ตอนที่ 1091 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (1) / ตอนที่ 1092 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (2)
ตอนที่ 1091 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (1)
ชายหนุ่มสองคนในชุดคลุมสีดำแทรกซึมเข้าไปในเมืองพันอสูรภายใต้ความมืดยามราตรี การเคลื่อนไหวของพวกเขาแคล่วคล่องว่องไว พวกเขาหลบหลีกทหารยามของเมืองเข้าไปในตึกเพลิงพิโรธอย่างเงียบๆ
พวกเขายืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของตึกเพลิงพิโรธ ชายหนุ่มคนหนึ่งหยิบเอาแผนที่หยาบๆ แผ่นหนึ่งออกมาจากชุดคลุมของเขาแล้วพูดกับสหายที่อยู่ข้างๆ ว่า “ที่นี่น่าจะเป็นตึกเพลิงพิโรธใช่หรือไม่ น้องเสียบอกให้เรามาหาที่นี่หลังจากเข้ามาในเมืองแล้ว ไม่น่าจะผิดหรอกใช่หรือไม่”
แสงจันทร์สลัวส่องให้เห็นชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ข้างๆ เขา ไฝเสน่ห์ตรงหางตาของชายหนุ่มคนนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ
“ไม่ผิดหรอก”
ชายหนุ่มที่ถือแผนที่เก็บแผนที่เข้าไปในชุดคลุมทันทีและกระซิบเสียงเบาว่า “เราทำงานได้ดีขนาดนี้ ถ้าสยงป้าไม่เลี้ยงสุราดีๆ ข้าละก็ ข้าจะไม่บอกเขาแน่ว่าคนของเมืองพันอสูรถูกขังอยู่ที่ไหน”
สหายของเขาชำเลืองมองเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร
ร่างของคนทั้งคู่หายวับไปทันทีภายใต้แสงจันทร์
ในตึกเพลิงพิโรธ สยงป้านั่งอยู่ที่โต๊ะ ไหสุราหลายไหกลิ้งอยู่รอบๆ เท้า ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์สุรา แต่สุราก็ไม่สามารถบรรเทาความเสียใจของเขาลงได้ คิ้วที่ขมวดมุ่นบนหน้าเขาไม่ได้คลายออกเลย
ชิงอวี่นั่งอยู่ตรงข้ามกับสยงป้า ใบหน้าซีดขาว ขอบตาดำคล้ำ
กลิ่นสุราตลบอบอวลทั่วห้อง อากาศร้อนและไม่สบายภายในห้องยิ่งทำให้หายใจลำบาก
“เฮ้อ…เกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน เมืองพันอสูร…เมืองพันอสูร…ตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชถึงขนาดนี้ ตลอดหลายปีพวกเราถูกมองว่ายิ่งใหญ่มากในสายตาของผู้คนทั่วโลก แต่ตอนนี้…เหอะ! ทรยศความไว้ใจ ละทิ้งคุณธรรม ตอบแทนน้ำใจด้วยการอกตัญญู…ชั่วช้าเลวทรามสิ้นดี…” สยงป้าดื่มจนเมาแล้ว เขายกจอกสุราในมือขึ้นซดพร้อมกับหัวเราะอย่างขมขื่น สุราเย็นๆ หกลงบนเสื้อผ้าของเขา แต่ไม่ได้ทำให้เขาออกจากความหดหู่ได้เลย
ชิงอวี่มองสยงป้าด้วยสีหน้าปั้นยาก
เป็นแบบนี้มากี่วันแล้ว…
ตั้งแต่จวินอู๋เสียจากไป คนทั้งตึกเพลิงพิโรธตั้งแต่หัวหน้าตึกยันลูกน้องก็มีสภาพเหมือนตกอยู่ในคราวเคราะห์ครั้งใหญ่ ทุกคนดูหมดสภาพพังทลาย ไม่สามารถฉุดตัวเองให้ลุกขึ้นได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในตึกเพลิงพิโรธวันนั้นเป็นเหมือนมือที่เปื้อนโลหิต มันได้กระชากเอาความภูมิใจและความภักดีอย่างสุดตัวของตึกเพลิงพิโรธออกไป แล้วโยนพวกเขาทุกคนลงไปในขุมนรกแห่งการทรยศและละทิ้งพวกพ้อง
