คนของเอตัมเห็นเขาถูกโจมตี จึงรีบเข้าไปช่วย แต่ว่าคนของลี่จุนถิงจะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร คนอื่นๆ ต่างก็รวมตัวดันเป็นก้อนเดียว ลูกกระสุนลอยไปลอยมาอยู่บนท้องฟ้า
ฝูงชนที่อยู่รอบต่างก็ตกใจแล้ววิ่งหนีไปทั่วทุกทิศแล้ว ทันใดนั้น ในย่านนี้ก็คึกคักขึ้นมามากๆ
เสียงปืนดังกึกก้องอยู่ในหู คนของเอตัมจำนวนนับไม่ถ้วนคิดที่จะลุกขึ้น ทันใดนั้นก็ถูกกระสุนเจาะทะลุร่างกาย กลุ่มคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่หลบซ่อน ก็มี MI34 สองเครื่องก็กวาดไปกะทันหัน ที่หลบซ่อนก็ถูกกระสุนหลายพันนัดเข้าโจมตีจนทะลุในพริบตา คนกลุ่มนั้นถูกยิงเข้าแล้ว บางคนในนั้นอยากจะกลิ้งเพื่อพยายามหลบหนี กระสุนที่หนาเท่านิ้วหัวแม่มือก็ยิงคนพวกนั้นจนแขนหักขาหัก
ทันใดนั้น ทางเอตัมก็ล้มแพ้กันหมด เขาสู้ลี่จุนถิงไม่ไหว เพียงแวบเดียวก็รีบหายไปจากสายตาของลี่จุนถิง ลี่จุนถิงก็ไม่ได้วิ่งตามไป รีบหันไปดูเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อดึงธินาและดอกเตอร์คูลี่ไปหลบอยู่ข้างๆ เพราะว่าคนที่ลี่จุนถิงพามาด้วยเยอะมาก ดังนั้นคนของเอตัมไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของเจียงหยุนเอ๋อได้ ดังนั้นเจียงหยุนเอ๋อจึงพาพวกเขาหลบอยู่ข้างๆ ด้วยความปลอดภัย
“หยุนเอ๋อ เป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เจียงหยุนเอ๋อเห็นลี่จุนถิงวิ่งมาทางเธอ ตื้นตันและดีใจมาก “จุนถิง ฉันไม่เป็นอะไร นายไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม”
ลี่จุนถิงยังไม่ทันตอบ ในหูก็มีเสียงของชิงโม่ดังผ่านมา
“ประธานลี่ ทางอาเธอร์สู้พวกเราไม่ไหว หนีไปแล้วครับ”
“พวกนายตามต่อไป ฉันจะอยู่ปกป้องหยุนเอ๋อที่นี่”
“ท่านหาคุณนายเจอแล้ว?” ชิงโม่อยู่ทางนั้นดีใจมากๆ
ลี่จุนถิงกำลังอยากจะตอบ ก็ได้ยินลูกน้องเรียกไปเสียงหนึ่ง
“ประธานลี่ ระวังข้างๆ ครับ”
ลี่จุนถิงหันไป ก็เห็นอาเธอร์ที่หนีไปเมื่อกี้และคนที่สู้กับเขา ถือปืนไว้กำลังจะยิงมาทางเขา ลี่จุนถิงรีบผลักเจียงหยุนเอ๋อไปทางธินา ตัวเองขยับไปข้างหลัง แล้วหลบลูกกระสุนของพวกเขาไป
จู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อก็ถูกผลักออก ตกใจมาก ธินารีบนำเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาปกป้องในป้อมกอดของตัวเอง ตัดสินใจเดินไปทางดอกเตอร์คูลี่เดินเข้าไปข้างใน หลบการโจมตีของพวกเขา
เจียงหยุนเอ๋อเห็นพวกเขาไปๆ มาๆ ตกใจจนปิดปากของตัวเองไว้ บังคับให้ตัวเองห้ามออกเสียง เขาพยายามปลอบใจตัวเองสุดขีด พยายามให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลง เธอไม่สามารถให้ลี่จุนถิงเสียสมาธิได้ เธอไม่สามารถเป็นตัวถ่วงให้ลี่จุนถิงแล้ว
