หลังจากที่ลี่จุนถิงสั่งคนส่งธินาไปแล้ว ก็เริ่มเก็บกวาดสถานการณ์ทางนี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในพื้นที่คนจนที่ไม่มีคนมาควบคุม แต่ว่าพวกเขาสร้างความเคลื่อนไหวใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมา คนข้างบนก็ยังพอรู้บ้างแล้ว
เพื่อที่จะจัดการกับเรื่องนี้ พวกลี่จุนถิงได้อยู่ที่นี่ไปสองวัน
ในคืนวันนั้น ลี่จุนถิงได้โทรหาพวกโม่เสี่ยวฮุ่ยไปก่อน บอกข่าวดีนี้กับพวกเขา
“คุณแม่” พอโทรศัพท์ถูกรับ เสียงที่ต่ำของลี่จุนถิงดังผ่านไปยังหูของโม่เสี่ยวฮุ่ย โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้สึกว่าเสียงของลี่จุนถิงต่ำขนาดนี้ รู้สึกเหมือนว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตื่นเต้นและหวาดกลัวมาก
“ทำไมเหรอ จุนถิง? เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?” โม่เสี่ยวฮุ่ยตื่นเต้นและหวาดกลัวมาก แม้กระทั่งลี่จุนซินและซูม่านลีที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจและหวาดกลัวไปด้วย โชคดีที่ ถวนจื่อถูกเวียร์พาออกไปเล่นกับเด็กน้อยแล้ว ไม่เช่นนั้นสีหน้าในตอนนี้ของโม่เสี่ยวฮุ่ยคงจะทำถวนจื่อตกใจจนร้องไห้แน่นอน
เสียงของลี่จุนถิงแหบและต่ำมาก เป็นเพราะว่าพูดคุยกับเจียงหยุนเอ๋อมากเกินไป บวกกับสองสามวันนี้ที่เขาไม่ได้พักผ่อนดีๆ ดังนั้นจึงมีอาการหวัดเล็กน้อย อีกอย่างลี่จุนถิงก็อยากจะแกล้งให้พวกเขาตกใจก่อนด้วย
ลี่จุนถิงรับรู้ได้ถึงความตื่นเต้นและความหวาดกลัวของโม่เสี่ยวฮุ่ย หัวเราะออกมาด้วยเสียงที่ต่ำ
“คุณแม่ ผมช่วยหยุนเอ๋อออกมาอย่างปลอดภัยแล้วครับ”
ในตอนที่โม่เสี่ยวฮุ่ยได้ยินเสียงของลี่จุนถิง ก็รู้แล้วว่าตัวเองถูกลี่จุนถิงแกล้งแล้ว อดโมโหไปหนึ่งทีไม่ได้เลย
“เจ้าลิงตัวนี้นิ คิดไม่ถึงเลยว่านายจะกล้าแกล้งแม่ แต่ว่า สามารถช่วยหยุนเอ๋อออกมาได้อย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ฉันรู้อยู่แล้วว่าลูกชายของฉันจะต้องพาลูกสะใภ้ของฉันกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”
ลี่จุนซินและซูม่านลีได้ยินโม่เสี่ยวฮุ่ยพูดว่าเจียงหยุนเอ๋อถูกช่วยออกมาอย่างปลอดภัยแล้ว ก็ดีใจมากๆ เช่นกัน ทั้งสองกอดเข้าหากันและยิ้มใหญ่อยู่ข้างๆ ซูม่านลีตื้นตันจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว
“ในเมื่อช่วยออกมาแล้ว งั้นพรุ่งนี้พวกนายก็สามารถมาได้แล้วใช่ไหม”
“ยังไม่ได้ชั่วคราวครับ เพราะว่าเรื่องนี้รู้ไปถึงฝ่ายบนแล้ว อาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกสองวันครับ”
“รู้ไปถึงฝ่ายบนแล้ว สำคัญมากไหมเนี่ย จะเป็นอะไรหรือเปล่า?” พอได้ยินว่ารู้ไปถึงข้างบนแล้ว โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ตกใจไปเลย ที่นี่ไม่ใช่ในประเทศ เธอไม่รู้ว่าลี่จุนถิงจะสามารถจัดการได้ดีกับเรื่องนี้หรือเปล่า
