ตอนที่ 1021 หัวใจของเด็กสาว (3) / ตอนที่ 1022 งานเลี้ยงสังหาร (1)
ตอนที่ 1021 หัวใจของเด็กสาว (3)
เมื่อชวีหลิงเย่ว์รู้สึกว่ามือที่เย็นเล็กน้อยของจวินอู๋เสียทาบลงบนหน้าผากของนาง ใบหน้าของชวีหลิงเย่ว์ก็ยิ่งแดงก่ำมากขึ้น!
“เจ้า…” จวินอู๋เสียรู้สึกว่าหน้าผากของชวีหลิงเย่ว์อุ่นมาก นางกำลังจะจับชีพจรของชวีหลิงเย่ว์ แต่ชวีหลิงเย่ว์กลับลุกพรวดขึ้น
ชวีหลิงเย่ว์หน้าแดงก่ำจนดูเหมือนกับจะระเบิด นางยืนประหม่า มือทั้งสองบิดไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างหน้า
“ข้า…ข้า…ข้าสบายดี…” ชวีหลิงเย่ว์พูดตะกุกตะกัก ตอนที่จวินอู๋เสียเข้ามาใกล้นางเมื่อสักครู่ นางรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
จวินอู๋เสียมองการกระทำแปลกๆ ของชวีหลิงเย่ว์อย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมชวีหลิงเย่ว์ถึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้
“เอ่อ…เรื่องนั้น…ข้า…ข้าจะกลับไปก่อน…ถ้า…ถ้ามีอะไรข้าจะมาหาท่าน…ไม่…ไม่…ไม่ ท่านให้ท่านอาสยงไปบอกท่านพ่อข้าก็ได้…” ชวีหลิงเย่ว์ลิ้นพันกันมั่วไปหมด ยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น นางจึงตัดสินใจหันหลังกลับและวิ่งออกไปนอกห้องอย่างตื่นตระหนกแทน
ชิงอวี่กำลังเดินเข้าไปหาจวินอู๋เสียก็เจอกับชวีหลิงเย่ว์ที่วิ่งเข้ามาชนเขา เขาไม่ทันจะได้ขอโทษ ชวีหลิงเย่ว์ก็ก้มศีรษะขอโทษเร็วๆ สองสามครั้งแล้วก็วิ่งออกไปเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง
“เกิดอะไรขึ้นกับ…คุณหนูใหญ่หรือขอรับ” ชิงอวี่ถามพลางมองตามหลังชวีหลิงเย่ว์ที่กำลังวิ่งออกไป เขาหันไปมองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้างุนงง
จวินอู๋เสียยักไหล่ นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับชวีหลิงเย่ว์
เมื่อครู่นางก็ดูสบายดี แต่จู่ๆ ใบหน้าของนางก็กลายเป็นสีแดงก่ำแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องหลังจากพูดต่อแค่สองสามคำ
ชิงอวี่เกาศีรษะ แต่ไม่นานเขาก็ไม่กังวลเรื่องนั้นอีก เขาวางเทียบเชิญที่ถือมาลงบนโต๊ะตรงหน้าจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นพลางมองชิงอวี่แล้วหยิบเอาเทียบเชิญขึ้นมาดูก่อนจะวางกลับลงไปบนโต๊ะ
“คนของตึกน้ำค้างเหมันต์นำมาให้ขอรับ” ชิงอวี่พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว ตอนที่เทียบเชิญถูกส่งมาที่นี่ คนที่นำมากำชับว่าต้องให้แก่ ‘จวินเสีย’ ชิงอวี่จึงงงมาก
“ทำไมท่านถึงถูกเชิญไปที่งานเลี้ยงวันเกิดของท่านผู้นั้นเล่าขอรับ” ชิงอวี่คิดอยู่นานแต่ก็ยังคิดไม่ออก จวินอู๋เสียมาที่เมืองพันอสูรได้นานเท่าไรกัน ปกติงานเลี้ยงวันเกิดของชวีซินรุ่ยก็จะมีแต่พวกหัวหน้าตึกกับเหล่าตัวแทนจากตระกูลต่างๆ แล้วก็คนของจวนท่านเจ้าเมือง นอกจากนั้นก็ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม
แต่จวินอู๋เสียไม่ได้เป็นคนของเมืองพันอสูรด้วยซ้ำ แล้วท่านผู้นั้นทำไมถึงได้ส่งเทียบเชิญมาให้จวินอู๋เสียเล่า
จวินอู๋เสียตอบอย่างใจเย็นว่า “เพราะมังกรมายาตายแล้วน่ะสิ”
“อะไรนะขอรับ!” ชิงอวี่อึ้งไปครู่หนึ่ง