ทางอาเธอร์เห็นว่า จะเปลืองกระสุนและคนมากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถสู้ลี่จุนถิงได้ จึงได้แต่ถอยไปก่อน เอตัมและคนอื่นๆ ปกป้องอาเธอร์แล้วถอยไป แต่ว่าก่อนที่จะไป ไม่รู้ว่าอาเธอร์โยนอะไรไปทางข้างหลังของดอกเตอร์คูลี่ที่หลบอยู่
เพราะว่ามีคนมากมายกันเขาไว้ ดังนั้นลี่จุนถิงจึงไม่เห็นการกระทำของอาเธอร์
ดอกเตอร์คูลี่หลบอยู่ข้างหลังของพวกเจียงหยุนเอ๋อ ถึงแม้ว่าคนข้างหน้าจะเสียงดัง แต่จู่ๆ เขาก็ได้ยินข้างหลังของตัวเองมีเสียง “ติติตะตะ” เขาหันไปมอง เห็นของที่เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าอยู่ตรงมุม
เขาหันรถเข็นไป เตรียมตัวจะหันไปมองแวบหนึ่ง เขาพึ่งหันไป ก็เห็นภาพทั้งหมดของกล่องสี่เหลี่ยม ที่แท้คือระเบิด ดอกเตอร์คูลี่มองดูดีๆ เห็นว่าระเบิดนั้นใกล้จะระเบิดแล้ว
เขาตกใจจนเบิกตากว้าง เพราะว่ารถเข็นที่นั่งอยู่เน่าเกินไป ขณะนี้เขาก็กระวนกระวายมากด้วย ดังนั้นจะหันยังไงก็ไม่สามารถหันไปได้ เขาพยายามใช้แรงทั้งหมดของตัวเองลุกขึ้น เดินไปข้างหน้าสองก้าว ใช้แรงผลักเจียงหยุนเอ๋อและธินาออกไป
ความสนใจทั้งหมดของเจียงหยุนเอ๋อต่างก็อยู่บนตัวของลี่จุนถิง ดังนั้นข้างหลังของเธอเกินอะไรขึ้นบ้าง เธอไม่รู้เลย
ลี่จุนถิงเห็นท่าทางของดอกเตอร์คูลี่แล้ว รีบวิ่งเข้าไป เขาพึ่งวิ่งไปก็ถูกเจียงหยุนเอ๋อทับมาเต็มอก จากนั้นก็มองไปทางข้างหลังของเธอ เจียงหยุนเอ๋อก็มองไปตามสายตาของลี่จุนถิง
เจียงหยุนเอ๋อพึ่งหันไป ก็ได้ยินเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ดอกเตอร์คูลี่ยืนอยู่ในกองเปลวไฟ ยิ้มแล้วมองพวกเขา ทันใดนั้นเปลวไฟก็กลืนกินดอกเตอร์คูลี่ไป
น้ำตาของเจียงหยุนเอ๋อไหลลงมาทันที
ลี่จุนถิงโอบกอดเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วขยับถอยหลังไปอีกไม่กี่ก้าว เพื่อกันว่าจะระเบิดโดนเจียงหยุนเอ๋อ โชคดีที่อาเธอร์โยนมาแค่ระเบิดเล็กๆ อันเดียว บริเวณที่ระเบิดจึงไม่ได้ลามมาถึงตัวของเจียงหยุนเอ๋อ
ทางนี้หลังจากที่ระเบิดเรียบร้อยแล้ว พวกชิงโม่ก็เก็บคนของอาเธอร์หมดแล้วรีบตามมา ตอนที่อาเธอร์วิ่งมาถึงทางนี้ ชิงโม่ก็รู้แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้ไปตามเขาอีก หลังจากเก็บกองทัพของอาเธอร์ให้หมดแล้ว ก็รีบมาที่ถึงที่นี่
หลังจากที่เขามาแล้ว ไม่เห็นเงาของอาเธอร์ เขารอให้ลี่จุนถิงปลอบเจียงหยุนเอ๋อเรียบร้อยแล้ว จึงจะเปิดปากถาม
“ประธานลี่ อาเธอร์ล่ะครับ?”