“คุณแม่ คุณแม่อย่ากระต่ายตื่นตูมแบบนี้ครับ ดูท่าทางคุณแม่สิ จะทำเอาแม่ยายผมตกใจได้นะครับ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยมองไปทางซูม่านลี เธอตกใจจนกำลังมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอยู่จริงๆ ด้วย โม่เสี่ยวฮุ่ยยิ้มไปทางซูม่านลีด้วยความรู้สึกเขินอาย
“นายไม่ให้ฉันทำท่าทางแบบนี้ งั้นนายก็ไม่ต้องมาแกล้งฉัน นายสามารถพูดเรื่องราวให้ชัดเจนในรอบเดียวไม่ได้เหรอ นายยังจะมาบ่นฉันอีก”
โม่เสี่ยวฮุ่ยถูกซูม่านลีมองจนเกรงใจแล้ว หันไปรีบบ่นลี่จุนถิงเลย
“ได้ครับได้ครับ ความผิดของผมเองครับ คุณแม่จะคุยกับหยุนเอ๋อหรือเปล่าครับ”
“นั่นก็ต้องคุยอยู่แล้ว ยัยเด็กนี่ลีลาไปจะครึ่งวันแล้ว พึ่งจะนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้”
หลังจากที่ลี่จุนถิงฟังคำบ่นของโม่เสี่ยวฮุ่ยเรียบร้อยแล้ว ก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อรีบมาแล้วเรียกไปคำหนึ่งด้วยเสียงที่หวาน “คุณแม่”
ทางโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ยิ้มเหมือนดอกไม้บานเลย หลังจากที่ทั้งสองพูดไปสักพัก โม่เสี่ยวฮุ่ยก็นำโทรศัพท์ยื่นไปให้ซูม่านลีที่นั่งชะโงกรออยู่ข้างๆ
ซูม่านลีรับมา ถามนู่นถามนี่เต็มไปหมด ถามร้อนถามหนาว พยายามถามซ้ำไปซ้ำมาให้ชัดเจนหลายรอบมากว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่เป็นอะไร จึงจะวางใจลง
คนไม่กี่คนกำลังสลับโทรคุยโทรศัพท์กันอยู่ เวียร์ก็พาถวนจื่อกลับมาแล้ว
“คุณยาย คุณย่าพวกท่านกำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่เหรอครับ?” ถวนจื่อเห็นพวกเขาต่างก็ล้อมรอบอยู่ที่ข้างๆ ของโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง แปลกใจมาก
“อัยโย เจ้าหลานของฉัน คุณแม่ของหนูโทรมาน่ะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นถวนจื่อเดินมา ก็อุ้มมายังบนตักของตัวเอง จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์จากลี่จุนซินมา แล้ววางอยู่ตรงข้างหูของถวนจื่อ
ถวนจื่อได้ยินว่าเจียงหยุนเอ๋อโทรมา ก็ดีใจมากๆ
“คุณแม่ ผมคือถวนจื่อ ผมคิดถึงคุณแม่มากๆ เลย”
พอเจียงหยุนเอ๋อได้ยินเสียงของถวนจื่อ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ลูกน้อย คุณแม่ก็คิดถึงหนูมากเลย”
สองแม่ลูกพูดคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยและเอ็นดูไปมากมาย ก่อนหน้านี้เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าถวนจื่อปลอบคนเป็น คิดไม่ถึงว่าจะปลอบคนเก่งขนาดนี้ เพียงแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำเอาเจียงหยุนเอ๋อหัวเราะแล้ว
ลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ข้างๆ ยิ้มได้มีความสุขขนาดนี้ หึงมากๆ ตั้งแต่ที่ช่วยเธอออกมา เจียงหยุนเอ๋อยังไม่เคยยิ้มกับเขาอย่างมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย เจียงหยุนเอ๋อหลงใหลอยู่ในการสนทนากับถวนจื่อ ไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ของลี่จุนถิงเลย
