บทที่ 493 พานักธุรกิจต่างชาติไปถนนโบราณ
บทที่ 493 พานักธุรกิจต่างชาติไปถนนโบราณ
เสี่ยวเถียนสับสนเมื่อสองพี่น้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอจะเชื่อดีไหมว่าพวกเขาจะไม่หลอกกันน่ะ?
“คุณคริสติน่าไม่ได้พาล่ามมาด้วยหรือคะ?”
“ที่รัก เธอเป็นล่ามที่เก่งที่สุด แค่เธอคนเดียวก็พอแล้ว!”
หญิงสาวโอบไหล่เสี่ยวเถียนแล้วคลี่ยิ้มสดใส เด็กผู้หญิงคนนี้เทียบกันแล้ว ล่ามของพี่ชายเธอแย่มาก
หน้าก็ไม่สวย ยิ้มก็ไม่หวาน แม้แต่งานแปลที่เขาภาคภูมิใจ ไม่ว่าอะไรก็ไม่ดีเท่าเสี่ยวเถียนสักอย่าง ทำไมเธอถึงจะทิ้งโอกาสนี้แล้วหันหน้าไปหาคนไม่เชี่ยวชาญด้วยล่ะ?
“…” เสี่ยวเถียน
เสี่ยวเถียนค่อนข้างอุ่นใจเมื่อได้รับความวางใจจากอีกฝ่าย
……
หลายวันต่อมา ชาวต่างชาติกลุ่มนี้เดินเตร็ดเตร่ไปรอบ ๆ เมืองหลวงอย่างสนุกสนาน เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าทั้งสองจะมีเรี่ยวแรงเดินกันได้ขนาดนี้ โดยเฉพาะออกัสผู้ที่มีนิสัยแสนเย็นชา
แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงล่ะว่า หลายปีมานี้ออกัสไม่เคยมีท่าทางผ่อนคลายแบบนี้เลย หลังจากที่ได้ทำแบบนี้ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนได้ตัวตนเดิมกลับคืนมา
ความจริงแล้วเขาอยากปลดปล่อยนิสัยที่เก็บกดมานานแล้วด้วยซ้ำ
แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ
การเที่ยวครั้งนี้สิ่งที่ทำให้เสี่ยวเถียนหงุดหงิดที่สุดคือ สองพี่น้องคู่นี้ถามเยอะเหลือเกิน
เธอคิดว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนหนังสือ ‘เเสนคำถาม’*[1] สองพี่น้องคู่นี้ถามคำถามเธอเยอะแยะไปหมด และบางคำถามเสี่ยวเถียนก็ตอบไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่ขอความช่วยเหลือจากระบบ
ระบบของเธอช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ มีความสามารถหลากหลาย ไม่มีคำตอบไหนระบบของเธอตอบไม่ได้
“ที่รัก เธอคือสารานุกรมชัด ๆ ทำไมรู้ไปหมดทุกเรื่องเลย!”
คริสติน่าเอ่ยชมโดยไม่ลังเล แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชม
เสี่ยวเถียนละอายใจเหลือเกิน ระบบต่างหากที่เป็นสารานุกรม
หลังจากที่สองพี่น้องทิ้งระเบิดใส่อย่างไร้ความปรานี เธอก็เห็นข้อบกพร่องของตัวเอง ที่ยังขาดความรู้อีกมากมาย
เด็กหญิงตัดสินใจว่าแยกจากพวกเขาเมื่อไร ควรจะเริ่มศึกษาอย่างจริงจังและฝึกฝนให้มากขึ้นกว่าเดิม เธอต้องเชี่ยวชาญให้มากขึ้นกว่านี้!
ความรู้เปลี่ยนโชคชะตาได้ แต่กลับบางคนไม่เป็นเช่นนั้น แต่สำหรับเสี่ยวเถียนแล้ว เธอมีทางลัดในการเปลี่ยนแปลงมัน
“ที่รัก ฉันได้ยินมาว่ามีถนนโบราณด้วย ไปดูได้ไหม?”
