บทที่ 647 หลูเสวี่ยนเป็นบ้า
“หวังหยู!” ซานเป่ากรีดร้องออกมา ทันทีที่นางถูกโอบกอดไว้ นางกลัวว่างูจะทำร้ายหวังหยู โชคดีที่ในรถม้ามีเงาหนึ่งปรากฎขึ้น มีดสั้นในมือของเขาฟันงูพิษขาดเป็นสองท่อนก่อนจะกระโจนออกจากรถม้าไป
ซากงูพิษตัวนั้นตกลงที่แทบเท้าของหลูเสวี่ยน เมื่อเห็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของเขาโดยฟันขาดเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวไป เขากัดฟันเสียงดัง ‘กรอด’
ลูกน้อยสุดที่รักของเขาถูกฆ่าอย่างนั้นหรือ?!
มันกล้าฆ่าลูกรักของเขา!
ภายในรถม้า ซานเป่ายืนขึ้น สำรวจร่างกายของหวังหยูอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความกังวล
“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่? เจ้าโดนมันกัดหรือเปล่า?”
หวังหยูรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อโดนนางจับเนื้อต้องตัว ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เด็กหนุ่มส่ายศีรษะไปมา
“ข้าไม่เป็นอะไรขอรับ”
“งูตัวนี้มาจากแคว้นทางตะวันตก รู้จักกันดีในชื่องูจิกตามันจะไม่กัดส่วนอื่นขอรับ” องครักษ์เงากล่าว เขามองไปที่หวังหยู
เมื่อครู่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาไม่ทันที่จะตั้งตัว ไม่คิดว่าองครักษ์น้อยผู้นี้ จะมีการตอบสนองอย่างรวดเร็ว นับว่าโชคดีไม่เช่นนั้นเรื่องเลวร้ายคงเกิดขึ้น
เมื่อได้ยินองครักษ์เงาพูดเช่นนั้น ซานเป่ารู้สึกโล่งใจ นางไม่พบบาดแผลอะไรบนร่างกายของหวังหยูแต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของหลูเสวี่ยน สีหน้าของนางเย็นชาขึ้นทันที นางเดินลงจากรถม้าไปหาเขา หยิบซากงูที่ถูกฟันเป็นสองท่อนโยนเข้าในกล่องอย่างเบามือ ราวกับเป็นของล้ำค่า
“หลูเสวี่ยน เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้าจริงๆ หรือ?” ซานเป่าพูดอย่างเคร่งขรึม
นางมองไปรอบๆ ถนนสายนี้เงียบวังเวง เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจเลือกสถานที่เปลี่ยวเช่นนี้เพื่อทำร้ายซานเป่า
หลูเสวี่ยนยืนขึ้น เขามองไปที่ชายข้างหลังซานเป่าด้วยสายตาน่ากลัว
“เจ้าฆ่าลูกน้อยของข้า เจ้าต้องชดใช้มันด้วยชีวิตของเจ้า!!”
