การผ่าตัดเริ่มแล้ว ดอกเตอร์คูลี่กับเฟิงจิงเป่ยสบตากัน ก่อนจะมองเจียงหยุนเอ๋อเล็กน้อย
“คุณไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวคุณตั้งใจคลอดก็พอ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องสนใจ ตอนนี้ฉันจะดูว่าช่องคลอดคุณเปิดไปเท่าไรแล้ว ถ้าเกิดยังไม่ได้ ฉันจะฉีดยาเปิดปากช่องคลอดให้อีกเข็มหนึ่ง”
ตอนแรกที่พวกเขาคุยกันเอาไว้ก็คือ จะผ่าคลอดให้เจียงหยุนเอ๋อ แต่ว่าการผ่าคลอดมันใช้เวลานานเกินไป อีกอย่างไม่รู้ว่าจะอันตรายหรือเปล่า พวกเขากลัวว่าหลังจากที่พวกเขาถูกโจมตีขึ้นมา แล้วจะไม่ได้ผ่าตัดเจียงหยุนเอ๋อต่อ
อีกอย่างการผ่าคลอดยังต้องใช้ยาชาด้วย ถ้าเกิดว่าใช้เวลานานเกินไป แล้วต้องหนีไป คงจะไม่สะดวกเท่าไร แถมยาชาก็ทำให้เกิดผลข้างเคียงกับร่างกาย อาจทำให้เกิดความเจ็บป่วยขึ้นได้ เจียงหยุนเอ๋ออาจจะฟื้นคืนมายากกว่าเดิมหลังคลอด
ดังนั้น ดอกเตอร์คูลี่กับเฟิงจิงเป่ยเลยคิดมากมาย ก่อนจะตัดสินใจให้เจียงหยุนเอ๋อคลอดเองตามธรรมชาติ แต่ว่าปัญหาที่ยากที่สุดในการคลอดธรรมชาติ คือจะทำอย่างไรให้เจียงหยุนเอ๋อปากมดลูกเปิด เพราะว่าถ้าปากมดลูกไม่เปิดมันจะใช้เวลาทำคลอดนาน อย่างน้อยก็8—10ชั่วโมง
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าพวกเขาจะให้เธอคลอดตามธรรมชาตินั้น คืนก่อนผ่าตัดเลยให้ดอกเตอร์คูลี่ฉีดยาเร่งคลอดให้กับตัวเอง เพื่อให้ปากมดลูกของตัวเองปิดในเวลาที่น้อยที่สุด
แต่ว่าดอกเตอร์คูลี่ไม่กล้าฉีดให้เจียงหยุนเอ๋อมากเกินไปเมื่อวาน เพราะกลัวว่าจะไม่ดีต่อเจียงหยุนเอ๋อ อีกอย่างถ้าเกิดให้ยามากเกินไป จะทำให้เกิดการบีบรัดที่มากเกินไป ถ้าเกิดเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้มีแรงคลอดที่พอเพียง ทารกอาจจะคลอดออกมาเร็วเกินไป จนเกิดเป็นการเร่งคลอดก่อนกำหนด
“คุณหนูเจียง คุณรู้สึกอย่างไรบ้างในตอนนี้？” ดอกเตอร์คูลี่ตึงเครียดเป็นอย่างมาก
“ฉันปวดท้องน้อยมาก แต่ไม่นานก็หายปวดแล้ว จากนั้นก็จะปวดใหม่ เป็นแบบนี้เรื่อยๆ” ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะตึงเครียดมาก แต่ว่าพยายามทำให้ตัวเองนั้นใจเย็นดังเดิม เพราะว่าความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อซีดเซียวกว่าเดิม เลยเหงื่อแตกมากมาย
“ไม่ต้องเป็นห่วง นี่มันปกติมากเลย ตอนนี้ปากมดลูกคุณยังปิดอยู่ ขอให้คุณใจเย็นๆ ก่อนนะ ไม่ต้องร้องอะไรมากมาย จะได้เก็บแรงเอาไว้คลอด ไม่อย่างนั้นจะทำตามแผนไปกับพวกเราไม่ได้”
