เจียง​ซื่อ​ไม่​อาจ​สลัด​ความสงสัย​นี้​ ​นาง​เงียบงัน​ชั่วครู่​ก่อน​จะ​ถาม​อีกครั้ง​ ​“​แล้ว​ท่าน​ย่า​พอ​จะ​ทราบ​หรือไม่​ว่า​ท่าน​ยาย​และ​ไท​เฮา​เริ่ม​ห่างเหิน​กันตั​้ง​แต่​เมื่อใด​”

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ขมวดคิ้ว​คิด​ ​“​น่าจะ​ก่อนที่​ไท​เฮา​จะเข้า​วัง​ ​ใน​ตอนนั้น​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​ก็​ออกเรือน​แล้ว​ ​หนำซ้ำ​นาง​มีท​่า​นลุง​ใหญ่​ของ​เจ้า​แล้วด้วย​”

แววตา​ของ​เจียง​ซื่อ​เป็นประกาย​ ​นาง​เอ่ย​พึมพำ​ ​“​หาก​จะ​บอก​เช่นนี้​ ​ก็​นับว่า​ไท​เฮา​ออกเรือน​ช้า​”​

เพราะ​หาก​จะ​พูด​ไป​แล้ว​ท่าน​ยาย​น่าจะ​อายุ​น้อยกว่า​ไท​เฮา​ ​ท่าน​ยาย​มีท​่า​นลุง​ใหญ่​แล้ว​ ​ไท​เฮา​กลับ​ยัง​ไม่​ออกเรือน​…

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​กลับ​ไม่​คิด​เช่นนั้น​ ​“​ก็​ไม่เห็น​แปลก​ ​เพราะ​ถึงอย่างไร​ไท​เฮา​จะ​อภิเษก​เมื่อไหร่​ก็​ใช่​ว่านาง​จะ​ตัดสินใจ​เอง​ได้​”

“​เพราะเหตุใด​”​ ​เจียง​ซื่อ​ยืด​หลัง​ตรง

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ย้อนกลับ​ไป​ควานหา​คำตอบ​ใน​ความทรงจำ​ ​นาง​เอ่ย​ด้วย​น้ำเสียง​ริษยา​อย่าง​ไม่​ปิดบัง​ ​“​นั่น​ก็​เพราะ​ไท​เฮา​ถูก​กำหนดให้​เป็น​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ใน​ตอนนั้น​ ​เรื่อง​นี้​ถูก​กำหนด​ไว้​แต่​เนิ่นๆ​ ​แล้ว​ ​ฉะนั้น​การ​ที่จะ​อภิเษกสมรส​เมื่อไหร่​นั้น​ก็​ต้อง​คอย​ความเห็น​จาก​ราชวงศ์​เสียก่อน​ ​มิใช่​ว่า​ไท​เฮา​จะ​ตัดสิน​พระทัย​เอง​ได้​…​”

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ให้เหตุผล​เช่นนั้น​ ​เจียง​ซื่อ​ก็​พยักหน้า​เห็นพ้อง​ ​“​ก็​จริง​”

“​หลังจากนั้น​ ​ไท​เฮา​และ​ท่าน​ยาย​ก็​มิได้​ไปมาหาสู่​กัน​อีก​เลย​หรือ​เจ้า​คะ​”

แม้ว่า​ตอนนี้​มิตรภาพ​ของ​ทั้งคู่​อาจ​ไม่มี​อีกแล้ว​ ​เป็นไปได้​ไหม​ว่า​เมื่อ​หลาย​สิบ​ปีก่อน​อาจมี​เรื่อง​บางอย่าง​ทำให้​ทั้งคู่​ห่าง​กัน

“​คิด​ว่าน​่า​จะ​เป็น​เช่นนั้น​”​ เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ติดจะ​ลังเล​ ​“​หลังจากที่​ทั้งสอง​ห่าง​กัน​ไป​ได้​ไม่นาน​ ​ไท​เฮา​ก็​เข้า​วัง​ ​นั่น​ยิ่ง​ทำให้​โอกาส​ที่​ทั้งสอง​จะ​พบกัน​มีน​้อ​ยลง​ไป​อีก​…​”

