ทั้ง​หัน​หราน​ผู้บัญชาการ​หน่วย​องครักษ์​จิ​่น​หลิน​ ​และ​วัง​ไห่​ผู้บัญชา​หน่วย​องครักษ์​จิน​อู๋​ ​ต่าง​ก็​ตกตะลึง​เพราะ​คำกล่าว​ของ​เจิน​ซื่อ​เฉิง​กัน​ถ้วนหน้า

ข้อสันนิษฐาน​ที่ว่า​หยาง​เฟ​ยล​อบ​มีสัม​พันธ์​กับ​ทหาร​องครักษ์​เป็น​เพียง​ข้อสันนิษฐาน​อัน​อุกอาจ​เท่านั้น​รึ​…

ใน​ชั่วขณะ​นั้น​ ​พวกเขา​เข้าใจ​ทันที​ว่า​เหตุใด​เจิน​ซื่อ​เฉิง​ถึง​กล้า​ตั้ง​ข้อสันนิษฐาน​ตั้งแต่​ต้น​ ​เพราะ​หาก​มีสิ​่ง​ผิดพลาด​ประการ​ใด​ ​เขา​ก็​จะ​ขอพระราชทาน​อภัย​จาก​ฝ่า​บาท

นี่​คง​เป็น​แผนการ​เอาตัวรอด​ตั้งแต่แรก​แล้ว

แล้ว​ใน​ตอนนั้น​ฮ่องเต้​มีท​่า​ที​ตอบกลับ​เช่นไร

“​ข้า​เชื่อ​ว่า​ข้อสันนิษฐาน​ของ​เจิน​อ้าย​ชิง​ย่อม​มีเหตุผล​เสมอ​”

ครั้น​นึกถึง​สิ่ง​ที่​ฮ่องเต้​ตรัส​แล้ว​ ​ทั้งสอง​ก็​อด​เห็นใจ​ฮ่องเต้​ไม่ได้​ ​ใน​วินาที​นั้น​ ​ทั้งคู่​ได้​แต่​เฝ้า​เตือน​ตัวเอง​ว่า​ ​ต่อไป​อย่า​ได้​ข้องแวะ​กับ​จิ้งจอก​อย่าง​เจิน​ซื่อ​เฉิง​อีก​เป็นอันขาด

ใน​สถานการณ์​ที่​มี​เมฆหมอก​บดบัง​ขมุกขมัว​เช่นนี้​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไม่​อาจ​ทน​รอ​ได้​แม้แต่​เสี้ยว​วินาที​ ​รีบ​หันไป​สั่ง​พาน​ไห่​ ​“​ไป​พาตัว​หยาง​เฟ​ยมา​เดี๋ยวนี้​!​”

อย่างน้อย​ใน​ตอนนั้น​ก็​มีเรื่อง​ให้​เขา​ใจชื้น​ได้​คือ​ ​คนที​่​รู้เรื่อง​มี​ไม่​มาก​นัก​ ​และ​ทั้งหมด​ล้วนแล้วแต่​เป็น​คนที​่​เขา​ไว้ใจได้​ทั้งนั้น

พาน​ไห่​รีบ​ไป​ตามคำสั่ง

ความ​เงียบงัน​เข้าปก​คลุม​ทั่วทั้ง​ตำหนัก​ ​ชวน​ให้​ผู้คน​หายใจ​ติดขัด

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เคาะ​นิ้ว​ลง​บน​ที่​วาง​แขน​โดยไม่รู้ตัว​ ​ยิ่ง​เคาะ​ก็​ยิ่ง​ร้อนใจ​ ​ผ่าน​ไป​หลาย​อึดใจ​ก็​หยุด​ลง​ ​เขา​ทิ้งตัว​พิง​พนัก​เงียบงัน

