“อืม ฉันคิดว่าพอได้ละนะ พวกคุณมีข้อตกลงอื่นอีกไหม？”เคธี่จิบกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้า
“คุณผู้หญิงเคธี่แท้จริงแล้ว ไม่ว่าจะดำเนินการหรือไม่ สำหรับบริษัทของเราไม่ได้คาดหวังอะไรมากกับโปรเจ็กต์นี้ แต่ผมคิดว่าโปรเจ็กต์นี้ยังค่อนข้างแปลกใหม่ ผมเลยอยากจะลองดูก็เท่านั้น ดังนั้นผมจึงคิดว่างานส่วนใหญ่ในโปรเจ็กต์นี้จะดำเนินการโดยบริษัทของคุณดำเนิน”
ลี่จุนถิงคิดว่าหากบริษัทของพวกเขาเป็นผู้ดำเนินงานซะส่วนใหญ่ จะทำให้การติดต่อของเราน้อยลง บางเรื่องเคธี่ก็สามารถดำเนินการเองได้ไม่จำเป็นต้องมาปรึกษาผม
เคธี่คิดอย่างตั้งใจอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจออกมาว่าตกลง แล้วพูดว่า：“ได้สิ แต่ว่าฉันมีเงื่อนไขหนึ่งข้อนะ”
“หา？”ลี่จุนถิงขมวดคิ้วมองเคธี่ ไม่รู้ว่าเธอคิดเล่นพิเรนอะไรอีก ดูท่าทางแล้วไม่ค่อยจะดีมากนัก“เชิญคุณผู้หญิงเคธี่พูดมาได้เลย”
“เงื่อนไขของฉัน คือ คุณต้องคุยกับฉันเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับทุกเรื่องของโปรเจ็กต์นี้ ฉันไม่ต้องการให้คุยผ่านผู้ช่วยซู่ เพราะฉันไม่มีภาษากลางที่จะสื่อสารกับเขา” เคธี่พูดออกมาอย่างไร้ความปราณี
ซู่จี้งยี้ยืนอยู่ข้างๆ ในมุมที่เคธี่มองไม่เห็นเขาทำสายตาดูถูกเหยียดหยาม
คุณชายลี่ในใจว่า จริงๆแล้วเธอก็ไม่มีภาษากลางที่จะสื่อสารกับฉัน
ลี่จุนถิงมองไปที่ซู่จี้งยี้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่สบอารมณ์ในใจก็รู้สึกมีความสุขที่ผู้ช่วยซู่ของตัวเองถูกดูถูก
แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เคธี่คงจะต้องพัวพันกับเรื่องนี้อีกครั้ง เขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย
เดิมทีอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อเขาคิดว่าเขายังมีคนค่อยปกป้องอยู่ แววตาก็กลับมีความหวังขึ้นบ้าง
เมื่อเห็นเคธี่เธอคิดว่าลี่จุนถิงเต็มใจที่จะพูดคุยกับตัวเองแบบตัวต่อตัว และเธอก็รู้สึกหวานอยู่ในใจ
ไม่แน่ว่าลี่จุนถิงที่มีสีหน้าเฉยเมยอย่างนั้น อาจเป็นเพียงแค่สีหน้ารับไม่ไหวเท่านั้น แต่ว่าอาจจะมีใจให้เธออยู่บ้าง
บางทีลีจุนถิงอาจทำตัวเฉยเมยมาก ถึงกับว่าฉันทนไม่ไหว แต่ฉันก็อาจจะยังห่วงตัวเองอยู่บ้างในหัวใจ
ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงดีๆคนหนึ่ง มีผู้ชายหลายคนที่ชอบเธอ
“ได้ ตกลง”ลี่จุนถิงพยักหัว“ถ้าอย่างนั้น อีกสักครู่ผมจะให้ ซู่จี้งยี้รวบรวมข้อตกลงออกมาให้คุณผู้หญิงเคธี่ตรวจสอบ และถ้าหากไม่มีข้อแก้ไขแล้ว พวกเราก็เซ็นสัญญากันวันนี้เลย”
