ใน​ช่วง​ที่​กระแสข่าว​ลือ​ยัง​โหมกระหน่ำ​ ​เจียง​ซื่อ​พาบุ​ตร​สาวก​ลับ​ไป​ที่​จวน​ตง​ผิงปั​๋ว​ ​โดย​มิได้​ให้​อวี​้​จิ​่น​ตาม​ไป​ด้วย

จวนปั​๋​วรื​่น​เริง​ยินดี​เป็นธรรมดา

แต่​แน่นอน​ว่า​เป็นความ​รื่นเริง​เล็ก​ๆ​ ​เพื่อมิ​ให้​ถูก​คนภายนอก​ตำหนิ​เอา​ได้

“​อา​ฮวน​ ​เรียก​ท่าน​ตา​สิ​”​ ​เจียง​อัน​เฉิง​ลูบ​เนื้อตัว​จ้ำม่ำ​ของ​อา​ฮวน​ ​พร้อม​หอม​แก้ม​กลม​ๆ​ ​เต็มรัก​หลายครั้ง​ ​เครา​ยาว​ของ​เจียง​อัน​เฉิง​ทำให้​เด็กน้อย​ตื่นตระหนก​จน​ร้องไห้​จ้า

เจียง​อัน​เฉิง​ทำตัว​ไม่​ถูก​ ​รีบ​หันไป​ขอความช่วยเหลือ​จาก​เจียง​ซื่อ

เจียง​ซื่อ​รับ​อา​ฮวน​ไป​อุ้ม​ ​กอด​ปลอบ​อยู่​เพียง​ครู่หนึ่ง​ ​อา​ฮวน​ก็​เงียบ​ ​นาง​ถึง​ได้​ส่ง​ให้​แม่นม​อุ้ม​ต่อ​ ​นาง​กล่าว​มุบมิบ​ ​“​ท่าน​พ่อ​ ​ท่าน​เป็นผู้ใหญ่​ไย​ถึง​ไป​แกล้ง​อา​ฮวน​ ​นาง​เพิ่งจะ​สาม​เดือน​กว่า​ ​จะ​เรียก​ท่าน​ตา​ได้​อย่างไร​ ​ขนาด​แม่​ ​นาง​ยัง​เรียก​ไม่ได้​เลย​เจ้าค่ะ​”

“​แล้ว​เมื่อไหร่​ถึง​จะ​เรียก​แม่​เล่า​”​ ​เจียง​อัน​เฉิง​ถาม​ด้วย​ความสงสัย

แม้ว่า​เขา​จะ​มีบุ​ตรมา​แล้ว​ถึง​สาม​คน​ ​แต่​บุรุษ​ใหญ่​อย่าง​เขา​จะ​จำ​รายละเอียด​เหล่านั้น​ได้​อย่างไร​ ​อีก​อย่าง​ช่วงเวลา​เช่นนั้น​ก็​ผ่าน​มา​หลาย​ปี​แล้ว​ ​ฉะนั้น​เมื่อ​เจียง​อัน​เฉิง​ได้​เห็น​หลานสาว​หน้าตา​จิ้มลิ้ม​ราวกับ​ตุ๊กตา​จึง​รู้สึก​ความ​แปลกใหม่

เจียง​ซื่อ​จน​ด้วย​คำถาม​ ​นาง​ตอบ​จาก​การคาด​คะเน​ ​“​อย่างน้อย​ๆ​ ​ก็​น่าจะ​เลย​สี่​ห้า​เดือน​ไป​ก่อน​เจ้าค่ะ​”

เจียง​อัน​เฉิง​ทำ​หน้า​ตกใจ​ ​“​งั้น​คง​ต้อง​รอ​ให้​อายุ​ถึง​สี่​ห้า​เดือนก่อน​น่ะ​สิ​”

“​เขา​บอกว่า​เด็ก​จะ​เรียก​แม่​ได้​ก่อน​ ​หาก​ท่าน​พ่อ​จะ​ให้​อา​ฮวน​เรียก​ท่าน​ตา​ ​คง​ต้อง​รอ​ไป​อีก​”​ ​เจียง​ซื่อ​บอก​พลาง​ส่ง​ยิ้ม

เจียง​อี​ที่​ยืน​อยู่​ข้างๆ​ ​เอ่ย​อย่าง​อด​ไม่ได้​ ​“​ใคร​บอก​กัน​ว่า​อา​ฮวน​สี่​ห้า​เดือน​แล้ว​จะ​เรียก​แม่​ได้​ ​ปกติ​แล้ว​ ​เด็ก​ต้อง​อายุ​ขวบ​หนึ่ง​ก่อน​ถึง​จะ​เรียก​ได้​ต่างหาก​เล่า​”