อาการ​นี้​มิได้​แสดงออก​ว่า​เขา​สงบ​สติลง​แต่อย่างใด​ ​แต่​ตรงกันข้าม​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ในขณะนี้​ ​ไม่​ต่าง​อะไร​จะ​คันธนู​โกง​ตัว​เกร็ง​ตึง​ด้วย​พลังงาน​เต็มเปี่ยม​ที่​พร้อม​จะ​ปล่อย​ศร​ออก​ไป​ทุกเมื่อ​ ​ประหนึ่งว่า​ทันทีที่​ปล่อยมือ​จะ​ทำให้​เมือง​ที่​เคย​สงบเงียบ​พลิก​พลัน​ผัน​เปลี่ยน​ใน​ชั่วพริบตา​เดียว

ทั้ง​หัน​หราน​และ​วัง​ไห่​หวาดหวั่น​จน​เหงื่อ​ชุ่ม​โชก​ไป​ทั่ว​ร่าง

หาก​ข้อสันนิษฐาน​ถูกต้อง​ก็​เท่ากับ​หวาง​เฟ​ยสวม​เขา​ฮ่องเต้​งั้น​หรือ

หาก​ฮ่องเต้​เกิด​เร้า​โทสะ​ขึ้น​มา​จะ​ไม่​ฆ่าปิดปาก​พวกเขา​ที่​รู้เรื่อง​ความอัปยศ​นี้​หรือ

แม้​ไม่​เป็น​เช่นนั้น​ ​แต่​ก็​อด​หวั่นใจ​ไม่ได้​…

ไม่รู้​ว่า​เวลา​เลื่อน​ผ่าน​ไป​นาน​เท่าใด​ ​ที่​ด้านนอก​มีเสียง​ฝีเท้า​ดัง​ขึ้น​ ​ประตู​ถูก​เปิด​ออก​พร้อมกับ​พาน​ไห่​ที่​เดิน​รี่​เข้ามา

เปลือกตา​ของ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​กระตุก​วูบ

พาน​ไห่​อยู่​กับ​เขา​มา​หลาย​ปี​ ​ผ่าน​เหตุ​วิกฤติ​มานับ​ร้อย​นับ​พัน​ ​แต่​เขา​กลับ​ไม่เคย​เห็นท่า​ที​เสีย​อาการ​เช่นนี้​มาก​่อน

หรือว่า​หยาง​เฟย​ได้​ทราบ​ข่าว​จึง​ชิง​ปลิด​ชีพ​ตัวเอง​ไป​เสียก่อน

ครั้น​นึกถึง​เรื่อง​ที่​เฉิน​เหม่ย​เห​ริน​แขวนคอ​ตาย​หนี​ความผิด​ ​ความคิด​นี้​จึง​แวบ​เข้ามา

หัน​หราน​และ​วัง​ไห่​สัมผัส​ถึง​เค้า​ลางร้าย​ที่​กำลัง​คืบ​เคลื่อน​มา​ใกล้​ ​ครั้น​หันมา​สบตา​กัน​แล้วก็​ค่อยๆ​ ​ถอยหลัง​เข้าไป​ใกล้​กำแพง​ ​ทำ​เสมือน​ว่า​ตัวเอง​เป็น​เพียง​เสา​ไม้​ต้นหนึ​่ง

พาน​ไห่​รีบ​ถวาย​ความเคารพ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​โดย​มิทัน​ได้​สังเกต​สอง​คน​นั้น​ ​และ​เข้าไป​กระซิบ​ที่​ข้าง​หู

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ลุก​พรวด​ขึ้น​ทันใด​ ​แต่​เนื่องจาก​ลุก​เร็ว​เกินไป​ ​ร่างกาย​ถึง​ได้​โซเซ​จน​เกือบ​ล้ม

พาน​ไห่​เข้า​ประคอง​โดยพลัน​พร้อม​ขาน​เรียก​เสียงสั่น​ ​“​ฝ่า​บาท​ ​พระองค์​ต้อง​ถนอม​พระวรกาย​ไว้​ด้วย​นะ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ยกมือ​ขึ้น​ปราม​ ​สีหน้า​ใน​ยาม​นี้​เย็นชา​อย่างที่​ไม่เคย​เป็นมา​ก่อน​ ​เขา​กัดฟัน​พลาง​กล่าว​ ​“​ข้า​ยัง​ตาย​ไม่ได้​!​”