เจียง​ซื่อ​นิ่ง​คิด​ชั่วครู่​ก่อน​จะ​ถาม​ ​“​แล้ว​นอกจาก​ไท​เฮา​ ​ท่าน​ยาย​สนิท​กับ​ใคร​อีก​หรือไม่​เจ้า​คะ​”

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ขมวดคิ้ว​ครุ่นคิด​ก่อน​จะ​ส่าย​ศีรษะ​ ​“​นี่​ก็​ผ่าน​ไป​ตั้ง​นาน​แล้ว​ ​เพราะ​มิใช่​คนสนิท​ ​ข้า​เลย​จำ​ไม่​ค่อย​ได้​”

อย่า​ว่าแต่​เรื่อง​ของ​เหล่าฮู​หยิน​อี๋​หนิง​โหว​เลย​ ​วัน​เวลา​ผ่าน​ไป​นาน​แรมปี​ ​ขนาด​สามี​ของ​นาง​ที่​เสียชีวิต​ไป​แล้ว​หน้าตา​เป็น​เช่นไร​ ​นาง​ก็​เกือบจะ​ลืม​ไป​แล้ว

เมื่อ​คิดถึง​ตรงนี้เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ก็​ปวดใจ​

แต่​เจียง​ซื่อ​ไม่ได้​ปล่อย​ให้เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ปวดใจ​นาน​ ​นาง​ถาม​ต่อ​ ​“​รบกวน​ท่าน​ย่า​ลอง​คิดดู​ดี​ๆ​ ​อีกที​ว่ายัง​พอ​มีเรื่อง​ที่​เกี่ยวกับ​ท่าน​ยาย​อีก​หรือไม่​ ​หาก​มีท​่าน​ย่า​เพียงแค่​ลอง​เล่า​ออกมา​ก็ได้​เจ้าค่ะ​”

จำเนียร​กาล​ผ่าน​ไป​แล้ว​ ​มิค​วร​คาดหวัง​ว่า​หญิง​ชรา​จะ​จำ​รายละเอียด​เล็ก​ๆ​ ​น้อย​ๆ​ ​ทั้งหมด​ได้​ ​เพียงแต่​การ​ที่​เป็น​เช่นนี้​ก็​นับว่า​มี​ข้อดี​ ​เพราะ​จะ​มี​แต่​เรื่อง​ที่​สำคัญ​และ​พิสดาร​เท่านั้น​ที่นาง​ยังคง​จำได้​ ​ยกตัวอย่างเช่น​เรื่อง​สหาย​คนสนิท​ของ​ท่าน​ยาย

“​ซื่อ​เอ๋อร​์​ ​เจ้า​อยากรู้​เรื่อง​พวก​นี้​ไป​ทำไม​กัน​”​ เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​เริ่ม​เก็บความ​สงสัย​ไหว​ไม่อยู่

เจียง​ซื่อ​คลี่​ยิ้ม​พลาง​ตอบ​ ​“​อีก​ไม่​กี่​เดือน​พี่ชาย​ใหญ่​ก็​จะ​ต้อง​เข้าร่วม​การ​สอบ​แล้ว​มิใช่​หรือ​เจ้า​คะ​”

การ​สอบ​ชิว​เหวย​เมื่อ​สาม​ปีก่อน​ ​เจียง​ชัง​คุณชาย​ใหญ่​จวน​ตง​ผิงปั​๋ว​โชคร้าย​ได้รับ​หมายเลข​อัปมงคล​ ​เขา​อาเจียน​ไม่​หยุด​จน​ถูก​หาม​ออกมา​จาก​สนาม​สอบ​ ​และ​พลาด​การ​สอบ​ระดับ​ท้องถิ่น​ที่จะ​จัด​ทุก​สาม​ปี​ใน​ครั้งนั้น

นับตั้งแต่​นั้น​เป็นต้นมา​ ​ใน​สายตา​คนอื่นๆ​ ​คุณชาย​ใหญ่​จวน​ตง​ผิงปั​๋ว​เป็น​เพียง​คุณชาย​ไม่เอาถ่าน​ ​ต้อง​ใช้เวลานาน​ทีเดียว​กว่า​จะ​กอบกู้​ชื่อเสียง​กลับคืน​มา​ได้