เจียงหยุนเอ๋อยังถามคำถามบางอย่างกับเด็กน้อยไป ถวนจื่อพูดกับเจียงหยุนเอ๋ออย่างละเอียดเป็นพิเศษ
ลี่จุนถิงเห็นพวกเขาสองแม่ลูกยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีความสุข เขาไม่พอใจที่ตัวเองถูกละเลย แอบเอามือของตัวเองยื่นเข้าไปในเสื้อผ้าของเจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าเป็นการกลั่นแกล้งของเขา จึงไม่ได้สนใจเขา
ปรากฏว่า ลี่จุนถิงยิ่งอยู่ก็ยิ่งทำเกินไป ระหว่างมือขยับขึ้นไปบนตัวของเจียงหยุนเอ๋อ ยังบีบไปทีหนึ่ง เจียงหยุนเอ๋อเจ็บมาก ร้องออกมา เจียงหยุนเอ๋อรีบเอามือปิดปาก หันกลับไปจ้องลี่จุนถิงหนึ่งที
แต่ว่าเสียงร้องเมื่อกี้ของเขา ทางถวนจื่อได้ยินแล้ว เพราะว่าถวนจื่อเปิดลำโพง ดังนั้นพวกโม่เสี่ยวฮุ่ยต่างก็ได้ยินแล้ว ต่างก็หัวเราะกันขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อถูกยิ้มจนหน้าแดงแล้ว หันกลับไปต่อยลี่จุนถิงหนึ่งที ลี่จุนถิงยื่นมือข้างหนึ่งออกมา รับโทรศัพท์ แล้วพูดกับทางนั้นไปว่า “ยังมีธุระอีกครับ” จากนั้นก็วางสายเลย
ทางนั้นเห็นลี่จุนถิงวางสายแล้ว ยิ่งหัวเราะได้ใจไปใหญ่ แต่ว่าถวนจื่อรู้สึกงงกับการหัวเราะของพวกเขา
“คุณย่า พวกท่านกำลังหัวเราะอะไรเหรอครับ?”
โม่เสี่ยวฮุ่ยนึกได้ว่าถวนจื่อยังอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเขายังไง จึงพูดมั่วๆ กับเขาไปทีหนึ่ง แล้วหลอกเขาไป
หลังจากที่ลี่จุนถิงวางสายแล้ว ก็อดรอที่จะจูบริมฝีปากของเจียงหยุนเอ๋อไม่ไหว ค่อยๆ กัดไปที่ปากของเธอ “หยุนเอ๋อ ฉันคิดถึงเธอมากเลย”
ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อเองก็คิดถึงเขามาก แต่ว่าในใจยังคงนึกถึงเรื่องที่วางสายใยเมื่อกี้
ลี่จุนถิงเห็นเธอไม่มีสมาธิ ก็พึ่งเข้าไปโดยไม่เกรงใจ แต่ว่าครั้งนี้ไม่ใช่การกัดแล้ว แค่จูบลงไปเบาๆ
การกระทำของเขาเบามาก ความแรงที่ดันไว้ก็เหมาะสมกำลังดี รอบๆ ข้างของเจียงหยุนเอ๋อเต็มไปด้วยกลิ่นของเขา ทั้งรุนแรงทั้งเกรี้ยวกราด
ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อสั่นขึ้นมา แล้วยื่นมือไปดึงเขาไว้ทันที
ตรงที่ถูกลี่จุนถิงจูบนั้นมีความชาผ่านเข้ามาช่วงหนึ่ง มีความอุ่นๆ ร้อนๆ อยู่ภายในใจของเธอ
ตอนแรกลี่จุนถิงแค่อยากจะค่อยๆ จูบเธอไปไม่กี่ทีก็หยุด ทำยังไงดีตัวเองดันมีอารมณ์ไปแล้ว การจูบที่บางเบานั้นค่อยๆ ลงมาจากริมฝีปากปาก หยุดอยู่บนไหปลาร้าของเธอ
ไหปลาร้าของเจียงหยุนเอ๋อสวยมาก แววตาของเขาลึกซึ้งมาก ริมฝีปากค่อยๆ สัมผัสผิวพรรณของเธอ จุดที่ถูกสัมผัสนั้นราวกับเปลวไฟที่ร้อนแรง เผาไหม้ขึ้นมาแล้วไม่อาจเก็บได้
เจียงหยุนเอ๋อกอดลำคอของลี่จุนถิง ค่อยๆ หลับตาลง
ท่าทีที่ค่อยๆ ตอบรับนี้กลับทำให้ลี่จุนถิงได้สติขึ้นมา ริมฝีปากของเขาหยุดอยู่บนไหปลาร้าของเธอ ทันใดนั้น