ผ่าน​ไป​ไม่​กี่​อึดใจ​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เอ่ย​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​แหบแห้ง​ ​เสียง​นั้น​ราวกับว่า​อายุ​ของ​เขา​สู่​วัยชรา​ใน​ชั่วพริบตา​เดียว​ ​“​พา​ข้า​ไปดู​”​

พาน​ไห่​พยุง​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เดิน​ออก​ไป​มิได้​เกริ่น​กล่าว

หัน​ราน​และ​วัง​ไห่​สบตา​กัน​อีกครั้ง​ ​ทั้งคู่​เห็น​ความสงสัย​และ​ความหวาดกลัว​ใน​สายตา​ของ​กันและกัน

คาด​ว่า​ฮ่องเต้​คง​เตรียมรับมือ​เรื่อง​สัมพันธ์​สวาท​ของ​หวาง​เฟย​และ​องครักษ์​ไว้​แล้ว​ ​เพราะ​มิฉะนั้น​คง​ไม่​ตอบสนอง​เช่นนี้​ ​นอก​เสีย​จาก​ว่า​มีเรื่อง​ที่​น่า​ตกใจ​กว่านี​้​…

ทั้งสอง​ไม่กล้า​คิด​ต่อ​ ​ยังคง​ยืน​นิ่ง​อยู่กับที่

ครั้น​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เดิน​ไป​ถึง​หน้า​ประตู​แล้วก็​หันกลับ​มาม​อง​สอง​คน​นั้น​ ​มุม​ปาก​กระตุก​เล็กน้อย​ ​“​เจ้า​สอง​คน​ก็​มาด​้วย​”

ใจ​ของ​ทั้งคู่​หล่น​วูบ​ ​ได้​แต่​เดินตาม​ไป​เงียบๆ

วัตถุประสงค์​หลัก​ของ​ราช​นิเวศน์​ที่​สร้าง​ขึ้น​บน​ภูเขา​ชุ่ย​หลัว​คือ​ ​ใช้​เป็น​ที่พักแรม​ใน​ช่วง​ฤดูหนาว​ ​เป็น​ที่พักผ่อน​และ​ที่​จัดงาน​เลี้ยง​หลังจากที่​องค์​จักรพรรดิ​นำ​เหล่า​ข้าราชการ​ไป​สักการะ​ฟ้า​ดิน

พระราชวัง​แห่ง​นี้​มี​ขนาด​ไม่​ใหญ่​นัก​ ​ที่พำนัก​ของ​เหล่า​สตรี​จึง​เป็น​เพียง​มุม​เล็ก​ๆ​

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เดิน​มาถึง​จุดหมาย​ใน​เวลา​อัน​สั้น​โดย​มีพาน​ไห่​ช่วย​ประคอง​ ​แม้​ใน​บริเวณ​นั้น​ดู​เงียบสงบ​ ​ทว่า​มี​ข้าหลวง​เฝ้า​ประจำการ​อยู่​ไม่น้อย

ครั้น​เห็น​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เดิน​ตรง​มา​ ​ข้าหลวง​ก็​รี่​เข้าไป​เปิด​ประตู​ทันที

ฮ่องเต้​ชำเลือง​ไป​ที่​พาน​ไห่​แวบ​หนึ่ง

พาน​ไห่​พยักหน้า​ตอบรับ​เล็กน้อย

มุม​ปากของ​ฮ่องเต้​กระชับ​ขึ้น​ ​พร้อม​สาวเท้า​ก้าว​เข้าไป​ด้านใน

หัน​หราน​และ​วัง​ไห่​ยืน​ละล้าละลัง​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​ชั่วครู่

