ตอนที่ 1319 ป่ากร่อนกระดูก (5) / ตอนที่ 1320 ป่ากร่อนกระดูก (6)
ตอนที่ 1319 ป่ากร่อนกระดูก (5)
ต้นกร่อนกระดูกเติบโตได้ช้ามาก แต่หลังจากที่มันแตกหน่อขึ้นมาบนพื้นดินครั้งแรกแล้ว มันก็ไม่ต้องดูดกินเลือดเนื้อของมนุษย์เพื่อให้มีชีวิตรอดอีกต่อไปแล้ว แค่รดน้ำมันด้วยโอสถพิษจนกระทั่งใบของมันงอกออกมา หลังจากที่มันงอกใบแรกออกมาแล้ว มันก็จะสามารถผลิตยางไม้พิษที่มีฤทธิ์กัดกร่อนได้เองและพึ่งพาตัวเองได้
ต้นกร่อนกระดูก ตั้งแต่ลำต้น ราก จนถึงปลายใบของมัน ล้วนเต็มไปด้วยพิษร้ายแรง ไม่ต้องพูดถึงการกินมันเลย แม้แต่การสัมผัสกับผิวหนังเพียงเล็กน้อยก็ถูกกัดกร่อนไปจนถึงกระดูกได้แล้ว นั่นจึงเป็นที่มาของชื่อต้นกร่อนกระดูก
พวกจวินอู๋เสียไม่รู้ว่าป่าต้นกร่อนกระดูกนี้กว้างใหญ่ขนาดไหน จำนวนของต้นกร่อนกระดูกที่ปลูกที่นี่มากมายจนไม่สามารถประเมินได้เลย
แท่งน้ำแข็งคือการท้าทายความละเอียดรอบคอบของคน แต่การผ่านป่ากร่อนกระดูกนี่แหละคือการบอกให้พวกเขาเสี่ยงชีวิตตรงๆ เลย!
ต้นกร่อนกระดูกนั่นก็คือที่เก็บพิษขนาดใหญ่อยู่แล้ว ต่อให้โดนทำลาย ยางพิษในต้นก็ไม่ได้หายไปไหน มันจะหกลงบนพื้นและอยู่ตรงนั้นไปอีกนาน
ยางพิษที่มีฤทธิ์กัดกร่อนสูงนี้ทำให้ไม่สามารถผ่านไปได้อย่างแน่นอน เฉียวฉู่ลองทดสอบด้วยการโยนโซ่เหล็กยาวลงไปบนยางพิษสีเขียว และผลที่ออกมาก็คือ โซ่หนาสองนิ้วละลายหายไปจนหมดในทันทีที่จมลงในยางไม้
เฉียวฉู่อ้าปากค้างด้วยความตกใจทันทีที่เห็นเช่นนั้น
“โอ้โห พิษโคตรโหด!” นั่นไม่ใช่แค่ยางไม้มีพิษแล้ว มันคือกรดละลายศพต่างหาก!
“แค่กลิ่นที่เกิดจากยางพิษก็พอจะฆ่าคนได้แล้ว ไม่ต้องให้ไปสัมผัสมันตรงๆ หรอก ถ้ามีคนเหยียบลงไปจริงๆ คงไม่ทันได้ก้าวขาอีกข้าง ขาก็ละลายหมดแล้ว” ฮวาเหยาพูดพลางหรี่ตาลง พวกของมู่เชียนฟานแค่เดินอยู่บริเวณรอบนอกที่พิษเบาบางที่สุดช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น พิษในหมอกก็คร่าเอาชีวิตคนในกลุ่มพวกเขาไปเกือบหมด
เห็นได้ชัดเลยว่าพิษนี้มีศักยภาพมากแค่ไหน
“เราจะสามารถผ่านป่าไปแบบระวังเป็นพิเศษได้หรือเปล่า ถึงต้นไม้พวกนี้จะหนาแน่น แต่ก็มีระยะห่างกว้างกว่าแท่งน้ำแข็งอยู่หน่อย การเดินผ่านพวกมันอาจจะง่ายกว่า ตราบใดที่เราไม่ได้ทำลายต้นไม้ เจ้าคิดว่ามันพอจะเป็นไปได้หรือไม่” เฟยเยียนถามสหาย
ต้นไม้พวกนี้ขึ้นใกล้ๆ กันและหนาแน่นมาก แต่เนื่องจากต้นไม้มีขนาดใหญ่ กิ่งและใบของมันก็แผ่กว้าง ช่องว่างระหว่างพวกมันจึงกว้างพอให้คนหนึ่งคนผ่านไปได้ เทียบกับแท่งน้ำแข็งที่มีพื้นที่ให้วางเท้าได้แค่ข้างเดียวแล้ว สถานการณ์ที่ป่านี้ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก
