ตอนที่ 545 เมืองจิ๋นหลี่

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

อวี​้​จิ​่น​และ​จ้าว​ซื่อ​หลาง​ถาม​ตอบ​ไม่มี​ทีท่า​ว่า​จะ​หยุด​ ​ไท่​จื่อ​ที่​ยืน​ฟัง​ต่อไป​ไม่ไหว​จึง​เอ่ย​คั่น​บทสนทนา​ ​“​ไป​ทานอาหาร​กัน​ก่อน​เถิด​”​

เดินทาง​มาตั​้ง​ไกล​ ​หิ้วท้อง​รอมา​เป็น​ชาติ​แล้ว

อาหาร​ถูก​เตรียม​ไว้​พร้อมสรรพ​ ​มี​ข้าว​คลุก​ธัญพืช​สอง​สาม​ชนิด​หม้อ​ใหญ่​ที่​ทำ​ขึ้น​อย่างง่ายๆ​ ​และ​มี​เนื้อสัตว์​ที่​องครักษ์​ผู้ติดตาม​เพิ่ง​จับ​มาสด​ๆ​ ​ร้อน​ๆ​ ​ซึ่ง​มี​เพียงพอ​สำหรับ​เหล่า​ผู้สูงศักดิ์​เพียง​ไม่​กี่​คน​เท่านั้น

ไท่​จื่อ​เห็น​ว่า​อาหาร​แลดู​ไม่น่า​ทาน​จึง​บ่น​ออกมา​ ​“​เนื้อ​กระต่าย​ต้อง​เอา​ไป​ทาน​้ำ​ผึ้ง​ก่อน​ย่าง​ ​ถึง​จะ​หอม​”

ทุกคน​ได้​แต่​บุ้ยปาก​ขมุบขมิบ​ ​แต่​ไม่มี​ผู้ใด​กล้า​ออกเสียง

ทำ​อย่างไร​ได้​ ​ในเมื่อ​แค่​อ้า​ปาก​ก็​อยาก​สาปส่ง​ไท่​จื่อ​ให้​เสีย​ผู้​เสียคน​ไป​เลย

เอ้อร​์​หนิ​วที​่​หมอบ​อยู่​ข้าง​กาย​อวี​้​จิ​่​นกิ​นอา​หาร​อย่าง​เอร็ดอร่อย​ ​พลาง​คิดในใจ​ ​ไอ้​คน​นี้​เสียงดัง​น่ารำคาญ​เสีย​จริง​ ​คอย​ดูเถอะ​วัน​ไหน​จะ​กัด​ก้น​เข้าให้​ ​จะ​ได้​สงบปากสงบคำ​เสียบ​้าง

มื้อ​อาหาร​ที่​ไร้​ซึ่ง​ความพิถีพิถัน​ผ่านพ้น​ไป​ ​ไท่​จื่อ​เช็ด​ปาก​จน​หมดจด​ก่อน​จะ​หันไป​ถาม​จ้าว​ซื่อ​หลาง​ ​“​โดยปกติ​แล้ว​พวก​เจ้า​พักแรม​กันที่​ไหน​รึ​”

“​กระหม่อม​พัก​ใน​เพิง​ไม้​ที่​นอกเมือง​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

สภาพอากาศ​ใน​เดือน​ห้า​ไม่​เป็นมิตร​ต่อ​ร่าง​ผู้เสียชีวิต​นัก​ ​เนื่องจาก​ทำให้​เปื่อยเน่า​อย่างรวดเร็ว​ ​แต่​สำหรับ​คนที​่​ยัง​มีชีวิต​อยู่​นั้น​ถือว่า​กำลัง​พอดี

หาก​ทำใจ​ให้​สบาย​ ​การ​มี​เพิง​ไม้​บัง​แดด​บัง​ฝน​ก็​นับว่า​ไม่เลว​ทีเดียว

จ้าว​ซื่อ​หลาง​ใช้ชีวิต​อย่าง​สุขสบาย​ใน​เมืองหลวง​มาโดยตลอด​ ​เดิมที​เขา​ก็​ไม่​อยาก​อยู่​ใน​ที่​ซอมซ่อ​เช่นนั้น​ ​แต่​เนื่องจาก​อำเภอ​เฉียน​เห​ออยู​่​ห่าง​จาก​เมืองหลวง​ไม่​มาก​ ​เพียงแค่​เสียง​ลม​พัด​ใบไม้​ไหว​ก็​ดัง​ไกล​ถึง​พระ​กรรณ​ของ​ฮ่องเต้​ ​หาก​ถูก​ส่ง​มาบรร​เทา​ทุกข์​ของ​ราษฎร​ ​แต่กลับ​ใช้ชีวิต​หรูหรา​ ​เกรง​ว่า​ตัวเอง​อาจ​หนี​ไม่​พ้น​พระ​อาชญา​ของ​ฮ่องเต้

