บทที่ 627 เอาหน้าร้อนไปแนบกับก้นเย็น
บทที่ 627 เอาหน้าร้อนไปแนบกับก้นเย็น
ในห้องขังของทางการในเมืองหลิวเจีย ฉินเย่จือกำลังนั่งอยู่ในนั้น เขาหลับตาลงและพักผ่อน
วันนั้นฉินเย่จือถูกขังไว้ และเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องขัง เขาก็ได้พบกับกู้ซินเถาที่กำลังมาเยี่ยมซุนซื่อ
กู้ซินเถาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับฉินเย่จือในห้องขัง นางประหลาดใจจนอ้าปากค้าง และในโลกนี้คิดว่าจะมีคนที่เหมือนกันราวกับแกะเช่นนี้ได้อย่างไร
เมื่อเห็นฉินเย่จือในห้องขังเช่นนี้ กู้ซินเถาก็เอ่ยถามเจ้าหน้าที่ และแล้วก็ได้รับการยืนยันแล้วว่าคนผู้นี้คือฉินเย่จือจริง ๆ
กู้ซินเถาประสบกับความประหลาดใจเมื่อครู่ แต่ตอนนี้นางตื่นเต้นมาก
ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย*[1]
เป็นไปได้หรือไม่ที่สวรรค์ไม่ต้องการให้นางสูญเสียฉินเย่จือไป และส่งเขามาอยู่เคียงข้างนางเช่นนี้?
ยิ่งกู้ซินเถาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น และไม่สนใจใยดีซุนซื่ออีกต่อไป หลังจากพูดคำสองสามคำกับซุนซื่อแล้ว นางก็ตรงดิ่งกลับบ้าน
ก่อนจากไป นางยังบอกหัวหน้าเจ้าหน้าที่ในห้องขังว่าอย่ากลั่นแกล้งฉินเย่จือ ก่อนจะกลับบ้านไปเอาเงิน
เมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินว่ามีเงิน ดวงตาของเขาก็หรี่ลงด้วยความปีติยินดี และเขาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่าตกลง
เมื่อกู้ซินเถากลับมาอีกครั้ง นางยังให้เงินเขาถึงสิบตำลึง
หัวหน้าเจ้าหน้าที่ไม่คิดว่ากู้ซินเถาจะให้เงินจำนวนมากเช่นนี้แก่เขา จึงได้แต่ตกตะลึง
ท้ายที่สุด แม้แต่ซุนซื่อผู้เป็นมารดาของนาง และถูกขังตั้งแต่เดือนที่แล้ว นางแค่ให้เงินไปซื้อเหล้ามาดื่มเป็นครั้งคราว แต่ไม่เคยเห็นนางแสดงท่าทางใจกว้างขนาดนี้มาก่อน
หัวหน้าเจ้าหน้าที่เดาได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติกับชายหนุ่มที่ถูกขังอยู่ในห้องขัง กับมารดานางยังไม่เคยใช้เงินมากขนาดนั้น แต่ครั้งนี้มันเยอะมาก
เหมือนว่าสาวคนนี้โตแล้ว เมื่อเกิดความหวั่นไหว แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่สนแล้ว!
“สาวน้อย ชายหนุ่มคนนั้นสำคัญสำหรับเจ้าอย่างนั้นหรือ? ไม่น่าแปลกใจเลยเด็กหนุ่มผู้นี้หล่อเหลามาก สาวน้อย เจ้าก็มีใบหน้าที่งดงามเช่นกัน ความเสน่หานั้นเป็นเรื่องปกติ!”
หากหญิงสาวจากครอบครัวอื่นมาได้ยิน นั่นคงไม่ใช่คำพูดที่ดี แต่กู้ซินเถาไม่คิดว่าประโยคนี้มีอะไรผิดปกติเลย
หลังจากฟังคำพูดของเจ้าหน้าที่แล้ว หน้าก็แดงขึ้นอีกและพูดอย่างเขินอายว่า “ได้โปรดดูแลเขาให้ดี อย่าปล่อยให้เขาทรมาน พวกเจ้าอย่าบอกเขาว่าข้าเป็นทำ เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะไปบอกเขาเอง”
หัวหน้าเจ้าหน้าที่พยักหน้าอย่างรวดเร็วและตอบว่าแน่นอน เขายังกล่าวอีกว่า เด็กหนุ่มผู้นี้ได้รับพรจากผู้หญิงที่ดีอย่างกู้ซินเถา เกรงว่ามันจะเป็นพรจากชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา
กู้ซินเถารู้สึกมีความสุขมาก เมื่อมองไปที่ฉินเย่จือ ซึ่งนั่งหลับตาอยู่บนกองฟาง หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความสุข
กู้ซินเถาอยู่ในอาการหลงใหลเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะถูกคุมขังอยู่ในห้องขังและนั่งอยู่ในที่สกปรก แต่คนผู้นี้ยังคงดูสะอาดสะอ้านและนิ่งสงบ ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจะมารบกวนเขาได้
