ตอนที่ 467 รอดูเรื่องสนุก

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

เจียง​ซื่อ​ไม่รู้​ว่า​ควร​หัวเราะ​หรือ​ร้องไห้​ ​นาง​บ่น​อุบอิบ​ ​“​พี่​รอง​ ​คิด​เพ้อ​อะไร​เนี่ย​ ​ไม่มี​ทั้ง​สาวใช้​ข้าง​ห้อง​ ​และ​ทั้ง​บ่าว​รับใช้​อะไร​ทั้งนั้น​ ​ข้า​ทั้งสอง​ยัง​รัก​กัน​ดี​”

เจียง​จั้น​ยิ่ง​สับสน​หนัก​ ​เขา​เอ่ย​แผ่วเบา​ ​“​ก็​ท่าน​อ๋อง​ถูกจับ​ไป​ขัง​ ​แต่​เจ้า​กลับ​ไม่​ร้อนใจ​ ​ข้า​ก็​นึก​ว่า​ท่าน​อ๋อง​คง​ทำผิด​เรื่อง​ใด​มา​”

“​ระหว่าง​พ่อ​ลูก​ ​มี​โกรธ​ข้าม​วันที่​ไหน​กัน​ ​ไม่แน่​อีก​ไม่​กี่​วัน​ฝ่า​บาท​คง​ปล่อยตัว​เขา​ออกมา​”​ ​เจียง​ซื่อ​กล่าวลอยๆ​ ​ก่อน​จะ​มุ่ง​เป้า​มาที​่​เจียง​จั้น​ ​“​พี่​รอง​ ​ไหน​ให้​ข้า​ดู​มือ​ซิ​”

เจียง​จั้น​รีบ​ซ่อน​มือไว​้​ด้านหลัง​พร้อม​ปฏิเสธ​ทันควัน​ ​“​แค่​เป็นแผล​ถลอก​นิดหน่อย​ ​ไม่มี​อะไร​น่าดู​”

เจียง​ซื่อ​คว้า​หมับ​เข้าที่​แขน​เสื้อ​ของ​พี่ชาย​ ​พร้อม​เอ่ย​ยืนกราน​ ​“​ให้​ข้า​ดู​หน่อย​”

เมื่อ​หมดหนทาง​หนีรอด​ ​เจียง​จั้น​จึง​ต้อง​จำยอม​ยื่นมือ​ข้าง​ที่​เป็นแผล​ออกมา

มือ​ที่​เคย​เรียว​งาม​ ​บัดนี้​หลัง​มือ​กลับ​ปูด​บวม​ ​เนื้อหนัง​ที่​เปิด​เหวอะหวะ​คล้ำ​สีม่วง​เข้ม​ชวน​ขนลุก

เจียง​ซื่อ​หรี่​ตา​ ​นาง​ทั้ง​ปวดใจ​ ​ทั้ง​เจ็บแค้น​ใน​คราว​เดียวกัน

กล้า​เหยียบ​มือ​พี่​รอง​จน​เป็น​สภาพ​นี้​เชียว​รึ​ ​ไท่​จื่อ​ช่าง​โหดเหี้ยม​เหลือเกิน​!

“​น้อง​สี่​ ​ข้า​ไม่เป็นอะไร​จริงๆ​ ​ไม่รู้​สึก​เจ็บ​เลย​สักนิด​”​ ​เจียง​จั้น​จะ​ดึง​มือ​กลับ​ ​ทว่า​เจียง​ซื่อ​จับ​ไว้​แน่น

“​ออกจาก​วัง​มา​แล้วก็​ไม่​ไป​จัดการ​ให้​เรียบร้อย​ก่อน​เล่า​”​ ​เจียง​ซื่อ​บ่น​พร้อม​หยิบ​ผ้า​ออกมาก​ ​“​ข้า​จะ​ทำแผล​ให้​”