เขา​เป็น​ซื่อ​หลาง​ฝ่ายขวา​ประจำ​กรม​พระ​คลัง​มานาน​หลาย​ปี​ ​หาก​การปฏิบัติ​งาน​บรรเทา​สาธารณภัย​คราวนี้​มีผล​งาน​เข้าตา​เป็น​ที่​ประจักษ์​ ​ตำแหน่ง​คงได้​ขยับ​ขึ้นกับ​เขา​บ้าง

“​ใน​เพิง​ไม้​อยู่​กันได​้​ด้วย​รึ​”​ ​ไท่​จื่อ​ขมวดคิ้ว​มุ่น​ ​หวัง​จะ​ทำตัว​เป็นการเป็นงาน​ ​เขา​กระแอม​ไอ​ออกมา​หน​หนึ่ง​ ​“​ทุกท่าน​มาป​ฏิ​บัติ​งาน​บรรเทา​ภัย​ให้​แก่​ราษฎร​ ​หาก​ที่พักอาศัย​ยัง​ไม่​อาจ​ให้​ความ​สบาย​ ​รัง​แต่​จะ​ทำให้​ร่างกาย​อ่อนล้า​ ​ซึ่ง​อาจ​ส่งผล​เสีย​ตามมา​”

จ้าว​ซื่อ​หลาง​แอบ​กลอกตา​ ​ทว่า​ยัง​ถาม​ด้วย​ความเคารพ​ ​“​ความหมาย​ของ​องค์​รัชทายาท​คือ​?​”

“​มีที​่​ที่อยู่​ใกล้​อำเภอ​เฉียน​เหอ​ ​แต่​ไม่มี​แผ่นดินไหว​และ​โรคระบาด​หรือไม่​”

อวี​้​จิ​่​นม​อง​ไป​ที่​ไท่​จื่อ​พร้อมใจ​เต้น​ไม่​เป็นจังหวะ

จาก​ที่​เห็น​ตอนนี้​ ​ดูเหมือนว่า​ฝันร้าย​ของ​อา​ซื่อ​สื่อ​ความหมาย​บางอย่าง​ ​เพราะ​ดูเหมือนว่า​ไท่​จื่อ​กำลัง​เสนอ​ให้​ออก​ไป​พักแรม​ใน​เมือง​ใกล้เคียง

หาก​เชื่อ​ว่า​ฝันร้าย​ที่​เจียง​ซื่อ​เล่า​มา​จะ​เกิดขึ้น​จริง​โดย​ไม่มี​ข้อกังขา​ ​เขา​คง​ไม่​ต่าง​อะไร​จาก​คน​หูหนวก​ตาบอด​ ​ถึงอย่างไร​ ​เขา​ก็​มีส​มอง​เป็น​ของ​ตัวเอง​ ​ฉะนั้น​หาก​จะ​คิด​และ​สงสัย​ใน​สิ่ง​ที่​ภรรยา​พูด​คง​ไม่ผิด​นัก

แต่​เมื่อ​อา​ซื่อ​อยาก​ให้​เขา​เชื่อ​ ​เขา​ก็​ยินดี​เชื่อ​ตามนั้น

เรื่อง​นี้​ไม่เกี่ยว​กับ​มี​หรือไม่​มีส​มอง​ ​เป็นเรื่อง​เจตจำนง​ล้วน​ๆ

หาก​อา​ซื่อ​ไม่ต้องการ​ให้​เขา​พักแรม​อยู่​ที่​เมือง​นั้น​ ​เขา​ก็​จะ​ไม่อยู่​ ​เหตุการณ์​จะ​เป็นจริง​อย่าง​ใน​ความฝัน​หรือไม่​ ​ไม่สำคัญ​ ​เพราะ​อย่างน้อย​ๆ​ ​ขอ​แค่​ภรรยา​ของ​เขา​สบายใจ

อวี​้​จิ​่น​ตัดสินใจ​จะ​อยู่​นิ่ง​ๆ​ ​เฝ้าดู​ว่า​สุดท้าย​คน​พวก​นั้น​จะ​ตัดสินใจ​อย่างไร

ทั้งหมด​มองหน้า​กัน

อ๋อ​ ​ไท่​จื่อ​อยาก​จะ​หา​ที่พัก​ที่​ปลอดภัย​สำหรับ​พักแรม​ใน​ช่วง​สอง​สาม​วันนี้