เรื่อง​นี้​ผ่าน​มาสาม​ปี​แล้ว​ ​เมื่อ​ดอก​กุ้ยฮ​วา​เริ่ม​ส่งกลิ่น​หอม​อีกครั้ง​ ​เจียง​ชัง​ก็​จะเข้า​สู่​สนาม​สอบ​ ​สำหรับ​จวน​ตง​ผิงปั​๋​วนี​่​ถือเป็น​เรื่องสำคัญ​ ​โดยเฉพาะอย่างยิ่ง​ใน​สายตา​ของเฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ที่​มองไม่เห็น​อนาคต​ของ​คุณชาย​รอง​เจียง​ ​และ​ให้ความสำคัญ​กับ​หลานชาย​คนโต​ทำให้​เรื่อง​นี้​ยิ่ง​สำคัญ​มากขึ้น​ไป​อีก

ใน​ใจ​ของเฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ ​เจียง​ชัง​ผู้​เป็น​หลานชาย​คนโต​ดู​มี​อนาคต​มาก​ที่สุด​ ​ส่วน​เจียง​จั้น​ที่​มี​วันนี้​ได้​ก็​เพราะ​โชคช่วย

เจียง​ชัง​จะ​ต้อง​สอบ​ได้​คะแนน​สูงสุด​ของ​รุ่น​ ​ใน​การ​สอบ​ชุน​เหวย​ใน​ปี​ถัดมา​เขา​จะ​ได้​เป็น​จิ้น​ซื่อ​ ​เพื่อ​จะ​พิสูจน์​ว่าที่​ผ่าน​มานาง​ไม่ได้​มอง​คน​ผิด

คำกล่าว​ของ​เจียง​ซื่อ​สื่อ​ความหมาย​ชัดเจน​ เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ถึง​ได้ยิน​ดียิ่ง​นัก​ ​นาง​เลิก​ซักไซ้​ ​และ​ขบคิด​กับ​ตัวเอง​ ​แล้ว​แววตา​ก็​ขับ​ประกาย​วับวาบ​ ​“​ข้า​นึกออก​แล้ว​”

“​ท่าน​ย่า​ลอง​เล่า​มาซิ​เจ้า​คะ​”

“​ใน​ตอนนั้น​ ​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​สนิท​กับ​สนิท​อีก​นาง​หนึ่ง​ ​แต่​สตรี​ผู้​นั้น​ก็​ดู​มิใช่​หญิง​ธรรมดา​…​”​ เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​ไม่​มั่นใจ

เจียง​ซื่อ​แย้มยิ้ม​อ่อนหวาน​ ​“​ท่าน​ย่า​อยาก​จะ​กล่าว​อะไร​ก็​กล่าว​เถิด​ ​ต่อให้​อาจ​คลาดเคลื่อน​ไป​บ้าง​แต่​ก็​ไม่เป็นไร​เจ้าค่ะ​”

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​เหลือบมอง​มาที​่​เจียง​ซื่อ​ก่อน​จะ​รู้สึก​ว่ายา​มที​่​หลานสาว​ของ​นาง​คน​นี้​ขอร้อง​นาง​กับ​ยาม​ปกติ​ช่าง​แตกต่าง​กัน​ราวกับ​เป็น​คนละ​คน

เหอะ​ ​ต่อให้​นาง​พูด​ผิด​แล้ว​จะ​อย่างไร​ ​นาง​จะ​ทำ​หน้า​ไม่พอใจ​อย่างนั้น​หรือ

หลังจาก​คิดในใจ​อยู่​พัก​หนึ่ง​ เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ก็​เอ่ย​ออกมา​ ​“​สตรี​นาง​นั้น​เหมือน​จะ​ไม่ใช่​คน​ต้า​โจว​”

แววตา​ของ​เจียง​ซื่อ​จริงจัง​กว่า​เก่า​ ​นาง​เผลอ​เอ่ย​ถาม​เสียง​สูง​ ​“​ไม่ใช่​คน​ต้า​โจว​อย่างนั้น​หรือ​”

ไม่​แปลกที่​เจียง​ซื่อ​จะ​ประหลาดใจ​ ​เพราะ​เรื่อง​ที่นาง​ได้ยิน​จาก​ปากเฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ใน​วันนี้​ก็​น่า​ตกตะลึง​จริงๆ

