บทที่437 อดทนยอมอีกครั้ง
เมื่อเห็นเงาของโม่เสี่ยวฮุ่ยจะจากไป ในใจของลี่จุนซินก็ยิ่งรู้สึกทำอะไรไม่ได้มากขึ้นไปใหญ่
เจียงหยุนเอ๋ออยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับโม่เสี่ยวฮุ่ยให้มากกว่าเดิม ทั้งหมดนี้ลี่จุนซินก็เห็นมาตลอด อันที่จริงก็สนับสนุนอยู่ไม่น้อย แต่ว่า……โม่เสี่ยวฮุ่ยกลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ยอมรับเลย บางทีเธอก็สงสารสะใภ้ของน้องชายคนนี้อยู่ไม่น้อยเลย
เพราะรู้ว่าเคธี่จะมา โม่เสี่ยวฮุ่ยเลยไปทำกับข้าวในห้องครัวด้วยตัวเอง เพียงไม่นานก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น โม่เสี่ยวฮุ่ยรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ หลังจากเปิดประตูแล้วกลับอึ้งไป จากนั้นก็มีสีหน้าเย็นชาขึ้นทันที
เพราะว่า โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูคือเจียงหยุนเอ๋อ
“คุณมาได้อย่างไร？” โม่เสี่ยวฮุ่ยถามเสียงเย็นชา โดยที่ไม่มีท่าทีจะให้เจียงหยุนเอ๋อเข้ามาเลยแม้แต่น้อย
เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ด้านนอกด้วยความประหม่า เพราะถึงอย่างไรท่าทีของโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นมันช่างทำร้ายจิตใจจริงๆ
“แม่ ครั้งก่อนฉันกับจุนถิงออกไปซื้อของ แล้วก็ซื้อของที่คิดว่าคุณน่าจะได้ใช้ ดังนั้นเลยเอามาให้คุณ”
เจียงหยุนเอ๋ออยากจะทำดีกับโม่เสี่ยวฮุ่ยให้มากขึ้นจริงๆ แต่ว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ยังไม่รับน้ำใจนี้อยู่ดี
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ต้องการ ของที่คุณซื้อมาหรอก”
คำพูดของโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นไม่ไว้หน้าเจียงหยุนเอ๋อเลย ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจมาแล้ว แต่ว่าสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อนั้นซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
เธอมองโม่เสี่ยวฮุ่ยอยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้น： “ไม่ใช่แค่ฉันซื้อนะ จุนถิงเองก็ซื้อเหมือนกัน แม่ คุณรับไว้เถอะ……”
โม่เสี่ยวฮุ่ยพึมพำเสียงเย็นชาสักพัก ก่อนจะมองด้วยความไม่แยแส ก่อนจะยื่นมือไปรับของ แต่ทว่าก็ยังไม่มีท่าทีจะให้เจียงหยุนเอ๋อเข้ามาอยู่ดี
ในตอนนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมา： “คุณป้า！”
เจียงหยุนเอ๋อหันกลับไปมอง ก่อนจะเห็นเคธี่ยิ้มพลางเดินเข้ามา หลังจากที่โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นเคธี่แล้ว อารมณ์ก็ดูดีขึ้นมาทันตาเห็น
“โอ๊ะ เคธี่มาแล้วเหรอ ฉันทำกับข้าวรอคุณนานแล้วนะเนี่ย”
เคธี่ก้มหน้าลงพลางยิ้มด้วยความเขินอาย ก่อนจะพูดขึ้น： “จริงเหรอ？รู้สึกผิดกับคุณป้าเลย แถมยังรอฉันตั้งนานแล้วด้วย”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” โม่เสี่ยวฮุ่ยยิ้มพลางส่ายหัว จากนั้นก็ยื่นมือออกมาจับเคธี่เดินเข้าไป “ไปกัน รีบเข้ามากินข้าวกันเถอะ”