เดิมที​เจียง​จั้น​ก็​อยาก​จะ​ปฏิเสธ​ ​แต่​เมื่อ​เห็น​ใบหน้า​คร่ำเคร่ง​ของ​เจียง​ซื่อ​แล้วจึง​บอก​เพียง​ว่า​ ​“​ให้​อาหมาน​หรือ​อา​เฉี่ยว​มาทำ​แทน​ก็ได้​ ​น้อง​สี่​ไม่​กลัว​เลือด​ก็​จริง​ ​แต่​ถ้า​หลาน​ของ​ข้า​กลัว​เลือด​จะ​ทำ​อย่างไร​”

เจียง​ซื่อ​หลุด​ยิ้ม​ ​“​พี่​รอง​ก็​ตลก​ ​เด็กน้อย​ยังอยู่​ใน​ท้อง​ของ​ข้า​จะ​ไปรู​้​เรื่อง​ได้​อย่างไร​”

ถึง​ปาก​จะ​บอก​เช่นนั้น​ ​ทว่า​เจียง​ซื่อ​ก็​สั่ง​ให้​อา​เฉี่ยว​มาทำ​แผล​แทน

อา​เฉี่ยว​นำ​สุรา​และ​ยา​เข้ามา​ ​จากนั้น​ใช้​ผ้า​สะอาด​ชุบ​สุรา​มา​เช็ด​บาดแผล​ ​ขณะที่​ทำแผล​ ​ใบหน้า​ของ​นาง​เริ่ม​ขาด​สี

แผล​ลึก​เพียงนี้​ ​คง​เจ็บ​น่าดู

ทว่า​เจียง​จั้น​กลับ​ไร้​ปฏิกิริยา​โดยสิ้นเชิง​ ​ประหนึ่งว่า​คนที​่​เจ็บ​มิใช่​เขา​ ​แต่​เป็น​คนอื่น​ ​เขา​หันไป​กล่าว​ราวกับ​ไม่มี​อะไร​เกิดขึ้น​ ​“​น้อง​สี่​ ​ข้าว​่า​จะ​หา​โอกาส​ไป​เข้าร่วม​กองทัพ​”

“​เข้าร่วม​กองทัพ​?​”​ ​เจียง​ซื่อ​ชะงัก​ไป

เจียง​จั้น​พยักหน้า​ ​“อื​้ม​ ​หนาน​หลาน​กับ​ต้า​โจว​ของ​พวกเรา​สู้รบตบมือ​มา​อย่าง​ยาวนาน​ ​จาก​ที่​ข้า​ได้ยิน​มา​ ​ทางเหนือ​ก็​มี​เหตุ​ความ​ไม่​สงบ​อยู่​เนืองๆ​ ​คน​เป่ย​ฉี​เข่นฆ่า​ปล้นสะดม​ชาว​ต้า​โจว​อยู่​ร่ำไป​ ​ข้า​จึง​คิด​ว่า​ให้​ข้า​ไป​อยู่​ที่​หนาน​เจียง​ ​หรือ​ที่ดิน​แดน​ทางเหนือ​ก็ได้​ทั้งนั้น​ ​เพราะ​คงมี​เรื่อง​สนุก​กว่า​การ​อยู่​เบื่อ​ๆ​ ​ใน​เมืองหลวง​เป็น​ไหน​ๆ​”

ใน​สายตา​คน​ทั่วไป​คง​เห็น​ว่า​ ​หน่วย​องครักษ์​จิน​อู๋​ที่​รับหน้าที่​คุ้มกัน​พระราชวัง​เป็น​งาน​ที่​น่าภาคภูมิใจ​ ​ ​เขา​เอง​ก็​เคย​คิด​เช่นนั้น

