ซูซานโกรธอย่างมากที่ถูกปฏิเสธอยู่ด้านนอก รู้สึกว่าลี่จุนถิงไม่ไว้หน้าตัวเองเลยสักนิด แต่เมื่อเธอนิ่งคิด ก็รู้สึกว่าเจียงหยุนเอ๋อเพิ่งหายตัวไป ตอนนี้เขาคงต้องทำเป็นตามหาเธอสักสองสามวัน ไม่เช่นนั้นคงจะถูกวิพากษ์วิจารณ์
รอให้ผ่านไปอีกสักหน่อย เมื่อเจียงหยุนเอ๋อกลับมาไม่ได้แล้วจริงๆ ลี่จุนถิงก็อาจจะยอมแพ้ ถึงตอนนั้น ตนเองก็จะมีโอกาสในการเข้าหาเขาแล้ว”
“ลี่จุนถิง วันเวลาของพวกเรายังอีกยาวไหล ฉันจะยอมให้คุณชอบผู้หญิงคนอื่นได้อีกสักสองสามวัน หลังจากนั้นคุณจะเป็นของฉันคนเดียว”
ตลอดสองวันที่ผ่านมา อลันยุ่งอยู่กับการจัดการสิ่งที่เกิดขึ้น และไม่ยอมก้มหัวให้ลี่จุนถิงเลยแม้แต่น้อย ลี่จุนถิงที่เห็นว่าทางอลันกำลังอ่อนแรงลง ก็ตัดสินใจที่จะทำลายเกลกรุ๊ปลงให้ราบคาบ
ลี่จุนถิงเปิดเผยหลักฐานว่าผลิตภัณฑ์ที่ผลิตโดยเกลกรุ๊ปนั้นไม่ได้มาตรฐาน ทำให้เกลกรุ๊ปตกลงสู่ปัญหาอีกครั้ง อลันมองดูบริษัทที่กำลังเละเป็นโจ๊ก เขาทรุดนั่งลงในสำนักงานอย่างหมดแรง ราวกับมะเขือม่วงเหี่ยวๆ
ไร้หนทางไปต่อ เขาทำได้แค่ต้องยอมเจรจากับลี่จุนถิงเท่านั้น อลันเข้าไปในบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปได้อย่างราบรื่นอย่างยิ่ง
“คุณอลัน ในที่สุดคุณก็มาแล้ว ผมรอคุณมานานแล้ว”
“ประธานลี่ ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่ได้ลักพาตัวภรรยาของคุณไป ได้โปรดคุณช่วยหยุดมือเถอะ”
ในเวลานี้ลี่จุนถิงเองก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเช่นกัน ถ้าอลันเป็นคนลักพาตัวไปจริงๆ เขาคงใช้มันมาข่มขู่ตัวเองไปนานแล้ว ลี่หุยและลี่หยูนห่วนเองก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรมาสักพักแล้ว หรือว่าจะเป็นฝีมือของพวกเขา
เมื่อลี่จุนถิงคิดว่า เจียงหยุนเอ๋อต้องถูกทรมานโดยพวกเขา เขาก็แทบจะเสียสติไปแล้ว
ตั้งแต่ที่อุบัติเหตุบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปเกิดเรื่องขึ้น ลี่หยูนห่วนก็แอบซ่อนตัวอยู่ไกลๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการหายตัวไปของเจียงหยุนเอ๋อ เขากลัวว่าลี่จุนถิงจะพาลมาที่เขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ แต่ว่าเรื่องที่ความลับของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปหลุดออกไปนั้นเขาเองก็มีส่วนร่วม
ลี่จุนถิงให้ซู่จี้งยี้ไปพาตัวลี่หยูนห่วนและลี่หุยมา จากนั้นเขาก็กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลลี่เรียกโม่เสี่ยวฮุ่ย ลี่เจี้ยนหวา และลี่เจี้ยนเย่กลับมา