โชคร้ายที่จวินอู๋เสียส่ายหน้า
“ต้นไม้พวกนี้ ภายนอกอาจดูปกติ แต่ใบไม้และเถาวัลย์ของมันมีหนามเล็กๆ ที่จะข่วนให้เกิดแผลได้ง่าย” ลำต้นของต้นกร่อนกระดูกเติบโตขึ้นในแบบบิดๆ งอๆ ไม่ได้ตั้งตรงขึ้นไป ลำต้นบิดหมุนสลับไปมากับต้นอื่นๆ แม้ว่าระยะห่างระหว่างต้นจะดูห่างกันพอสมควร แต่ถ้าดูให้ดีแล้วละก็ จะเห็นได้ว่าที่ความสูงประมาณหน้าอกคนนั้น ต้นกร่อนกระดูกทั้งหมดล้วนบิดไปในมุมที่เป็นไปไม่ได้ และกิ่งก้านสาขาของมันก็ดูเหมือนจะปกคลุมพื้นที่ทั้งหมดที่อยู่เหนือความสูงนั้น
การผ่านไปโดยหลีกเลี่ยงกิ่งเหล่านั้น จะต้องก้มตัวโดยก้มหลังให้ต่ำมาก และไม่มีใครรู้ว่าป่านกร่อนกระดูกนี้กว้างใหญ่แค่ไหน เมื่อเข้าไปแล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินหน้าต่อไป
และ…
สถานที่นี้แตกต่างจากธารน้ำแข็งตรงที่มีใบไม้หนาทึบ ไม่สามารถโยนลูกบอลเพลิงวิญญาณไปไกลๆ เพื่อดูว่าพื้นที่ข้างหน้าเป็นอย่างไรได้ สำหรับคนที่ติดอยู่ในป่า มันจะเป็นทางเลือกที่อันตรายมาก
ตอนที่ 1320 ป่ากร่อนกระดูก (6)
คนในกลุ่มต่างคิดหนัก จวินอู๋เสียก็พยายามคิดหาทางอย่างเต็มที่
เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยยืนอยู่ด้านข้าง พวกเขาหันไปมองจวินอู๋เย่าอย่างเงียบๆ
เจ้าสิ่งที่เรียกว่าต้นกร่อนกระดูกนี้…
เป็นสิ่งที่นายท่านของพวกเขาใช้กับคนที่คิดร้ายต่อเขา การมีอยู่ของมันไม่ได้เอาไว้สร้างพิษ แต่เอาไว้ทำให้พวกคนทรยศได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานจากการโดนเมล็ดพืชกาฝากกินเลือดเนื้อของพวกเขา และในส่วนที่ต้นกร่อนกระดูกงอกผ่านพื้นดินขึ้นมาหลังจากนั้น ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ใครบางคนในดินแดนเทพมารพัฒนาขึ้นมา
พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าพี่น้องของพวกเขาในดินแดนเทพมารจะเอาเจ้าเครื่องมือทรมานนี้มาที่สามโลกเบื้องล่างเพื่อเป็นปราการป้องกันสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ
กลไกการป้องกันระดับนี้ แม้แต่พวกเขาก็ยังยอมแพ้
ถ้าพวกเขาไม่ได้ติดอยู่ในสถานการณ์นี้เองละก็ พวกเขาก็คงดีใจมากที่เห็นอุปสรรคสุดโหดพวกนี้ทั้งหมดทำหน้าที่ฝังผู้บุกรุกต่ำช้าทุกคนที่โลภมากอยากได้สมบัติใน ‘สุสาน’ ของนายท่านของพวกเขา
แต่…
ตอนนี้เป็นนายท่านเองที่นำคุณหนูใหญ่เข้ามา ‘ขุดสุสานของตัวเอง’!