เมื่อมี​ไท่​จื่อ​เป็น​แกนนำ​ ​พวกเขา​จะ​ปฏิเสธ​ได้​อย่างไร​ ​การอาศัย​อยู่​ใน​เมือง​ใกล้​ๆ​ ​ต้อง​สบาย​กว่า​การอาศัย​อยู่​ใน​เพิง​ไม้​อยู่​แล้ว​ ​และ​ดูเหมือนว่า​จะ​ไม่ได้​ทำให้​เสียการ​เสียงาน

แล้ว​จะ​ถูก​ประณาม​หรือไม่

ไม่มีทาง​หรอก​ ​ในเมื่อ​นี่​เป็น​สิ่ง​ที่​ไท่​จื่อ​เสนอ​ขึ้น​มา​เอง

เจ้าหน้าที่​นาย​หนึ่ง​เอ่ย​ขึ้น​ ​“​กราบทูล​องค์​รัชทายาท​ ​เมือง​และ​หมู่บ้าน​เช่นนั้น​ก็​พอ​มีอยู่​บ้าง​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​หาก​ที่อยู่​ใกล้​อำเภอ​เฉียน​เห​อมาก​ที่สุด​จะ​มี​หมู่บ้าน​ต้า​เหอ​และ​หมู่บ้าน​เสี่ยว​เหอ​ ​ซึ่ง​อยู่​เหนือ​ขึ้นไป​จาก​อำเภอ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​จาก​จุด​นี้​ห่าง​ออก​ไป​เพียง​ไม่​กี่​ลี้​ ​นอกจากนี้​ยัง​มี​เมือง​ซวง​หยาง​ ​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ ​และ​เมือง​อู​จี​ ​ซึ่ง​เมือง​ซวง​หยาง​อยู่​ใกล้​อำเภอ​เฉียน​เห​อมาก​ที่สุด​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

ไท่​จื่อ​ได้​ฟัง​ก็​ปวดหัว​ตุบๆ​ ​จึง​เอ่ย​แทรก​ ​“​พวก​หมู่บ้าน​ตัด​ไป​ได้​เลย​ ​ไหน​ลอง​บอก​มาซิ​ว่า​ ​ใน​บรรดา​เมือง​ที่ว่า​มา​ ​เมือง​ใด​เจริญมาก​ที่สุด​”

เจริญ​งั้น​หรือ

คำถาม​นั้น​เล่น​เอา​เจ้าหน้าที่​นาย​นั้น​ผงะ​ไป​ครู่หนึ่ง​ก่อน​จะ​ตอบ​ ​“​หาก​ถาม​ว่า​เมือง​ใด​เจริญ​ ​แม้ว่า​อาจ​ไม่ดี​เท่า​ช่วง​ก่อน​มี​เหตุ​แผ่นดินไหว​ ​และ​อาจ​ไม่​เจริญ​เท่า​เมืองหลวง​ ​แต่​เมือง​ที่​ครึกครื้น​ที่สุด​คง​เป็น​เมือง​จิ๋น​หลี​่​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

ไท่​จื่อ​พยัก​ศีรษะ​เล็กน้อย​ ​“​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ฟัง​ดู​ไม่เลว​ ​แล้ว​อยู่​ห่าง​จาก​อำเภอ​เฉียน​เหอ​เท่าไหร่​”

เจ้าหน้าที่​รีบ​ตอบ​ ​“​ห่าง​จาก​อำเภอ​เฉียน​เห​ออ​อก​ไป​ไม่​ถึง​สิบ​ลี้​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​นั่น​ก็​นับว่า​ใกล้​มาก​ ​เมือง​นั้น​ได้รับ​ผลกระทบ​จาก​เหตุ​แผ่นดินไหว​ใน​ครั้งนี้​หรือไม่​”​ ​ไท่​จื่อ​ที่​ได้ยิน​ว่า​เมือง​นี้​อยู่​ใกล้​กับ​อำเภอ​เฉียน​เห​อรี​บถาม​เพราะ​ไม่สบายใจ

หาง​ตาของ​จ้าว​ซื่อ​หลาง​กระตุก​เล็กน้อย

ต่อหน้า​เจ้าหน้าที่​ท้องถิ่น​ ​ไท่​จื่อ​ยัง​รัก​ตัว​กลัว​ตาย​เพียงนี้​ ​ทำเอา​เขา​รู้สึก​ขาย​ขี้​หน้า​ยิ่งนัก​!