แต่​เพราะ​ความ​อดสู​ที่​ได้รับ​จาก​ไท่​จื่อ​ใน​วันนี้​ทำให้​เขา​เข้าใจ​แล้ว​ว่าความ​น่าภาคภูมิใจ​ที่ว่า​เป็น​เพียง​ลมปาก​ ​ยาม​ที่​หน่วย​องครักษ์​จิน​อู๋​ต้อง​อยู่​ต่อหน้า​เหล่า​เจ้านาย​ใน​พระราชวัง​ ​พวกเขา​ก็​ไม่​ต่าง​อะไร​จาก​มด​เรือด​เหลือบ​ไร

เขา​มิใช่​ชายหนุ่ม​ตัว​คนเดียว​ ​ข้างหลัง​ยัง​มี​จวน​ตง​ผิงปั​๋ว​ ​และ​มีน​้​อง​สี่​ ​หาก​เกิด​เร้า​โทสะ​ซัด​หน้า​ผู้สูงศักดิ์​สัก​คน​ ​คง​นำ​ความเดือดร้อน​มาสู่​คน​อีก​มาก​ ​เหมือน​อย่าง​ใน​วันนี้​…

อีก​อย่าง​ ​เขา​มิได้​มี​ความอดทน​สูง​ ​ที่​ยอมให้​ผู้อื่น​กดขี่ข่มเหง​ ​หนึ่ง​ครั้ง​ยัง​ทน​ได้​ ​สองครั​้​งอาจ​จะ​ยัง​ทน​ได้​ ​แต่​เขา​ไม่รู้​ว่าความ​อดทน​นี้​จะ​หมด​ลง​ที่​ครั้ง​ใด

หาก​ต้อง​เป็น​นก​ขมิ้น​กัด​กินความ​ขมขื่น​ใน​เมืองหลวง​ ​สู้​ไป​เป็น​นก​อินทรี​ที่​สยาย​ปีก​ที่​ชายแดน​ยังดี​เสีย​กว่า​ ​สุดท้าย​แม้​ต้อง​แลก​มาด​้วย​ชีวิต​ ​แต่​อย่างน้อย​ก็ได้​ชื่อว่า​เสียสละ​เพื่อ​ต้า​โจว

บุรุษ​ผู้​พลี​กาย​เพื่อ​ชาติ​ ​ไม่มี​เรื่อง​ใด​ต้อง​เสียดาย

เมื่อ​ได้ยิน​เจียง​จั้น​กล่าว​เช่นนั้น​ ​ปฏิกิริยา​แรก​ของ​เจียง​ซื่อ​คือ​คัดค้าน

ใน​สนามรบ​มี​คม​ดาบ​รอบ​ทิศ​ ​พลาด​เพียง​นิดเดียว​ ​หนึ่ง​ชีวิต​อาจ​ดับสูญ​ ​จะ​มีเรื่อง​สนุก​ได้​อย่างไร​กัน​ ​มี​แต่​เรื่อง​ให้​อกสั่นขวัญแขวน​น่ะ​สิ​ไม่ว่า

แต่​เมื่อ​เห็น​แววตา​ประกาย​สดใส​ของ​พี่ชาย​แล้ว​ ​นาง​ก็​ไม่​อาจ​เอื้อน​เอ่ย​คำ​คัดค้าน​ได้​แม้แต่​คำ​เดียว

นาง​เป็นห่วง​พี่ชาย​ ​นาง​เปลี่ยน​ชะตา​ของ​พี่ชาย​ที่​ต้อง​จบชีวิต​ก่อน​วัย​อัน​ควร​โดยที่​พี่ชาย​ของ​นาง​ไม่รู้​ตัว​ ​แต่​ถึงกระนั้น​ ​ชีวิต​ของ​พี่​รอง​ก็​ยัง​เป็น​ของ​พี่​รอง​ ​ต่อให้​นาง​ทำ​ด้วย​ความหวังดี​ ​แต่​อย่างไร​ก็​นาง​ก็​ไม่มี​สิทธิ์​ไป​ควบคุม

