ตอนที่ 949 แผนที่ส่วนที่ห้า (5) / ตอนที่ 950 แผนที่ส่วนที่ห้า (6)
ตอนที่ 949 แผนที่ส่วนที่ห้า (5)
“เมื่อได้เห็นคุณชายจวินเฉลียวฉลาดมากขนาดนี้ ทั้งยังสนใจในแผนที่หนังมนุษย์นั่นมาก สยงป้าผู้นี้ขอวิงวอนให้คุณชายจวินช่วยเหลือพวกเราแก้ไขภาวะวิกฤตของเมืองพันอสูรด้วย หลังจากเสร็จเรื่องนี้แล้ว เมืองพันอสูรสัญญาว่าจะมอบแผนที่ให้กับคุณชายจวินอย่างแน่นอน!” พอพูดจบ สยงป้าก็ลุกขึ้นทำการโค้งคารวะเก้าสิบองศาตามพิธีการอย่างจริงจังตรงหน้าจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียหรี่ตาลง คำพูดของสยงป้าทำให้นางประหลาดใจ เนื่องจากนางไม่คิดว่าเมืองพันอสูรจะครอบครองชิ้นส่วนแผนที่หนังมนุษย์นั่นด้วย!
“ท่านพูดจริงหรือ” จวินอู๋เสียถาม
“เป็นความจริงแน่นอน! ถ้าสิ่งที่ข้าพูดไม่เป็นความจริงละก็ ขอให้ข้าโดนฟ้าผ่าตาย!” สยงป้าสาบานต่อสวรรค์อย่างเด็ดเดี่ยว ถ้าไม่ใช่เพราะชวีหลิงเย่ว์ได้เห็นความสามารถของจวินอู๋เสียกับตาตัวเอง และเชื่ออย่างแรงกล้าว่าเขาคือคนที่จะสามารถพลิกสถานการณ์ที่เมืองพันอสูรกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ได้ สยงป้าก็ไม่กล้าเปิดเผยความลับของเมืองพันอสูรหรอก
หลายปีที่ผ่านมา คนอื่นๆ จะเห็นแต่ความรุ่งโรจน์ของเมืองพันอสูร มีเพียงแกนนำของเมืองพันอสูรเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาเกือบจะจบสิ้นและหมดสภาพกันแล้ว
ทุกครั้งที่เขาเห็นท่านเจ้าเมืองต้องกลุ้มใจและทุกข์ทรมานในตอนกลางคืน สยงป้าก็รู้สึกเหมือนถูกมีดเฉือนหัวใจ เขาหวังว่าเขาจะสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของท่านเจ้าเมืองได้
และตอนนี้ ตราบเท่าที่มีความหวังแม้จะเพียงเศษเสี้ยว พวกเขาก็ต้องลองพยายามดู!
จวินอู๋เสียก้มหน้าลงครุ่นคิดตามคำพูดของสยงป้า
ข่าวคราวเรื่องแผนที่หนังมนุษย์นั้นหายากมาก ชิ้นส่วนแผนที่สี่ส่วนก่อนหน้านี้ เฟยเยียนต้องเสียทั้งโลหิตและน้ำตากว่าจะหาได้ว่าแผนที่สองส่วนอยู่ที่ไหน ส่วนอีกสองส่วน ส่วนหนึ่งฟ่านจัวเอามาให้พวกเขาโดยไม่คาดคิด ส่วนอีกส่วนนั้นก็เป็นเพราะความบังเอิญ พูดได้ว่าชิ้นส่วนแผนที่หนังมนุษย์ทุกส่วนหายากมาก และตอนนี้สยงป้าก็เข้ามาหาพวกเขาเองและบอกข่าวเรื่องแผนที่ส่วนที่ห้า
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในคราวนี้แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
พวกคนที่ได้รับมอบแผนที่ก่อนหน้านี้นั้นจะปกป้องแผนที่เป็นอย่างดี แต่จากคำพูดของสยงป้า ทำให้จวินอู๋เสียสันนิษฐานได้ไม่ยากว่าแผนที่หนังมนุษย์ส่วนที่ห้าไม่ได้ทำให้คนของเมืองพันอสูรรู้สึกยินดีเลย แต่มันนำความหวาดกลัวและความตายมาสู่พวกเขา
ถ้าพวกเขามีทางเลือก ท่านเจ้าเมืองแห่งเมืองพันอสูรจะไม่อยากให้แผนที่ที่ทำให้เสียเลือดเนื้อมากขนาดนี้อยู่ในเมืองต่อไปอย่างแน่นอน แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงที่มาจากเมืองพันอสูรก็เป็นเหมือนโซ่ตรวนที่หนักอึ้งซึ่งล่ามเจ้าเมืองของเมืองพันอสูรเอาไว้อย่างแน่นหนา บังคับให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามคำสั่ง
แต่มีบางอย่างที่จวินอู๋เสียรู้สึกผิดปกติ นางเงยหน้าขึ้นมองสยงป้าแล้วถามว่า “ข้าเชื่อว่าท่านเจ้าเมืองของท่านไม่ได้ทำตามคำสั่งของท่านผู้นั้นเพียงเพราะหวาดกลัวในอำนาจของผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงเท่านั้นหรอกใช่หรือไม่”