ใบหน้าหล่อเหลา สันจมูกโด่ง ริมฝีปากบาง คิ้วเรียวยาว ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้สัมผัสมันด้วยมือของนาง
กู้ซินเถากำลังลุ่มหลง
แต่จู่ ๆ ฉินเย่จือก็ลืมตาขึ้น กู้ซินเถาตกใจและรีบหลบทันที เมื่อเห็นดวงตาของฉินเย่จือกวาดไปทั่วสถานที่ที่กู้ซินเถาที่ซ่อนตัวอยู่ในขณะนี้ มีคนกำลังจ้องมองมาที่เขาในตอนนี้ จะไม่มีใครอยู่ได้อย่างไร
ฉินเย่จือเหลือบมองอย่างสงสัยแล้วคิดถึงเรื่องนี้อย่างเกียจคร้าน ก่อนจะหลับตาลงและพักผ่อนต่อไป กู้ซินเถารู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อจะถูกฉินเย่จือจ้องมอง
ไม่ใช่ว่านางไม่ต้องการไปหาฉินเย่จือ แต่ในใจรู้สึกกลัวเล็กน้อย
นางกลัวว่า เมื่อถึงเวลานั้นจะเป็นการเอาหน้าร้อนไปแนบกับก้นเย็น*[2] ของคนอื่น คิดถึงตนเองที่ราวกับดอกไม้ มีชายหนุ่มในเมืองมากมายที่อยากจะประจบสอพลอและเอาใจ แต่ไม่มีผู้ชายในแบบที่นางต้องการ ในใจนางมีผู้ชายที่ต้องการอยู่แล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่มีนางอยู่ในใจ สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกผิดหวัง และในทางกลับกัน นางก็เกลียดกู้เสี่ยวหวานมากยิ่งขึ้นในใจ
วันที่สามที่ฉินเย่จือถูกขังอยู่ในห้องขัง เป็นวันที่กู้เสี่ยวหวานกำลังจะถูกเผาทั้งเป็น เมื่อกู้ซินเถาได้รับข่าวก็พลันรู้สึกมีความสุข นางรีบเข้าไปในห้องขังและวิ่งเข้าไปบอกซุนซื่อเกี่ยวกับแผนของกู้ฉวนลู่ ซุนซื่อตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าในที่สุดนางก็ได้แก้แค้นและหัวเราะอย่างมีความสุข
กู้ซินเถาตื่นเต้นมากเพราะคิดว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังจะตายในไม่ช้า นางตื่นเต้นมากและตรงไปหาฉินเย่จือที่ถูกคุมขัง
ฉินเย่จือรู้สึกว่ามีคนมาหยุดที่ประตูห้องขัง เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นกู้ซินเถามองตนเองอย่างหลงใหล
ฉินเย่จือไม่ต้องการเห็นนาง เขารู้สึกคลื่นไส้อยู่ครู่หนึ่งและหลับตาลงทันที
เมื่อเห็นฉินเย่จือลืมตาและเหลือบมองตัวเองด้วยความรังเกียจ นางก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อคิดว่าจะสามารถแก้แค้นได้ นางก็มีความพึงพอใจ
นี่ก็มีเสน่ห์มากเช่นกัน
“พี่ใหญ่ฉิน…” เสียงนั้นแผ่วเบา หากเป็นคนธรรมดาได้ยินเสียงน้ำของกู้ซินเถาเกรงว่าเขาจะลุ่มหลง
ฉินเย่จือไม่ได้พูดอะไร หากแต่คิ้วกับย่นเข้าหากัน ดูเหมือนว่าจะไม่พอใจกู้ซินเถาอย่างมาก เมื่อเผชิญกับคำพูดของกู้ซินเถา เขาปิดปากสนิทและหลับตาอีกครั้งราวกับว่าไม่มีใครอยู่ข้างหน้าเขา
ใบหน้าของกู้ซินเถาอึดอัด นางได้รับการปฏิบัติเช่นนี้เฉพาะต่อหน้าฉินเย่จือ ใบหน้าของนางไม่ใช่ใบหน้า และความงามของนางก็ไม่ได้ดีไปกว่ากู้เสี่ยวหวาน
“พี่ใหญ่ฉิน ท่านไม่ลืมตามามองข้าจริงหรือ? ข้าคือเถาเอ๋อร์!” แม้ว่ากู้ซินเถาจะไม่มีความสุขในใจ แต่นางก็รู้สึกรำคาญเพียงครู่เดียว และกลับมาเป็นอ่อนโยนเช่นเดิม
ไม่มีใครตอบนาง
เสียงของกู้ซินเถาราวกับกำลังสีซอให้ควายฟัง ไม่มีใครสนใจนางเลย…
กู้ซินเถาไม่ยอมแพ้
“พี่ใหญ่ฉิน…”
เขาไม่สนใจนาง
“พี่ใหญ่ฉิน ท่านกำลังคิดถึงกู้เสี่ยวหวานคนนั้นใช่หรือไม่!” กู้ซินเถาไม่พอใจ ใบหน้าของคนผู้นี้ยังคงเย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็งที่ไม่มีรอยร้าวแม้แต่น้อย
แต่เขาไม่เป็นเช่นนี้ต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน
*[1] พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่าย ๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น