เคธี่พยักหัว แน่นอนว่ายิ่งเร็วยิ่งดี เธอแทบจะรอไม่ไหวแล้ว
หลังจากได้รับร่างสัญญาข้อตกลงจากซู่จี้งยี้ เคธี่ดูอยู่ครู่หนึ่งก็เซ็นสัญญาเลย
ลี่จุนถิงสงสัยว่า ครั้งนี้เคธี่ไม่เหมือนครั้งก่อน และดูเหมือนจะกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสัญญานี้
แต่ว่าลี่จุนถิงไม่ได้กังวลว่าเคธี่จะใช้ลูกเล่นอะไร อีกอย่างเขาก็ปฏิบัติต่อเธออย่างแข็งกระด้าง
เคธี่รู้สึกพอใจมากเมื่อมีสัญญาอยู่ในมือ เธอคิดจะเชิญลี่จุนถิงรับประทานอาหารด้วยกัน แต่ลี่จุนถิงมีงานยุ่งมาก
อย่างไรก็ตามเคธี่ไม่ได้เข้าไปพัวพันอะไรมากนัก เพราะคิดว่าในเมื่อได้ทำโปรเจ็กต์ร่วมกันแล้ว มีเวลาอีกนานที่จะอยู่ด้วยกัน
ลีจุนถิงคิดไม่ถึงว่าเมื่อเซ็นสัญญานี้แล้ว มันจะเป็นจุดเริ่มต้นฝันร้ายของเขา
หลังจากเซ็นสัญญาผ่านไปสองวันเคธี่ก็เข้ามาหาลี่จุนถิงทุกวัน
ลี่จุนถิงปวดหัวมากจริงๆ
ถ้าจะให้ซู่จี้งยี้บอกว่าลี่จุนถิงมีนัดเต็มตารางแล้ว ไม่มีเวลาเคธี่ก็จะนั่งรออยู่ที่บริษัทไม่ไปไหน นั่งรอรับประทานอาหารเที่ยงกับลี่จุนถิง ถือว่ารับประทานอาหารเที่ยงไปด้วยและคุยเรื่องงานไปด้วย เพื่อเพิ่มสายสัมพันธ์ของพันธมิตร
แต่ถ้าอ้างว่ากำลังประชุมเคธี่ก็จะนั่งรอลี่จุนถิงอยู่หน้าห้องประชุมจนกว่าเขาจะประชุมเสร็จ แล้วพูดคุยกับเขาต่อ
เพราะว่าเป็นหุ้นส่วนกัน จะให้ลี่จุนถิงปฏิเสธก็ทำไม่ได้ แต่จะให้ไม่ปฏิเสธก็ทำไม่ได้ แค่สามวันที่ต้องติดต่อกับเคธี่ทำให้เหนื่อยล้ามาก
สุดท้ายไม่มีทางเลือก ลี่จุนถิงจึงเรียกฟั่นเพ่ยมา
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ให้ ฟั่นเพ่ย แสดงตัวในทันที แต่ให้ฟั่นเพ่ยหาข้ออ้าง และอ้างว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับญาติของฟั่นเพ่ยเมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้นเขาจึงไปจาก เมืองจิ่งเฉิงเมื่อไม่นานมานี้
เมื่อเร็วๆนี้ปัญหาเริ่มจะคลี่คลายลงแล้ว ฟั่นเพ่ยจึงกลับมา
ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็จะอธิบายได้ว่าทำไมก่อนหน้านี้เคธี่ถึงไม่เห็นฟั่นเพ่ย และเคธี่ก็จะไม่สงสัยอะไร
ในช่วงเวลาที่ผ่านมาสำหรับเคธี่แล้ว เธอมีความสุขมากที่ได้ใช้เวลาอยู่กับลี่จุนถิงทุกวัน
แต่ในวันที่ห้า เมื่อเคธี่ไปหาเขาอีกครั้ง ก็ได้เจอ ฟั่นเพ่ยแสดงตัวอยู่ในห้องทำงานของลี่จุนถิงด้วย
“สวัสดี！”เมื่อฟั่นเพ่ยเห็นเคธี่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“คุณผู้หญิงเคธี่ ไม่เจอกันนานเลย”