ก่อนหน้านี้​นาง​ได้​รู้​ว่า​สหาย​สนิท​ของ​ท่าน​ยาย​คือ​ไท​เฮา​ ​หนำซ้ำ​ตอนนี้​ยัง​ได้​รู้​อีกว่า​สหาย​คนสนิท​อีก​คน​ของ​ท่าน​ยาย​มิใช่​คน​ต้า​โจว

เจียง​ซื่อ​พอ​จะ​เดา​เรื่อง​ได้​ ​นาง​รีบ​ถาม​ ​“​แล้ว​นาง​เป็น​คนที​่​ไหน​หรือ​เจ้า​คะ​”

“​ใน​ตอนนั้น​มี​คน​ลือ​กัน​ว่า​สตรี​ผู้​นั้น​เป็น​คน​จาก​ทางใต้​ ​บ้าง​ก็​บอกว่า​นาง​เป็น​คน​หนาน​หลาน​ ​บ้าง​ก็​บอกว่า​นาง​มาจาก​ชน​เผ่า​แถว​ชายแดน​ใต้​ ​มี​คน​สันนิษฐาน​กัน​ไป​ต่างๆ​ ​นานา​ ​แต่​ก็​ไม่มี​ผู้ใด​ให้​คำตอบ​ที่​แน่ชัด​ได้​”

“​มาจาก​ทางใต้​…​”​ ​เจียง​ซื่อ​รำพึงรำพัน​ในขณะที่​หัวใจ​ของ​นาง​กำลัง​เต้น​รัว

สหาย​สนิท​อีก​คน​ของ​ท่าน​ยาย​เป็น​ชาว​อู​เหมียว​อย่างนั้น​หรือ

หาก​สหาย​สนิท​ผู้​นั้น​เป็น​ชาว​อู​เหมียว​จริงๆ​ ​สตรี​นาง​นั้น​ใช่​ท่าน​ยาย​ของ​อา​ซัง​รึเปล่า

เจียง​ซื่อ​เงียบงัน​ขณะที่​มี​ความคิด​ผุด​ขึ้น​ใน​หัว​ ​หาก​สตรีที​่​สนิท​กับ​ท่าน​ยาย​คือ​ยาย​ของ​อา​ซัง​ ​การ​ที่นาง​และ​อา​ซัง​มี​ชะตา​เกี่ยวพัน​กัน​เช่นนี้​หมายความว่า​อย่างไร

เจียง​ซื่อ​ได้​ข้อมูล​เพิ่มเติม​ ​แต่​ยัง​จับต้นชนปลายไม่ถูก​ ​นาง​รู้สึก​ว่ายั​งมี​หมอก​ทึบ​บังตา

บาง​เรื่อง​ก็​มี​แต่​ท่าน​ยาย​เท่านั้น​ที่​ทราบ​ ​คน​รอบข้าง​อาจ​ตอบ​ได้​เพียง​เรื่อง​ทั่วไป

จริงอยู่​ที่​เรื่อง​ทั่วไป​เหล่านั้น​ทำให้​นาง​เข้าใจ​อะไร​มากขึ้น

เจียง​ซื่อ​มอง​ไป​ที่เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ด้วย​แววตา​สุกใส​ ​“​ท่าน​ย่า​ ​การ​ที่​สตรี​ชั้นสูง​อย่าง​ท่าน​ยาย​คบค้าสมาคม​กับ​สตรี​ต่าง​เผ่า​ ​พวก​ท่าน​ไม่รู้​สึก​ว่า​เป็นเรื่อง​แปลก​หรือ​เจ้า​คะ​ ​แล้ว​ท่าน​ยาย​รู้จัก​สตรี​ต่าง​เผ่า​ได้​อย่างไร​”