ขุนนาง​และ​เจ้าหน้าที่​จาก​เมืองหลวง​เงยหน้า​มอง​ฟ้า​เงียบงัน

ไท่​จื่อ​นี่​ช่าง​เป็นหน้าเป็นตา​แก่​ราชสำนัก​เป็น​ล้นพ้น​…

​เจ้าหน้าที่​ผู้​นั้น​กล่าวตอบ​ ​“​จะ​ว่า​ไป​แล้วก็​น่าแปลก​อยู่​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​เกิดเหตุ​แผ่นดินไหว​ที่​อำเภอ​เฉียน​เหอ​ ​เมือง​และ​หมู่บ้าน​ละแวก​ใกล้เคียง​ล้วน​มี​ผู้คน​บาดเจ็บ​ล้มตาย​ไม่​มาก​ก็​น้อย​ ​มี​เพียง​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ที่​ไม่มี​รายงาน​ผู้เสียชีวิต​ ​มี​เพียง​บ้านเรือน​พัง​เสียหาย​เพียง​ไม่​กี่​หลัง​เท่านั้น​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

ไท่​จื่อ​ได้ยิน​ดังนั้น​ก็​พอใจ​ยิ่งนัก​ ​เขา​ตบ​โต๊ะ​พลาง​บอก​ ​“​เช่นนั้น​ก็​พัก​ที่​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ก็แล้วกัน​”

เขา​แสร้งทำ​เป็น​มอง​ท้องฟ้า​พลาง​เอ่ย​ ​“​วันนี้​ก็​เย็น​มาก​แล้ว​ ​ตรง​ไป​ที่​เมือง​จิ๋น​หลี​่​เลย​ก็แล้วกัน​ ​เช้า​วันพรุ่งนี้​ค่อย​เข้าไป​ที่​อำเภอ​เฉียน​เหอ​”

ทั้งหมด​รีบ​ตอบรับ​ ​กอง​ขบวน​ยาวเหยียด​ที่​นำ​โดย​เจ้าหน้าที่​ท้องถิ่น​มุ่งหน้า​สู่​เมือง​จิ๋น​หลี​่

เมือง​จิ๋น​หลี​่​เป็น​เมือง​ขนาดใหญ่​ ​เป็น​เมือง​ทาง​ตอน​ใต้​ของ​อำเภอ​เฉียน​เหอ​ที่​รุ่งเรือง​คึกคัก​เป็น​ที่สุด

ครั้น​ไป​ถึง​ถนน​ที่​ใน​เมือง​ ​ไท่​จื่อ​ก็​แสดงออก​ว่า​พอใจ​อย่างเห็นได้ชัด

ดีกว่า​ภาพ​ปรักหักพัง​ที่​คิด​ไว้​ใน​หัวเสีย​อีก​ ​พัก​ที่นี่​ก็แล้วกัน

อวี​้​จิ​่​นอยู​่​ใน​กอง​ขบวน​นั้น​ ​ไม่ได้​ออก​ความคิดเห็น

เขา​กำลัง​รอ

อา​ซื่อ​จำ​ชื่อ​เมือง​นั้น​ไม่ได้​ ​หาก​ที่​อา​ซื่อ​ฝัน​เป็นความ​จริง​ ​เพื่อมิ​ให้​มี​ข้อผิดพลาด​ ​เขา​ต้อง​รอ​ให้​ไท่​จื่อ​ตัดสินใจ​ให้​ได้​ก่อน​ว่า​จะ​พัก​ที่นี่​ ​เขา​ถึง​จะ​ลงมือ​ได้

ภายใต้​การ​จัดแจง​ของ​เจ้าหน้าที่​ท้องถิ่น​ ​ที่พัก​ชั่วคราว​ถูก​ตระเตรียม​ไว้​พร้อม​ ​สถานที่​ที่​ใช้​เป็น​ที่พัก​ชั่วคราว​คือ​บ้าน​ของ​คหบดี​นาย​หนึ่ง

แม้​เรือน​นั้น​จะ​ไม่​โอ่อ่า​ใหญ่โต​ ​แต่​ก็​สะอาดสะอ้าน

ไท่​จื่อ​เดิน​สำรวจ​รอบ​ๆ​ ​ก่อน​จะ​พยักหน้า​อย่าง​พอ​อก​พอใจ​ ​เขา​เอื้อมมือ​เตรียม​จะ​ตบ​บ่า​ของ​อวี​้​จิ​่​นอย​่าง​ทุกที

