ตอนเที่ยง ลี่จุนซินกับเวียร์ลงมาจากเขา ทั้งสองคนพักในช่วงบ่าย ก่อนจะตัดสินใจไปดูภาพยนตร์ตอนเย็น
ตอนที่จะออกไป หลังจากที่ลี่จุนซินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็ถามพลางนั่งอยู่บนรถของเวียร์： “ตอนเย็นจะดูเรื่องอะไรเหรอ คุณเลือกว่าจะดูตอนไหนหรือยัง？”
“อือ ฉันชอบดูหนังสยองขวัญ คุณน่าจะดูได้ใช่ไหม？” เวียร์ตอบเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร……” ลี่จุนซินตอบ จากนั้นก็หันไปมองนอกหน้าต่าง มองคนที่เดินผ่านไปมา ภายนอกมีคนเดินไปมา ส่วนรถก็ขับไปอย่างช้าๆ
เวียร์มองเธอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้ม เขาคิดว่าลี่จุนซินมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อปกปิดความกลัวของตัวเอง อันที่จริงเขาคิดผิด เพราะลี่จุนซินไม่ได้กลัวเลยจริงๆ
แต่ยังดีที่โรงหนังนั้นไม่ได้ไกลมาก ขับรถประมาณครึ่งชั่วโมง ลี่จุนซินกับเวียร์ก็มาถึงโถงรับรองของโรงภาพยนตร์พอดี
หนังเรื่องนี้ น่าจะเข้าโรงมาได้ประมาณหนึ่งแล้ว ดูมีคนไม่มาก ในโถงรับรองนั้น มีคู่รักไปดูหนังด้วยกันมากมาย
เพียงไม่นานไฟก็มืดลง
ลี่จุนซินกอดถังป๊อปคอร์นเอาไว้ในมือ เธอค่อยๆ เอามือหยิบป๊อปคอร์นทีละอันๆ เข้าปาก
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่นะ？” เสียงของเวียร์ดังขึ้นข้างหูของลี่จุนซิน น้ำเสียงของเขานั้นมั่นใจเป็นอย่างมาก
“อือ……” ลี่จุนซินตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองเวียร์ พลางเอามือหยิบโค้กมาจิบเล็กน้อย
สำหรับลี่จุนซิน หนังเรื่องนี้ไม่ได้น่ากลัวมาก แต่เสียงของโรงหนังนั้นมันค่อนข้างดี ทำให้บรรยากาศนั้นดูน่ากลัวไม่น้อยเลย นอกจากนี้ยังมีภาพของเลือด ไม่ใช่แขนขาหักก็เป็นหัวแตกกระจาย
เทียบกันแล้ว เธอชอบหนังที่ทำให้น่ากลัว โดยที่ไม่มีฉากเลือดสาด
ลี่จุนซินดูหนังเรื่องนี้พลางรู้สึกเบื่อหน่าย เธอมองไปรอบๆ ก็พบว่าคนที่เบื่อนั้นไม่ใช่เพียงแค่เธอ คู่รักที่อยู่ในมุมนั้นกอดกันแล้ว ส่วนคู่ทางด้านซ้ายนั้น ผู้หญิงอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย เหมือนกำลังอบอุ่นร่างกายอีกไม่ช้าคงจะเร่าร้อนไม่เบาเลย
จู่ๆ เสียงเพลงก็ดังขึ้น มันเป็นการเตือนว่ากำลังจะมีฉากเลือดน่ากลัวแล้ว
ลี่จุนซินนึกถึงเวียร์ที่อยู่ข้างๆ เวียร์ที่ปกติชอบทำให้เธอตกใจก็หยุดไป นิ่งเงียบจนเหมือนไม่อยู่เลยล่ะ
เธอเงยหน้ามองเล็กน้อย เวียร์เบะปากจนเป็นเส้นตรง ร่างกายของเขา เกร็งเป็นอย่างมาก ไม่ผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย
“คุณอยากกินป๊อปคอร์นไหม？” ลี่จุนซินถามเสียงเบา
เวียร์ก้มหน้ามองลี่จุนซิน ก่อนจะส่ายหัว ลี่จุนซินกำลังจะเอาป๊อปคอร์นกลับมากินต่อ เวียร์ก็รีบแย่งถังป๊อปคอร์นไป ก่อนจะเอาหน้าซุกลงไปในนั้น
“แหวะ……” ลี่จุนซินได้ยินเสียงอ้วก
ถึงเวียร์จะกำลังควบคุมเสียงอยู่ แต่ลี่จุนซินก็ยังได้ยินอยู่ดี
เธอเคยได้ยินคนที่ดูหนังสยองขวัญจนอ้วก แต่การมาเกิดขึ้นกับคนข้างๆ ตัวเองนั้นมันขายขี้หน้าเหลือเกิน
ลี่จุนซินขยับตัวออกห่างไปหนึ่งที่นั่ง ทำเหมือนไม่รู้จักกับเขาเท่าไหร่ เธอรู้ว่าท่าทีของเธอจะต้องทำให้เวียร์เสียใจอย่างแน่นอน แต่เวียร์ไม่มีทางโทษเธอหรอก เพราะการอ้วกเพราะดูหนังสยองขวัญนั้น มันน่าอายจริงๆ
เธอนั่งออกมาไกลหน่อย ไม่ใช่เพราะรังเกียจเวียร์ แต่แค่อยากจะเอาโทรศัพท์มาถ่าย ก่อนจะส่งให้พวกลี่จุนถิงดู แต่ว่าในโรงนั้นมันมือมาก แล้วก็เปิดแฟลชไม่ได้ด้วย ลี่จุนซินเลยลำบากมาก