แม้ว่าผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงจะแข็งแกร่งมาก แต่เมืองพันอสูรก็มีขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณที่สามารถควบคุมสัตว์วิญญาณได้ และถ้าพวกเขาสู้ตายด้วยทุกอย่างที่มีกันจริงๆ การใช้ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณจะทำให้ศัตรูต้องสูญเสียอย่างหนักแน่นอน แต่ผ่านมาหลายปี เมืองพันอสูรก็ไม่มีทีท่าขัดขืนที่ชัดเจน ถ้าคนของพวกเขาไม่ใช่คนขี้ขลาด อย่างนั้นก็แสดงว่าคนผู้นั้นต้องมีอย่างอื่นที่ข่มขู่พวกเขาได้
สยงป้าชะงักไปทันทีและมีท่าทางอึดอัดไม่สบายใจ ชวีหลิงเย่ว์กัดริมฝีปากพลางมองสีหน้ายุ่งเหยิงของสยงป้า นางเรียกความกล้าออกมาแล้วพูดกับจวินอู๋เสียว่า “เป็นเพราะท่านยายกุมชีวิตของคนมากมายเอาไว้ในมือน่ะ”
จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว
“นางจับท่านแม่ของข้าและญาติกับครอบครัวของคนอื่นๆ ในเมืองพันอสูรเอาไว้หลายคน ถ้าเราไม่ทำตามที่นางสั่ง นางจะฆ่าคนพวกนั้น” แววตาของชวีหลิงเย่ว์สลดลง ไม่ใช่ว่าท่านพ่อของนางไม่คิดจะต่อต้านหรือขัดขืน แต่ท่านแม่ของนางกับท่านลุงท่านน้าหลายคนอยู่ในมือของท่านยาย ท่านพ่อกับคนในเมืองพันอสูรจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนนต่อนาง ถึงจะไม่อยากทำแค่ไหนพวกเขาก็ต้องทำ
ตอนที่ 950 แผนที่ส่วนที่ห้า (6)
“นางจับตัวคนไปไว้ที่ไหน” จวินอู๋เสียถาม
ชวีหลิงเย่ว์ส่ายหน้า “เป็นเพราะเราไม่รู้ว่านางซ่อนตัวประกันเอาไว้ที่ไหน ท่านพ่อถึงไม่สามารถช่วยเหลือคนพวกนั้นได้ ท่านยายแอบลักพาตัวคนพวกนั้นไปตอนที่ท่านพ่อแสดงออกว่าไม่อยากทำตามคำสั่งของนางอีกต่อไปแล้ว และจนถึงวันนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่านางขังคนของเราเอาไว้ที่ไหน”
“ถ้าอย่างนั้นรู้ได้อย่างไรว่าคนพวกนั้นยังมีชีวิตอยู่” จวินอู๋เสียถาม
“ท่านยายจะปล่อยคนกลุ่มหนึ่งกลับมาหาครอบครัวที่เมืองพันอสูรทุกๆ เดือนเพื่อแสดงว่าพวกเขายังคงปลอดภัยดี ทุกๆ เดือนนางจะปล่อยคนมาคนละกลุ่มกัน และตอนสิ้นเดือนพวกเขาจะถูกพาตัวกลับไปอีกครั้ง ถ้ามีใครกล้าหลบหนี นางจะฆ่าคนที่ยังถูกขังอยู่เป็นการลงโทษ” เมื่อไรก็ตามที่ชวีหลิงเย่ว์นึกถึงความโหดร้ายของท่านยาย นางก็จะรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งแผ่นหลัง ท่านพ่อไม่อยากให้นางถูกลากเข้ามาในเรื่องนี้ด้วยจึงส่งนางไปที่สำนักศึกษาธงศึกเมื่อนานมาแล้ว แม้ว่านางแทบไม่ได้กลับไปที่เมืองพันอสูรเลย แต่เวลาที่นางกลับไป นางจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นมากมายที่ทำให้นางรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งหัวใจ
“ในฐานะที่เป็นลูกของท่านพ่อ แต่ไม่สามารถแบ่งเบาภาระของท่านพ่อได้ ทำได้เพียงมองดูท่านพ่อยอมจำนนต่อคนอื่น ข้ามันไร้ประโยชน์สิ้นดี ข้าพยายามอย่างหนักที่จะเพิ่มพลังวิญญาณของตัวเอง คิดว่าจะพาตัวท่านแม่และคนอื่นๆ กลับมา…แต่…ข้าก็ยังอ่อนแอเกินไปอยู่ดี” ชวีหลิงเย่ว์พูดน้ำเสียงสั่นเครือ
แม้ว่านางจะได้ตำแหน่งอันดับหนึ่งของสำนักศึกษาธงศึกในศึกประลองภูติวิญญาณของพวกเขาเอง แต่นางก็ยังไม่เก่งพอ น้ำถ้วยเล็กๆ ถ้วยเดียวเมื่ออยู่ต่อหน้าไฟกองใหญ่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย!
