ตอนที่ 556 การมาถึงของภัยพิบัติ

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

คน​ส่วนมาก​อยู่​ต่อ​เพื่อ​เงิน​หนึ่ง​ตำลึง​ ​แต่​ก็​มี​อีก​ไม่​กี่​คนที​่​จะ​กลับ​ไป​ให้​ได้

อย่างเช่น​ชาย​ร่าง​กำยำ​คน​นั้น​ ​ธรรมดา​อาศัย​แรง​ที่​มีทำ​งาน​ได้ดี​ทั้ง​นอกบ้าน​และ​ใน​บ้าน​ ​พอ​ถึง​ฤดูหนาว​ก็​ยัง​สามารถ​ไป​ขนของ​หาเงิน​มา​จุนเจือ​ครอบครัว​ได้​อีก​ ​ชีวิต​จึง​ดีกว่า​ผู้คน​ทั่วไป​มาก​นัก​ ​แน่นอน​ว่า​จึง​ไม่ยอม​อยู่​ต่อ​ใน​พื้นที่​ทุรกันดาร​ที่​ไม่มี​แม้แต่​ที่​กำบัง​หลบ​ฝน​เพื่อ​เงิน​หนึ่ง​ตำลึง​หรอก

“​เงิน​หนึ่ง​ตำลึง​แล้วยัง​ไง​ ​หาก​ลูก​ข้า​ป่วย​ ​ไม่ว่า​จะ​เงิน​กี่​ตำลึง​ล้วน​ทดแทน​ไม่ได้​หรอก​ ​พอก​ลับ​ไป​บ้าน​ยัง​สามารถ​กันฝน​กัน​ลม​ได้​ ​แถม​ให้​เมีย​ต้ม​น้ำตาล​แดง​ให้​ดื่ม​สัก​หม้อ​ ​คงจะ​สบาย​มาก​แน่​”

เมื่อ​ได้ยิน​ชาย​ร่าง​กำยำ​พูด​เช่นนี้​ ​ก็​มี​คน​อีก​จำนวน​หนึ่ง​ลุกขึ้น​มายื​นข​้าง​เขา

อวี​้​จิ​่​นก​วาด​ตาม​อง​ ​มี​คน​ยืน​อยู่​กับ​ชาย​ผู้​นั้น​ราวๆ​ ​ร้อย​กว่า​คน

สำหรับ​ผู้​ที่​ยึดมั่น​ว่า​จะ​ไป​พวก​นี้​แล้ว​ ​เขา​ไม่​เตรียม​จะ​พูด​โน้มน้าวใจ​อีก

เขา​สามารถ​เพิ่ม​เงินได้​ ​หาก​เพิ่ม​ให้​เพียงพอ​ก็​ไม่​กลัว​ว่า​จะ​คน​พวก​นี้​จะ​ไป​หรอก​ ​แต่ว่า​ไม่มีเหตุผล​ที่​ต้อง​ทำ​เช่นนั้น

หาก​เพิ่ม​เงิน​ให้​คน​พวก​นี้​ไป​ ​แล้ว​คนที​่​เหลืออยู่​จะ​ต้อง​เพิ่ม​หรือไม่

หนึ่ง​พัน​กว่า​คน​ ​หลังจาก​เพิ่ม​แล้ว​เงิน​กอง​ใหญ่​ขนาด​นั้น​ล้วน​ต้อง​ให้​จวน​เยี​่​ยน​อ๋อง​จ่าย

หาก​ไม่​เพิ่ม​ ​ผู้​ที่​ยอม​อยู่​ต่อ​ก็​จะ​รู้สึก​ไม่​ยุติธรรม​ ​จะ​ต้อง​มี​อีก​หลาย​คน​โวยวาย​อยาก​กลับ​ไป​แน่

ยิ่งไปกว่านั้น​ใน​มุมมอง​ของ​อวี​้​จิ​่น​ ​เขา​สามารถ​ช่วย​คนที​่​มีปัญหา​ได้​ ​แต่​สุดท้าย​ชะตากรรม​ของ​พวกเขา​ก็​อยู่​ใน​มือ​ของ​ตัว​พวกเขา​เอง

เขา​ไม่​เสียดาย​ชื่อเสียง​ของ​ตน​ ​และ​ได้​พยายาม​ทำ​ทุก​วิถีทาง​เท่าที่​จะ​ทำได้​แล้ว​ ​ที่​เหลือก​็​ดู​ว่า​คน​พวก​นี้​จะ​เลือก​อะไร