เนื่องจาก​บริเวณ​นี้​เป็นพื้น​ที่พำนัก​สำหรับ​เหนียง​เหนียง​แห่ง​วังหลัง​ ​แม้​ธรรมเนียม​อาจ​ไม่ได้​เคร่งครัด​เทียบเท่า​ใน​วัง​หลวง​ ​แต่​จาก​สถานะ​ของ​พวกเขา​ทำให้​ใจ​อด​รู้สึก​ตะขิดตะขวง​ไม่ได้

ภายหลัง​ความ​อึกอัก​ลังเล​ ​ในที่สุด​ทั้งคู่​ก็​กลั้นใจ​ก้าว​เท้า​ตาม​เข้าไป

สรรพสิ่ง​ล้วนแล้วแต่​เป็นไปตาม​พระ​เมตตา​ของ​พระราชา​ ​ฮ่องเต้​ปรารถนา​ทำ​สิ่งใด​ก็​ทรง​ทำ​สิ่ง​นั้น​ ​แม้​หลาย​คน​จะ​ทราบ​ความจริง​ข้อนี​้​ ​แต่​ก็​ยัง​มิวาย​เอาชีวิต​ตัวเอง​เข้า​แลก​ ​มิหนำซ้ำ​แม้​ตัว​คน​ผู้​นั้น​จะ​ตาย​จากไป​แล้ว​ ​ก็​ไม่​อาจ​ขัดขวาง​หรือ​เปลี่ยนแปลง​บัญชา​ของ​ประมุข​ได้

ความโอ่อ่า​น่า​ครั่นคร้าม​ของ​พื้นที่​ตรงนี้​แตกต่าง​จาก​ตำหนัก​หน้า​โดยสิ้นเชิง​ ​ทางเดิน​คับแคบ​นำ​ไป​ยัง​ส่วน​ที่​เป็น​ห้องนอน​ ​เป็นความ​สงบเงียบ​ที่​แตกต่าง​ออก​ไป

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ส่งสัญญาณ​ให้​หัน​หราน​และ​วัง​ไห่​รอ​อยู่​ด้านนอก​ ​เขา​เงยหน้า​ขึ้น​ ​ปล่อย​ให้​หิมะ​ตก​พรม​บน​หน้า​ก่อน​จะ​เดิน​เข้าไป​ใน​ห้อง

ประตู​ปิด​ลง

จิง​หมิ่ง​ฮ่องเต้​ภายใต้​ใบหน้า​ถมึงทึง​สาวเท้า​ก้าว​ไป​ทีละ​ก้าว​ ​ผ่าน​ม่าน​ซ้อน​ชั้น​แล้ว​ชั้น​เล่า​ก่อน​จะ​พบ​หยาง​เฟย​ที่​มี​ผ้าแพร​คลุม​ร่าง​ซุก​ตัว​อยู่​ที่​มุม​ห้อง​ ​และ​ไท่​จื่อ​ที่​ทรุดตัว​นั่งลง​บน​พื้น​พร้อม​อาภรณ์​หลุดลุ่ย

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เขม้น​มอง​ภาพ​ตรงหน้า​ ​ความ​เดือด​พล่าน​ปะทุ​จนถึง​ขีดสุด​ ​เขา​ยก​เท้า​ถีบ​เข้าที่​ร่าง​ของ​ไท่​จื่อ

ไท่​จื่อ​เซล​้​มลง​ไป​กอง​ก่อน​จะ​กระวีกระวาด​ลุกขึ้น​ครวญคราง​อ้อนวอน​ ​“​เสด็จ​พ่อ​ ​ลูก​เมา​มาก​ ​ลูก​เมา​มาก​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หลับตา​ลง​พลาง​บอก​กับ​พาน​ไห่​ ​“​จับ​สัตว์ร้าย​ตัว​นี้​ไป​ขัง​ ​อย่า​ปล่อย​ให้​มัน​หลุด​ออก​ไป​พล่าม​ข้างนอก​เป็นอันขาด​”