“​น้อง​สี่​ ​เจ้า​จะ​ว่า​อย่างไร​”​ ​เจียง​จั้น​ถาม​พร้อม​สายตา​แห่ง​ความหวัง

ขณะนั้น​อา​เฉี่ยว​กำลัง​ใช้​ผ้า​สะอาด​ชุบ​สุรา​เช็ด​ทำความสะอาด​บริเวณ​ปาก​แผล​ ​ความเจ็บ​แสบ​ทำให้​เจียง​จั้น​หน้า​นิ่ว​ขมวดคิ้ว

เจียง​ซื่อ​ถอนหายใจ​แต่เพียง​ใน​ใจ​ก่อน​จะ​คลี่​ยิ้มอ่อน​โยน​ ​“​หาก​พี่​รอง​คิดดี​แล้วก็​ตามแต่​พี่​รอง​เถิด​”

ดวงตา​เจียง​จั้น​เปล่งประกาย

การอนุญาต​จาก​น้อง​สี่​สำคัญ​ต่อ​เขา​อย่าง​มิต​้​อง​สงสัย

เจียง​ซื่อ​กล่าว​เสริม​ ​“​เพียงแต่​พี่​ต้อง​ระวังตัว​ให้​มาก​ ​ไม่​ทำให้​คน​ข้างหลัง​ต้อง​เป็นกังวล​”

เจียง​จั้น​ยิ้ม​กว้าง​ ​“​นั่น​มัน​แน่นอน​อยู่​แล้ว​”

ท่าที​เริงร่า​ของ​เจียง​จั้น​ทำให้​เจียง​ซื่อ​ยิ้ม​ตาหยี​ ​จนกระทั่ง​พี่ชาย​กลับ​ไป​แล้ว​ ​นาง​ถึง​ได้​หุบ​ยิ้ม

อวี​้​ชี​ถูก​ขัง​อยู่​ใน​ฝ่าย​ข้าราชการพลเรือน​ ​จะ​ให้​บอกว่า​ไม่​เป็นห่วง​เลย​คง​มิได้​ ​แต่​หาก​ถาม​ว่า​เป็นห่วง​มาก​ขนาด​นั้น​หรือไม่​ ​ก็​คง​ไม่​เช่นกัน

ทั้งหมด​ทั้งมวล​เป็น​เพราะ​นาง​รู้​ว่า​เรื่อง​นี้​จะ​ส่งผล​ดี​ในท้ายที่สุด

อีกไม่นาน​ก็​จะ​เริ่ม​เข้าสู่​ฤดูหนาว​ ​การปลด​ไท่​จื่อ​ครั้ง​ที่หนึ่ง​ขยับ​เข้ามา​ใกล้​ขึ้น​เรื่อยๆ​ ​อีก​เดี๋ยว​โทษ​จาก​การทำผิด​ต่อ​ไท่​จื่อ​ก็​จะ​ไม่ใช่​เรื่องใหญ่​อีกต่อไป​แล้ว

เมื่อ​หวนคิด​ถึง​สาเหตุ​ที่​ไท่​จื่อ​ถูก​ปลด​ ​เจียง​ซื่อ​ก็​เลิก​คิ้ว​ขึ้น

บางที​ฮ่องเต้​อาจ​คิด​ว่า​อาจิ​่น​ช่วย​ระบาย​ความแค้น​แทน​เขา​ล่วงหน้า​?

เหมันตฤดู​ใน​รัช​ศก​จิ​่ง​หมิง​ปี​ที่​สิบ​เก้า​ที่​กำลังจะ​มาถึง​ช่าง​น่าตื่นเต้น​เสียนี​่​กระไร​ ​นาง​หวัง​เพียง​ว่า​อวี​้​จิ​่น​จะ​หลุด​รอด​จาก​เรื่อง​นี้​ไป​ได้​อย่างปลอดภัย​ ​ดังนั้น​เมื่อ​นาง​ได้​ฟัง​สิ่ง​ที่​เจียง​จั้น​เล่า​ ​นาง​ก็​เข้าใจ​ความหมาย​ของ​อวี​้​จิ​่น​ทันที

