EP 563
By loop
แพทย์ทีมรักษาของหลิงรันนั้นเริ่มทำงานตอนตีสาม
ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนหัวค่อยๆมีชีวิตชีวาขึ้น
เจ้าหน้าที่จัดส่งคนหนึ่งเดินเข้าไปในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน หยุนหัวและไปที่แผนกต้อนรับก่อนที่เขาจะถามว่า “คุณสั่งตับทอดแป้งขนมปังและไส้ย่างหรือเปล่า”
“หมอหลิงสั่ง คุณสามารถเข้ามาข้างในได้เลย” พยาบาลที่แผนกต้อนรับชี้ไปที่ด้านในในขณะที่เธอยังคงยุ่งอยู่กับการทำบันทึก
ผู้จัดส่งพยักหน้าและขยี้ตาที่ง่วงนอนของเขา จากนั้นเขาก็เดินไปยังทิศทางที่พยาบาลชี้ให้เขา
ขณะที่พนักงานส่งของเดินตามห้องที่มีป้ายกำกับว่า “ห้องบำบัด” เขาก็ได้ยินคนพูดว่า “ลำไส้”
เขาหันไปตามที่คิดด้วยสมองที่ง่วงนอนของเขาสามคนในตอนเช้า
“ ลูกค้าคนไหนสั่งไส้ย่าง” ผู้จัดส่งกล่าวขณะที่เขาดึงม่าน
มีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงและยังมีหยูหยวนที่ยืนอยู่ข้างเตียง พวกเขามองไปที่พนักงานส่งของ
พนักงานส่งของตกตะลึงขณะที่จ้องมองไปที่ก้นของผู้ป่วยเช่นเดียวกับลำไส้ระหว่างถุงมือของแพทย์
“ ห่า…คุณ…” พนักงานส่งข้องร้องเสียงหลง
ชายที่นอนอยู่บนเตียงเม้มปาก “มันไม่มีอะไรเลย อย่างเอะอะไป”
หยูหยวนล้างลำไส้ให้สะอาดและยัดกลับเข้าไปข้างในขณะที่เธอพูดว่า “คุณกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้วนัดหมายกับแผนกลำไส้ใหญ่และทวารหนักหรือแผนกศัลยกรรมทั่วไปโดยเร็วที่สุด”
“เข้าใจแล้วคุณย้ายผมไปที่แผนกลำไส้ใหญ่และทวารหนักโดยตรงไม่ได้หรือ”
“ ถ้าอย่างนั้นคุณต้องรอจนถึงเวลาทำการตอนเช้าฉันจะให้คนจากแผนกศัลยกรรมทั่วไปมาดูแลต่อหยูหยวนจะไม่ติดต่อใครในตอนเช้าสำหรับเคสที่ไม่ใช่เหตุฉุกเฉินแบบนี้
ชายที่นอนอยู่บนเตียงตะคอกสองสามครั้ง “ฉันไปหาพวกเขาก่อนหน้านี้ แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการทำก็คือปล่อยให้ฉันนอนนิ่งๆ”
หยูหยวน ฮัมเพลงในการรับรู้ เธอไม่ได้พูดอะไรอีก
หลายโรคไม่มีทางรักษาที่สมบูรณ์แบบ แพทย์สามารถชั่งน้ำหนักวิธีการรักษาตามข้อดีและข้อเสียเท่านั้น
พนักงานส่งของส่งฟังการสนทนาของพวกเขาและถอยกลับไปสองสามก้าว เขาถึงขั้นกลืนน้ำลาย แต่เขาก็ทำไม่ได้
“ คุณมาหาหมอหรือ…?” หยูหยวนถอดถุงมือของเธอและหันไปด้านข้างเพื่อถามผู้จัดส่ง
“ ผม…ผมมาส่งอาหาร…”