เคธี่เดินเข้าไปพร้อมกับโม่เสี่ยวฮุ่ย ตอนที่เดินผ่านไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อนั้น เธอทำเหมือนเพิ่งเห็นเจียงหยุนเอ๋อ จากนั้นเลยพูดขึ้นอย่างตกใจ： “อือ？คุณหนูเจียงเองก็อยู่ที่นี่เหรอ ไม่เข้าไปกินข้าวด้วยกันเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อทำตัวไม่ถูกเป็นอย่างมากในสถานการณ์นี้ โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่เพียงแค่พูดจาเย็นชากับเธอ แต่ยังทำดีกับผู้หญิงคนอื่นที่มีใจให้กับลี่จุนถิงอีกด้วย ฝั่งที่โม่เสี่ยวฮุ่ยเลือกนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก
สำหรับเจียงหยุนเอ๋อแล้ว เธอน่าจะคิดว่าเคธี่เหมาะที่จะเป็นคุณหญิงตระกูลลี่มากกว่าแน่นอน
เมื่อเห็นเคธี่ปรากฏตัวมา อันที่จริงเจียงหยุนเอ๋อก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่รู้สึกปวดใจมากกว่า
เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เคธี่สนิทสนมกับโม่เสี่ยวฮุ่ยสักเท่าไหร่ แต่ว่าอย่างน้อย……ก็ดีกับตัวเองมากเลยล่ะ
ตอนแรกเธอยังคงยืนอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยกับเคธี่เดินเข้าไปก็ไม่เลว สุดท้ายเคธี่ก็พูดถึงเธอ ทำให้โม่เสี่ยวฮุ่ยเมินเจียงหยุนเอ๋อต่อไปไม่ได้แล้ว
ในตอนแรกที่โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่อยากจะสนใจเจียงหยุนเอ๋อ เพราะอยากจะพาเคธี่เข้าไปกินข้าวด้วยก็พอแล้ว สุดท้ายเธอยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็ได้ยินเคธี่พูดขึ้น： “ไหนๆ ก็มาแล้ว เข้ามากินข้าวด้วยกันเถอะ？คุณป้า คุณว่าอย่างไรล่ะ？”
อันที่จริงโม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ค่อยอยากจะยินดีเท่าไหร่ แต่ว่าเคธี่พูดขนาดนั้นแล้ว สุดท้ายเธอเลยต้องพยักหน้าตอบรับ
ถึงแม้ว่าจะได้รับตำอนุญาตจากโม่เสี่ยวฮุ่ยแล้ว แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อกลับไม่ได้ดีใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เพราะ……สิ่งที่เคธี่พูดนั้นเหมือนกำลังจะบอกว่าตัวเธอเองเป็นเจ้าบ้าน แล้วเจียงหยุนเอ๋อเป็นคนนอกเลยล่ะ
หลังจากเดินเข้าไปในบ้านแล้ว ลี่จุนซินกลับอึ้งไป เพราะเธอคิดไม่ถึงเลยว่า เจียงหยุนเอ๋อเองก็จะมาด้วยเหมือนกัน
“เจียงหยุนเอ๋อ คุณมาได้อย่างไรเนี่ย？”
ลี่จุนซินน่าจะเป็นคนเดียวในตระกูลลี่ ที่นอกจากลี่จุนถิงแล้ว ก็ทำตัวดีกับเจียงหยุนเอ๋อ ดังนั้นความสัมพันธ์ของเจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนซินเลยพอใช้ได้มาตลอด ลี่จุนซินทักทายเธอก็เพื่อช่วยเธออยู่
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มให้ลี่จุนซิน ก่อนจะอธิบาย： “ฉันซื้อของกับจุนถิง เพื่อเอามาให้แม่หน่อยน่ะ”
“คุณจิตใจดีจริงๆ เลย แม่จะต้องชอบมากแน่นอน” ลี่จุนซินยิ้มพลางพูดขึ้น
จากนั้นพวกเธอก็ร่วมกินข้าวด้วยกัน แต่ว่าตลอดการกินข้าวนั้น เจียงหยุนเอ๋อมีท่าทีเหม่อลอยเล็กน้อย
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทีที่โม่เสี่ยวฮุ่ยกับเคธี่คุยกันอย่างสนุกสนานนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็มีความสุขขึ้นมาไม่ได้อยู่ดี