ทั้ง​ได้​ชก​ไท่​จื่อ​เพื่อ​ระบาย​ความแค้น​แทน​พี่​รอง​ ​อีกทั้ง​ยัง​ไม่ต้อง​ไปร​่ว​มงา​นพิ​ธี​ใน​ฤดูหนาว​ ​ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

“​เพียงแต่​ ​บ้าบิ่น​ไป​เสียหน่อย​”​ ​เจียง​ซื่อ​ปรารภ​ด้วย​ความ​งุ่นง่าน​ ​นาง​สั่ง​ให้​อา​เฉี่ยว​เตรียม​ของ​อร่อย​ไป​ส่ง​ที่​ฝ่าย​ข้าราชการพลเรือน​ใน​พระองค์

เรื่อง​ที่​อวี​้​จิ​่น​ทำร้าย​ไท่​จื่อ​จน​ถูก​กักบริเวณ​ลือกระฉ่อน​ไป​ใน​เวลา​อัน​รวดเร็ว

ใน​ตอนนั้น​เอง​ ​ความคิด​ของ​เหล่า​องค์​ชาย​ที่​เคย​ผ่าน​เหตุการณ์​ทะเลาะวิวาท​เมื่อปีก่อน​ก็​จมดิ่ง​ลง​ทันใด

ขนาด​ไท่​จื่อ​ ​เจ้า​เจ็ด​ยัง​กล้า​ต่อย​ ​เช่นนั้น​ที่​ลง​ไม้​ลงมือ​กับ​พวกเขา​ก็​นับว่า​เป็นเรื่อง​ขี้ปะติ๋ว​น่ะ​ซิ

เรื่อง​สนุก​เช่นนี้​พลาด​ไม่ได้​!

ต้อง​ไป​เยี่ยม​ไท่​จื่อ​ก่อน​ ​ไปดู​ซิว​่า​อาการ​ตอนนี้​เป็น​อย่างไร​ ​แล้ว​ค่อย​ไปดู​เจ้า​เจ็ด

……

ภายใน​ตำหนัก​บูรพา​ ​วินาที​ที่​แพทย์​หลวง​บรรจง​ถู​ยาลง​ไป​ ​เสียง​โอดครวญ​ของ​ไท่​จื่อ​ก็​ดังสนั่น​หวั่นไหว

ไท่​จื่อ​ทั้ง​ครวญคราง​ทั้ง​ก่น​ด่า​ออกมา​พร้อม​ๆ​ ​กัน​ ​“​ไอ้​เจ้า​เจ็ด​ ​ไอ้​คนชั่ว​ ​ถ้า​ข้า​ได้​ขึ้น​เป็น​พระราชา​เมื่อไหร่​ ​ข้า​จะ​ลงทัณฑ์​ใน​ฐาน​ทรยศ​ ​และ​จะ​บั่น​คอคน​ใน​ตระกูล​ให้​หมด​!​”

“​องค์​รัชทายาท​ ​หลู่​อ๋อง​ขอ​เข้าเฝ้า​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”​ ​ขันที​เข้ามา​รายงาน

ไท่​จื่อ​ที่นอน​อยู่​บน​เตียง​ปั้นหน้า​บึ้งตึง​ ​“​ไม่​อนุญาต​!​”

ขันที​รีบ​วิ่ง​ออก​ไป​ ​และ​ไม่นาน​ก็​กลับ​เข้ามา​รายงาน​อีกครั้ง​ ​“​องค์​รัชทายาท​ ​ฉี​อ๋อง​มา​ขอ​เข้าเฝ้า​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

ไท่​จื่อ​กล่าว​อย่าง​เดือดดาล​ ​“​ไม่ต้อง​เข้ามา​รายงาน​แล้ว​ ​ข้า​ไม่​พบ​ผู้ใด​ทั้งนั้น​!​”