จวินอู๋เย่ายังคงมีรอยยิ้มตามปกติ เขามองใบหน้าที่กำลังจมอยู่ในความคิดของจวินอู๋เสียด้วยแววตาล้อเลียนจางๆ ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าโศกสลดของลูกน้องทั้งสองคนของตัวเองเลยสักนิด
“ต้นไม้พวกนี้น่าสนใจทีเดียว” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยอึ้ง
“นายท่านพูดอะไรนะขอรับ” เยี่ยเม่ยคิดว่าหูของเขาคงมีปัญหา จึงถามนายท่านของตัวเองเสียงเบา
“ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เหมาะสมละก็ ข้าก็คงเอามันกลับไปดูหน่อยแล้ว” จวินอู๋เย่าพูด ดูท่าทางจะสนใจมันพอสมควร ของพิเศษแบบนี้หาดูได้ยาก ไม่ว่ามันจะมีประโยชน์หรือไม่ ตราบใดที่มันมีคุณสมบัติที่ไม่เหมือนใคร มันมีคุณค่าพอที่จะมีอยู่
เยี่ยเม่ยเงียบ
เหมือนว่านายท่านไม่ได้สังเกตว่าต้นกร่อนกระดูกพวกนี้ขยายพันธุ์มาจากเครื่องมือลงโทษที่เขาใช้กับคนที่ต่อต้านเขา!
นายท่าน!
ท่านไม่ต้องลำบากเอามันกลับไปหรอกขอรับ! ที่ดินแดนเทพมารมีอยู่เยอะแล้ว ตอนท่านกลับไปที่นั่นก็ไปดูมันได้ตามใจชอบเลยขอรับ!
จวินอู๋เย่าจำของเล่นพวกนี้ไม่ได้เลยสักนิด เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าสิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียคิดหนักอยู่นี่เป็นฝีมือของเขาเอง…
เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยพยายามยั้งตัวเองเอาไว้อย่างเต็มที่จนแทบกระอักโลหิต แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฝืนกลืนโลหิตกลับลงไป
พวกเขามาถึงจุดนี้แล้ว ย่อมไม่มีวันขายนายท่านของพวกเขาแน่
พวกเขาไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเตือนนายท่านว่าสิ่งนี้เป็นของที่เขานำกลับไปที่ดินแดนเทพมารด้วยตัวเอง และพี่น้องในหนึ่งภูมิก็พัฒนามันขึ้นไปอีกระดับ และทำให้คุณหนูใหญ่ลำบากอยู่ในตอนนี้!
อย่าพูดดีกว่า!
พวกเขาจะไม่ยอมพูดเรื่องนี้สักคำเดียว!
จวินอู๋เสียคิดหาทางแก้ไม่ออกเลย นางหยิบเอาตำราโบราณออกมาเปิดค้นหาส่วนที่พูดถึงคุณสมบัติพิเศษของต้นกร่อนกระดูก
เฉียวฉู่เห็นตำราโบราณที่จวินอู๋เสียหยิบขึ้นมา ก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที เขาเคยเปิดตำราพวกนี้ดูก่อนที่จะขายมัน และไม่เห็นว่ามีอะไรพิเศษอยู่ในนั้น แต่พอดูจวินอู๋เสียในตอนนี้ ดูเหมือนว่านางจะให้ความสำคัญกับตำราชำรุดๆ พวกนั้นมาก
จวินอู๋เสียสงบจิตใจลงและอ่านตำรา คุณสมบัติพิเศษของต้นกร่อนกระดูกที่บันทึกไว้ตรงกับที่นางจำได้ ทุกอย่างที่เขียนอยู่ในตำรา นางสามารถท่องได้อย่างแม่นยำ
แต่ขณะที่นางพลิกอ่านตำรา นางก็พบสิ่งอื่นที่พิเศษในตำราอีกเล่ม
การขจัดพิษด้วยพิษ!
ยางพิษจากต้นกร่อนกระดูกมีฤทธิ์กัดกร่อนสูง แต่ตัวมันก็ไม่ได้อยู่ยงคงกระพัน ถ้าหากมีพิษสองชนิดผสมกัน ก็เป็นไปได้ว่าพวกมันอาจให้ผลที่เป็นกลาง และยกเลิกผลกัดกร่อนของมันไป
“ขจัดพิษด้วยพิษหรือ” จวินอู๋เสียหรี่ตาลง แผนการอย่างหนึ่งค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจนาง