บทที่ 428 ได้เจอคุณสักที
แต่สำหรับเคธี่แล้วเพื่อผู้ชายที่เธอหมายปองเธอก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้มันไปง่ายๆ
ยิ่งพิชิตยากเท่าไหร่ความต้องการที่อยากจะเอาชนะของเคธี่ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
เดินทีก็ไม่คิดจะสนใจมันเท่าไร แต่เพราะแรงดึงดูดที่มีของลี่จุนถิง บวกกับความอยากรู้ว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมแบบนี้ จะสักเท่าไรกันเชียวยิ่งตอนนี้ลี่จุนถิงคอยที่จะปฏิเสธมันมากเท่าไหร่เคธี่ก็ยิ่งอยากที่จะเอาชนะใจของลี่จุนถิงให้มากขึ้นเท่านั้น
แต่เธอยังไม่รีบร้อนตอนนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปเธอคิดว่าเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลาช้าๆได้พร้าเล่มงาม
เคธี่ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาที่ไม่พอใจแปรเปลี่ยนเป็นความมั่นใจแทน หันกลับไปมองประตูห้องของลี่จุนถิงที่ปิดอยู่ ：“ลี่จุนถิง จะช้าจะเร็วยังไงคุณก็ต้องเป็นของฉัน”
พูดจบก็เดินจากไปพร้อมรองเท้าส้นสูง
หลังจากเคธี่ออกไปแล้วลี่จุนถิงก็มองไปยังเจียงหยุนเอ๋อ แล้วพูดเสียงอ่อยไปว่า :“หยุนเอ๋อ คุณได้ยินที่เคธี่อธิบายไปแล้ว คุณคงไม่โกรธแล้วใช่ไหมครับ ？”
เจียงหยุนเอ๋อยังคงแกล้งทำเป็นงอน และยังโกรธอยู่ ：“จะไม่โกรธได้ยังไง”
แต่ในความเป็นจริงเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ผูกใจเจ็บอะไรแล้ว ไม่ว่าเคธี่จะวิ่งตามมันยังไง ลี่จุนถิงก็เป็นของเขาอยู่ดี
แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเคธี่จงใจที่จะพูดมันแบบนั้น และลี่จุนถิงเองก็มองมันแค่ผิวเผิน คิดว่าเคธี่ต้องการจะอธิบาย
พอลี่จุนถิงได้ยินก็กระวนกระวายใจขึ้นมา รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปที่นั่งตรงโซฟา นั่งยองๆตรงหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ ใบหน้าเว้าวอนอย่างน่าสงสารจ้องมองมายังเธอ ：“ไหนครั้งที่แล้วบอกว่าไม่โกรธแล้วไง ? ทำไมตอนนี้……”
ลี่จุนถิงกลัวเจียงหยุนเอ๋อจะไม่ให้อภัยตัวเอง
เจียงหยุนเอ๋อหน้ามุ่ย กล่าวอย่างเคืองๆว่า ：“แต่เมื่อกี้ฉันเห็นคุณกับเธอคุยกัน ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ”
ลี่จุนถิงรู้สึกผิด：“คุณก็เห็นว่าเมื่อกี้ผมเองก็ตีตัวออกห่าง แล้วยังจงใจเฉยเมยใส่เธอด้วย”
เจียงหยุนเอ๋อแสร้งทำเป็นต่อปากต่อคำ：“อ๋อ！นี่หมายความว่า เพราะมีฉันอยู่ด้วยคุณจึงจงใจทำเป็นเชยเมยกับเธอ ถ้าหากฉันไม่อยู่คุณก็คงจะสนิทสนมกันมากกว่านี้ใช่ไหมคะ？
ลี่จุนถิงเอามือปิดปากตัวเอง รู้ตัวว่าตัวเองนั้นพูดผิดอีกแล้ว แล้วรีบส่ายหัวไปมา:“ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น ต่อให้คุณไม่อยู่ผมก็จะยังคงรักษาระยะห่างกับเธออยู่ดี ”