อวี​้​จิ​่​นคิด​เช่นนี้​ ​จากนั้น​ก็​ส่งสายตา​มอง​ไป​ยัง​กลุ่มคน​ที่​ยืนหยัด​จะ​กลับ​ไป​ใน​เมือง​อีกครั้ง

ดูเหมือนว่า​จะ​ไป​เป็น​ครอบครัว​ทั้งนั้น​ ​มีทั​้ง​ผู้ชาย​ผู้หญิง​คนชรา​ ​และ​ใน​นั้น​ก็​มี​เด็ก​อีก​สิบ​กว่า​คน

บางที​่​อาจ​เป็น​เพราะ​กำลังจะ​เป็น​พ่อ​คน​ ​อวี​้​จิ​่น​จึง​มักจะ​ใจอ่อน​กับ​เด็ก​ง่าย​มาก

ชะตากรรม​ของ​ผู้ใหญ่​นั้น​พวกเขา​เลือก​เอง​ได้​ ​แต่​เด็ก​พวก​นี้​กลับ​ไม่มี​โอกาส​ได้​เลือก​ ​พวกเขา​ทำได้​เพียง​ทำตาม​พ่อ​กับ​แม่​ที่​จัดการ​ให้

เขา​เอ่ยปาก​พูด​ออก​ไป​อีกครั้ง​ ​“​จาก​นี่​กลับ​ไป​ใน​เมือง​อย่างน้อย​ต้อง​ใช้เวลา​สอง​ชั่ว​ยาม​หาก​เด็ก​พวก​นี้​โดน​ฝน​นาน​ขนาด​นั้น​ ​จาก​ที่​ไม่​ป่วย​จะ​กลายเป็น​ป่วย​เอา​ ​แทนที่จะ​ให้​เด็ก​ตากฝน​กลับ​ไป​ ​อยู่​ใน​กระโจม​ต่อยั​งดี​กว่า​เสียอีก​ ​อย่างน้อย​ใน​กระโจม​ก็​สามารถ​กันฝน​กัน​ลม​ได้​ ​ทุกท่าน​ว่า​อย่างไร​”

มีครอบครัว​หลาย​ครอบครัว​ที่จะ​กลับ​ไป​ ​เมื่อ​เห็น​เด็ก​ที่อยู่​ใน​อ้อมอก​หรือ​เด็ก​ที่​กำลัง​จูงมือ​ ​จึง​ลังเล​ขึ้น​มาทัน​ที​ ​“​พ่อ​มัน​ ​รอ​จน​ฝน​หยุด​ตก​แล้ว​ค่อย​ว่า​กัน​เถอะ​ ​ท่าน​อ๋อง​พูด​ถูก​ ​หาก​พาลู​กตาก​ฝน​กลับ​ไป​ ​ไม่แน่​จาก​ที่​ไม่​ป่วย​ก็​อาจจะ​ป่วย​…​”

เมื่อ​ชาย​ที่​เป็น​เสาหลัก​ของ​ครอบครัว​ได้ยิน​ภรรยา​พูด​เช่นนี้​ ​พร้อมกับ​มอง​ไป​ที่​ลูก​ๆ​ ​ที่​น่าสงสาร​ ​ก็​พยักหน้า​ลง​ ​“​ก็ได้​ ​เช่นนั้น​รอ​ฝน​หยุด​ตก​แล้ว​ค่อย​ว่า​กัน​”

คนแก่​ ​ภรรยา​และ​เด็ก​ใน​ครอบครัว​ของ​คน​เหล่านี้​ได้​เข้าไป​หลบ​อยู่​ใน​กระโจม​เหมือนเดิม

ยัง​เหลือ​ผู้ใหญ่​อีก​สิบ​กว่า​คน​และ​เด็ก​อีก​สี่​ห้า​คน

ทุกคน​ย่อม​มีเหตุผล​ใน​ใจ​ ​มี​ผู้ชาย​จาก​หลาย​ครอบครัว​เอ่ย​ขึ้น​ ​“​เอาเป็นว่า​พวก​เจ้า​กลับ​ไป​หลบ​ฝน​ที่​กระโจม​ก่อน​ ​ข้า​จะ​กลับ​ไป​เก็บกวาด​ที่​บ้าน​ ​ยังไง​อยู่​ที่นี่​ต่อ​ก็​ต้อง​นอน​อยู่​ข้างนอก​ ​ไม่มี​ที่​หลบ​อยู่​แล้ว​”

ภรรยา​ของ​พวกเขา​จูงมือ​เด็ก​เข้าไป​ใน​กระโจม

ในเมื่อ​เป็น​เช่นนี้​ ​ท่ามกลาง​ผู้​ที่​ยึดมั่น​ว่า​จะ​กลับ​ไป​เหลือก​เด็ก​อีก​เพียง​สอง​คน

