๆ
มองดูเจียงหยุนเอ๋อยุ่งไปยุ่งมา แววตาของคุณยายจ้องเธอไว้ติดๆ
“ฉันชอบเจ้าเด็กนี้มากจริงๆ อายุน้อยๆ ก็ฉลาดขนาดนี้ พูดเก่ง แล้วยังน่ารักอีก ดูคล่องแคล่ว ช่างน่าชื่นชมจริงๆ” คุณยายใช้มือที่ขรุขระจับหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ เต็มไปด้วยความดีใจ
รู้สึกได้ถึงความชอบของคุณยาย ทั้งหน้าของเจียงหยุนเอ๋อก็แดงไปหมด
“คุณยายชอบหนูก็ดีแล้วค่ะ หนูเนี่ย ยังกลัวว่าคุณยายจะรำคาญหนูซะอีก” เจียงหยุนเอ๋อทำปากจู๋ พูดด้วยความอ่อนโยน
“เป็นไปได้ยังไง…..” คุณยายหัวเราะขึ้นมา บนใบหน้ามีรอยตีนกาก็เหมือนจะเรียบเนียนขึ้น
และในตอนที่มั้งสองกำลัง “สนิทสนม” พูดคุยกันอยู่นั้น โม่เสี่ยวฮุ่ยที่อยู่ที่ไกลๆ ก็เดินมากะทันหัน ตะโกนดังเรียกว่า “เจียงหยุนเอ๋อ!”
ได้ยินเสียงแล้ว ทั้งสองต่างก็หันไปมองทางโม่เสี่ยวฮุ่ยพร้อมกัน
โม่เสี่ยวฮุ่ยเหยียบรองเท้าส้นสูง ตาตาตาเดินเข้ามา ในมือยังน้ำที่ยังไม่เททิ้งอย่างสะอาด แล้วเทไปยังบนตัวของเจียงหยุนเอ๋อทันที
“หยุนเอ๋อ เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เธอรู้ไหมว่าล้างหน้าให้คนแก่ จำเป็นต้องใช้น้ำอุ่น ไม่เช่นนั้นอากาศแบบนี้จะสามารถเย็นจนไม่สบายได้ หรือว่าแม้กระทั่งเรื่องพื้นฐานแบบนี้เธอก็ไม่เข้าใจหรอ?” โม่เสี่ยวฮุ่ยทำแววตาเข้ม เดินมา แล้วพูดด่าโทษ
หันไปมองทางน้ำอุ่น เจียงหยุนเอ๋อกลืนน้ำลายลง แล้วไปสัมผัสกับอุณหภูมิของน้ำ ปรากฏว่าเย็นจริงๆ ด้วย
นึกได้ว่าตัวเองละเลยไป เจียงหยุนเอ๋อก็เปิดปากพูดด้วยความรู้สึกผิด “อันนั้นคุณยายขอโทษนะคะ เมื่อกี้หนูไม่ทันระวัง น่าจะเติมน้ำเย็นมากไปหน่อยค่ะ”
“เฮอะ เธอคิดว่าแค่คำว่าไม่รู้ประโยคเดียวก็จะสามารถทำให้เธอหลุดพ้นจากความรับผิดชอบได้หรอ?” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดยืนหยัดด้วยความเย็นชา
“ยังดีที่เมื่อกี้ฉันผ่านมาแล้วเห็นว่าไม่มีไอร้อนลอยออกมา ไม่เช่นนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่รู้แล้วว่าจะจัดการยังไง” โม่เสี่ยวฮุ่ยทำสีหน้าเย็นชา พูดด้วยความดุ
แล้วก็ทิ้งถังน้ำลงพื้นทันที จากนั้นก็มีน้ำไหลออก ไหลผ่านไป
ทันใดนั้น สีหน้าของพวกญาติๆ นั้นต่างก็ไม่ต้องสงสัยแล้ว ใครๆ ก็รู้ ตอนนี้คุณแม้ไม่พอใจที่ลูกสะใภ้เข้าบ้าน กำลังหาเรื่องโดยเฉพาะอยู่
สูดหายใจลึก เจียงหยุนเอ๋อพยายามสงบสติอารมณ์
“คุณแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ แต่ว่าเมื่อกี้เห็นน้ำอุ่นนั้น……” เจียงหยุนเอ๋อเปิดปากพูด ปรากฏว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยพูดตัดไปก่อนแล้ว
โม่เสี่ยวฮุ่ยฮื้มด้วยความเย็นชา “ฉันว่าเธอตั้งใจทำแน่ๆ ไม่เช่นนั้นทำแม้แต่เหตุผลแค่นี้เธอก็ไม่รู้เรื่อง?”