ลี่จุนถิงชูสามนิ้วขึ้นอย่างจริงจังและเตรียมที่จะสาบานว่า：“ ผมนายลี่จุนถิงขอสาบานว่า ผมไม่เคยคิดนอกใจเจียงหยุนเอ๋อ หากผม ไปมีสัมพันธ์ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงอื่นขอให้……”
เจียงหยุนเอ๋อรีบยื่นมือของเธอไปปิดปากของชายหนุ่มเอาไว้ หัวเราะแล้วพูดว่า :“ พอแล้วๆ ฉันรู้แล้ว เมื่อกี้แค่แกล้งคุณเล่นเท่านั้นแหละ”
ลี่จุนถิงถึงได้ถอนใจด้วยความโล่งอก ตีไปที่อกตัวเอง แล้วนั่งลงข้างๆเจียงหยุนเอ๋อ จับไปยังใบหน้าของเธอแล้วพูดอย่างจริงจังไปว่า ：“หยุนเอ๋อ คุณต้องเชื่อผมนะ ผมรักคุณคนเดียว ผู้หญิงคนอื่นไม่เคยอยู่ในสายตาผมเลย ”
เจียงหยุนเอ๋อมองไปยังดวงตาของลี่จุนถิง พยักหน้ารับรู้ :“คนโง่ ฉันรู้แล้วค่ะ”
บรรยากาศภายในห้องทำงานก็สดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ลมหายใจอุ่นๆของคนทั้งสองต่างรินรดไปบนใบหน้าของกันและกัน และริมฝีปากก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันอย่างช้าๆ แล้วประกบเข้าหากันในที่สุด
หลังจูบอันร้อนแรงผ่านไป เจียงหยุนเอ๋อก็ผลักลี่จุนถิงออก แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ เอ่ยพูดอย่างเขินอายไปว่า：“พอได้แล้วค่ะ ฉันหิวแล้ว ”
ลี่จุนถิงหัวเราะ：“ครับ ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินคำพูดที่ส่อความหมายเป็นนัยของลี่จุนถิง ก็รีบลุกขึ้นทันที：“ ไม่เล่นแล้ว พาฉันไปทานข้าวได้แล้วค่ะ ”
ลี่จุนถิงขำพรืดออกมาทันที：“ โอเคครับ ไปกันเถอะ คุณอยากไปกินที่ไหนครับ？”
“เออ……”เจียงหยุนเอ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ได้ยินว่าร้านที่อยู่ด้านหลังของบริษัทก็ไม่เลวเหมือนกัน วันนี้เราไปที่ร้านนั่นกันเถอะค่ะ”
ลี่จุนถิงโอบกอดกระชับไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อ：“ได้ครับ ผมตามใจคุณ”
ทั้งสองออกไปทานอาหารด้วยกันอย่างชื่นมื่น
ทางด้านของ Anthony เพราะเรื่องของการเลี่ยงภาษีอย่างผิดกฎหมาย ถูกลี่จุนถิงแจ้งจับเข้าไปอยู่ในคุก
แน่นอนว่าถ้าเป็นแค่เรื่องนี้ ก็คงจะทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ว่าเขากับส้งหวั่นหวั่นสมรู้ร่วมคิดกันอย่างลับๆ กระทำการหลายอย่างที่ผิดต่อกฎหมายอีกทั้งลี่จุนถิงเองยังได้กำชับเป็นกรณีพิเศษแบบนี้ชีวิตในคุกของเขาก็คงจะลำบากไม่น้อย
ผู้คุมเรือนจำได้เอาอาหารกลางวันมาให้กับAnthony
Anthonyที่นั่งอยู่บนพื้น ใช้มือปัดอาหารนั้นทิ้ง แล้วตะโกนว่า：“นี่มันอะไรกัน ให้ฉันกินนี่นะเหรอ ? พวกแกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วหรือไง ？”
ผู้คุมหัวเราะ :“เฮ้ย ยังกล้าอวดดีอีก ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ไม่ดูสารรูปตัวเองเอาเสียเลย ”
Anthonyจ้องไปยังผู้คุม ：“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？”
ผู้คุมหัวเราะอย่างเหยียดหยาม :“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ตอนนี้นายอยู่ที่นี่ นายก็คือนักโทษ นี่คือผลจากการกระทำของนาย ”