“ตอนนี้ปากมดลูกคุณเปิดไปครึ่งหนึ่งแล้ว อีกเพียงครึ่งเดียว เดี๋ยวถ้าเกิดมันเปิดเต็มที่แล้ว อาจจะทำให้พวกเราเสียแผนได้ ดังนั้นตอนนี้ยังจะฉีดให้คุณอีกเข็มนะ”
“โอเค ฉันจะพยายามใจเย็น ดอกเตอร์คูลี่ พวกเราจะต้องรอดออกไปให้ได้”
ดอกเตอร์คูลี่ฉีดยาเร่งคลอดให้เจียงหยุนเอ๋อ เมื่อมองใบหน้าที่แน่วแน่ของเจียงหยุนเอ๋อ ก็พยักหน้าให้เธอ
เฟิงจิงเป่ยเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อตึงเครียดมาก เลยปลุกความกล้า และจับมือของเจียงหยุนเอ๋อ
“คุณวางใจเถอะ ถึงจะต้องแลกด้วยชีวิต ฉันเองก็จะส่งคุณออกไปด้วยความปลอดภัย ถ้าเกิดคุณเจ็บจนทนไม่ไหว ก็จับมือฉันเอาไว้ ฉันไม่กลัวเจ็บนะ”
“เฟิงจิงเป่ย ขอบคุณ” เจียงหยุนเอ๋อมองเฟิงจิงเป่ยด้วยความซึ้งใจ
ดอกเตอร์คูลี่ตบมือหนึ่งครั้ง “ตอนนี้การแสดงของพวกเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้คุณหนูเจียงปากมดลูกกำลังเปิด ต้องใช้เวลาอีกหน่อยกว่าจะเปิดหมด ในตอนนี้พวกเราช่วยคุณหนูเบ็ตตี้ก่อนเถอะ”
“เคซี่ย์ คุณดูแลคุณหนูเจียงอยู่ที่นี่ ถ้าเปิดหมดแล้วก็รีบมาเรียกพวกเรานะ”
หลังจากที่ดอกเตอร์คูลี่พูดจบ ก็ไปรวมตัวกันที่หน้าเตียงของคุณหนูเบ็ตตี้ ก่อนจะโค้งตัวให้เบ็ตตี้ “คุณหนูเบ็ตตี้ ถ้าเกิดผิดพลาดอะไร ยกโทษให้ด้วย”
ดอกเตอร์คูลี่กับหมอคนอื่น เริ่มช่วยเหลือเบ็ตตี้ แต่อันที่จริง กำลังแกล้งทำเป็นช่วยเฉยๆ ถึงแม้ว่ายีนของเบ็ตตี้จะขยับเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถทำให้เธอฟื้นได้
อีกอย่างตอนนี้ ถึงจะสูบเลือดของเจียงหยุนเอ๋อออกมาทั้งหมดก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว เลือดของเจียงหยุนเอ๋อเข้ากับคุณหนูเบ็ตตี้ก็จริง แต่กรุปเลือดไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับยีน เพราะว่าเซลล์ของคุณหนูเบ็ตตี้นั้นตายไปแล้ว ก็หมายความว่าไม่ว่าเลือดของใครก็สามารถเข้ากับเบ็ตตี้ได้ อันที่จริงมีเพียงเซลล์ของเบ็ตตี้เองก็สามารถช่วยตัวเธอเองได้ แต่น่าเสียดาย เมื่อดอกเตอร์คูลี่กับพวกวิจัยออกมา คุณหนูเบ็ตตี้นั้นไร้เรี่ยวแรงที่จะฟื้นกลับคืนมาแล้ว
อาเธอร์ที่กำลังดูห้องผ่าตัดผ่านทางกล้องจากข้างนอก ได้เห็นดอกเตอร์คูลี่เอาเจียงหยุนเอ๋อไปรออยู่ทางด้านข้าง โดยไม่ได้เจาะเลือดเลยด้วยซ้ำ ในใจของเขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เลยรีบพูดผ่านไมโครโฟน
“ดอกเตอร์คูลี่ พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่？ทำไมไม่รีบเจาะเลือดผู้หญิงคนนั้นสักที？”
ดอกเตอร์คูลี่ไม่ได้สนใจเขา เพราะกำลังตั้งใจรักษาให้คุณหนูเบ็ตตี้อยู่ อาเธอร์เลยตกโกนถามไปอีกครั้ง
