Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่
บทที่ 614 สะใจจริงๆ
ทางด้านลี่จีถองถือว่าเอาคืนได้ชั่วคราว ถึงแม้ลี่หุยจะถูกส่งเข้าไปในเรือนจำแล้ว ช่วงนี้ไม่มีโอกาสออกมาทำชั่วอะไรได้อีก แต่ไม่ได้แสดงว่าตอนนี้จะไม่มีเรื่องแล้ว ลี่ซื่อกรุ๊ปยังมีระเบิดอีกลูกที่ยังไม่ระเบิดออกมา นั่นก็คือลี่หยูนห่วน
อีกอย่างยังมีอลันของเกลกรุ๊ปที่จับจ้องอยู่ เขาไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้แน่ๆ
ลี่หยูนห่วนรู้ว่าลี่หุยถูกจับแล้ว รู้สึกเครียดมากลี่เจี้ยนหวาโทรศัพท์ถามเขาหลายครั้งแล้ว ว่าสามารถช่วยลี่หุยออกมาได้ไหม ลี่หยูนห่วนตอบกลับลี่เจี้ยนหวาออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาทำไม่ได้ แต่ลี่เจี้ยนหวาไม่เพียงมาสอบถามด้วยตัวเอง ยังมอบหมายให้ลี่เจี้ยนหวามาถามด้วยอีกคน
ถึงแม้ลี่หยูนห่วนจะไม่ชอบลี่จีถองกับลี่อจุนซิน แต่สำหรับคุณลุงของเขาคนนี้เขาเคารพและเห็นใจเขามาก ดังนั้นก็จึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอร้องของเขาได้
ถีงแม้ลี่หยูนห่วนจะรู้ว่าตัวเองทำไม่ได้ แต่ลี่หยูนห่วนก็ลองดูหลายวิธี แต่ก็ไม่สามารถช่วยลี่หุยออกมาได้ จึงปฏิเสธลี้เจี้ยนหวาอย่างช่วยไม่ได้
“คุณลุง ไม่ใช่ผมไม่อยากช่วย แต่ผมไม่มีความสามารถนั้นจริงๆ หรือคุณลุงไปขอร้องให้ลี่จีถองช่วย？”
“ฉันไม่ไป ฉันเป็นพ่อมัน มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องไปขอร้องมัน”
เมื่อลี่หยูนห่วนเห็นท่าทางดื้อด้านของลี่เจี้ยนหวาแล้วก็เหนื่อยใจ จึงถามออกมาอย่างระวังว่า
“หรือคุณลงไปลองถามคุณป้าดู？”
เมื่อลี่เจี้ยนหวาได้ยินแบบนี้ ถลึงตาจ้องใส่ “ไอ้เด็กเวร แกจงใจให้ฉันขายหน้าเหรอ！”
“ไม่อย่างนั้นลุงไปถามลี่จุนซิน？” ลี่หยูนห่วนเสนออีกครั้ง
ลี่เจี้ยนหวาเก็บอาการที่ผิดหวังลงทันที เพราะฉุดนึกขึ้นได้ว่ายังมีลูกสาวอีกหนึ่งคน ตั้งแต่เล็กจนโตลี่จีถองเชื่อฟังคำพูดของลี่จุนซินตลอด ถ้าให้ลี่จุนซินพูด ลี่จีถองต้องเชื่อฟังแน่นอน แต่เขาลืมคิดไปว่าตอนนี้เขาไม่ใช่พ่อที่ใจดีในดวงใจของลูกสาวอีกต่อไปแล้ว
ลี่เจี้ยนหวาโทรหาลี่จุนซินหลายครั้งแต่ก็ไม่มีคนรับสาย
“ลี่จุนซินคนนี้ก็เริ่มเป็นศัตรูกับฉันแล้วเหรอ！”
ลี่หยูนห่วนเห็นไฟแห่งความโกรธของลี่อยากจัดจี้ยนหวาที่เพิ่งดับลง พูดขึ้นมาอีกครั้ง จึงเอามือไปกุมหน้าผาก จากนั้นเดินไปเดินมาในห้อง คิดหาวิธีอยู่ตลอดเวลา
“แกเดินไปเดินมาทำไม เดินจนฉันปวดหัวแล้ว！” ลี่เจี้ยนหวาตะโกนออกมา
ลี่หยูนห่วนเห็นลี่เจี้ยนหวาเริ่มเบี่ยงเบนความโกรธมาลงที่เขา จึงนั่งลงอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเขานึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ลี่จูอีเมลซินอยู่ต่างประเทศ