ผู้คุมพูดจบ ก็เดินจากไป
Anthonyตะโกนเสียงดัง :“กลับมานะ กลับมาเดี๋ยวนี้”
สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงเสียงสะท้อนที่ว่างเปล่า
ตั้งแต่Anthonyถูกจับมาอยู่ในคุก ไม่ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ก็ด่าทอมันสารพัดเป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน แทบไม่หลงเหลือความหล่อเหลาสง่างามที่เคยมีเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
เขานั่งยองๆอยู่ที่มุมห้องขังเป็นแบบนี้ทุกวันในใจคิดอาฆาตแต่เพียงลี่จุนถิงหากเขาออกไปได้ เขาจะต้องแก้แค้น จะต้องฆ่าลี่จุนถิงให้ได้
เพราะลี่จุนถิง ทำให้ตัวเขาต้องมาอยู่ในคุกที่เยือกเย็นแบบนี้ ทนทุกข์ทรมาน กินไม่อิ่มแล้วยังนอนไม่หลับ อีกทั้งยังถูกผู้คุมหัวเราะเยาะเย้ยอีก
Anthonyรู้สึกทั้งหนาวและหิวโหย แต่ศักดิ์ศรีที่มีมันค้ำคอ ทำให้เขาไม่ยอมก้มหัวและไม่ยอมพ่ายแพ้เป็นอันขาด
ณ ขณะนี้เอง ผู้คุมก็เข้ามาอีกครั้ง
Anthonyมองผู้คุมด้วยความเกลียดชัง
ผู้คุมไม่ได้สนใจ：“จะจ้องอะไรนัก มีคนมาเยี่ยม”
Anthonyมีใบหน้ามึนงงเขาเข้ามาอยู่ในนี้ได้หลายวันแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมตอนนี้กลับมีคนมาเยี่ยมเขาแล้ว
ไม่ว่ายังไงมันก็ยังดี มีคนมาเยี่ยมเขาแบบนี้ก็จะได้ติดต่อกับคนภายนอกได้เสียที
Anthonyออกมา ก็พบว่าเป็นอาเหลียนลูกน้องคนหนึ่งของเขา
“อาเหลียน มาได้ยังไง”
พอได้เจอกับAnthonyอาเหลียนก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย ：“ลูกพี่ ในที่สุดผมก็ได้เจอลูกพี่เสียที”
“ทำไมนายไม่มาให้เร็วกว่านี้ ?”
อาเหลียนถอนหายใจ:“กว่าผมจะได้ข่าวของพี่ และเตรียมการจะเข้ามาเยี่ยมคุณ ไม่รู้เพราะอะไรทำไมสองสามวันมานี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจถึงได้เข้มงวดไม่ยอมให้เข้าเยี่ยมเลย และวันนี้กว่าจะเข้ามาได้ก็ต้องอ้อนวอนขอร้องแทบตาย ”
“ถุย”Anthony ถ่มน้ำลายลงกับพื้น แล้วจ้องมองไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ข้างๆ “ที่นี่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง รอฉันออกไปได้ก่อนเถอะ ฉันจะระเบิดมันทิ้งแน่”
“ลูกพี่ ตอนนี้จะเอายังไงดี ? พี่อยู่ในนี้ เราก็ไม่มีหนทาง อยากจะยัดเงิน แต่ก็ไม่มีวิธี ”อาเหลียนเองก็นึกจนปวดหัว
เพื่อจะช่วย Anthony ออกมานั้น เขาคิดหาวิธีอยู่มากมาย อีกทั้งใช้เส้นสายที่มี เสียเงินไปไม่น้อยก็ไม่ได้ช่วยอะไร
ใบหน้าของ Anthony หม่นหมอง
ในวันนั้นท่าทางของลี่จุนถิงที่เข้ามาจับเขา กับท่าทางที่กำลังต่อสู้กับเขานั้นก็พอจะเดาได้ว่า ลี่จุนถิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ในเมื่อเขาจับชายหนุ่มขังเอาไว้อยู่ในนี้ได้ ก็คงจะเตรียมการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ในมือเขาไม่มีเส้นสายอะไรที่มีอำนาจมากพอ คิดว่าคงจะพาตัวเองออกจากที่นี่ลำบาก