นาง​กล่าว​พลาง​ส่าย​หัว​ ​“​น้อง​สี่​ ​เจ้า​เป็น​แม่​คน​แล้ว​ ​เหตุใด​เรื่อง​แค่นี้​ถึง​ไม่รู้​”

เจียง​ซื่อ​หัวเราะ​กลบเกลื่อน​ ​“​ก็​เป็น​แม่​ครั้งแรก​ ​ยัง​ไม่มี​ประสบการณ์​”

“​พระ​ชายา​ ​เสี่ยวจ​วิ​้น​จู่​บรรทม​แล้ว​เพ​คะ​”​ ​แม่นม​เอ่ย​แผ่วเบา

เจียง​ซื่อ​เหลือบมอง​ใบหน้า​กลม​มีสี​แดง​ระเรื่อ​ของ​บุตรสาว​ก่อน​จะ​หันไป​สั่ง​ให้​พา​อา​ฮวน​ไป​นอน​ที่​ห้อง​ข้างๆ

ใน​ห้อง​นั้น​จึง​เหลือ​เพียง​ผู้​เป็น​บิดา​และ​บุตรสาว​ทั้งสอง

เจียง​อัน​เฉิง​เผย​สีหน้า​จริงจัง​ทันใด

“​ซื่อ​เอ๋อร​์​ ​ใน​วัง​หลวง​อันตราย​ยิ่งนัก​ ​พวก​เจ้า​ต้อง​ระวัง​ให้​มาก​”

เรื่อง​นี้​ทำให้​เจียง​อัน​เฉิง​นอนไม่หลับ

ก่อนหน้านี้​ครอบครัว​ของ​จิ้น​อ๋อง​ก็​ถูก​ส่ง​ไป​เฝ้า​อยู่​ที่​สุสาน​หลวง​ ​จวน​อ๋อง​กว้างใหญ่​ถูก​ทิ้ง​ร้าง​ ​ผ่าน​ไป​ไม่ทัน​ไร​ ​ก็​เกิดเรื่อง​กับ​ไท่​จื่อ

วัง​หลวง​นี่​น่ากลัว​ยิ่งนัก

เจียง​อัน​เฉิง​รู้สึก​เสียใจ​ครั้งแล้วครั้งเล่า​ที่​ตน​ไม่ยอม​คัดค้าน​ให้​ถึงที่สุด​ ​หาก​ยก​ซื่อ​เอ๋อร​์​ให้​แต่งงาน​กับ​ตระกูล​เจิน​ยังดี​เสีย​กว่า

ได้ยิน​มา​ว่า​เด็กหนุ่ม​ตระกูล​เจิน​ผู้​นั้น​ถือว่า​ไม่เลว​เลย​ทีเดียว​ ​เห็น​ว่า​ตอนนี้​ได้​เข้าไป​อยู่​ใน​หอสมุด​เหวิน​ยวน​เก๋อ​แล้ว

แต่​แน่นอน​ว่า​เรื่อง​นั้น​ไม่สำคัญ​ ​สิ่ง​ที่​สำคัญ​คือ​ ​หาก​ใช้​แซ่​เจิน​จะ​มีชีวิตรอด​ปลอดภัย​ ​เพราะ​จ้วง​หยวน​หลาง​ที่​สอบ​ได้ที่​หนึ่ง​ถือเป็น​ตัวนำ​โชค​ของ​แผ่นดิน​ต้า​โจว​ ​ตราบใดที่​คน​แซ่​เจิน​มิได้​ทำผิด​ร้ายแรง​ ​ผู้ใด​จะ​กล้า​ทำร้าย​ตัวนำ​โชค

อีก​อย่าง​ ​เด็ก​นั่น​ก็​ยัง​ไม่​แต่งงาน​เสียด​้วย

ส่วน​พี่​เจิน​ก็​แลดู​มิได้​เร่งเร้า​ ​แต่​มีอยู่​ครั้งหนึ่ง​ ​เขา​ไปร​่ำ​สุรา​กับ​พี่​เจิน​ ​แล้ว​บังเอิญ​สังเกตเห็น​รอย​ช้ำ​ที่​หาง​ตา​ ​คาด​ว่า​คง​เป็นฝี​มือ​ของ​เจินฮู​หยิน​…

“​ท่าน​พ่อ​วางใจ​ได้​ ​ข้า​กับ​อาจิ​่น​ไม่​เข้าไป​ยุ่ง​เรื่อง​พวก​นั้น​หรอก​เจ้าค่ะ​”