“จำตอนที่ข้าไปที่ลานประลองสัตว์วิญญาณเพียงลำพังเพื่อพาใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะไปประลองกับมังกรมายาได้หรือไม่” จวินอู๋เสียถาม
ชิงอวี่พยักหน้าทันที แน่นอนว่าเขาจำได้ เขายังโล่งอกที่จวินอู๋เสียสามารถนำใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกลับมาแบบครบถ้วนสมบูรณ์ทุกชิ้นส่วนได้ เขากลัวว่าจวินอู๋เสียอาจจะยังเจ็บใจอยู่ก็เลยไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับจวินอู๋เสีย
“วันนั้นใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกินมังกรมายาเข้าไปน่ะ” จวินอู๋เสียพูดด้วยใบหน้านิ่งสงบ
ชิงอวี่อ้าปากค้าง
“อะ…อะไร…ท่านพูดว่าอะไรนะขอรับ ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกิน…มะ…มังกรมายาเข้าไปหรือขอรับ!” ชิงอวี่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาเห็นกับตาว่ามังกรมายาตัวใหญ่แค่ไหน แล้วใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะตัวเล็กแค่นี้ ถ้ามันจะกินมังกรมายาพวกเขาก็คงต้องสับและบดมังกรมายาให้เป็นล้านๆ ชิ้น และใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะคงต้องใช้เวลากินเนื้อบดนั้นทั้งเดือน!
แต่จวินอู๋เสียเพิ่งจะพูดว่า…
ตอนที่ 1022 งานเลี้ยงสังหาร (1)
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกินมังกรมายาไปแล้วอย่างนั้นหรือ
เป็นไปได้อย่างไร!
ชิงอวี่จ้องมองเจ้าก้อนกลมขนปุยหรือก็คือใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเขม็ง แต่เขาก็ไม่พบอะไรที่ไม่ธรรมดาเลย
“แบ๊ะ” ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะได้ยินจวินอู๋เสียพูดชื่อมันและคิดว่าเจ้านายของมันกำลังชมเชยมัน มันจึงกระดิกหางและเดินส่ายก้นเข้ามาหาจวินอู๋เสียและเอาตัวถูที่น่องของนาง
ตอนนี้มันดูเหมือนลูกสมุนที่ขี้ประจบสอพลอไม่มีผิด!
มุมมองที่ชิงอวี่มีต่อโลกใบนี้พลันแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ…
เจ้าแกะที่ดูโง่งี่เง่าตัวนี้…สามารถกินมังกรมายาได้จริงๆ น่ะหรือ
จวินเสียไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่หรือไม่
“แต่ท่าน…ท่านเคยบอกว่า…ท่านแพ้ไม่ใช่หรือ” แล้วมันกลายเป็นใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกินมังกรมายาไปได้อย่างไร
จวินอู๋เสียตอบว่า “เท้าของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก้าวออกนอกเวทีประลองก่อน”
ชิงอวี่แทบจะกระอักโลหิตเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ที่จวินอู๋เสียพูดว่าแพ้การประลองนั้น อีกฝ่ายไม่ได้หมายถึงใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะพ่ายแพ้ให้แก่มังกรมายา แต่เป็นเพราะเท้าของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะออกนอกเวทีประลองพวกเขาถึงได้แพ้ และผลของการพ่ายแพ้นั้นก็คือใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ…กินมังกรมายาเข้าไป!
ตอนนั้นเองชิงอวี่ก็คิดว่าตัวเองช่างซื่อบื้อเสียจริง เขาคิดว่าใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะพ่ายแพ้แก่มังกรมายาและคิดเอาเองว่าเรื่องจบไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องที่น่ากลัวเกิดขึ้นหลังจากนั้น!