“ไม่ใช่ไม่รู้เรื่องค่ะ แต่ว่าเมื่อกี้หนูน่าจะทำเรื่องอื่นแล้วเหม่อลอยไป ขอโทษจริงๆ ค่ะ คุณยาย” หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อพูดขอโทษแล้ว ก็หันไปโค้งคำนับทางคุณยาย
โม่เสี่ยวฮุ่ยฮื้มด้วยความเย็นชาไปหนึ่งที “เหม่อไม่เหม่อลอยฉันไม่รู้”
มองดูทั้งสองเธอคำหนึ่งฉันคำหนึ่ง คุณตาที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดจู่ๆ ก็ตบโต๊ะดังขึ้นกะทันหัน เผยเสียงที่แตกร้าวขึ้นมา
“พอแล้ว หยุนเอ๋อก็พึ่งมาครั้งแรก ไม่รู้พวกนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดา เธอเนี่ย เป็นภรรยาคนอื่นแล้ว โตขนาดนี้แล้วยังมีความเห็นกับพวกเด็กๆ อีก?” คุณตาโมโหมาก ท่าทีการพูดก็เหมือนมีความประชดอยู่
“คุณพ่อ หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น หนูแค่รู้สึกว่า ถ้าหากเย็นเกินไปจะไม่ดีต่อร่างกายคุณแม่…..” โม่เสี่ยวฮุ่ยอธิบายตอบ
“พอแล้วไม่ต้องอธิบายแล้ว เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าพวกเธอคิดยังไงอยู่”
“ใช่ พวกเราตาแก่ทั้งสองเนี่ยก็อายุมากแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไร ฉะนั้นพวกเธอก็ไม่ใส่ใจแล้ว ในปกติให้พวกเธอมาสักรอบ ทั้งวันนี้ก็เอาแต่ข้ออ้างมาอัดเราไว้ บอกว่ายุ่งเรื่องบริษัทอะไรก็ไม่รู้ ฉันว่านะ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรายังมีประโยชน์บางอย่าง เกรงว่าพวกเธอก็คงทิ้งพวกเราไว้แล้ว วันนี้หยุนเอ๋อยอมมาเยี่ยมพวกเรา เธอยังมีอะไรไปโทษเขาอีก?”
คุณตาโมโหมาก แล้วถามกลับ
ได้ยินคุณตาพูดแล้ว ถึงแม้ว่าในใจจะไม่สบายใจ โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ได้แต่กลืนลงไป เงียบลง ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
คุณยายถอนหายใจด้วยความเสียใจ ผ่านไปนานมากจึงจะดีขึ้น “พอแล้วพอแล้ว ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว”
หยุดไปสักพัก คุณยายจับมือที่ขาวนุ่มของเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา “เฮ้อ ฉันว่านะตอนนี้ทั้งบ้านของตระกูลลี่ ก็มีแต่เธอแล้ว ที่ยอมมาอยู่กับตาแก่อย่างพวกเราคอยมาเป็นความสุขให้ ต่อจากนี้เธอมาบ่อยๆ ก็ได้แล้ว ที่คุณยายนี่ ต้อนรับเธอเสมอ”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไปสักพัก เผยรอยยิ้มที่เป็นเด็กดีออกมา “อื้ม หนูรู้ค่ะ มาแน่นอนค่ะ”
ได้ยินคำตอบจากเจียงหยุนเอ๋อแล้ว ทั้งสองหยักหน้าด้วยความดีใจ
และในตอนที่ทั้งบ้านต่างก็กำลังปรองดองกันอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้ชายเข้ามาตักตอน “ต่อจากนี้ ไม่มีเพียงแต่แค่หยุนเอ๋อ จุนถิงก็จะมาเยี่ยมคุณตาคุณยายบ่อยๆ เช่นกันครับ”
หลังจากพูดจบ ลี่จุนถิงก็จับตะกร้าผลไม้ใหญ่เดินเข้าประตูมา เสื้อสูทบนตัวยังไม่ทันไปเปลี่ยน ยังคงเป็นผู้ดีสูงส่งอยู่ ทั้งตัวของเขาเผยออกถึงกลิ่นอายอันเย็นชา
มองเห็นลี่จุนถิง หลานชายแสนเพอร์เฟกต์ของตัวเอง คุณยายไม่สนใจถึงความปวดเอวของตัวเองแล้ว เดินเข้ามาไม่กี่ก้าวด้วยความดีใจ “ไอ้หนุ่มนี่ มาได้ยังไงเนี่ย?”
“ผมพึ่งเลิกงานครับ ผ่านทางมาก็เลยเข้ามาด้วย มาเยี่ยมท่าน ทำไมครับ คุณยาย คิดถึงผมไหม? หรือว่าไม่ต้อนรับหลานชายสุดที่รักกลับมาล่ะครับ?” ลี่จุนถิงเดินตรงเข้ามา บนริมฝีปากมีรอยยิ้มอยู่
ในตอนที่พึ่งพูดจบ ลี่จุนถิงได้นำผลไม้ที่เตรียมไว้วางบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น แล้วก็ทักทายกับโม่เสี่ยวฮุ่ยและพวกญาติๆ
หลังจากที่ได้รับการเห็นด้วยของโม่เสี่ยวฮุ่ยแล้ว ลี่จุนถิงพยุงคุณยายนั่งลงด้วยความระมัดระวัง
“อัยโย นั่นแน่นอนอยู่แล้ว สองสามวันนี้ยังพร่ำบ่นถึงนายอยู่เลย แต่นายเนี่ย ทำไมถึงพึ่งมาเยี่ยมเรา……” คุณยายอ้อนด้วยความไม่พอใจ
“ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะครับ พอมีเวลา ก็รีบมาเยี่ยมท่านเลยครับ” ลี่จุนถิงเปิดปากอธิบาย จากนั้นก็เติมชาอีกแก้วยื่นไปด้วย