จวินอู๋เสียมองชวีหลิงเย่ว์ที่ปิดหน้าร้องไห้เบาๆ โดยไม่พูดอะไร จากเสียงสะอึกสะอื้นของชวีหลิงเย่ว์ นางสามารถรู้สึกได้ถึงการตำหนิตัวเองและการไม่ยอมจำนน
ความรู้สึกในตอนที่คนที่สำคัญที่สุดโดนคนอื่นทำร้าย แต่เนื่องจากตัวเองอ่อนแอเกินไปจึงไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่มองดูเหตุร้ายเกิดขึ้นมาโดยไม่สามารถตอบโต้อะไรได้นั้น…
จวินอู๋เสียเข้าใจดีเลยทีเดียว
ช่วงแรกๆ ที่จวนหลินอ๋องนางก็รู้สึกเช่นนี้
ความแตกต่างเดียวก็คือนางโชคดีกว่าที่คู่ต่อสู้ที่นางเผชิญมาคือคนของสามโลกเบื้องล่าง ขณะที่ชวีหลิงเย่ว์ต้องเผชิญหน้ากับคนจากสิบสองตำหนักของสามโลกชั้นกลาง!
ความแตกต่างระหว่างสามโลกชั้นกลางและสามโลกเบื้องล่างนั้นเยอะมาก และมันมากเกินกว่าที่ชวีหลิงเย่ว์จะสามารถพลิกสถานการณ์ได้
จวินอู๋เสียเชื่อว่าท่านยายที่ชวีหลิงเย่ว์พูดถึง ต้องถูกสิบสองตำหนักชักชวนให้ไปที่สามโลกชั้นกลางหลังจากที่นางทะลวงเข้าสู่ขั้นสีม่วงได้ และต่อมาสิบสองตำหนักก็มอบแผนที่หนังมนุษย์ให้กับนาง
แต่จะต้องใจดำแค่ไหนกันถึงสามารถทำร้ายคนในครอบครัวของตัวเองได้
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเมื่อนึกไปถึงคุกในชาติภพก่อนที่เจ้าปีศาจนั่นก็ดูจะมีความสุขกับวิธีแบบนั้นเช่นกัน
“ข้าช่วยเจ้าได้” จวินอู๋เสียพูดขึ้น
และทันทีที่จวินอู๋เสียเอ่ยปาก ชวีหลิงเย่ว์ก็เงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ดวงตาเป็นประกาย
“จริงหรือ ท่านจะช่วยข้าจริงๆ หรือ” ชวีหลิงเย่ว์จับมือของจวินอู๋เสียอย่างตื่นเต้น นางตื่นเต้นมากเสียจนมือสั่น
นางคิดหาทางอื่นไม่ออกแล้ว และเมื่อได้เห็นสติปัญญาและความฉลาดเฉลียวของจวินอู๋เสียนางก็มีความหวังขึ้นมา
จวินอู๋เสียพยักหน้าน้อยๆ ถึงชวีหลิงเย่ว์จะไม่ขอร้อง พอเฟยเยียนพบว่าเมืองพันอสูรมีชิ้นส่วนของแผนที่อยู่ พวกเขาก็ต้องเดินทางไปที่นั่นอยู่ดี และด้วยความช่วยเหลือของชวีหลิงเย่ว์กับสยงป้า พวกเขาก็น่าจะเอาแผนที่ส่วนที่ห้ามาได้ง่ายมากขึ้น
“ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!” ชวีหลิงเย่ว์ตื่นเต้นมากจนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง สยงป้าตบไหล่นางเบาๆ เพื่อปลอบใจพร้อมกับมองจวินอู๋เสียอย่างขอบคุณ