เมื่อ​เห็น​อวี​้​จิ​่​นม​อง​มา​ ​ชาย​ร่าง​สูง​ก็​เอ่ย​ขึ้น​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ไม่ต้อง​พูด​เกลี้ยกล่อม​แล้ว​ ​ยังไง​ข้า​ก็​จะ​กลับ​ไป​ ​ลูก​ข้า​ป่วย​แล้ว​ ​อยู่​ที่นี่​ต่อ​ก็​ไม่มี​อะไร​ ​ทน​ไม่ได้​หรอก​”

อีก​ครอบครัว​หนึ่ง​จูงมือ​เด็ก​ไว้​พร้อมกับ​พูดเส​ริม​ ​“​ใช่​ ​ลูก​ของ​ข้า​ก็​ป่วย​แล้ว​ ​ยังไง​กลับ​ไป​ที่​บ้าน​ก็​สะดวก​กว่า​”

“​ข้า​จำได้​ว่า​ใน​เมือง​ไม่มี​หมอ​ ​พวก​เจ้า​พาลู​กก​ลับ​ไป​อย่างมาก​ก็​ทำได้​แค่​อาบน้ำ​ร้อน​ให้​ ​และ​ให้​ดื่ม​น้ำร้อน​ ​เอาอย่าง​นี้​ ​ข้า​จะ​พา​เด็ก​ทั้งสอง​ไปหา​หมอ​ ​รอ​ให้หา​ยป​่วย​แล้ว​ค่อย​ส่งกลับ​ไป​ให้​พวก​เจ้า​”

เมือง​จิ๋น​หลี​่​นับเป็น​เมือง​ใหญ่​ ​เดิม​มี​หมอ​อยู่​ ​แต่​เมื่อ​เกิด​แผ่นดินไหว​ที่​เมือง​เฉียน​เหอ​ ​ขุนนาง​ใน​พื้นที่​ได้​เรียก​หมอ​จาก​เมือง​ใกล้เคียง​แปด​เมือง​มารวม​ตัว​ไว้​ด้วยกัน​เพื่อ​ช่วยเหลือ​ผู้ประสบภัย​ ​ทว่า​หมอ​ใน​ตอนนี้​ถูก​จัด​มาจาก​โรง​หมอ​ของ​เมืองหลวง​ ​และ​ยัง​ไม่​กลับบ้าน

อีก​ครอบครัว​หนึ่ง​ที่​มีลูก​ปรึกษาหารือ​กัน​เบา​ๆ​ ​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ​สตรี​นาง​หนึ่ง​อุ้ม​เด็ก​เดิน​เข้ามา​ย่อ​ตัว​ลง​ต่อหน้า​อวี​้​จิ​่น​ ​“​ ​ช่าง​เป็น​พระกรุณาธิคุณ​อย่างยิ่ง​ ​ขอ​ท่าน​อ๋อง​พาลู​กห​ม่อม​ฉัน​ไปหา​หมอ​ด้วย​เพ​คะ​”

“​เหนียง​จื่อ​อย่า​ได้​เกรงใจ​ไป​”​ ​อวี​้​จิ​่​นรับ​เด็ก​มา​ ​แล้ว​ส่ง​ให้​หลง​ต้าน

หลง​ต้าน​คิดในใจ​ขณะที่​กำลัง​อุ้ม​เด็ก​ที่​เบะ​ปาก​ร้องไห้​ ​นี่​เป็น​คนที​่​สอง​แล้ว​ ​ดูเหมือน​ท่าน​อ๋อง​จะ​ติดนิสัย​เก็บ​เด็ก​มา​เลี้ยง​เล็กน้อย​…

เมื่อ​เห็น​คนอื่น​ส่ง​ลูก​ให้​อวี​้​จิ​่น​ ​ภรรยา​ของ​ชาย​ร่าง​กำยำ​ก็​พูด​เกลี้ยกล่อม​ ​“​พ่อ​มัน​ ​พวกเรา​ก็​ส่ง​นีนี​ให้ท่า​นอ​๋​อง​กัน​เถอะ​”

ชาย​ร่าง​กำยำ​จ้อง​ภรรยา​ ​เอ่ย​กระซิบ​ด่า​ออกมา​ ​“​ไปหา​หมอ​อะไร​กัน​ ​หาก​นีนี​แยก​ไป​พวกเรา​ก็​ต้อง​คิดถึง​ ​อีก​อย่าง​ ​ท่าน​อ๋อง​ท่าน​นี้​ยัง​เด็ก​ขนาด​นี้​ ​ถ้าหาก​ทำ​ลูก​หาย​จะ​ทำ​อย่างไร​”