“คุณลุง ตอนนี้พี่จูนซินอยู่อังกฤษ เมื่อกี้ลุงลืมใส่รหัสต่างประเทศใช่ไหม ลุงบวกรหัสต่างประเทศแล้วลองโทรดูอีกครั้งสิ”
ลี่เจี้ยนหวาตบขาตัวเอง “ใช่สิ ฉันลืมได้ยังไง”
ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ที่อังกฤษ ในขณะที่ลี่จุนซินได้รับโทรศัพท์นั้นกำลังนอนหลับฝันดูอยู่ เมื่อคืนเธอกับเวียร์ไปเที่ยวมาทั้งคืน ทั้งสองคนไปที่ไนต์คลับของลอนดอน เล่นกันอย่างสนุกเมามัน ดังนั้นเธอจึงผล็อยหลับไปทันทีที่เธอกลับมาเมื่อวานนี้
ยังนอนหลับได้ไม่ถึงชั่วโมง ลี่จุนซินก็ถูกปลุกให้ตื่น แน่นอนต้องอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ยังไม่ได้ลืมตาขึ้น รับโทรศัพท์แล้วด่าออกมาทันที
“ใครอ่ะ？โรคจิตหรือยังไง？โทรมากลางดึกทำไม？ไม่รู้หรือว่ารบกวนคนเวลาคนนอนแล้วต้องตกนรกชั้นสิบแปด？”
ด้านลี่เจี้ยนหวาถูกด่าอย่างมึนงง “แกด่าใคร？ฉันเป็นพ่อแก่นะ แกพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง？”
“ฉันยังเป็นพ่อแกอยู่นะ โทรมารบกวนกลางดึกก็เพื่อจะโทรมาแกล้งแกอย่างงั้นเหรอ？”
เนื่องจากลี่จุนซินง่วงมาก ถึงเวลานี้แล้วก็ยังฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงของลี่เจี้ยนหวา
ลี่เจี้ยนหวาเตรียมจะด่ากลับ ก็เห็นลี่หยูนห่วนใช้ปากพูดกับเขาว่า “ลี่หุย ลี่หุย” จึงเก็บความโกรธลงไป
“ลี่จุนซิน ฉันเป็นพ่อของแก แกยังฟังไม่ออกอีกเหรอ？”
ถึงแม้ลี่เจี้ยนหวาจะเก็บความโกรธลงบ้างแล้ว แต่น้ำเสียงอย่างคงแข็งกระด้างมาก
ส่วนเวียร์ที่ถูกปลุกให้ตื่นได้ปลอบใจลี่จุนซินก่อนแล้ว แต่ลี่จุนซินยังคงโกรธอยู่
“ตอนนี้ฟังออกแล้ว พูดสิ ว่าโทรมาดึกดื่นอย่างนี้มีเรื่องอะไร？”
ตอนแรกลี่เจี้ยนหวายังคงกลัวเสียหน้า พูดอ้อมค้อมถามลี่จุนซินก่อนว่าช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง งานที่ต่างประเทศเหนื่อยไหมพวกนี้
แต่ลี่จุนซินนั้นฟังอย่างไม่พอใจ “พ่อโทรมารบกวนเวลานอนของฉัน ก็เพื่อจะถามคำถามพวกนี้เหรอพิสดารแล้วยังมาบอกว่าหวังดีกับฉันอีก？มีเรื่องอะไรกันแน่ รีบพูดมาเลยดีกว่า？”
เมื่อลี่เจี้ยนหวาฟังน้ำเสียงที่ไม่พอใจของลี่จุนซินแล้ว จึงต้องถามออกมาอย่างเสียไม่ได้
“ลี่หุยถูกลี่จีถองจับตัวไป แกช่วยบอกกับลี่จีถองได้ไหม ให้ปล่อยตัวลี่หุยออกมา？”
ลี่จีถองยังไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ลี่จุนซินฟัง ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าลี่หุยถูกจับตัวไปจึงทั้งแปลกใจและดีใจ
“ลูกนอกสมรสคนนั้นถูกจับตัวไปเหรอ？ฮ่าๆๆๆ …ช่างสะใจจริงๆ”
“แกพูดอะไรนะ？！” ลี่เจี้ยนหวาอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา
“ฉันพูดว่า ฉันดีใจมาก ฉันไม่ช่วยพ่อหรอก พ่อก็รู้ว่าลูกนอกสมรสคนนั้นทำอะไรไว้บ้าง ถ้าไม่มีเรื่องอื่นฉันจะวางสายแล้วนะ และไม่ต้องโทรมารบกวนฉันอีก ！ขอบคุณ！”
หลังจากที่ลี่จุนซินพูดจบก็วางสายลง และดีใจมาก
ส่วนทางด้านลี่เจี้ยนหวานั้นเขาโกรธมาก ตอนแรกลี่เจี้ยนหวานั้นยืนคุยโทรศัพท์อยู่ แต่เขาโกรธจนทรุดไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถอนหายใจดังเฮือก ลี่หยูนห่วนกับลี่เจี้ยนเย่คอยช่วยเหลือเขาให้หายใจราบรื่นอยู่ตลอดเวลา
“คุณลุง ลุงอย่าเพิ่งโกรธ ผมค่อยหาวิธีอื่นดู”
ลี่หยูนห่วนคิด เวลานี้ทำได้แต่ไปขอความช่วยเหลือจากอลัน
ทางด้านลี่หยูนห่วนนั้นขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด ส่วนทางด้านลี่จีถองนั้นอารมณ์ดีและมีความสุข
หลังจากที่โม่เสี่ยวฮุ่ยกับเจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าลี่หุยถูกจับ พวกเขาดีใจมาก โดยเฉพาะโม่เสี่ยวฮุ่ย เหมือนได้ล้างแค้นสำเร็จ ดีใจมากและสั่งให้ห้องครัวคืนนี้ทำอาหารเพิ่มหลายอย่าง และยังอนุญาตให้แม่บ้านกับคนใช้ในบ้านนั่งกินอาหารบนโต๊ะด้วยกัน นอกจากแม่บ้านแล้ว คนอื่นไม่มีใครกล้านั่งด้วย
“ไอ้หยา ได้ล้างแค้นเสียที จีถอง แม่ขอบคุณลูกมาก ทำได้ดีจริงมาก”
โม่เสี่ยวฮุ่ยยกแก้วไวน์ขึ้น และชี้ไปที่ลี่จีถอง
แม่ตัวเองชนแก้วกับเขา เขาต้องให้เกียรติอยู่แล้ว ดังนั้นจึงยกแก้วขึ้นแล้วดื่มเหล้าจนหมดแก้ว
“แม่ แม่เกรงใจไปแล้ว มันเป็นหน้าที่ที่ลูกต้องทำอยู่แล้ว”
คนในครอบครัวมีความสุขและรักกัน เจียงหยุนเอ๋อเห็นภาพนี้แล้วยิ่งมีความสุขมากขึ้นอีก
คืนหลังหลังจากที่กินข้าวเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อกับลี่จีถองนั่งดูละครที่ห้องรับแขกเป็นเพื่อนโม่เสี่ยวฮุ่ยกับซูม่านลี จู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา แต่เธอไม่ได้ใส่ใจอะไร นึกว่าลูกในท้องถีบแรงไปหน่อยเท่านั้นเอง
แต่ว่า ผ่านไปสักพัก เจียงหยุนเอ๋อเริ่มปวดท้องมากขึ้น ลี่จีถองที่อยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อสังเกตถึงความผิดปรกตินี้ได้ก่อน
“หยุนเอ๋อ คุณเป็นอะไร？”
เจียงหยุนเอ๋อปวดจนต้องไปจับแขนลี่จีถองไว้ ปวดจนเหงื่อยไหลเต็มหัว ใบหน้าซีดขาว พูดติดๆ ขัดๆ กว่าจะพูดประโยคที่สมบูรณ์ออกมาได้
“จีถอง ฉัน…ฉัน…ปวด…ท้อง”
แขนลี่จีถองถูกเจียงหยุนเอ๋อจับเเน่นจนมีรอย แต่ลี่จีถองไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยกับซูม่านลีได้ยิน รีบหันมาดู เห็นสีหน้าที่ขาวซีดของเจียงหยุนเอ๋อแล้วตกใจ
“นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น？เร็ว！เร็ว！ป้าจาง เรียกคนขับรถ รีบส่งไปโรงพยาบาล”
ลี่จีถองรีบอุ้มเจียงหยุนเอ๋อเพื่อพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ในระหว่างทางได้โทรศัพท์หาหลันเยว่เฉิน