ทันทีที่เขาพูดจบ หลูเสวี่ยนก็ถูกเตะเข้าที่ท้องจนร่างกระเด็นไปไกล แต่ซานเป่ายังไม่ยอมหยุด นางปรี่เข้าไปเตะที่หลังเขาอย่างแรง หลูเสวี่ยนที่โดนเตะทั้งท้องและหลังเจ็บปวดจนต้องนอนขดตัวเป็นก้อน
บ่าวรับใช้ของเขารีบเข้าไปหาหวังจะช่วยนายน้อยของตน แต่ถูกองครักษ์ของซานเป่าห้ามเอาไว้ ซานเป่าเตะเขาอย่างไม่ออมแรง หลูเสวี่ยนมองนางด้วยสายตาไม่พอใจจนกระทั่งความเจ็บปวดสาหัสถาโถมเข้าใส่ เขาจึงได้รู้สึกหวาดกลัวความตายที่คืบคลานเข้ามา หลูเสวี่ยนกัดฟันแน่นแต่ยังไม่ร้องขอความเมตตาใดๆ ซานเป่าโกรธมาก นางสั่งสอนเขาอย่างหนัก กว่าจะยอมรามือ
หลูเสวี่ยนนอนใบหน้าบวมช้ำอยู่ที่พื้น เขาไม่เคลื่อนไหวราวกับสุนัขนอนตาย องครักษ์เงาเดินเข้ามาตรวจสอบว่าเขายังหายใจอยู่หรือไม่ เมื่อบ่าวรับใช้เห็นว่าองครักษ์พวกนั้นห่างออกไปจึงรีบเข้าไปพยุงนายน้อยตัวเองกลับไปทันที
“เจ้านายขอรับ” หวังหยูเรียกเสียงเบา
ซานเป่ากลับมาได้สติ นางฝืนยิ้มให้กับเขา
“เมื่อครู่ข้าดูน่ากลัวหรือ? ข้าคงดูไม่ดีที่ลงมือตีคนแบบนั้นสินะ”
“ไม่เลยขอรับ เขาสมควรได้รับมัน” หวังหยูกล่าว
หวังหยูมองไปที่ร่างกายของเจ้านายเห็นว่านางเปื้อนเลือดสกปรกของหลูเสวี่ยน เขาขมวดคิ้ว ไม่สบายใจ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขารวบรวมความกล้าหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา
“เลือด…”
ซานเป่ายื่นมือไปให้เขา หวังหยูเช็ดสิ่งสกปรกออกจากมือของนางอย่างระมัดระวัง
“กลับบ้านกันเถอะ”
หลังจากที่กลับไปถึงจวนอู่โหว ซานเป่าวิ่งไปหามารดาทันที เมื่อเห็นว่าแม่กำลังกล่อมน้องแฝดอยู่ในสวน นางรีบวิ่งไปกอดถังหลี่ไว้พร้อมกับแนบใบหน้าไปกับแขนของถังหลี่ไม่พูดอะไรออกมา
หญิงสาวสังเกตเห็นความผิดปกติของบุตรสาวทันที
“ซานเป่า เกิดอะไรขึ้นหรือ? ใครรังแกเจ้า?” ถังหลี่ถามเบาๆ
“ท่านแม่..ดูเหมือนข้าจะสร้างปัญหาใหญ่เข้าเสียแล้ว”
“ปัญหาอะไร? ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่ เจ้าเล่าให้แม่ฟังก่อน”
“ข้าสั่งสอนหลูเสวี่ยนจนเขาบาดเจ็บหนัก” ใบหน้าของถังหลี่เปลี่ยนไปทันที
“เขาทำอะไรเจ้า”
ซานเป่ามีฝีมือ แต่นางไม่ใช่คนที่จะรังแกผู้อื่นอย่างไร้เหตุผล ไอ้สัตว์ร้ายหลูเสวี่ยนต้องทำอะไรให้ซานเป่าโกรธเป็นแน่ ซานเป่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทางให้มารดาฟัง
ใบหน้าของถังหลี่แปรเปลี่ยน ไอ้เด็กปีศาจทำร้ายซานเป่าของนางด้วยงูพิษ…
ดูเหมือนว่านางจะประเมินความต่ำช้าของเขาน้อยเกินไป! ถังหลี่กอดซานเป่าไว้แน่น โชคดีที่ซานเป่าปลอดภัยไม่เช่นนั้นนางคงจะสติแตกแน่นอน หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวมาก นางใช้เวลาพักใหญ่ อารมณ์จึงจะค่อยๆ สงบลง
“ซานเป่า เขาสมควรโดนลูกทุบตีแล้ว” ถังหลี่เอ่ยขึ้น
แต่นี่มันยังไม่พอ…
หลูเสวี่ยนจงใจทำร้ายบุตรสาวของนาง เขาจะต้องได้รับผลกรรมอย่างถึงที่สุด นางจะไม่ใจดีอีกต่อไป
….