เจียง​อัน​เฉิง​ได้ยิน​เช่นนั้น​ก็​รู้สึก​เบาใจ​ ​“​อยู่​ให้​ห่าง​ไว้​ ​พวก​เจ้า​ใน​ตอนนี้​ก็ดี​อยู่​แล้ว​ ​มี​ความเป็นอยู่​ที่​ดี​ ​มีอิสระ​ใน​การ​ไป​ไหน​มา​ไหน​ ​อีกทั้ง​ยัง​เป็น​ที่​เคารพ​ของ​ผู้คน​มากมาย​…​”

เรื่อง​การ​แก่งแย่ง​ชิงตำแหน่ง​จะ​คิด​อย่างไร​ก็​คิด​ไม่​ตก​ ​โชคดี​ที่​ลูกเขย​เป็น​คนฉลาด

เจียง​อัน​เฉิง​สนทนา​กับ​เจียง​ซื่อ​พักใหญ่​ก่อน​จะ​ปล่อย​ให้​สอง​พี่น้อง​สนทนา​กันตา​มลำ​พัง​ ​ส่วนตัว​เอง​ก็​เดิน​ไปดู​อา​ฮวน​ที่​ห้อง​ข้างๆ

ครั้น​เจียง​อัน​เฉิง​ออก​ไป​แล้ว​ ​เจียง​ซื่อ​ก็​หันไป​หา​เจียง​อี

เนื่องจาก​มิได้​เห็น​หน้า​คร่า​ตามา​หลาย​วัน​ ​จึง​รู้สึก​ว่า​เจียง​อี​ดู​ซูบผอม​ลง​ไปมาก​ ​เรือนร่าง​บอบบาง​ประหนึ่ง​แผ่น​กระดาษ​ที่​พร้อม​จะ​ปลิว​ไป​กับ​สายลม​ทุกเมื่อ

เจียง​ซื่อ​เอื้อมมือ​ไป​จับมือ​ของ​เจียง​อี

มือ​ผอมแห้ง​ของ​อีก​ฝ่าย​เย็น​เล็กน้อย

เจียง​ซื่อ​เอ่ย​ ​“​พี่ใหญ่​ ​หมู่นี้​คง​นอน​ไม่​ค่อย​หลับ​ใช่​หรือไม่​”

การ​ไป​เดินเที่ยว​ที่​ร้าน​เจิน​เป่า​แต่กลับ​เกือบ​ถูก​ทำร้าย​ ​ไม่ว่า​เรื่อง​นี้​จะ​เกิด​กับ​สตรี​คนใด​ก็​เป็น​ฝันร้าย​ทั้งนั้น​ ​สิ่ง​ที่​ทำให้​หลุดพ้น​จาก​ความรู้สึก​เช่นนี้​คือ​ ​ต้อง​ได้​รู้​ว่า​คนที​่​ทำร้าย​ได้รับ​ผล​ใน​สิ่ง​ที่​ก่อ​แล้ว

นี่​คือ​วัตถุประสงค์​หลัก​ที่​เจียง​ซื่อ​กลับมา​ที่​จวนปั​๋ว​คราวนี้

เจียง​อี​รู้ตัว​จึง​รีบ​ชัก​มือ​กลับ​ ​พยายาม​แสร้งทำ​เป็น​สบายดี​ ​“​เปล่า​นี่​ ​น้อง​สี่​มิต​้​อง​ห่วง​ข้า​”

น้อง​สี่​ต้อง​อยู่​ใน​ราชวงศ์​ที่​อันตราย​เยี่ยง​ถ้ำ​เสือ​ ​มีเรื่อง​ให้​กังวล​มาก​พอ​อยู่​แล้ว​ ​หาก​น้องสาว​ยัง​ต้อง​เป็นห่วง​เรื่อง​ของ​พี่สาว​อีก​ ​นาง​คง​รู้สึก​ละอาย​แก่​ใจ​ยิ่งนัก

เจียง​ซื่อ​แอบ​ถอนหายใจ​ ​พลาง​เอ่ย​แผ่วเบา​ ​“​พี่ใหญ่​ ​คนที​่​ทำร้าย​พี่​ตาย​ไป​แล้ว​”

เจียง​อี​ตกตะลึง​ ​โพล่ง​ออกมา​ทันใด​ ​“​เขา​คือ​ใคร​”

เจียง​ซื่อ​เงียบ​ไป​ชั่วครู่​ก่อน​จะ​เอ่ย​ ​“​ไท่​จื่อ​”

เจียง​อี​มือ​สั่น​ ​สีหน้า​ขาด​สี​จน​ซีด​ราวกับ​สี​ของ​หิมะ​ใน​ชั่วพริบตา​ ​นาง​พึมพำ​ ​“​เป็นไปได้​อย่างไร​…​จะ​เป็นไปได้​อย่างไร​”