“ ไส่ย่างกับตับทอด?” ดวงตาของหยูหยวน เปล่งประกาย
“ใช่ … ” พนักงานส่งของมองไปที่การส่งของเขาโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “หมอหลิงรันเป็นคนสั่ง … “
“ คุณวางมันตรงนั้นได้เลยเดียวฉันเอาไปให้พวกเขาเอง” หยูหยวน ยิ้มกว้าง
เธอเพิ่งเริ่มทำงาน แต่เธอยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย ท้องของเธอก็เริ่มร้องออกมา
พนักงานส่งอาหารก็จ้องมองที่รอยยิ้มของหยูหยวนเมื่อเขานึกถึงเนื้อแป้งที่มีรสขมและส่วนผสมของตับทอดเขาก็รู้สึกประหม่า ‘มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ความสูงไม่ถึงอกฉันตอนตีสามและเธออยู่ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลใหญ่ เธอแค่เข้าไปยุ่งกับลำไส้ของคนอื่นและตอนนี้เธอกำลังยิ้มให้ไส้ย่างอยู่ในมือฉัน สถานที่นี้เป็นแบบไหน? นี่ดูเหมือนฉากจากหนังสยองขวัญ ‘
“ อย่า…อย่า … ” พนักงานส่งอาหารพูดติดอ่าง แต่ไม่สามารถกรีดร้องได้เมื่อเห็นหยูหยวน เดินเข้ามาใกล้ เขาไม่สามารถช่วย แต่ถอยหลังสองก้าว
“ ขออาหารหน่อยนะ” หยูหยวน ยื่นมือออกไป
“โอ้โอ้.” พนักงานส่งอาหารวางอาหารลงและวิ่งออกไปขณะที่เขาเดินสะดุดไปตามทาง เขาคิดกับตัวเองว่า ‘ฉันจะไม่ส่งของในตอนเช้าแบบนี้อีกแล้ว‘
หยูหยวน ถือกล่องอาหารกลางวันเข้าไปในห้องรอในแผนกฉุกเฉินอย่างมีความสุข เธอจัดกล่องอาหารกลางวันตามที่เรียกร้องให้คนอื่นมา หลังจากนั้นไม่นานแพทย์ในทีมรักษาของหลิงรันมารวมกันทั้งแพทย์ประจำ แพทย์ที่พึงลงเวรก็มารวมตัวกัน
“ นี่คือแป้งห่อหมกและตับทอดนี่คือซุป ญ็อกกี่ไส่ย่างเช่นเดียวกับซุปเนื้อแกะและบะหมี่…” หยูหยวนชี้ไปที่คนที่เพิ่งเข้ามาเธอหยิบแผ่นแป้งที่ขมแล้วถือไว้ในมือ เธอหยิบชิ้นส่วนของไส้ย่างเล็กมาดูใกล้ ๆ แล้วใส่เข้าไปในปากของเธอ เธอเคี้ยวมันขณะที่เธอพูดว่า “ฉันเพิ่งเจอผู้ป่วยที่ไส้หลุดออกมาจากลำไส้ … “
“ ยัดกลับไปไหม” หมอลู่ถือซุปเนื้อแกะและเริ่มเอื่อยๆ
“ ฉันต้องยัดมันกลับไปเราไม่มีแผนกลำไส้ใหญ่และทวารหนักในโรงพยาบาลดูเหมือนจะไม่ได้เกิดจากริดสีดวงทวารธรรมดา…”
ผู้คนที่อยู่ในปัจจุบันเริ่มสนใจในสิ่งที่เธอพูด
“ถ้าไม่ได้เกิดจากอาการท้องผูกและริดสีดวงทวารมีโอกาสแปดหรือเก้าในสิบที่เกิดจากสิ่งที่พวกเขาทำกับตัวเอง”
“คนสมัยนี้รู้วิธีสนุกบนเตียงจริงๆ”
“ชายหรือหญิง?”
