บทที่ 467 เพื่อประโยชน์ของเขา?
บทที่ 467 เพื่อประโยชน์ของเขา?
“ท่านลุง ท่านลุงต้องเชื่อข้า! ข้ามีเจตนาดี!” กู้ซินเถารีบอธิบาย “ถ้าท่านลุงไม่เชื่อข้า ท่านลุงก็สามารถถามท่านอาของข้าได้ นางสามารถเป็นพยานให้ข้าได้!”
หลังจากพูดจบ นางก็รีบส่งสัญญาณให้เฉาซื่ออย่างรวดเร็ว
จากนั้นเฉาซื่อเข้าใจทันทีว่ากู้ซินเถาหมายถึงอะไร นางรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความทุกข์ใจ “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง โปรดอย่าฟังคำพูดของกู้เสี่ยวหวานเพียงด้านเดียว! ซินเถามักจะบอกข้าเสมอว่า ทุกวันนี้ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานมีชายแปลกหน้า และบอกว่ากู้เสี่ยวหวานก็โตขึ้นทุกวัน การอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของกู้เสี่ยวหวาน!”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง นางก็มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่มีท่าทางผ่อนคลายและพูดต่อ “พวกนางล้วนเป็นพี่น้องกัน ซินเถาไม่อยากเห็นว่าเสี่ยวหวานจะแต่งงานไม่ได้ในอนาคต นางจึงบอกข้าว่านางต้องการจะพาฉินเย่จือไป เมื่อคิดว่าฉินเย่จือเป็นสมาชิกของครอบครัวกู้เสี่ยวหวานแล้ว จึงต้องการหาทางที่ดีสำหรับเขา หากยังอยู่ที่นี่ นอกจากจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของกู้เสี่ยวหวานแล้ว มันยังเป็นการรั้งฉินเย่จือไม่ให้มีอนาคตที่ดีอีกด้วย!”
คำพูดของเฉาซื่อนั้นมีเหตุผลและจริงใจ จากคำพูดเหล่านั้น ถ้าไม่รู้จริง ๆ ว่ากู้ซินเถาเป็นคนเช่นไร เกรงว่าแม้แต่กู้เสี่ยวหวานก็คงเชื่อว่านางผิดที่ตำหนิคนดีเสียแล้ว
หลังจากฟังคำพูดของเฉาซื่อ กู้ซินเถาพยักหน้าหงึกหงัก นางเหลือบมองที่ฉินเย่จืออย่างเศร้า ๆ และพูดกับหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงว่า “ท่านลุง นั่นคือสิ่งที่ข้าหมายถึง!”
“ท่านพ่อของข้ายังมีเส้นสายอยู่ในเมือง เขาสามารถช่วยพี่ใหญ่ฉินหางานที่ดีขึ้นได้ เขาจะไม่มีปัญหาในการหาเลี้ยงชีพอย่างแน่นอน นอกจากนี้ ถ้าพี่ใหญ่ฉินขยัน เขาจะประสบความสำเร็จในอนาคตอย่างแน่นอน!” กู้ซินเถาใช้คำพูดของเฉาซื่อมาพูดต่อ “พี่ใหญ่ฉินน่าสงสารพอแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะมีชีวิตมาได้ แต่กลับต้องมาอยู่ในพื้นที่ชนบทห่างไกลนี้ภายใต้รั้วของคนอื่น พี่ใหญ่ฉินไม่ใช่คนธรรมดา และการอยู่ที่นี่จะไม่เป็นการรั้งเขาไว้หรือ! ข้าแค่คิดว่าจะสามารถพาพี่ใหญ่ฉินออกไปได้หรือไม่!”
สิ่งที่กู้ซินเถาพูดนั้นช่างจริงใจ ราวกับว่านางกำลังวางแผนสำหรับฉินเย่จือไว้แล้ว
หลังจากฟังเรื่องนี้แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลมาก เขามองไปที่กู้เสี่ยวหวาน แล้วถามว่า “สาวน้อยเสี่ยวหวาน เจ้าคิดอย่างไร? สิ่งที่สาวน้อยซินเถาพูดก็ไม่ผิด หากนางพาฉินเย่จือออกไปจริง ๆ มันจะเป็นการฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว ไม่เพียงแต่รักษาชื่อเสียงของเจ้าเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เขาทำอะไรบางอย่างได้อีก!”
กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างเย็นชาและโต้กลับ “โอ้? อย่างนั้นหรือ? ทำอะไรบางอย่างเช่นนั้นหรือ? ข้าแค่ไม่รู้ว่าการทำอะไรบางอย่างหมายความว่าอย่างไร?”
กู้เสี่ยวหวานตบหน้ากู้ซินเถาด้วยคำพูดอย่างเหยียดหยามว่า “พ่อของเจ้ามีเส้นสายอย่างนั้นหรือ? จะมีเส้นสายได้อย่างไร เขาเป็นเพียงคนทำบัญชีของร้านอาหารเท่านั้น เขาจะมีความสามารถอะไรไปปูทางให้ฉินเย่จือกัน? พูดอะไรที่ไม่น่าพอใจ อย่าเสียบต้นหอมในรูจมูกแล้วทำตัวเป็นช้างไปหน่อยเลย คนทำบัญชีตัวเล็กเช่นนี้ ข้าไม่เห็นด้วยซ้ำ”
ฉินเย่จือแอบมีความสุขเมื่อเขาเห็นท่าทางที่สูงส่งของกู้เสี่ยวหวาน
ในสายตาของเขา เมื่อเขามองไปที่กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกยินดีราวกับว่าผนึกน้ำแข็งแตกสลาย
และกู้ซินเถาที่บังเอิญเห็นพอดี ความอิจฉาริษยาก็อัดแน่นอยู่ในอกของนาง
กู้ซินเถาระเบิดความโกรธทันที “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าหมายความว่าอะไร อย่าไร้ยางอายไปหน่อยเลย ข้าต้องการทำดีกับเขาด้วยใจจริง แต่เจ้ากลับมาใส่ร้ายพ่อข้า!”
เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวหวานที่ดูถูกกู้ฉวนลู่ และรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อยในใจ
ตนเองเป็นหัวหน้าหมู่บ้านและคนที่ตนอยากจะประจบประแจงเป็นคนที่สาวน้อยผู้นี้ไม่ชอบและถึงกับพูดประชดประชัน หากเรื่องนี้กระจายออกไปล่ะ
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็พูดกับกูเสี่ยวหวานอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “กู้เสี่ยวหวาน สิ่งที่เจ้าพูดมันมากเกินไปแล้ว เจ้าเป็นแค่เด็ก พ่อของซินเถาเป็นลุงของเจ้า เจ้ามาประชดประชันเช่นนี้ มันหยาบคายเกินไป”
กู้เสี่ยวหวานกะพริบตาและพูดโดยไม่แสดงท่าทีอ่อนแอ “กู้ซินเถาพูดเมื่อครู่ไม่ใช่หรือว่าข้าไม่มีใครสั่งสอน? ข้าจะไปเข้าใจมารยาทได้อย่างไรกัน? ข้าแค่ดูถูกพ่อของซินเถาว่าเป็นแค่นักบัญชี แต่กลับทำตัวเป็นนายกเทศมนตรี?”
สามลัทธิเก้าอาชีพ ในระดับต่าง ๆ นั้น กู้ฉวนลู่อยู่ในระดับใด แม้ใช้นิ้วเท้าคิดก็สามารถรู้ได้
คนทำบัญชี? เส้นสาย? คนที่เขารู้จักมีใครบ้าง?
แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะเป็นคนทำบัญชีด้วยเช่นกัน แต่นางไม่ได้ดูหมิ่นอาชีพนี้ แต่นางไม่ชอบคำพูดของกู้ซินเถา ความหมายของคำพูดนั้นเป็นการกล่าวหาตนเองอย่างชัดเจนว่าเป็นคนผูกมัดฉินเย่จือไว้และไม่ให้เขาไปในทางที่ดี บีบฉินเย่จือให้เป็นคนงานและคนรับใช้ระยะยาวของตนเอง
กู้เสี่ยวหวานไม่เคยมีความคิดเช่นนี้เลย และนางก็ไม่สามารถปล่อยให้กู้ซินเถาใส่ร้ายตนเองได้
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโกรธเป็นอย่างมาก กู้เสี่ยวหวานผู้นี้ไม่ละอายใจ ไม่ละอายใจเลยจริง ๆ!
ในหมู่บ้านอู๋ซีแห่งนี้ เป็นเวลาหลายปีที่มีบัณฑิตเพียงคนเดียวคือ กู้ฉวนลู่ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ขุนนางหรือเจ้านายก็ตาม แต่เขาก็ยังทำสิ่งที่สมควร
ไม่ต้องเดินเท้าเปล่าไปทำงานในทุ่งนาที่สกปรกตลอดทั้งวัน
ชุดของกู้ฉวนลู่นั้นสะอาดและเป็นระเบียบอยู่เสมอ สภาพแวดล้อมที่เขาทำงาน และผู้คนที่เขาเห็นทุกวันนั้นดีกว่าชาวนาในหมู่บ้านนี้มาก!
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานผู้นี้ก็พูดคำที่หยิ่งผยองโดยบอกว่านางดูถูกกู้ฉวนลู่ นี่…
หากกู้ฉวนลู่รู้ว่าตนเองไม่รักษาใบหน้าของเขาในวันนี้ เกรงว่าเขาจะมีปัญหากับตนเองเป็นแน่
เดิมทีหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงตั้งใจที่จะรักษาความสงบสุขและไม่ทำให้ใครขุ่นเคือง ดูเหมือนว่าวันนี้ต้องสั่งสอนเรื่องนี้กับกู้เสี่ยวหวานให้ดี เพื่อที่นางจะได้จำมันได้ และนางจะได้ไม่แหกกฎของหมู่บ้าน!
กู้ฉวนลู่เป็นบุคคลที่น่านับถือในหมู่บ้าน แต่หลานสาวของเขากลับดูถูกเขา
“กู้เสี่ยวหวาน เจ้าพูดถึงลุงของเจ้าเช่นนั้นได้อย่างไร? ลุงของเจ้าก็เป็นบุคคลที่น่านับถือในเมืองนี้เช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่บ้านอู๋ซีของเรา เขาเป็นคนที่มีความสามารถเพียงคนเดียวในหมู่บ้านของเรามาหลายปีแล้ว ซินเถามีความตั้งใจดี และลุงของเจ้าก็จะให้คำแนะนำแก่เขาได้ มันเป็นทางออกที่ดี และสิ่งที่นางพูดนั้นเป็นความจริง เด็กหนุ่มที่เจ้ารับมาก็จะได้มีอนาคตที่สดใสเช่นกัน ท่านลุงของเจ้าดีถึงเช่นนั้น ทำไมเจ้าถึงปรักปรำเจตนาดีของเขาล่ะ?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมีสีหน้าไม่ดีและพูดอย่างไม่มีความสุข
“โอ้ เพื่อประโยชน์ของเขาหรือ?” กู้เสี่ยวหวานราวกับได้ยินเรื่องตลก ดวงตาของนางเรียบเฉย