หลูเสวี่ยนถูกบ่าวรับใช้พยุงกลับไปจวนผิงหยางโหว องค์หญิงอันเยว่เห็นบุตรชายได้รับบาดเจ็บสาหัส นางตกใจจนแทบเป็นลม ใบหน้าของหลูเสวี่ยนมีแต่รอยฟกช้ำ บวม จนดูราวตายไปแล้ว
“ไปตามหมอมา!” นางตะโกนสั่งอย่างรวดเร็ว
ระหว่างที่รอหมอ ถึงองค์หญิงอันเยว่สอบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“หญิงสกุลอู่อีกแล้ว!”นางขบฟันฟันแน่น ครั้งที่แล้วบุตรชายและสามีของนางก็ถูกกดดันให้ไปขอโทษคนสกุลอู่
นางไม่คิดว่าลูกชายของตนเองเป็นฝ่ายผิด เขาแค่ทุบตีทาสตายเท่านั้น เป็นสกุลอู่ต่างหากที่สอดจมูกเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่น! แม้บุตรชายของนางทำผิด นางก็ไม่กล้าจะพูดกับสามีแต่โยนทุกอย่างเป็นความผิดของสกุลอู่!
คราวนี้นังเด็กเวรนั่นทุบตีบุตรชายของนาง ต่อให้บุตรชายของนางจะถูกหรือผิดก็ตาม นางจะฝังนังเด็กนั่นไปพร้อมกับบุตรชาย!
เมื่อหมอมาตรวจและสั่งยาให้จนเรียบร้อย เขาบอกนางว่าบุตรชายของนางไม่บาดเจ็บจนถึงอันตราย พักผ่อนชั่วระยะเวลาหนึ่งก็จะหายดีเช่นเดิม
องค์หญิงอันเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่นางจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปเป็นอันขาด
“ข้าจะไปหาพ่อสามีเพื่อคุยเรื่องของเสวี่ยนเอ๋อร์!”
ครั้งที่แล้วบิดาของสามีเข้าข้างคนสกุลอู่ แต่ครั้งนี้หลูเสวี่ยนบาดเจ็บ หลูเกอจะมองข้ามไปได้อย่างไร?
องค์หญิงอันเยว่ร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว นางออกจากจวนโหวไปที่จวนหลู ทั้งสองจวนนี้ตั้งอยู่ติดกัน เพียงเดินไปไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็ถึงจวนสกุลหลูแล้ว เมื่อไปถึงนางได้ยินว่าฮูหยินอู่กับบุตรสาวของนางมาที่นี่ทำให้นางถึงกับขมวดคิ้ว
“นางยังเสนอหน้ามาอีกหรือ?”
“นางบอกว่านางมาที่นี่เพื่อชดใช้เพคะ” บ่าวรับใช้ตอบ
“ข้ามาที่นี่กับบุตรสาวเพื่อชดใช้ ได้โปรดแจ้งนายท่านหลู” นี่คือคำพูดของฮูหยินอู่ องค์หญิงอันเยว่ขมวดคิ้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
หากนางต้องการชดใช้จริงๆ ทางที่ดีควรไปที่จวนโหว ไม่ใช่จวนสกุลหลู!
นางคิดว่าการกระทำของนางอู่นั้นมีเจตนาแอบแฝง ทำให้ไม่ค่อยสบายใจ เมื่อก่อนหากรู้ว่าท่านหลูเกอติดรับรองแขก นางจะรอ แต่วันนี้นางรอไม่ไหวแล้ว นางเดินตรงไปยังห้องโถงรับรอง ก่อนจะถึงประตูได้ยินเสียงของถังหลี่ดังขึ้นเสียก่อน
“นายผู้เฒ่าหลู ข้าต้องขอโทษด้วย ลูกสาวข้าตกใจมากกับสัตว์เลี้ยงของท่านโหวน้อย…ทำให้นางลงมืออย่างหุนหันพลันแล่นเช่นนี้…”