นาง​เป็น​เพียง​สตรีที​่​เฝ้า​อยู่​แต่​ใน​เรือน​ของ​มารดา​ ​นาง​จะ​ไป​ทำให้​ไท่​จื่อ​เร้า​โทสะ​ได้​อย่างไร

เจียง​ซื่อ​เกาะ​แขน​เจียง​อี​พลาง​เอ่ย​ด้วย​ความรู้สึก​ละอาย​แก่​ใจ​ ​“​พี่ใหญ่​ ​เป็น​เพราะ​ข้า​ที่​ทำให้​พี่ใหญ่​ต้อง​ลำบาก​ไป​ด้วย​ ​ไท่​จื่อ​ชั่วช้า​สามานย์​ ​แต่​ข้า​กลับ​ไม่ทัน​ระวัง​ ​ปล่อย​ให้​ไท่​จื่อ​ได้​พบ​กับ​พี่ใหญ่​…​”

ขน​ตาของ​เจียง​อีสั​่​นระ​ริก​ ​“​น้อง​สี่​ ​เจ้า​หมายถึง​ที่​งานเลี้ยง​ที่​อา​ฮวน​อายุ​ครบ​เดือน​…​”

ประโยค​ท่อน​หลัง​ขาด​ห้วง

เจียง​ซื่อ​พยักหน้า​รับ

เจียง​อี​หน้าแดง​ด้วย​ความโกรธ​และ​ความแค้นใจ​ ​“​คนชั่ว​เช่นนี้​ ​มิค​วร​เป็น​องค์​รัชทายาท​!​”

เรื่อง​นี้​ช่าง​ไม่​สมเหตุสมผล​เอา​เสีย​เลย​ ​นาง​และ​ไท่​จื่อ​เคย​พบ​หน้า​กัน​เพียง​ครั้ง​เดียว​ ​ซึ่ง​ไม่​สามารถ​เรียกว่า​เป็นการ​พบ​หน้า​ด้วยซ้ำ​ ​ไท่​จื่อ​ยัง​ทำ​เรื่อง​เลวร้าย​เช่นนั้น​ได้​ลงคอ

เจียง​ซื่อ​หัวเราะ​แผ่วเบา​ ​“​ตอนนี้​เขา​ก็​เลย​ตาย​ไป​แล้ว​”

เจียง​อี​ผงะ​ไป​ใน​ทันใด​ ​นาง​ชำเลือง​มอง​ซ้าย​ขวา​เพื่อให้​แน่ใจ​ว่า​ทั้ง​ห้อง​มี​กัน​แค่​สอง​คน​ ​ก่อน​จะ​ถอนหายใจ​ออกมา​ ​สี​ที่​ปลายนิ้ว​มือ​ซีด​จาง​เล็กน้อย​ ​“​น้อง​สี่​ ​ไท่​จื่อ​ ​เขา​…​”

เจียง​อี​ไม่กล้า​พูด

คนอื่น​อาจ​ไม่ทราบ​ ​แต่​นาง​และ​น้อง​รอง​ทราบ​ดี​ว่า​เจียง​ซื่อ​มี​ความสามารถ​เพียงใด

น้อง​สี่​กำจัด​องค์​หญิง​ใหญ่​หรง​หยาง​เพื่อ​ล้างแค้น​แทน​ท่าน​แม่​ ​โดยที่​ใบหน้า​ของ​นาง​มิได้​เปลี่ยนไป​จาก​ปกติ​ ​หรือว่า​การ​เสียชีวิต​ของ​ไท่​จื่อ​จะ​เกี่ยวข้อง​กับ​น้อง​สี่​…

เจียง​อี​แสดงออก​ชัด​ว่า​กำลัง​หวั่นวิตก

ไท่​จื่อ​คือ​องค์​รัชทายาท​ ​หาก​น้อง​สี่​มีส่วน​เกี่ยวข้อง​ ​แล้ว​มี​คน​รู้ความ​จริง​เข้า​จะ​ทำ​เช่นไร

เมื่อ​เห็นท่า​ที​ของ​เจียง​อี​ ​เจียง​ซื่อ​จึง​ดึง​มือ​นาง​มา​จับ​ ​พลาง​เอ่ย​อย่างใจ​เย็น​ ​“​ไท่​จื่อ​ตั้งใจ​จะ​ปลงพระชนม์​ฮ่องเต้​ผู้​เป็น​พระราช​บิดา​แท้ๆ​ ​ของ​ตน​ ​ถึงตาย​ก็​ยัง​ไม่​สาสม​กับ​สิ่ง​ที่​ทำ​ ​สวรรค์​เป็น​คน​จัดการ​ ​มิได้​เกี่ยวข้อง​กับ​ใคร​อื่น​”