อันที่จริงคริสติน่าก็เป็นคนที่คิดยังไงก็ว่าอย่างนั้น และนี่ก็ไม่ใช่ความคิดใหม่อะไร และออกัสก็ไม่ได้ห้ามอะไร
เสี่ยวเถียนรีบอธิบายว่าที่นั่นมีของเก่าจริง ๆ แต่มีไม่เยอะ ส่วนใหญ่ก็ของเลียนแบบและงานฝีมือ
น่าขันที่สุด พาต่างชาติไปดูของปลอมเนี่ยนะ?
เธอรับแรงกระแทกไม่ไหวหรอกนะ!
แต่คริสติน่าทนอยากรู้ไม่ไหว และอยากลองไปดูด้วย จึงยืนกรานเหมือนเดิม
“เราไม่ได้ไปหาของเก่าหรอกคุณซู เราแค่อยากเห็น” ออกัสเห็นด้วยกับน้องสาว
จู่ ๆ เสี่ยวเถียนก็รู้สึกว่าพี่ชายเธอเอาใจน้องไม่เท่าออกัสตรงหน้านี่เลย ท่านประธานคนนี้รักน้องเหลือเกินนะ?
“ถ้างั้นก็ไปกันค่ะ หวังว่าจะไม่ผิดหวังกันนะ!” เสี่ยวเถียนเตือน
“เพราะของเก่าที่นั่นก็ไม่ใช่ของเก่าจริง ๆ ด้วย”
หากพวกเขาไม่ประทับใจขึ้นมา และคิดว่าประเทศจีนเป็นแหล่งของปลอมทำยังไงล่ะ? ถ้าชื่อเสียงไม่ดีแพร่ออกไป เธอจะกลายเป็นกบฎของประเทศเอาได้!
พวกเขาพยักหน้าแรง ๆ
เสี่ยวเถียนก็ไม่ได้ไปที่นั่นมาสองสามปีแล้ว เพราะเอาแต่ยุ่งเรื่องอื่นจนลืมเรื่องหาเงินไปเลย
คนทั้งสามนั่งรถมาถึงถนนโบราณในไม่ช้า
เสี่ยวเถียนคุ้นเคยกับที่นี่ดีเพราะก่อนหน้านี้เคยมาที่นี่แล้ว เธอแต่งตัวต่างกับวันนี้โดยสิ้นเชิง
ส่วนพวกพ่อค้ารายน้อยไม่รู้ว่านี่คือลูกค้าประจำ เลยตื่นเต้นมากเมื่อเห็นเด็กสาวแต่งตัวดีและหน้าตาดีสองคนกำลังเดินมา
แกะอ้วนตัวใหญ่สามตัวเลยนะ!
เหล่าพ่อค้ามองแกะอย่างกระตือรือร้น พวกเขาต่างคิดว่าจะเชือดมันยังไงดี!
เสี่ยวเถียนบอกสองพี่น้องว่าราคาของที่นี่จะสูงเกินจริงและพวกเขาต้องต่อรอง โดยเฉพาะพวกงานฝีมือ ส่วนของเก่าจะเสียเปรียบได้!
ตอนนี้พวกเขาไว้ใจเสี่ยวเถียนมาก จึงได้แต่พยักหน้าซ้ำ ๆ
“ฉันสงสัย จึงคิดว่าต้องต่อรองแบบไหนหรือ? ไม่ใช่ส่วนลดอะไรแบบนั้นใช่ไหม?”
โอ๊ะ!
เสี่ยวเถียนปวดหัว ที่นี่ไม่มีของอย่างส่วนลดอะไรนั่นหรอก แต่เธอก็อธิบายให้คริสติน่าฟังอย่างอดทนเรื่องต่อรองราคา
หญิงสาวตื่นเต้นมาก และบอกว่าไว้รอมาต่อรองกับเจ้าของร้านทีหลัง!