พาน​ไห่​รับคำ​สั่ง​แล้วจึง​จัดแจง​ให้​ข้าหลวง​พาตัว​ไท่​จื่อ​ไป

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หันไป​หา​หยาง​เฟย

หยาง​เฟ​ยก​้​มห​น้า​เผย​ให้​เห็น​คอ​ระหง​ของ​นาง

นี่​คือ​นางสนม​ที่​เขา​เคย​โปรดปราน​ ​แต่​นาง​กลับ​ทำ​เรื่อง​เลวร้าย​เพียงนี้​…

“​เพราะอะไร​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เอ่ยปาก​ถาม​ ​ความโกรธ​แผ่ซ่าน​ไป​ทั่ว​ร่าง

หยาง​เฟย​ยังคง​เงียบงัน

“​เจ้า​เป็น​คน​ยุ​ให้​ทหาร​องครักษ์​ฆ่า​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​ใช่​หรือไม่​”

เมื่อ​ได้ยิน​คำถาม​ของ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ ​หยาง​เฟย​จึง​ยอม​เงยหน้า​ในที่สุด​ ​นาง​พยักหน้า​เล็กน้อย

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​คว้า​แจกัน​ใกล้​มือ​และ​ปา​เข้าไป​ใกล้​หยาง​เฟย

“​เจ้า​เสียสติ​ไป​แล้ว​รึ​ ​บอก​มา​ว่า​เจ้า​ไป​มีสัม​พันธ์​กับ​องครักษ์​นาย​นั้น​ได้​อย่างไร​ ​แล้ว​เจ้า​เกลี้ยกล่อม​ไท่​จื่อ​ได้​อย่างไร​!​”

จู่ๆ​ ​หยาง​เฟ​ยก​็​หัวเราะ​เอา​เสียดื​้อ​ๆ

เสียงหัวเราะ​ของ​หญิงสาว​คล้าย​มี​คน​สั่น​กระดิ่ง​ข้างๆ​ ​หู​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หดหู่​เหนือ​คณา​จน​อยาก​จะ​อาเจียน

“​ฝ่า​บาท​หมายถึง​จัง​หู่​หรือ​เพ​คะ​ ​หม่อมฉัน​กับ​เขา​รู้จัก​กัน​ก่อนที่​หม่อมฉัน​จะเข้า​วัง​เสียอีก​เพ​คะ​”​ ​หยาง​เฟย​ยกนิ้ว​หมุน​เส้น​ผม​พลาง​ๆ​ ​“​เขา​แอบ​หลงรัก​หม่อมฉัน​มานาน​แล้ว​ ​แม้​หม่อมฉัน​จะเข้า​วัง​มา​ ​แต่​ถึงกระนั้น​เขา​ก็​ยัง​ไม่ยอม​แต่งงาน​กับ​สตรี​ใด​ ​ฉะนั้น​หม่อมฉัน​มิจำ​เป็น​ต้อง​วางแผน​สมคบคิด​ ​แค่​ขอความช่วยเหลือ​เล็ก​ๆ​ ​น้อย​ๆ​ ​เขา​ก็​ยินดี​ช่วย​แล้ว​เพ​คะ​”

ครั้น​กล่าว​มาถึง​ตรงนี้​แล้ว​ ​หยาง​เฟ​ยก​็​คลี่​ยิ้ม​เล็กน้อย​ ​“​อย่างเช่น​การ​ฆ่า​คน​”

“​เหตุใด​เจ้า​ถึง​อยาก​ให้​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​ตาย​นัก​”