ทั้งๆ ที่เธอเป็นภรรยาของลี่จุนถิงแท้ๆ ทำไมต้องรู้สึกเหมือนถูกกีดกันอยู่ตลอดเวลาด้วยนะ？เธอไม่คู่ควรกับลี่จุนถิงจริงๆ เหรอ？
สำหรับอารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อ คนที่อยู่ตรงนั้นก็น่าจะเห็นอยู่เต็มตา
อันที่จริงในใจของเคธี่นั้นพอใจเป็นอย่างมาก เพราะถึงอย่างไรเป้าหมายของเธอก็คือการทำให้ความสัมพันธ์ของเจียงหยุนเอ๋อกับโม่เสี่ยวฮุ่ยมันแย่ลงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？
ตอนแรกที่เธอมาในวันนี้ก็เอตีสนิทกับโม่เสี่ยวฮุ่ย คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงหยุนเอ๋อเองก็อยู่ด้วย มันทำให้เธอสะดวกไม่น้อยเลย
ส่วนโม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็พอใจกับสถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างมาก ถึงอย่างไรเธอก็อดไม่ได้ที่จะเห็นเจียงหยุนเอ๋อยอมแพ้ หลังจากที่รู้ตัวแล้วก็จะถอยห่างจากลี่จุนถิงให้เร็วที่สุด
ขนาดลี่จุนซินเอง ยังอดที่จะเห็นสถานการณ์นี้ต่อไปไม่ได้
ถึงแม้ว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะเป็นแม่ของเธอ แต่เธอยังคงคิดว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยทำเรื่องเลวร้ายเกินไป อยากจะเปลี่ยนใครก็เปลี่ยน จะทนความน้อยใจที่เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน？
แต่ก็เป็นเพราะเจียงหยุนเอ๋ออยากจะทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น เลยยอมทนให้แบบนี้
ดังนั้น ลี่จุนซินกลับพยายามคุยกับเจียงหยุนเอ๋อเป็นระยะๆ เพื่อให้เธอได้ร่วมสนทนากับคนอื่นบ้าง แต่ว่าทุกครั้งที่เจียงหยุนเอ๋อพูดขึ้น นอกจากลี่จุนซินก็ไม่มีใครสนใจแล้ว หลังจากพูดไปหลายครั้ง เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ลี่จุนซินก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับโม่เสี่ยวฮุ่ย： “แม่ คุณอย่าใจร้ายเกินไปหน่อยเลย เจียงหยุนเอ๋อเป็นภรรยาอย่างถูกต้องของจุนถิงนะ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ： “นั่นลี่จุนถิงเป็นคนยอมรับ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย”
เธอไม่ได้พูดเสียงเบาลงเลยแม้แต่น้อย เหมือนจะไม่สนใจเลยว่าเจียงหยุนเอ๋อจะได้ยินหรือเปล่า
เจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าซีดลง ก่อนจะกำหมัดของตัวเองเล็กน้อย พลางก้มหน้าลงแต่ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อเคธี่เห็นฉากนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากขึ้นมาด้วยความภูมิใจ แต่ก็ยังทำเหมือนอยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ： “คุณหนูเจียง คุณกินข้าวไม่เท่าไหร่เอง เป็นอะไรเหรอ？กินไม่ลงเหรอ？คุณป้าเป็นคนทำเองเลยนะ”
“ไม่ใช่ ช่วงนี้ฉัน……แค่กินอะไรไม่ค่อยลงเท่าไหร่” เจียงหยุนเอ๋อรีบอธิบาย เธอกลับไม่อยากให้โม่เสี่ยวฮุ่ยเข้าใจตัวเองผิดไปมากกว่านี้
“ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อยังท้องอยู่ กินไม่ลงก็ไม่แปลกหรอก” ลี่จุนซินอธิบายอยู่ทางด้านข้าง