“หนีไปแล้ว แค่ว่าฉันบอกเฟิงจิงเป่ยแล้ว เขาตามอาเธอร์ไปแล้ว”
ได้ยินลี่จุนถิงพูดแบบนี้ ชิงโม่จึงจะค่อยๆ วางใจลง จึงจะทักทายกับเจียงหยุนเอ๋อ
“คุณนาย คุณเป็นยังไงบ้างครับ?”
“ฉันไม่เป็นอะไร ขอบใจพวกนายมากเลยนะ” เจียงหยุนเอ๋อเช็ดน้ำตา ออกมาจากอ้อมกอดของลี่จุนถิง มองชิงโม่ด้วยความตื้นตัน
ชิงโม่หัวเราะไปสองเสียง จู่ๆ ก็เห็นว่าข้างกายของเจียงหยุนเอ๋อคือธินา
“คุณนาย ท่านนี้คือ?”
เจียงหยุนเอ๋อจึงจะนึกขึ้นว่าข้างกายของตัวเองยังมีธินาอยู่ รีบแนะนำให้กับพวกลี่จุนถิง
“นี่คือธินา คือคนที่อาเธอร์ส่งมาดูแลฉัน”
พอได้ยินว่าเป็นคนของอาเธอร์ชิงโม่ก็รีบชักปืนออกมา ยิงไปทางธินา
เจียงหยุนเอ๋อเห็นแล้ว รีบปกป้องไปยังข้างหน้าของธินา “พวกนายไม่ต้องทำร้ายธินา ช่วงเวลานี้เธอดูแลฉันมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนของอาเธอร์ แต่ว่าเธอเป็นคนดีมากจริงๆ ถ้าหากเธอจะทำร้ายฉัน ในสถานการณ์ที่ยุ่งวุ่นวายเมื่อกี้ เธอคงจะฆ่าฉันตายแล้ว”
“แต่ว่า เมื่อกี้เธอปกป้องฉันตลอดเวลาเลย”
ลี่จุนถิงส่งสายตาไป ชิงโม่จึงจะวางปืนลง
เจียงหยุนเอ๋อเห็นชิงโม่วางปืนลง จึงจะหันไปปลอบใจธินา
“ธินา พวกเขาไม่ได้มีความหวังร้ายอะไร แค่อยากจะปกป้องฉัน”
ธินาพยักหน้า ยิ้มไปทางเจียงหยุนเอ๋อ “อื้ม ฉันรู้ ฉันไม่ว่าอะไร ท่าทางแบบนี้ของพวกเขาฉันสามารถเข้าใจได้”
ลี่จุนถิงมองไปทางธินาอย่างลึกซึ้งในตอนที่เธอพูด หลังจากที่เขาทั้งสองพูดเรียบร้อยแล้ว ก็กอดเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง
“ในเมื่อเธอเชื่อใจธินาขนาดนี้ ฉันก็เชื่อธินา แต่ว่าตอนนี้อาเธอร์หนีไปแล้ว คนที่เหลืออยู่ที่นี่ถูกพวกเราฆ่าหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ธินาคนเดียว ถึงแม้ว่าธินาจะไม่ทำร้ายเธอ แต่ไม่ว่านังไงแล้วก็คือคนของอาเธอร์”
“พวกเราไม่สามารถพาธินาไปด้วย ดังนั้น เธอคิดว่าจะจัดการกับธินายังไง?”
เจียงหยุนเอ๋อคิดไปสักพัก “งั้นพวกเราส่งเธอกลับบ้านดีไหม?”
หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็มองดูธินา “ธินา เธอยังมีคนในครอบครัวอยู่หรือเปล่า?”
ธินาพยักหน้า เจียงหยุนเอ๋อดีใจมาก “งั้นพวกเราส่งเธอกลับบ้านดีไหม เพราะว่า……”
เจียงหยุนเอ๋อพูดจบแล้ว ก็รู้สึกผิดต่อธินามาก ไม่ว่ายังไงแล้วธินาก็ช่วยเธอไปหลายรอบมากแล้ว
ธินามองออกถึงความรู้สึกผิดของเจียงหยุนเอ๋อ เดินไปจับมือของเจียงหยุนเอ๋อ พยักหน้ากับเจียงหยุนเอ๋อ
“ไม่ต้องรู้สึกผิดกับฉัน ฉันเองก็อยากกลับบ้านพอดี”