เจียง​อี​อ้าปากค้าง​ก่อน​จะ​พยักหน้า​รับ​ในที่สุด​ ​“อื​้ม​ ​ที่แท้​ก็​สวรรค์​ลงโทษ​ ​มิได้​เกี่ยวกับ​คนอื่น​”

ไม่ว่า​อย่างไร​เรื่อง​นี้​ก็​จะ​ต้อง​ไม่เกี่ยว​กับ​น้อง​สี่​ ​ไม่มีทาง​เด็ดขาด​!

ในเมื่อ​น้อง​สี่​ทำ​ราวกับ​ไม่มี​อะไร​เกิดขึ้น​ ​นาง​ก็​จะ​ไม่​ก้าวก่าย​ ​เพราะ​หาก​นาง​กระโตกกระตาก​และ​ใคร​อื่น​รู้​เข้า​ ​นั่น​อาจ​เป็นการ​ทำร้าย​น้อง​สี่

“​ดังนั้น​พี่ใหญ่​ไม่ต้อง​กลัว​อีกต่อไป​แล้ว​ ​ข้า​ไม่​อยาก​ให้​พี่ใหญ่​เป็น​เหมือน​พวก​โดน​งู​กัด​หน​เดียว​ ​แล้ว​ต้อง​กลัว​เชือก​ไป​อีก​สิบ​ปี​ ​รู้​ไว้​เถิด​ว่า​ ​สุดท้าย​แล้ว​ใน​พื้น​พิภพ​นี้​คนชั่ว​ย่อม​ถูก​สวรรค์​ลงโทษ​”

เจียง​อี​พยักหน้า​หงึกๆ

น้อง​สี่​กังวล​ว่านาง​จะ​จมอยู่กับ​ความทุกข์​ ​ถึง​ได้​กำจัด​ไท่​จื่อ​ ​นาง​จะ​ไม่​ปล่อย​ให้​ตัวเอง​ตก​อยู่​ใน​ความหวาดกลัว​อีกแล้ว​…​แต่​เมื่อ​คิดดู​แล้ว​ ​หาก​ยัง​รู้สึก​กลัว​อยู่​จะ​ทำ​อย่างไร

เจียง​อี​มอง​น้องสาว​ใน​ท่าที​เบา​สบาย​ ​นาง​รู้สึก​หมดหวัง​และ​ยินดี​ใน​คราว​เดียวกัน

“​พี่ใหญ่​กำลัง​คิด​อะไร​อยู่​หรือ​”

เจียง​อี​หลุด​ออกจาก​ภวังค์​แล้ว​นาง​ก็​ชวน​เปลี่ยน​เรื่อง​ ​“​ข้า​คิดถึง​น้อง​รอง​ ​หมู่นี้​ข้า​ไม่ได้​รับ​จดหมาย​จาก​น้อง​รอง​เลย​ ​น้อง​สี่​ได้รับ​บ้าง​หรือไม่​”

ครั้น​ได้ยิน​เจียง​อี​เอ่ยถึง​เจียง​จั้น​ ​เจียง​ซื่อ​ก็​รู้สึก​คิดถึง​พี่ชาย​ขึ้น​มา​เช่นกัน​ ​“​ข้า​ก็​ไม่ได้​รับ​ ​บางที​พี่​รอง​คง​กำลัง​ยุ่ง​กระมัง​”

“​เจ้า​ว่าน​้​อง​รอง​จะ​กลับมา​ฉลอง​ขึ้นปีใหม่​ได้​หรือไม่​ ​เพียงพริบ​ตาเดียว​ก็​ปา​เข้าไป​ครึ่ง​ปี​แล้ว​”

เจียง​ซื่อ​หัวเราะ​อย่าง​ช่วยไม่ได้​ ​“​ข้าว​่า​คง​ไม่ได้​ ​ตราบใดที่​เข้าไป​เป็น​ทหาร​ก็​ไม่​สามารถ​มีอิสระ​ใน​การ​ใช้ชีวิต​เหมือน​แต่ก่อน​ ​เพราะ​หาก​ทุกคน​ร้อง​จะ​กลับบ้าน​มา​ฉลอง​ปีใหม่​ ​เกรง​ว่า​คง​วุ่นวาย​ทีเดียว​เชียว​”

สอง​พี่น้อง​ถอนหายใจ​ก่อนที่​ความ​เงียบ​จะเข้า​ปกคลุม