อวี​้​จิ​่น​หูดี​ได้ยิน​ชาย​ร่าง​กำยำ​ผู้​นั้น​กระซิบ​ด่า​ ​จึง​ขมวดคิ้ว​ขึ้น

อายุ​น้อย​กับ​ทำ​เด็ก​หาย​มี​อะไร​เกี่ยวข้อง​กัน

ท่ามกลาง​สายฝน​ที่​ตกลง​มา​ ​ชาย​ร่าง​กำยำ​พุ่ง​เข้ามา​ประสานมือ​คารวะ​อวี​้​จิ​่น​ ​“​เป็น​พระมหากรุณาธิคุณ​อย่างยิ่ง​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ท่าน​อ๋อง​ ​แต่ยังไง​พวกเรา​ก็​อยาก​กลับ​ไป​”

อวี​้​จิ​่​นม​อง​ชาย​ร่าง​กำยำ​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ​ไม่​พูด​ให้​มากความ​อีก

เขา​พยายาม​อย่างที่​สุด​แล้ว​ ​ที่​เหลือก​็​อยู่​ที่​ฟ้า​ลิขิต

บางที​เหตุการณ์​แผ่นดินไหว​ใน​ฝัน​ของ​อา​ซื่อ​อาจ​ไม่​เกิดขึ้น​ก็ได้

“​ขอตัว​ลา​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

คน​นับ​สิบ​เดิน​ไกล​ออก​ไป​ท่ามกลาง​สายฝน​ ​ส่วนใหญ่​เป็น​ผู้ชาย​ ​ต่าง​เพราะ​ไม่มี​กระโจม​อยู่​จึง​ไม่​อยาก​อยู่​ข้างนอก​เพื่อ​ผ่าน​คืนนี้​ไป

ส่วน​สตรี​กับ​เด็ก​นั้น​ทิ้ง​ไว้​ที่นี่​ถูก​แล้ว​ ​อย่างไร​ก็​มี​กระโจม​คอย​บัง​ฝน​ ​แถม​ยัง​ได้เงิน​อีก​ต่างหาก

เมื่อ​เห็น​คน​พวก​นี้​เดิน​ไกล​ออก​ไป​ ​อวี​้​จิ​่​นก​็​ชัก​สายตา​กลับมา​ถาม​หลี​่​เจิ​้ง​ ​“​นอกจาก​คน​พวก​นี้​ ​คนที​่​กลับ​ไป​ที่​เมือง​ก่อนหน้านี้​มี​อีก​กี่​คน​”

หลี​่​เจิ​้ง​ปาด​น้ำฝน​ออก​ ​พลาง​เอ่ย​ตอบ​ ​“​สอง​สาม​วันนี้​หลังจากที่​ชาวบ้าน​ทำนา​เสร็จ​มักจะ​มี​คน​แอบ​กลับ​ไป​ที่​เมือง​ ​ตอนนี้​ใน​เมือง​มี​คน​อยู่​ประมาณ​หนึ่งร้อย​คน​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

เมื่อ​เทียบ​กับ​กับ​พื้นที่​ทุรกันดาร​ที่​เต็มไปด้วย​พวก​แมลง​และ​ยุง​ ​แน่นอน​ว่าที่​บ้าน​สบาย​กว่า​เยอะ

อวี​้​จิ​่น​เงยหน้า​มอง​ท้องฟ้า

อาจ​เป็น​เพราะ​ฝนตก​ ​ยัง​ไม่ทัน​ถึง​ตอนกลางคืน​ ​ฟ้า​ก็​มืดสนิท​แล้ว

อา​ซื่อ​บอกว่า​เหตุการณ์​แผ่นดินไหว​จะ​เกิดขึ้น​หลังจากที่​ทุกคน​เข้านอน​ ​เช่นนั้น​ตอนนี้​ยัง​ถือว่า​ปลอดภัย

“​หลง​ต้าน​ ​เจ้า​ให้​คน​วิ่ง​ไปดู​ที่​เมือง​จิ๋น​หลี​่​อีก​รอบ​ ​ตี​ฆ้อง​ประกาศ​ทุกคน​ที่​ยอม​กลับมา​จะ​ได้รับ​เงิน​หนึ่ง​ตำลึง​”​ ​อวี​้​จิ​่น​เปลี่ยน​น้ำเสียง​พูด​ ​“​ไม่จำเป็น​ต้อง​เกลี้ยกล่อม​ทุก​บ้าน​ทุก​ครอบครัว​ ​เพียง​ตี​ฆ้อง​สาม​รอบ​ก็​พอ​ ​และ​ไม่จำเป็น​ต้อง​รอ​ ​ผู้​ที่​ยอม​กลับมา​ยังไง​ก็​ต้อง​กลับมา​เอง​”