“ชิงอวี่…ข้าเป็นหัวหน้าตึกเพลิงพิโรธมากี่ปีแล้วนะ” สยงป้าก้มหน้าถามด้วยเสียงมึนเมา หน้าผากของเขาวางอยู่บนปากไหสุรา
“ข้าจำไม่ได้หรอกขอรับ” ชิงอวี่ตอบ
“ฮ่า…ข้าก็จำไม่ได้เหมือนกัน ที่ข้าจำได้ก็คืออดีตหัวหน้าตึกเก่าของเรา ตอนที่เขาถูกชวีซินรุ่ยลากไปที่หน้าจวนเจ้าเมือง ก่อนที่เขาจะถูกฆ่า เขาพูดว่า…ยอมหักดีกว่ายอมงอ…อดีตหัวหน้าตึกของเราเข้มแข็งกล้าหาญมาก แต่ข้ากลับเป็นแค่ขยะ เมืองพันอสูรตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ข้าก็ยังไม่มีปัญญาทำอะไรได้เลย ข้าช่วยประชาชนไม่ได้ ช่วยท่านเจ้าเมืองไม่ได้ ช่วยคุณหนูใหญ่ไม่ได้…ข้ามันไร้ประโยชน์ ขนาดจะปกป้องสัตว์วิญญาณตัวเดียวยังทำไม่ได้เลย! ฮ่าๆๆ! หัวหน้าตึกบัดซบ! ไอ้คนห่วยแตก! ข้ามันแค่ขยะเปียกกระจอกๆ! ฮ่าๆๆ! …ไอ้คนเนรคุณที่เป็นแค่สวะไร้ประโยชน์! เทียบกับหลินเชวียแล้ว ข้าแตกต่างจากมันตรงไหน!” จู่ๆ สยงป้าก็ลุกขึ้นนั่งหลังตรง เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังหดหู่และอับจนหนทาง
“เราเป็นคนเชิญจวินเสียมาที่นี่ เราเป็นคนขอให้เขาช่วยเมืองพันอสูรจากสถานการณ์เลวร้ายที่เผชิญอยู่ แล้วตอนนี้เพื่อที่จะช่วยคนของเราเอง เราเลยจะเอาสัตว์วิญญาณของเขาไปส่งให้นังแม่มดแก่นั่น! ชิงอวี่! ในใจข้าตอนนี้…มันเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก…มันเผาใจข้า…ทำข้าเจ็บปวดนัก…” สยงป้าเงยหน้าขึ้นมองเพดานที่อาบไล้แสงเทียน น้ำตาไหลออกมาจากตาของเขา
ชิงอวี่ขบกรามแน่น เขาไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ดื่มสุราอย่างเงียบๆ อยากใช้สุราขับไล่ความรู้สึกผิดและความละอายที่กัดกินใจเขาออกไป
ตอนที่ 1092 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (2)
“ถ้านังแม่มดแก่นั่นไม่ได้ทำเรื่องเลวทรามโรคจิตแบบนั้น…ข้าจะไม่ยอมให้ท่านเจ้าเมืองทำเช่นนี้เลย…ข้าจะไม่…” สยงป้าเริ่มคร่ำครวญ ความขัดแย้งลึกๆ ในใจเขาและความรู้สึกผิดต่อจวินอู๋เสียได้กัดกินเขา ทำให้บุรุษร่างยักษ์สูงเกือบแปดฉื่อคนนี้พังทลายสิ้นสภาพ
“ชิงอวี่ ข้าไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรแล้ว…ข้าเฝ้าดูคุณหนูใหญ่เติบโตขึ้นมาจนถึงตอนนี้…ท่านเจ้าเมือง…ท่านเจ้าเมืองถูกบังคับให้ดูนางถูกสัตว์นรกพวกนั้นกระทำย่ำยีอย่างโหดร้าย…ข้า…ข้ารับไม่ได้จริงๆ …”
ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นในห้องของจวินอู๋เสียวันนั้น
แม้ว่าชวีเหวินเฮ่าคือเจ้าเมืองที่สยงป้าสาบานจะจงรักภักดีตลอดไป แต่ในความภักดีนั้น นิสัยที่ยอมหักไม่ยอมงอของสยงป้าก็ทำให้เขาไม่ยอมจำนนต่อใคร
เมื่อชวีเหวินเฮ่าเล่าให้เขาฟังด้วยสีหน้าซีดเผือดถึงสิ่งที่เขาเจอมาทั้งหมด สยงป้าจึงไม่อาจทำใจแข็งอยู่ได้