“​ไม่ผิด​หรอก​เพ​คะ​”​ ​ใบหน้า​หญิงสาว​ที่​ยิ้มแย้ม​แปรเปลี่ยน​เป็น​รอยยิ้ม​เย็นชา​ ​“​ฝ่า​บาท​ก็​ทรง​ทราบ​ดี​ว่า​ชีวิต​ของ​หม่อมฉัน​เหลือ​พี่ชาย​เพียง​คนเดียว​ ​พี่ชาย​ของ​หม่อมฉัน​ถูก​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​ฆ่า​ตาย​ ​อีกทั้ง​โทษ​ที่​ฝ่า​บาท​เป็น​ผู้ตัดสิน​ก็​มิได้​สาสม​แก่​ความเจ็บปวด​ ​พระองค์​ทราบ​บ้าง​หรือไม่​ว่า​หม่อมฉัน​จะ​รู้สึก​เช่นไร​”

นาง​ไม่​อาจมี​บุตร​สืบสกุล​ ​หนำซ้ำ​คนใกล้ชิด​เพียง​คนเดียว​ยัง​มาตาย​จากไป​ ​หาก​นาง​มิได้​เป็น​ที่​โปรดปราน​ของ​ฝ่า​บาท​แล้ว​ ​นาง​จะ​มีความหมาย​อะไร​ ​ฉะนั้น​เหตุใด​นาง​ถึง​เลือก​แก้แค้น​ไม่ได้​เล่า

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หลับตา​ลง​อย่าง​เหลืออด​ ​“​ที่​เจ้า​ล้างแค้น​แทน​พี่ชาย​ก็​นับว่า​ยัง​มีเหตุผล​ ​แต่​แล้ว​ไท่​จื่อ​ล่ะ​”

หยาง​เฟย​หลุด​หัวเราะ​ ​“​ตบมือข้างเดียวไม่ดัง​หรอก​เพ​คะ​ ​เหตุ​ไฉน​ฝ่า​บาท​ถึง​ได้​ยืนกราน​ให้​หม่อมฉัน​ยอมรับ​ว่า​เป็น​คน​เกลี้ยกล่อม​ไท่​จื่อ​ ​ทำ​เช่นนั้น​แล้ว​พระองค์​จะ​รู้สึก​ดีขึ้น​หรือ​เพ​คะ​”

ครั้น​หัน​มอง​ใบหน้า​แฉล้ม​ไม่​เป็น​สอง​รอง​ใคร​ของ​หญิง​ตรงหน้า​แล้ว​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ก็​รู้สึก​คล้าย​กับ​มี​มีด​คม​ปัก​เข้า​กลาง​อก​ ​“​เจ้า​จงใจ​ ​เจ้า​จงใจ​จะ​ทำลาย​ไท่​จื่อ​!​”

หยาง​เฟย​หัวเราะ​เสียงดัง

ครั้น​หัวเราะ​จน​พอใจ​แล้ว​ ​นาง​ก็​ทำ​ปากขมุบ​ขมิบ​ ​“​ฝ่า​บาท​หมาย​จะ​ให้​หม่อมฉัน​ตอบ​ว่า​ตนเอง​ใช้​มารยา​สา​ไถย​ล่อลวง​ไท่​จื่อ​ ​ส่วน​ไท่​จื่อ​ก็​แค่​พลาดท่า​เสียที​สินะ​เพ​คะ​”

เมื่อ​เป็น​เช่นนี้​แล้ว​ ​ไท่​จื่อ​ที่​ลอบ​มีสัม​พันธ์​สวาท​กับ​พระสนม​จะ​ดำรงตำแหน่ง​องค์​รัชทายาท​อย่างมั่นคง​ได้​อย่างไร

การ​ที่​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​ตาย​เพียง​คนเดียว​จะ​มีความหมาย​อะไร​ ​นาง​จะ​ใช้ชีวิต​ผู้สืบทอด​บัลลังก์​ต้า​โจว​เป็น​เครื่องสังเวย​ให้​พี่ชาย​ของ​นาง​!

คน​ๆ​ ​นั้น​กล่าว​ไม่ผิด​เลย​จริงๆ​ ​การแก้แค้น​ด้วย​วิธี​นี้​สมน้ำสมเนื้อ​กว่า​เป็น​ไหน​ๆ