หลง​ต้าน​ทำตาม​คำสั่ง​ทันที

อวี​้​จิ​่​นพ​ยัก​หน้า​เล็กน้อย​ให้​หลี​่​เจิ​้ง​ ​“​หลี​่​เจิ​้ง​ ​ฝาก​ที่นี่​ไว้​กับ​เจ้า​ด้วย​ ​ข้า​จะ​พา​เด็ก​ๆ​ ​ไปหา​หมอ​”

“​ขอ​ท่าน​อ๋อง​เดินทาง​ปลอดภัย​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”​ ​หลี​่​เจิ​้​งม​อง​ส่ง​จน​อวี​้​จิ​่น​เดิน​ออก​ไป​ไกล​ ​จากนั้น​เงยหน้า​มอง​ม่าน​ฝน​ที่​ไร้​ขอบเขต​พร้อมกับ​ถอนหายใจ​ออกมา

ตอนนี้​เขา​ยิ่ง​รู้สึก​สงสัย​ขึ้น​เรื่อยๆ​ ​ว่าที่​ท่าน​อ๋อง​บอกว่า​เมือง​จิ๋น​หลี​่​จะ​เกิด​แผ่นดินไหว​นั้น​เป็นการ​ก่อเรื่อง​วุ่นวาย​ขึ้น​รึเปล่า​ ​ได้ยิน​ว่า​ผู้สูงศักดิ์​ใน​เมืองหลวง​มักจะ​ชอบ​ทำ​เรื่อง​ประหลาด​ ​บางที​เยี​่​ยน​อ๋อง​อาจจะ​ชอบ​ทรมาน​ผู้คน​เล่น​ก็​เป็นได้

โชค​ที่​อีก​ไม่​กี่​วัน​จะ​ครบ​ห้าวัน​แล้ว​ ​แถม​ยัง​มีเงิน​ให้​อีก​ ​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​ลำบาก​นิดหน่อย​ ​ถือ​เสียว​่า​ขาย​แรงงาน​สัก​สอง​สาม​วัน​ ​ได้เงิน​เยอะ​ขนาด​นี้​คิดดู​ก็​ไม่เสียหาย​อะไร

ด้วย​อำนาจ​การ​ดึงดูด​ของ​เงิน​ ​มี​อีก​หลาย​คน​ทยอย​กัน​กลับมา

“​เจ้า​บื้อ​ ​ทำไม​ถึง​กลับมา​อีก​ล่ะ​”

“​ได้เงิน​ทำไม​จะ​ไม่​มา​ล่ะ​ ​ก่อนหน้านี้​ที่​บ้าน​ข้า​ไม่มี​หมู​ไม่มี​แกะ​จึง​ไม่ได้​รับเงิน​สงเคราะห์​ ​เช่นนั้น​กลับ​ไป​นอน​ที่​บ้าน​จึง​สบาย​กว่า​”​ ​ชาย​ผู้​นั้น​สะบัด​ผ้า​ที่​เปียก​น้ำฝน​ใน​มือ​ ​“​ผ้า​ผืน​นี้​ ​อยู่​ที่นี่​ยัง​สบาย​กว่า​พวก​เจ้า​อีก​มาก​โข​”

“​หรือว่า​พวกเรา​ควร​กลับ​ไป​เอา​ของ​”

หลี​่​เจิ​้ง​ตะเบ็งเสียง​ลั่น​ ​“​อย่า​ได้​สร้าง​ความวุ่นวาย​ ​รีบ​ไป​นอน​ ​ใคร​กลับ​ไป​จะ​ไม่ได้​เงิน​สัก​แดง​เดียว​ ​พวก​เจ้า​จำ​เอาไว้​ด้วย​!​”

ทุกคน​ที่​ก่น​ด่า​พึมพำ​เงียบ​ลง​อย่างรวดเร็ว

ต่าง​ก็​เคยชิน​กับ​การทำงาน​หนัก​ ​เกรง​ว่า​ถึง​สภาพแวดล้อม​จะ​ย่ำแย่​ ​ถึง​เวลานอน​ก็​เข้านอน​กัน​ทุกคน

ไม่รู้​ว่า​ผ่าน​ไป​นาน​เท่าใด​ ​จู่ๆ​ ​ผืนดิน​ก็​สั่น​ไหว​ขึ้น​มา