ตอนที่ 1093 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (3) / ตอนที่ 1094 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (4)
ตอนที่ 1093 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (3)
ฮวาเหยากับเฉียวฉู่สังเกตเห็นปฏิกิริยาแปลกๆ ของสยงป้า รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเฉียวฉู่ค่อยๆ หายไป เขาถามอย่างระมัดระวังว่า
“เกิดอะไรขึ้น…อย่าบอกนะว่ามีเรื่องเกิดขึ้นน่ะ”
สยงป้ากำหมัดแน่น เขาไม่สามารถมองสบตาเฉียวฉู่ได้
ชิงอวี่ปากสั่น เขาอ้าปากเล็กน้อย จากคำพูดของเฉียวฉู่เมื่อครู่ มันมีข้อความหนึ่งอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน
พวกเขาพบแล้วว่าคนของพวกเขาถูกขังอยู่ที่ไหน
แม้ว่าเฉียวฉู่กับฮวาเหยาจะยังกระปรี้กระเปร่าอยู่ แต่ดูจากเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของพวกเขา มันก็มองออกได้ไม่ยากว่าช่วงนี้พวกเขาไม่ได้พักผ่อนเลย และพวกเขาก็เพิ่งพูดว่า เพื่อที่จะตามรอยว่าคนของเมืองพันอสูรถูกขังอยู่ที่ไหน พวกเขาก็เลยไม่ได้หลับได้นอนกันตลอดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ แต่พวกเขาก็ยังตรงมาที่ตึกเพลิงพิโรธนี้ทันทีเพื่อส่งข่าว…
สยงป้ากับชิงอวี่ไม่อาจสบตาเฉียวฉู่กับฮวาเหยาได้ ขณะที่ดวงตาใสกระจ่างของชายหนุ่มทั้งสองสะท้อนภาพบุรุษสองคนที่กำลังรู้สึกละอายใจอย่างถึงที่สุด
“พวกท่านพูดอะไรหน่อยไม่ได้หรือไง เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เฉียวฉู่ถามอย่างสับสน เขามองสยงป้ากับชิงอวี่ที่พากันหลบตาเขาแล้วรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา มือที่ถือไหสุราค่อยๆ ลดต่ำลง
“คุณชายเฉียว…เรา…เราทำให้พวกท่านต้องผิดหวัง…” ชิงอวี่เค้นเสียงพูดออกมาได้ ฟังดูเหมือนทุกๆ คำที่พูดออกมาต้องใช้ความกล้าทั้งหมดทีเดียว
แววตาของเฉียวฉู่ยิ่งสับสนมากขึ้น เขากำลังจะถามเพิ่มเติม ฮวาเหยาที่อยู่ข้างๆ ก็พลันยกมือขึ้นห้ามเขา
“น้องเสียไม่ได้พักอยู่ที่ตึกเพลิงพิโรธหรือ” ฮวาเหยาถามพร้อมกับหรี่ตาลง สยงป้ากับชิงอวี่มีปฏิกิริยาแปลกๆ นั่นทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
ชิงอวี่พยักหน้า
“แล้วตอนนี้น้องเสียอยู่ที่ไหน” ฮวาเหยาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เรา…เรา…ไม่รู้…”
“ทำไมเขาถึงไปจากที่นี่” เสียงของฮวาเหยายิ่งเย็นยะเยือกเข้าไปอีก
ชิงอวี่ก้มหน้านิ่ง มือกำจอกสุราแน่นจนเกิดเสียงปริแตก รอยแตกปรากฏขึ้นบนจอกสุราในมือเขา…
“พี่ฮวา…” เฉียวฉู่รู้สึกกระวนกระวายขณะที่มองใบหน้าด้านข้างของฮวาเหยา พวกเขาสองคนสนิทสนมกันมาหลายปี เขาจึงเห็นโทสะที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในแววตาของฮวาเหยาตอนนี้ได้
ชิงอวี่ขบกรามแน่น เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ส่วนสยงป้าหลังจากที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่ในใจครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า “พวกเราทำให้คุณชายจวินผิดหวัง เมืองพันอสูรติดหนี้เขามากเหลือเกิน…ชวีซินรุ่ยลักพาตัวคุณหนูใหญ่ของเราไป และบังคับให้ท่านเจ้าเมืองใช้ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณยึดเอาสัตว์วิญญาณของคุณชายจวินไปจากเขา…”
“ระยำ!” เฉียวฉู่ขว้างไหสุราในมือไปที่เท้าของสยงป้า ใบหน้าหล่อเหลาของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
ตอนที่ 1094 ใบผ่านทางของคนต่ำช้า (4)
เฉียวฉู่ระเบิดความโกรธออกมา เขาไม่คิดไม่ฝันว่าเมื่อพวกเขาเข้ามาในเมืองพันอสูร สิ่งที่รอทักทายพวกเขาจะเป็นแบบนี้!
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเราเสี่ยงชีวิตอยู่ข้างนอกนั่นเพื่อคนของพวกท่าน แล้วพวกท่านก็พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเลวทรามต่ำช้ามาก! เพราะคุณหนูใหญ่ของพวกท่าน ทุกคนก็เลยจะบังคับให้น้องเสียยกสัตว์วิญญาณของเขาให้อย่างนั้นหรือ ตอนที่พวกเราไม่ได้หลับได้นอนอยู่ข้างนอกนั่นพยายามหาทางแก้ไขวิกฤตให้เมืองพันอสูร พวกท่านทุกคนทำอะไรอยู่ นี่เป็นรางวัลตอบแทนที่พวกท่านให้เราอย่างนั้นหรือ!” เฉียวฉู่เหวี่ยงหมัดเข้าหน้าสยงป้าอย่างแรง ทำเอาสยงป้าเห็นดาวขึ้นมาทันที!