“ตอนนี้เลือดยังไม่มากพอ ยังเจาะเลือดไม่ได้” ดอกเตอร์คูลี่ถูกเขาทำให้รำคาญมาก เลยรีบตอบๆ ไปก่อน
ถึงอาเธอร์จะไม่ได้เชื่อคำพูดของดอกเตอร์คูลี่มาก แต่ว่าเมื่อพวกเขากำลังพยายามช่วยเบ็ตตี้อยู่ เลยไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจมากกว่าเดิม
จู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อก็ร้องขึ้นมา “ดอกเตอร์คูลี่ ดอกเตอร์คูลี่ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ปวดมากจริงๆ”
จู่ๆ มือของเจียงหยุนเอ๋อก็บีบอย่างเต็มแรง จนมือของเฟิงจิงเป่ยแทบหัก
เฟิงจิงเป่ยที่กำลังเช็ดเหงื่อให้เจียงหยุนเอ๋อ จู่ๆ ก็ปวดแปลบขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยินเจียงหยุนเอ๋อร้องออกมา เลยรีบหันไปมอง ก็พบว่าน้ำคร่ำของเจียงหยุนเอ๋อไหลออก แล้วก็มีเลือดผสมออกมาด้วย
“ดอกเตอร์คูลี่ ทำอย่างไรดี？น้ำคร่ำของคุณหนูเจียงไหลออกมาแล้ว มีเลือดด้วย”
“ไม่ต้องร้อนใจไป เลือดออกมันเป็นปกติมาก ตอนนี้ฉันเห็นว่าปากมดลูกยังไม่ได้เปิดขนาดนั้น”
ดอกเตอร์คูลี่วิ่งมาอย่างร้อนใจ แต่ว่าหมอเหล่านั้นก็ยังทำเหมือนกำลังช่วยเบ็ตตี้อยู่ดี
อาเธอร์เห็นว่าจู่ๆ ดอกเตอร์คูลี่ก็วิ่งไปหาเจียงหยุนเอ๋อ ในใจก็ยิ่งไม่สบายใจขึ้นมา
“ดอกเตอร์คูลี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
“คุณอาเธอร์ ตอนนี้เกิดเหตุการณ์นิดหน่อย คุณหนูเจียงจะคลอดก่อนกำหนด ตอนนี้ฉันต้องช่วยให้เด็กคลอดออกมาก่อน ถึงจะช่วยคุณหนูเบ็ตตี้ได้”
“ไม่ได้ ไม่ได้นะ คุณต้องช่วยเบ็ตตี้ก่อน ไม่ต้องสนใจความเป็นความตายของเธอแล้ว รีบช่วยเบ็ตตี้ก่อน！” อาเธอร์ตะโกนจากด้านนอก อันที่จริงไม่ต้องใช้ไมค์ ดอกเตอร์คูลี่เองก็ได้ยินเสียงตะโกนของเขาจากห้องผ่าตัดเหมือนกัน
ดอกเตอร์คูลี่ทำเหมือนไม่ได้ยิน เลยทำคลอดให้เจียงหยุนเอ๋อต่อ
“คุณหนูเจียง ปากมดลูกคุณเปิดออกหมดแล้ว ตอนนี้คุณเอาแรงทั้งหมดไปอยู่ที่ท้อง ไม่ต้องร้องมาก จะได้ไม่เปลืองแรง”
“ตอนนี้คุณหายใจลึกๆ ตามฉัน ไม่ต้องเครียดนะ หายใจเข้า~ออก~เข้า~ออก…”
“คุณหนูเจียง สู้ๆ นะ ลูกของคุณกำลังจะคลอดแล้ว สู้ๆ พยายามเข้านะ อดทนอีกหน่อย”
เฟิงจิงเป่ยจับมือของเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้แน่น ก่อนจะเช็ดเหงื่อให้เธอ พลางให้กำลังใจเธอ เจียงหยุนเอ๋อไม่มีแรงจะตอบเฟิงจิงเป่ยแล้ว
“ดอกเตอร์คูลี่ คุณอยากจะตายไปพร้อมกับครอบครัวคุณเหรอ？” อาเธอร์แทบบ้าอยู่ทางด้านนอกห้องผ่าตัด เสียงต่ำของเขากำลังบอกว่าเขาจะเป็นบ้าแล้ว