เสียงอ้วกมันหยุดลงแล้ว ลี่จุนซินเสียดายเล็กน้อย
เห็นเพียงเวียร์เงยหน้าขึ้นมา เพลงก็เริ่มดังขึ้น แล้วก็มีสมองไหลเต็มจอ
“อ้วก……” หัวของเวียร์ซุกลงไปในถังป๊อปคอร์นอีกครั้ง
ลี่จุนซินแอบมองไปรอบๆ นอกจากคู่ที่กอดรัดกันแล้ว ใครๆ ก็มองมาที่เธอ เธอเลยขยับออกไปอีก แล้วทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกัน
“อือ……” เวียร์พึมพำ ก่อนจะยื่นมือออกมามือหนึ่ง
“ทำอะไร？” ลี่จุนซินถามเบาๆ ตอนนี้เธอคิดว่าหนังนี้มันขายหน้าเป็นอย่างมาก
“กระดาษ…เช็ดปาก…” เวียร์นั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ตัวเองแล้ว จะมีใครที่รังเกียจเหมือนกับลี่จุนซิน นี่มันกวนเสียจริง
ลี่จุนซินเปิดกระเป๋าออกมา ก่อนจะหาๆ ก็ไม่เห็นทิชชูเลย มีเพียงผ้าอนามัยที่มาอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอคิดอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆ เปิดมันออก แล้วพับมันเล็กน้อย ก่อนจะเอากาวพับไว้ข้างใน แล้วส่งให้เวียร์
ถึงเวียร์จะคิดว่ารู้สึกแปลกๆ แต่การเช็ดปากนั้นมันสำคัญกว่า หลังจากที่เขาเช็ดเสร็จแล้ว ก็โยนมันเอาไว้ในถัง
“ยังจะดูไหม？” เวียร์ยังคงถามความเห็นของลี่จุนซินอย่างเป็นสุภาพบุรุษ
“ไม่ดูแล้ว ไปกันเถอะ……” ลี่จุนซินที่อยู่ข้างๆ จะหลุดขำออกมาแล้ว เธอกังวลว่าถังมันจะใหญ่ไม่พอ จนเวียร์จะอ้วกจนล้น เขาจะทำเหมือนในเรื่องตลกๆ ไม่ได้ ที่จะอ้วกแล้วก็กินมันเข้าไปด้วย
แหวะ……ลี่จุนซินพบว่าเธอเกือบจะอ้วกเพราะความคิดของตัวเองแล้ว
เวียร์หยิบถัง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปตรงทางเดิน ก็เห็นคู่รักกำลังพลอดรักกันเป็นอย่างมาก ความคิดของเขา ทำให้คนอื่นดำเนินการแล้ว เมื่อครู่เขาได้ยิน เสียงจูบจนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
เมื่อเห็นฉากนี้ เวียร์ก็โกรธขึ้นมา ก่อนจะวางถังป๊อปคอร์นเอาไว้ที่พื้น พลางเดินเข้าไปที่คู่รักที่พลอดรักกัน
“เอ่อ……หยุดจูบกันได้แล้ว……” เวียร์ยื่นมือออกไปผลักผู้ชายคนนั้น
“คุณทำอะไร？” ผู้ชายคนนั้นไม่เข้าใจเลย เมื่อเห็นร่างสูงของเวียร์ น้ำเสียงก็อ่อนลงไม่น้อยเลย： “รบกวนการดูหนังของคุณแล้ว พวกเราจะเสียงเบาหน่อย……”
“โรงหนังไม่ใช่ที่ที่ให้คุณจูบกัน ตั้งใจดูภาพยนตร์เถอะ……” เมื่อพูดจบเวียร์ก็เดินไปจากคู่รักคนนั้น
ลี่จุนซินคิดว่ามันยิ่งน่าตลกเข้าไปใหญ่ เธอพยายามกลั้นขำมาตลอด ยังดีที่มันมืด เวียร์เลยไม่ได้เห็นว่าตัวเองกำลังกลั้นขำ
จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงขึ้นมาอีก
“รีบไปกันเถอะ……” ลี่จุนซินรีบจูงมือเวียร์ออกไปจากโรงหนังโดยไม่รีรอ
ลี่จุนซินแอบมองเวียร์ ก็พบว่าถึงเขาจะดูสงบนิ่งมาก แต่บนใบหน้านั้น ก็แดงอยู่ไม่น้อย
ลี่จุนซินอยากหัวเราะแต่ก็ไม่กล้า ถ้าเธอหัวเราะออกมาตอนนี้ เวียร์น่าจะปิดปากเธอในทันที เธอเลยหายใจลึกๆ เพื่อกลั้นขำ
เวียร์เอาเงินส่งให้ลี่จุนซินพลางพูด： “ไปซื้อน้ำให้ฉันหน่อยสิ ซื้อกระดาษทิชชูมาด้วย จริงสิ เมื่อครู่คุณเอาอะไรให้ฉันเช็ดปากน่ะ ทำไมรู้ลึกแปลกๆ ？”
“ไม่มีอะไร？” ลี่จุนซินไม่กล้ามองเวียร์ด้วยความกลัว
“จะพูดไหม ถ้าไม่พูดฉันจะจูบคุณ ฉันเพิ่งจะอ้วกไปเอง……” เวียร์มองออกว่าลี่จุนซินอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ เลยขู่ไป
“ฉันบอกว่าผ้าอนามัย……” ลี่จุนซินพูดซ้ำ
เวียร์เครียดขึ้นมา เขาเสียดาย ของที่ปกติไม่เล่นก็ไม่ควรแตะต้อง ดูภาพยนตร์อะไรนั่น เขาคงไม่อยากมาที่แบบนี้แล้ว จากนี้เขาคงต้องอยู่บ้านดูในแผ่นแล้วล่ะ