พวกเขาต้องการแผนที่หนังมนุษย์นั่นก็จริง แต่ถ้าสยงป้ากับคนของเขาไม่ได้เชิญพวกเขามาที่นี่ พวกเขาก็หาหนทางอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการได้ และสยงป้าไม่ใช่หนทางเดียวของพวกเขา พวกเขาเลือกไว้ใจสยงป้า แต่สิ่งที่พวกเขาได้กลับมาคืออะไร
พวกเขาออกไปลำบากตรากตรำข้างนอกเพื่อเมืองพันอสูร แต่คนเมืองพันอสูรพวกนี้กลับผลักจวินอู๋เสียเข้าไปในกองไฟ!
นี่มันพันธมิตรแบบไหนกัน!
เฉียวฉู่รู้สึกเสียใจมาก พวกเขาไม่น่าตกลงร่วมมือกับเมืองพันอสูรในตอนแรกเลย แค่มีแผนการของจวินอู๋เสีย พวกเขาก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนนอกหรอก ที่พวกเขาทำมาทั้งหมดก็เพราะสยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์มาอ้อนวอนพวกเขา
เฉียวฉู่ระดมหมัดใส่หน้าสยงป้า แต่มันก็ลดความโกรธที่อยู่ในใจเขาไม่ได้เลย
ความรู้สึกของการถูกทรยศเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้อย่างถึงที่สุด
สยงป้าไม่ต่อต้านขัดขืนเลยสักนิด เขาปล่อยให้เฉียวฉู่ระบายความโกรธใส่ กระทั่งเขากระอักโลหิตออกมา เขาก็ยังไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ
ฮวาเหยาหยุดหมัดของเฉียวฉู่ที่กำลังจะปล่อยออกไปอีกครั้ง หมัดของเฉียวฉู่หยุดค้างกลางอากาศ ทั้งร่างของเขาเครียดเกร็งด้วยความโกรธ
“พอแล้ว” ฮวาเหยาพูด
“พี่ฮวา ปล่อยข้า! ข้าจะฆ่าไอ้คนทรยศนี่!” เฉียวฉู่พูดพร้อมกับกัดฟันแน่น
“ข้าบอกว่าพอแล้ว” ฮวาเหยาพูดเสียงเย็นชา “หาตัวน้องเสียให้เจอก่อน”
พละกำลังทั้งหมดของเฉียวฉู่หดหายไปในทันที เขาโยนตัวสยงป้าออกไปด้านข้าง
ฮวาเหยามองสภาพน่าเวทนาของสยงป้าด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีวี่แววความสงสารเห็นใจอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลย
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าเมืองพันอสูรจะอยู่หรือตาย ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา การร่วมมือกันของเราสิ้นสุดลงแล้ว” ฮวาเหยาพูดอย่างเย็นชาแล้วเดินออกไปทันที
เฉียวฉู่มองสยงป้ากับชิงอวี่แล้วรีบตามออกไป
สยงป้ายังคงนอนอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดทั่วทั้งตัวช่วยเตือนถึงการไร้ความสามารถและความละอายใจของเขา
ฮวาเหยากับเฉียวฉู่ออกจากตึกเพลิงพิโรธ พวกเขายืนอยู่ที่ถนนใหญ่ใต้ท้องฟ้ายามราตรี บนถนนนั้นหนาวเหน็บและเงียบเหงา แสงจันทร์สลัวสาดส่องลงมาให้เห็นแต่ความว่างเปล่า
“พี่ฮวา น้องเสีย…จะไปอยู่ที่ไหนกันเล่า” เฉียวฉู่ดูงงๆ เล็กน้อย
“นางยังอยู่ในเมืองนี้แหละ” ฮวาเหยาพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
อากาศยามกลางคืนนั้นหนาวเย็น แต่เฉียวฉู่กับฮวาเหยาไม่อาจสงบใจลงได้เลย พวกเขารีบมาที่นี่แต่กลับเจอสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจยอมรับได้
ทันใดนั้นเงาร่างสีดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสอง เมื่อพวกเขาเห็นหน้าคนผู้นั้น ดวงตาก็เป็นประกายด้วยความยินดีทันที
“เยี่ยซา!” เฉียวฉู่มองเยี่ยซาที่จู่ๆ ก็โผล่มาตรงหน้าอย่างประหลาดใจ
เยี่ยซาพยักหน้าเล็กน้อย
“น้องเสียให้ท่านมาหาเราหรือ แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ไหน” เฉียวฉู่ถามอย่างตื่นเต้น ในโลกนี้คนที่สั่งเยี่ยซาได้นอกจากจวินอู๋เย่าแล้วก็คือจวินอู๋เสียคนเดียวเท่านั้น!
เยี่ยซาตอบว่า “คุณหนูใหญ่สั่งให้ข้ามารอท่านทั้งสองที่นี่ขอรับ เดี๋ยวข้าจะพาพวกท่านไปหานาง”