ลี่จุนถิงนั่งบนที่นั่งและมองไปที่ลี่หยูนห่วนและลี่หุยที่ยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าดุดัน เขาส่งสัญญาณให้ซู่จี้งยี้ ลี่หยูนห่วนและลี่หุยถูกเตะลงกับพื้น ลี่หุยมีท่าทีไม่พอใจอย่างมาก
“ลี่จุนถิง นายกำลังทำอะไร? นายทำท่าแบบนี้กับฉันทำไม ไม่ช้าก็เร็วนายจะได้เห็นความแข็งแกร่งของฉัน ถึงตอนนั้น นายจะต้องเป็นผู้แพ้ ตระกูลลี่ทั้งหมดจะเป็นของฉันลี่หุย”
ซู่จี้งยี้ให้สัญญาณ บอดี้การ์ดดึงลี่หุยไปด้านหนึ่งและจัดการเขาไปหนึ่งยก ลี่หุยถูกทุบตีแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ในปากก่นด่าลี่จุนถิง และโม่เสี่ยวฮุ่ยอยู่ตลอดเวลา
ส่วนด้านหนึ่ง ลี่หยูนห่วนก้มหน้าลง ท่าทางว่าง่าย ราวกับว่าเขาไม่เห็นว่าลี่หุยถูกทุบตี
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยเข้ามา เขาก็ได้ยินลี่หุยกำลังด่าตัวเองและลี่จุนถิง จึงปรี่เข้าไปตบเขาเข้าฉาดหนึ่ง
“ถึงแม้ว่าจะเป็นนางจิ้งจอกเลี้ยงดูมา แต่ดูท่าทางราวกับคนไม่เคยได้รับการสั่งสอน ซ้ำยังคิดจะขโมยของของลูกชายฉัน แกฝันไปซะเถอะ”
หลังพูดจบ โม่เสี่ยวฮุ่ยก็นั่งลงบนโซฟาข้างๆลี่จุนถิง
“จุนถิง มีข่าวของหยุนเอ๋อไหม?”
ลี่จุนถิงส่ายหัว เขาชี้ไปที่ลี่หยูนห่วนและลี่หุย “ตอนนี้กำลังจะถามพวกเขา”
“ลี่หยูนห่วน เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องของเรา ฉันเองก็ไม่อยากจะทำให้นายต้องลำบาก ขอแค่นายบอกมาว่าหยุนเอ๋อของฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะปล่อยนายไป”
ทันทีที่ลี่หยูนห่วนได้ยินลี่จุนถิงเรียกตัวเอง เขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เขารู้สึกว่าเสียงของลี่จุนถิงตอนนี้ราวกับปีศาจ เมื่อรู้ว่าตนเองหนีไม่พ้นแล้ว เขารีบเงยหน้าขึ้นและมองที่ลี่จุนถิงอย่างจริงใจ
“พี่ชาย ไม่ใช่ผมจริงๆ ผมไม่ได้เป็นคนลักพาตัวเจียงหยุนเอ๋อไป ผมยอมรับว่าผมสมรู้ร่วมคิดกับเกลกรุ๊ปแต่ผมไม่ได้ลักพาตัวเจียงหยุนเอ๋อนะพี่ คุณลองไปตรวจสอบดูก็ได้”
ลี่จุนถิงยังไม่ทันได้พูด โม่เสี่ยวฮุ่ยก็เอ่ยขึ้นก่อน “ดีนี่ ไอ้หนอนบ่อนไส้ จุนถิงอุตส่าห์หวังดีให้แกไปทำงานที่บริษัท แต่นายไม่เพียงไม่ทำงานทำการอะไรเลย ซ้ำร้ายกลับยังช่วยคนนอกทำร้ายบริษัทด้วย”
“ผู้ช่วยซู่ คุณไปบอกให้พวกเขาจัดการ วันนี้ฉันจะชำระบัญชีทั้งเก่าและใหม่ไปด้วยกันเลย”
ลี่หุยผู้ซึ่งแต่เดิมถูกทุบตีจนร่อแร่ พอได้ยินว่าเจียงหยุนเอ๋อหายตัวไป เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ลี่จุนถิงการแก้แค้นของแกมาถึงแล้ว! สมควรแล้ว! ใครใช้ให้นายทำกับฉันแบบนี้!”