จะ​ให้​ไท่​จื่อ​ผู้​สง่างาม​ที่​หน้า​บวม​ฉึ่ง​เป็น​หัวหมู​ไป​เจอ​ผู้คน​ได้​อย่างไร​ ​เห็นชัด​ๆ​ ​ว่า​ไอ้​เด็ก​เวร​พวก​นี้​จงใจ​มา​หัวเราะเยาะ

ครั้น​ไม่มี​โอกาส​ได้​เห็น​หน้า​บวม​เป็น​หัวหมู​ของ​ไท่​จื่อ​ ​เหล่า​องค์​ชาย​ก็​ต้อง​ผิดหวัง​ไป​ตาม​ๆ​ ​กัน​ ​พวกเขา​จึง​เปลี่ยน​เป้าหมาย​ไป​ที่​ฝ่าย​ข้าราชการพลเรือน​ใน​พระองค์

หลู่​อ๋อง​ไป​ถึง​เป็น​คน​แรก​ ​เขา​ยัด​พวงเงิน​ใส่​มือ​ทหาร​เฝ้า​ประตู​ก่อน​จะเข้า​ไปหา​อวี​้​จิ​่น

ห้อง​เปล่า​ไม่​ต่าง​อะไร​จาก​คุก​ ​แต่​ถึงกระนั้น​ก็​โล่ง​โปร่ง​สบาย​ ​ไม่มี​แมลง​ร้าย​หรือ​งูพิษ

อวี​้​จิ​่​นนั​่​งอยู​่​ริม​หน้าต่าง​พลาง​เบน​สายตา​มาทาง​หลู่​อ๋อง

“​น้อง​เจ็ด​ ​นี่​เจ้า​ต่อย​ไท่​จื่อ​จริงๆ​ ​งั้น​รึ​”

อวี​้​จิ​่น​เลิก​คิ้ว

เหตุ​ไฉน​เขา​ถึง​เห็น​ความ​สะใจ​ใน​สายตา​ของ​เจ้า​ห้า

“​อื้อ​”​ ​อวี​้​จิ​่น​ตอบรับ​เย็นชา

หลู่​อ๋อง​กวาดตา​สำรวจ​รอบ​ห้อง​เร็ว​รี่​ ​ก่อน​จะ​ยกนิ้ว​โป้ง​ให้​อวี​้​จิ​่น​แบบ​กระมิดกระเมี้ยน​ ​“​น้อง​เจ็ด​ ​เจ้า​นี่​มัน​จริงๆ​ ​เลย​”

เขา​อยาก​ต่อย​ไท่​จื่อ​มานาน​แล้ว​ ​เป็นความ​ใฝ่ฝัน​ตั้งแต่​ครั้ง​ยัง​เด็ก​ ​เสียดาย​ที่​ไม่เคย​ทำให้​ฝัน​เป็นจริง

เขา​ตัดสินใจ​แล้ว​ ​ต่อไปนี้​เขา​จะ​ไม่ถือสา​ที่​เจ้า​เจ็ด​เคย​ต่อย​เขา​อีกแล้ว

อวี​้​จิ​่น​ดึง​มุม​ปาก​พลาง​กล่าวเตือน​ ​“​พี่​ห้า​ก็​ระวัง​ปาก​ไว้​หน่อย​ ​อย่า​ได้มา​อยู่​เป็นเพื่อน​ข้า​ใน​นี้​เลย​”

หลู่​อ๋อง​หัวเราะ​คิกคัก​ ​“​ไม่​คิด​เลย​ว่าน​้​อง​เจ็ด​จะ​คิด​แทน​ข้า​ ​ข้า​ดู​จน​พอใจ​แล้ว​ ​พี่​ๆ​ ​น้องๆ​ ​ยัง​ต่อ​แถว​รอ​พบ​เจ้า​อีก​ยาวเหยียด​ ​ข้า​ไป​ก่อน​นะ​”