ส่วน​อวี​้​จิ​่​นก​็​เอี้ยว​ตัว​หลบ​อย่าง​ทุกที​ดุจ​กัน

“​น้อง​เจ็ด​ ​เจ้า​ชอบ​ทำตัว​เหมือน​เป็น​คนอื่น​คน​ไกล​อยู่​เรื่อย​ ​ข้า​อุตส่าห์​ทำตัว​สนิทสนม​กับ​เจ้า​เข้า​ไว้​”​ ​ตั้งแต่​ที่​เขา​ชีวิต​บุตรชาย​ของ​ไท่​จื่อ​ ​ไท่​จื่อ​ก็​เห็น​ว่า​เขา​เป็น​คนไว​้​ใจ​ได้​ ​มิได้​ถือสา​เรื่อง​ที่​ชก​หน้า​เขา​ครั้งนั้น​อีกแล้ว

แต่​ไม่​คิด​เลย​ว่า​ ​แม้​เขา​จะ​เลิก​ติดใจ​เรื่อง​นั้น​ไป​แล้ว​ ​แต่​อีก​ฝ่าย​ยังคง​แสดงท่าที​เย็นชา​เหมือนเดิม

อวี​้​จิ​่​นก​ล่าว​เนิบนาบ​ ​“​ข้า​อยู่​ที่ทาง​ใต้​มานาน​ ​ไม่​ชิน​กับ​การถูก​เนื้อ​ต้อง​ตัว​เท่าไหร่​นัก​”

“​เอ่อะ​ ​พี่​ก็​แค่​จะ​บอก​เจ้า​ว่า​ ​ให้​อยู่​ด้วยกัน​ที่นี่​แหละ​ ​เจ้า​เอง​ก็​ไป​พักผ่อน​เสียหน่อย​เถิด​”

“​อื้อ​”​ ​อวี​้​จิ​่​นคราง​ตอบ​พลาง​ผงกศีรษะ​ ​ชายหนุ่ม​ยืน​กอดอก​อยู่​ที่ทาง​เดิน​ ​สายตา​เคลื่อน​ตาม​ไท่​จื่อ​ที่​เดิน​เข้าไป​ใน​ห้อง​ ​เขามอง​ไป​ที่​ลาน​เล็ก​ๆ​ ​ก่อน​จะ​แหงนหน้า​ขึ้น​มอง​ท้องฟ้า

ท้องฟ้า​เป็น​สีฟ้า​คราม​ ​แสงอาทิตย์​ส่อง​เจิดจ้า

ไม่รู้​ว่า​คืน​ใด​ ​แผ่นดินไหว​จะ​แปรสภาพ​เมือง​นี้​ให้​กลายเป็น​เมืองร้าง​ ​ไร้​ผู้รอดชีวิต

อวี​้​จิ​่​นนึก​ถึง​คหบดี​เจ้าของบ้าน​ที่​ออกมา​ต้อนรับขับสู้​อย่างดี​ ​และ​เชื้อเชิญ​พวกเขา​ให้​เข้ามา​พัก​ที่นี่​ ​รวมถึง​เด็กสาว​ที่มา​แสดง​ฝีมือ​ชงชา​เก้​ๆ​ ​กัง​ๆ​ ​ที่​ทิ้ง​ร้าง​ไป​นาน

พวกเขา​คง​เลือก​คนที​่​ฝีมือดี​ที่สุด​ใน​เรือน​แล้ว​ล่ะ

อีกทั้ง​ยัง​มี​ชาวเมือง​ที่​แห่แหน​ออกมา​ดูก​อง​ขบวน

อวี​้​จิ​่​นรู​้​สึก​เจ็บปวด​ที่​ใจ

หัวใจ​ของ​มนุษย์​มิได้​สร้าง​ขึ้น​จาก​ก้อนหิน​ ​แม้​แลดู​แข็งกร้าว​ ​แต่​นั่น​ก็​เพื่อ​เป็น​เกราะ​ป้องกันตัว​เท่านั้น

แม้​จะ​ไม่ใช่​คำสั่ง​ของ​อา​ซื่อ​ ​เขา​ก็​ต้อง​ช่วย​ชาวเมือง​เหล่านั้น​ออกมา​อยู่ดี​ ​เพียงแต่​ตอนนี้​เขา​ไม่รู้​ว่า​เหตุการณ์​นั้น​จะ​เกิดขึ้น​วันใด​ ​แต่​สิ่ง​หนึ่ง​ที่​เขา​มั่นใจ​ได้​คือ​ ​ใน​คืน​แรก​ยังคง​ปลอดภัย

ในเมื่อ​เป็น​เช่นนี้​ ​คืนนี้​ก็​นอนหลับ​พักผ่อน​ให้​เต็มที่​ ​แล้ว​พรุ่งนี้​ค่อย​ว่า​กัน​ใหม่