หลังจากลี่หุยพูดเสร็จ เขาก็พ่นเลือดไปทางลี่จุนถิง บอดี้การ์ดที่อยู่ถัดจากเขาจึงทุบตีเขาอีกครั้ง
ในเวลานี้ ลี่เจี้ยนหวาและลี่เจี้ยนเย่ก็มาพร้อมกับผู้อาวุโสในตระกูล
เมื่อลี่เจี้ยนหวาและลี่เจี้ยนเย่เห็นว่าลูกชายของตนถูกทุบตีอย่างหนัก พวกเขาก็โกรธจัดจนแทบกระอัก ยังดีที่มีคนอยู่ข้างหลังคอยช่วยพยุงพวกเขา
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้อาวุโสก็ถอนหายใจ “จุนถิง ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”
“ผมทำเกินไป? คุณไม่ลองถามพวกเขาว่าทำอะไรไปบ้าง ก็บอกว่าผมทำเกินไปแล้ว”
ลี่จุนถิงเอ่ยเสียงลอดไรฟัน ดวงตาของเขาฉายแววความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ ราวกับสิงโตที่กำลังเกรี้ยวกราด
ลี่หยูนห่วนคุกเข่าลงบนพื้นและเข้าไปเกาะที่เท้าของลี่จุนถิง เขาเอ่ย “พี่ชาย ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผมจริงๆ”
ลี่จุนถิงเหลือบมองเขาก่อนนะเตะเขาออกอย่างรังเกียจ ลี่เจี้ยนเย่รีบวิ่งไปช่วยประคองลี่หยูนห่วนทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า สมควรแล้ว!” ลี่หุยยังคงพูดย้ำประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ด้านข้าง
ลี่จุนถิงสั่งให้บอดี้การ์ดลากลี่หุยมาหาเขา จากนั้นจึงดึงมือของลี่หุยออกมาข้างหนึ่ง
“ลี่หุย นายจะพูดไม่พูด? ถ้าไม่ยอมพูด มือข้างนี้ของนายก็คงไม่ได้ใช้แล้ว!”
“ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้จับคนไป!” ลี่หุยมองมีดที่อยู่ตรงหน้าเขาและร้องคำรามออกมา
ลี่เจี้ยนหวาและลี่เจี้ยนเย่ก็ช่วยอธิบายให้พวกเขา แต่ว่าตอนนี้ลี่จุนถิงราวกับคลั่งไปแล้ว แต่เดิมเขาคิดว่าคนพวกนี้เป็นคนทำ ถึงจะไม่ใช่ ก็คงต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่
ในเวลานี้ ในที่สุด ชิงโม่ก็พบเบาะแส และรีบวิ่งไปรายงานกับลี่จุนถิง
“ประธานลี่ พวกเขาไม่ได้จับคนไป พวกเราเดินมาผิดทางตั้งแต่ต้น ฉันพบเบาะแสแล้ว มันเป็นคนอีกกลุ่ม ตอนนี้พวกเขาไปต่างประเทศแล้ว”
ลี่เจี้ยนหวายังอยู่คอยเอ่ยสำทับอยู่ข้างๆ “ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่พวกเขา แต่นายก็ยังมัวแต่ดึงดันไม่ยอมปล่อยไป”
ลี่จุนถิงหันไปถลึงตาใส่เขา จนลี่เจี้ยนหวาต้องถอยกลับไปอยู่ด้านหนึ่งเงียบๆ
ลี่จุนถิงเองก็ไม่คาดคิด ตนเองจะมาผิดทางตั้งแต่ต้น แถมยังมัวแต่มาต่อสู้กับพวกเขาอยู่เป็นเวลาหลายวัน เป็นตนเองที่ดื้อดึงกับความคิดของตัวเองจนเกินไป แต่เขาก็ยังไม่มีทางปล่อยลี่หยูนห่วนและลี่หุยไปแน่ เพียงแค่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาจัดการกับพวกเขา
“ซู่จี้งยี้ ส่งลี่หุยกลับไปที่คุกใหม่ ปล่อยให้เขาอยู่ในนั้นต่อไป ส่วนลี่หยูนห่วน ระงับงานของเขา ที่เหลือรอให้ฉันกลับมาจัดการ”
ลี่เจี้ยนหวาและลี่เจี้ยนเย่ต้องการพูดอะไรมากกว่านี้ แต่พวกเขากลับกลัวสายตาของลี่จุนถิง
“ถ้าพวกคุณอยากให้ทั้งสองคนรอด ก็ทำตามที่ผมบอก”
จากนั้น ลี่จุนถิงก็หันไปหาโม่เสี่ยวฮุ่ยและพูดว่า “แม่ครับ ผมจะเดินทางไปต่างประเทศตามหาหยุนเอ๋อเดี๋ยวนี้ แม่ช่วยแจ้งพี่สาวให้เธอกลับมาบริหารบริษัท ในช่วงไม่กี่ชั่วโมงที่เธอยังคงไม่กลับมา แม่กับซู่จี้งยี้ดูมันไปก่อน ”
พูดจบ ลี่จุนถิงและ ชิงโม่ก็ออกเดินทางและออกจากประเทศในชั่วข้ามคืน