เราเริ่มจากแผงแรกก่อน
ชาวต่างชาติสองคนรู้สึกแปลกใหม่มาก ทั้งยังสนใจวัตถุชิ้นเล็ก ๆ ด้วย ส่วนเสี่ยวเถียนจะแตกต่างกว่า เพราะวันนี้เธอตั้งใจจะมาหาสมบัติสองชิ้น แน่นอนว่าถ้ามันมีนะ
หลังจากที่สั่งสมประสบการณ์มาอย่างยาวนาน ตอนนี้เธอมีความสามารถสูงในเรื่องระบุของโบราณ ไม่มีทางมองพลาดแน่นอน
“ที่รัก พัดอันนี้สวยจังเลย ฉันอยากได้!”
เสี่ยวเถียนเห็นอีกฝ่ายถือพัดอันบอบบางด้วยแววตาเป็นประกาย เธอคงจะชอบมันจริง ๆ สินะ
ถึงเจ้าของร้านจะไม่เข้าใจสิ่งที่คริสติน่าพูด แต่ก็สามารถบอกได้ว่าผู้หญิงต่างชาติตรงหน้าชอบพัดอันนี้แน่นอน
“คุณผู้หญิงครับ พัดอันนี้เป็นของดีจากในวังเลยนะ ผมขายให้ร้อยหยวนเลยนะ”
เจ้าของร้านใจกล้าเอ่ยออกมา
ต่อให้ซื้อทั้งแผงด้วยราคาร้อยหยวน ก็ไม่คุ้มเราหรอกใช่ไหมล่ะ?
เสี่ยวเถียนแปลให้อีกฝ่ายฟังรวดเร็ว
คริสติน่าคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตโดยที่ไม่ขาดเงินตั้งแต่เด็ก จึงเตือนล่วงหน้าว่าต้องต่อรองด้วย
“ฉันอยากต่อรองค่ะ!” คริสติน่าพูดอย่างมั่นใจ
เสี่ยวเถียนสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำยังไง?
ไม่เข้าใจภาษา แล้วมีแผนจะทำยังไง?
ต้องบอกเลยว่าเธอหาหนทางได้จริง ๆ กระทั่งใช้มือไม้จ่ายเงิน ในที่สุดก็ต่อรองได้ จริง ๆ
คริสติน่าได้พัดมาในราคาห้าหยวน
สำหรับเสี่ยวเถียนก็ยังถือว่าราคาของมันแพงอยู่ แต่คริสติน่ากลับภาคภูมิใจมาก
“พี่คะ ฉันเก่งไหม?”
ออกัสมองน้องสาวแล้วเอ่ยชมซ้ำ ๆ
“…” เสี่ยวเถียน
มีความสุขก็ดี ส่วนเรื่องอย่างอื่นก็ช่างมันเถอะ
คริสติน่าซื้อของหลายอย่างที่ตนเองสนใจ แม้แต่ออกัสก็ยังซื้อแก้วไวน์ที่ดูสวยแต่ จริง ๆ ไร้ค่ากลับมา
คริสติน่าเชี่ยวชาญเรื่องต่อรองราคามาก และราคาที่ได้มาก็ไม่ได้ต่ำหรือแพงจนเกินไป
“ที่รักไม่อยากได้อะไรบ้างเลยหรือ?” อีกฝ่ายสงสัย
เสี่ยวเถียนยิ้ม “ของที่อยู่ถนนโบราณจะต้องสะดุดตาค่ะ”
สะดุดตา?
จริงหรือ?
เสี่ยวเถียนไม่ได้สนใจพวกงานฝีมือ เธอแค่อยากซื้อของจริง ๆ เพื่อหาเงินเท่านั้น
ตอนนั้นเองที่ของตรงหน้าก็ส่องแสงเปล่งประกายขึ้นมา
*[1] หนังสือแสนคำถาม (十万个为什么) เป็นหนังสือความรู้รอบตัวภาษาจีน สามารถฝึกภาษาและช่วยในการอ่านได้