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​หัวเราะ​ ​“​ก็​ต้อง​รู้สึก​แปลก​สิ​ ​ถึง​ได้​มี​คน​ลือ​กัน​ไป​ต่างๆ​ ​นาน​ ​แต่​พอนา​นวัน​เข้า​คน​ก็​เลิก​สงสัย​ไป​เอง​ ​สำหรับ​พวก​เด็กสาว​มีเรื่อง​ใหม่​ๆ​ ​ให้​รู้​ให้​ลอง​ตลอดเวลา​ ​ส่วน​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​รู้จัก​กับ​สตรี​นาง​นั้น​ได้​อย่างไร​…​ข้า​ก็​ไม่แน่ใจ​นัก​ ​แต่​เหมือน​ตอนนั้น​ได้ยิน​ว่า​ ​สตรี​นาง​นั้น​ช่วย​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​ขณะที่​นาง​ตกอยู่ในอันตราย​ ​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​จึง​พานา​งก​ลับ​ไป​พัก​ที่​จวน​ชั่วคราว​…​”

“​แล้ว​ตอนนั้น​ไท​เฮา​มาที​่​จวน​ของ​ท่าน​ยาย​บ่อย​หรือไม่​เจ้า​คะ​”​ ​ไม่รู้​ว่า​มี​อะไร​ดลใจ​ให้​เจียง​ซื่อ​ถาม​คำถาม​แปลกประหลาด​เช่นนั้น

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ผงะ​ไป​ชั่ว​อึดใจ​ก่อน​จะ​พยักหน้า​รับ​ ​“​ใน​ตอนนั้น​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​ออกเรือน​ไป​แล้ว​ ​ที่​ข้า​บอกว่า​นาง​พาก​ลับ​ไป​ที่​จวน​คือ​จวน​อี๋​หนิง​โหว​ ​ใน​ตอนนั้น​ไท​เฮา​และ​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​สนิท​กัน​มาก​ ​ฉะนั้น​ไท​เฮา​จึง​เสด็จ​ไป​ที่​จวน​โหว​อยู่​บ่อยๆ​”

เจียง​ซื่อ​หลุบ​ตา​พลาง​ครุ่นคิด

สตรี​จาก​แดน​ใต้​อาศัย​อยู่​กับ​ท่าน​ยาย​ ​และ​ไท​เฮา​ก็​มักจะ​มาหา​ท่าน​ยาย​เป็นประจำ​ ​นั่น​ก็​อาจ​สรุป​ได้​ว่า​สตรี​ต่าง​เผ่า​ก็​คง​สนิท​กับ​ไท​เฮา​ด้วย​เช่นกัน

สรุป​แล้ว​ใน​ตอนนั้น​เกิด​อะไร​ขึ้น​ระหว่าง​ท่าน​ยาย​ ​ไท​เฮา​และ​สตรี​หนาน​เจียง​

เมื่อ​เห็น​เจียง​ซื่อ​นิ่งเงียบ​เนิ่นนาน​ เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​จึง​เอ่ย​ว่า​ ​“​ข้า​นึกออก​เพียงเท่านี้​ ​ส่วน​เรื่อง​พี่ชาย​ใหญ่​ของ​เจ้า​…​”

เจียง​ซื่อ​หัวเราะ​ ​“​ท่าน​ย่า​วางใจ​ได้​ ​เรื่อง​ของ​พี่ใหญ่​คง​ไม่มี​อะไร​ติดขัด​ ​และ​รับรอง​ว่า​ปีนี​้​พี่ใหญ่​จะ​ต้อง​จับฉลาก​ได้ที่​สอบ​ดีเจ​้า​ค่ะ​”

เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​แย้มยิ้ม​ทันที​ ​“​ข้า​จะ​ได้​วางใจ​เสียที​”

หลานชาย​ของ​เขา​เป็น​เด็ก​มี​ความสามารถ​ ​เพียงแต่​เลข​อัปมงคล​เมื่อ​สาม​ปีก่อน​ส่งผล​กระทบ​กับ​การ​สอบ​ ​เมื่อ​เจียง​ซื่อ​เอ่ย​คำมั่น​เช่นนั้น​ ​นาง​ก็​ไม่มี​เรื่อง​ให้​กังวล​อีกแล้ว

เจียง​ซื่อ​เพิ่ง​แยกจากเฝิง​เหล่าฮู​หยิน​ไม่ทัน​ไร​ ​สาว​รับใช้​ก็​เข้ามา​รายงาน​ ​“​พระ​ชายา​ ​ท่าน​อ๋อง​เสด็จ​มารับ​พระองค์​กลับ​จวน​เพ​คะ​”