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเคธี่เพียงชั่วครู่ก็หยุดยิ้มในทันที แต่เพื่อไม่ให้เสียมารยาทเคธี่จึงตอบว่า “ไม่เจอกันนานเลย”
ฟั่นเพ่ยเข้าหา เคธี่อย่างบุ่มบ่ามและพูดว่า: “คุณผู้หญิงเคธี่ ไม่ได้เจอฉันนาน คุณคิดถึงผมบ้างไหมไหม คุณอยากรับประทานอาหารกลางวันกับผมไหม？”
เคธี่ปฏิเสธคำเชิญของฟั่นเพ่ยอย่างไม่ไว้หน้าว่า：“ไม่ ฉันไม่ต้องการ ”
ฟั่นเพ่ยกำลังจะพูดต่อ แต่ก็ถูกเคธี่ขัดไว้ว่า：“คุณผู้ชายฟั่น คะ ฉันต้องการคุยเรื่องธุรกิจกับคุณชายลี่ตอนนี้ หวังคุณจะหุปากนะคะ”
แม้ว่าน้ำเสียงของเคธี่ดูไม่ดีนัก แต่ฟั่นเพ่ยก็ไม่รำคาญใจ และเดินไปนั่งอีกฝั่งแล้วจ้องมองเคธี่อย่างเงียบๆ
เคธี่เลือกเมินใส่ฟั่นเพ่ย ควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้วมองไปที่ลี่จุนถิง พูดว่า：“คุณชายลี่คะ วันนี้ที่ฉันมาเพื่อคุยกับคุณเรื่องการลงทุนในบริษัทขั้นต้น ซึ่งในบริษัททางเราได้หารือกันก่อนแล้ว……”
ลี่จุนถิงอุ่นใจมากขึ้น เมื่อมีฟั่นเพ่ยอยู่ข้างๆ และให้ความร่วมมือดีมากในการหารือเกี่ยวกับโปรเจ็กต์ความร่วมมือกับเคธี่
“ในกรณีนี้ ผมเกือบเข้าใจหมดแล้ว ผมจะกลับไปดูให้ละเอียดอีกที”เมื่อเคธี่ปิดโน๊ตบุ๊ค ก็เอ่ยปากเชิญลี่จุนถิงขึ้นมาก่อนว่า “คุณชายลี่ ไม่ทราบว่าวันนี้คุณพอจะมีเวลารับประทานอาหารกลางวันกับฉันไหม”
วันนี้ลี่จุนถิงไม่รู้ว่าเห็นเคธี่ค่อนข้างเศร้าใจหรือเปล่า เขาจึงอารมณ์ดีมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วพูดว่า“ขอโทษจริงๆนะครับ วันนี้ตอนเที่ยงผมมีนัดทานข้าวกับลูกค้าแล้ว”
เมื่อฟั่นเพ่ยได้ยินอย่างนั้น ก็คิดว่าโอกาสของตัวเองมาถึงแล้ว เขาพูดด้วยความรีบร้อนว่า ：“คุณผู้หญิงเคธี่ ผมว่างนะครับ ให้ผมไปเป็นเพื่อนคุณนะ”
เคธี่กัดฟันพูดขึ้นว่า：“ฉันไม่ได้ถามคุณ”
“คุณชายลี่ งานยุ่งมาก แม้คุณจะนัดเขาก่อนเขาก็ไม่มีเวลาให้ ต่างจากผมที่เรียกเมื่อไหร่ก็พร้อมเมื่อนั้น” ท่าทางการหัวเราะคิกคิกของฟั่นเพ่ยดูเหมือนพวกอันธพาลในสังคม ทำให้ผู้คนมีแรงกระตุ้นที่จะตีใครซักคน
เคธี่สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า：“ที่คุณมาหาคุณชายลี่ต้องมีเรื่องจะพูดคุยกับเขาใช่ไหม งั้นฉันไม่รบกวานพวกคุณแล้วดีกว่า”
เมื่อเคธี่พูดจบ เธอก็เดินออกจากห้องไป
ฟั่นเพ่ยรีบเร่งตามเธอไป ตามไปถึงข้างหลังเคธี่หัวเราะคิกคิกแล้วพูดว่า：“แต่คุณชายลี่ให้อภัยผมเพราะว่าผมหยุดงานชั่วคราวเพื่ออนาคตที่สดใสของผม”
เคธี่เห็นว่า ฟั่นเพ่ยดื้อรั้นเสียจริง ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็มีเหตุผลและวิธีการต่างๆ มากมายที่จะหักล้างคำพูดของเธอ