“ท่านไปไม่ได้นะขอรับ! ท่านต้องไม่ไปงานเลี้ยงวันเกิดเด็ดขาด! ท่านผู้นั้นเป็นคนสั่งให้หลินเชวียช่วยนางหามังกรมายา และหลินเชวียก็ใช้เวลาเกือบสิบปีกว่าจะหามันพบ ท่านคงเห็นแล้วว่ามังกรมายาหายากแค่ไหน ถ้าท่านไปที่นั่น ท่านผู้นั้นจะต้องลงมือกับท่านแน่! วิธีการของท่านผู้นั้นโหดเหี้ยมและชั่วร้ายมาก นางไม่เคยแยแสผลที่ตามมา การที่จู่ๆ นางก็ส่งเทียบเชิญมาให้ท่าน มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่านางมีเจตนาร้าย ถ้านางทำอะไรท่านขึ้นมาจริงๆ ข้าเกรงว่าต่อให้ท่านเจ้าเมืองก็ไม่สามารถช่วยท่านได้นะขอรับ” ชิงอวี่พูดอย่างตื่นตระหนก
ชิงอวี่ไม่ได้กังวลเลยว่าจวินอู๋เสียจะดึงดูดความสนใจของท่านผู้นั้น แต่มังกรมายาก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป พวกเขารู้ว่าหลินเชวียตั้งใจจะมอบมังกรมายาให้เป็นของขวัญแก่ชวีซินรุ่ย แต่มันดันถูกสัตว์วิญญาณของจวินอู๋เสียกินเข้าไปเสียก่อน นั่นต้องทำให้ชวีซินรุ่ยพิโรธมากแน่!
“ข้าจะไปหาท่านเจ้าเมืองเดี๋ยวนี้! ข้าจะขอให้ท่านเจ้าเมืองพาท่านออกจากเมือง!” ชิงอวี่ทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาเคยเห็นความโหดเหี้ยมของท่านผู้นั้นกับตาตัวเอง ใครก็ตามที่ทำให้นางโกรธจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตอย่างไม่ต้องสงสัยเลย แม้แต่ชวีหลิงเย่ว์ก็ไม่กล้าแสดงความไม่เคารพต่อนาง
จวินอู๋เสียมองชิงอวี่ที่แตกตื่นกระวนกระวายแล้วก็พูดนิ่งๆ ว่า “ไม่จำเป็น”
ชิงอวี่จึงเถียงว่า “คุณชายจวิน! นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะขอรับ! ท่านผู้นั้นอยากได้มังกรมายาแล้วท่านก็ฆ่ามัน นางไม่มีวันปล่อยท่านไปแน่! ข้ารู้ว่าท่านมีพลังวิญญาณที่สูงมาก แต่ท่านผู้นั้นขึ้นไปถึงพลังวิญญาณขั้นสีม่วงมาหลายสิบปีแล้ว! พลังของนางตอนนี้จะต้องหยั่งไม่ถึงแล้วเป็นแน่ ไม่มีทางที่ท่านจะเป็นคู่มือของนางได้เลย”
จวินอู๋เสียจึงถามขึ้นว่า “ท่านคิดจริงๆ หรือว่านางส่งเทียบเชิญนี้มาให้ข้าเพราะอยากฆ่าข้า”
“แล้วจะเป็นอะไรได้เล่าขอรับ” ชิงอวี่พูด
จวินอู๋เสียมองชิงอวี่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอดทนว่า “ถ้านางอยากฆ่าข้า นางก็ทำได้ทันทีตั้งแต่ที่ข้ากลับมาจากลานประลองสัตว์วิญญาณแล้ว”
ชิงอวี่พูดไม่ออกขึ้นมาทันที
“การเสียมังกรมายาไป ไม่ใช่สิ่งที่หลินเฟิงจะสามารถแบกความรับผิดชอบเอาไว้ได้ เขาจะต้องอ้อนวอนบิดาของ ตัวเองให้ช่วยเขาตั้งแต่แรกแล้ว แล้วหลินเชวียก็คงไม่กล้าเก็บงำเรื่องนี้เอาไว้และต้องรายงานให้แก่ท่านผู้นั้นรู้ทันที ถ้าท่านผู้นั้นอยากฆ่าข้าจริงๆ นางก็คงลงมือไปนานแล้ว ทำไมจะต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วย” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นและชี้ไปที่เทียบเชิญแล้วพูดว่า “ท่านคิดว่าด้วยสถานะและตำแหน่งในเมืองพันอสูรของนาง แค่จะฆ่าข้า นางจำเป็นต้องวางกลอุบายให้ยุ่งยากซับซ้อนด้วยหรือ”