ถึงแม้ชวีเหวินเฮ่าไม่ใช่คนเด็ดเดี่ยวหนักแน่นอะไรนัก แต่เขาก็ยึดถือหลักการของตัวเองอย่างมั่นคง แม้กระทั่งตอนที่ฮูหยินของเขาถูกจับไป และเขายอมตกอยู่ใต้อำนาจของคนอื่น เขาก็ยังทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อปกป้องประชาชน แต่ความชั่วร้ายของชวีซินรุ่ยนั้นเกินกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากนัก
จะมีบิดาคนไหนในโลกนี้ที่ทนดูบุตรีของตัวเองถูกกระทำย่ำยีแบบนั้นได้…
สยงป้าไม่กล้าจินตนาการเลยว่าชวีเหวินเฮ่าจะต้องเจอกับอะไร มันจะน่ากลัวและทำร้ายจิตใจมากขนาดไหนถึงทำให้คนที่เข้มแข็งมั่นคงยอมก้มศีรษะละทิ้งคุณธรรม
ชิงอวี่กระดกสุรารวดเดียวหมดแก้วโดยไม่พูดอะไรสักคำ สุราเผาไหม้ลำคอของเขาทำให้รู้สึกปวดตุบๆ เขาไม่ได้เพลิดเพลินกับการดื่มสุราเลยสักนิด มันเป็นเหมือนการลงโทษมากกว่า
ลงโทษตัวเองให้เจ็บปวด
“โห กำลังสนุกกันอยู่เลยนี่ ข้าก็กำลังอยากอยู่พอดี!” จู่ๆ เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้นในห้อง
สยงป้ากับชิงอวี่หันหน้าไปมองอย่างสับสน พวกเขาเห็นเฉียวฉู่กระโจนผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องโดยมีฮวาเหยาตามหลังมา
“เร็วเข้า ข้าอยากดื่มสุราจะตายอยู่แล้ว” เฉียวฉู่พูดพร้อมเดินหัวเราะลั่นเข้ามา ขณะที่สยงป้ากับชิงอวี่ต่างมีสีหน้าตกใจสุดขีด พวกเขามองเฉียวฉู่หยิบไหสุราขึ้นไปเปิดฝาแล้วหงายหน้ากรอกสุราเข้าปากตัวเองอย่างหน้าตาเฉย
ฮวาเหยาเดินเข้ามาด้วยท่าทางไม่รีบร้อน เขากวาดสายตามองหน้าสยงป้ากับชิงอวี่ แต่ก็ไม่พบอะไรน่าสงสัย
“มันต้องอย่างนี้!” เฉียวฉู่พูดเสียงดังพร้อมกับหัวเราะ เขาเช็ดปากแล้วมองไปที่สยงป้ากับชิงอวี่
“พวกท่านไม่ต้องตกใจไปหรอก พวกเรากลัวว่าคนในเมืองจะเจอเราก็เลยแอบย่องเข้ามาที่นี่กันเอง ช่วงนี้พวกเราเหนื่อยกันแบบสุดๆ ไปเลย เราต้องตามรอยคนพวกนั้นก็เลยไม่ได้หลับได้นอนกัน ท่านคงไม่รังเกียจที่เราจะจิบสุราท่านสักสองสามอึกใช่หรือไม่” เฉียวฉู่เย้าแหย่พลางกะพริบตาให้สยงป้าที่ยังนิ่งค้างอยู่
สยงป้าอ้าปากค้าง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในตอนนี้ดี
จวินอู๋เสียให้เฉียวฉู่กับสหายคนอื่นๆ ของอีกฝ่ายประจำการอยู่นอกเมืองเพื่อค้นหาว่าชวีซินรุ่ยขังคนของเมืองพันอสูรไว้ที่ไหน การที่เฉียวฉู่ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในตอนนี้ก็แสดงว่าพวกเขารู้ที่แล้ว!
“ตึกเพลิงพิโรธของท่านก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนะ แต่ทำไมหาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจอน้องเสียเล่า พวกท่านเอาเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน ให้คนพาเขามาที่นี่เร็ว พวกเราเดินทางกันทั้งวันทั้งคืนเพื่อนำข่าวมาบอกนะ” เฉียวฉู่พูดพลางกรอกสุราเข้าปากไปอีก ใบหน้าเขาเริ่มมีสีแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกาย
คำว่าน้องเสียราวกับสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจของสยงป้า เขาสร่างเมาทันที ใบหน้าขาวซีดปราศจากสีเลือด!