หยูหยวน กล่าวว่า “ชายคนหนึ่งจากรูปร่างหน้าตาของเขายังดูเด็กอยู่เลย”
พยาบาลหลายคนมองหน้ากันแล้วยิ้มก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พวกเขาเห็นหลิงรัเข้ามาและรอยยิ้มของพวกเขาก็จางหายไป พวกเขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เพิ่งพูด
“โอ้มาแล้วหรอ” หลิงรันตบท้องของเขา เขาก็หิวเช่นกัน
“ หมอหลิงนี่คือแป้งห่อหมกและตับทอดของคุณ”ซูเหม่ยจู ลุกขึ้นยืนให้เร็วที่สุดในขณะที่เธอช่วยหลิงรัน เปิดกล่องอาหารกลางวันของเขา จากนั้นเธอก็วางตะเกียบและช้อนไม้สวย ๆ ไว้ข้างๆแล้วเธอก็กระซิบว่า “นี่เป็นตะเกียบใหม่และช้อนใหม่ไม่เคยใช้”
“โอ้…ขอบคุณค่ะฉันจะล้างและส่งคืนให้คุณหลังจากใช้เสร็จแล้ว” หลิงรันมีประสบการณ์ในเรื่องนี้ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาไม่บอกว่าเขานำตะเกียบมาเอง
ซูเหม่ยจูก็นั่งลงอย่างมีความสุข
หมอลู่ มองไปที่รอยยิ้มกว้างของซูเหม่ยจูและเขาคิดได้แค่ว่าเธอดูเหมือนดอกลิลลี่ที่เบ่งบาน เธอขาวและสวยมาก …
“ น้องซูฉันมีไส่ยางเหลืออยู่อยากได้ไหม” หมอลู่จงใจยืนอยู่ข้างๆซูเหม่ยจู
“ ไม่!” ซูเหม่ยจูปฏิเสธโดยไม่ลังเลและเดินออกไปสองสามก้าวเพื่อยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มพยาบาลสาว
หมอลู่ที่ยังคงมาทำงานในเวลาตีสามด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นแม้ว่าเขาจะดูหลับๆตื่นๆและเขาก็ชินกับการปฏิเสธ เขานั่งลงอย่างเงียบ ๆ และกัดไส่ย่างของเขา
แพทย์ที่เหนื่อยล้าสองสามคนที่ปฏิบัติหน้าที่จ้องไปที่แพทย์ในทีมบำบัดของหลิงหรันและพวกเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย
เจิ้งเป่ยตั้งใจนั่งข้างๆหมอลู่และตบไหล่เขา เขายิ้มและพูดว่า “ผมไม่รู้มาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วผมรู้สึกว่าทีมของคุณเป็นเหมือนกองกำลังเสริมของแผนกฉุกเฉินเฮ้ถ้าพวกคุณมาเร็วกว่านี้ไม่กี่ชั่วโมงผมจะไม่ แม้จะต้องอยู่กะ เราก็สามารถส่งผู้ป่วยให้คุณได้ในตอนกลางคืน “
หมอลู่เหลือบมองไปที่เจิ้งเป่ยและกล่าวว่า “หยุดฝันเถอะถ้าผู้ป่วยที่มีอาการเจ็บป่วยทั่วไปมาพวกเขาจะยังถูกส่งไปหานาย เรารับฟังคำสั่งของหมอหลิงเท่านั้น”
เจิ้งเป่ยขยับคิ้วหนาและยิ้ม “อย่าเป็นอย่างนั้นเลย ถ้าคุณช่วยนำผู้ป่วยเหล่านั้นออกไป คุณเองก็จะได้รับเคสผ่าตัดด้วย”
หมอลู่เผยรอยยิ้มราวกับว่าเขาขายตีนหมูมานับไม่ถ้วน“ แล้วฉันช่วยนายได้ยังไงแล้วนายช่วยฉันด้วย”
เจิ้งเป่ยครุ่นคิดสักครู่และส่ายหัวอย่างเด็ดขาด “ลืมไปการทำงานในทีมของคุณจะทำให้ผมเหนื่อยเกือบตาย “
“ เฮ้ทีมหมอหลิงเลี้ยงดูนายอย่างดี แต่นายกับมาพูดจาเช่นนี้ได้อย่างไงเจ้าแพนด้ายักษ์?”
“เฮ้เฮ้เฮ้อย่าพูดแบบนั้นสิ” เจิ้งเป่ยเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าเมื่อเห็นทุกคนจ้องมองมาที่เขา
“ ราชาขอให้ฉันตระเวนภูเขา…”
ในขณะนี้โทรศัพท์ของหลิงรันก็ดังขึ้น
“มันอาจจะเป็นเรื่องฉุกเฉิน” เจิ้งเป่ยรีบวางของลงและวิ่งออกไป
เมื่อเขาออกไปข้างนอกมีรถพยาบาลอยู่บนถนนแน่นอน
เขาไม่ต้องรอนานก่อนที่จะเห็นรถพยาบาลอีกสองคันพุ่งไปข้างหน้า
ในตอนนี้หมอที่อยู่ข้างในรีบมาทำอาหารให้เสร็จและวิ่งออกไป
“ ร้าวตรงไหน?”
“ พวกเขาเสียเลือดไปเท่าไหร่?”
“ แย่แล้วเหรอ”
เจิ้งเป่ยถอนหายใจออก “ ผมยังไม่ได้ถาม แต่ดูเหมือนกันรถพยาบาลเพิ่งมาถึง”
“ อย่างงั้นก็ลุยกันเลย!” หมอลู่เป็นผู้นำและเดินออกไปคนแรก