เมื่อลี่จุนถิงเข้ามาในห้องทำงานกลับพบว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน แต่เขาสังเกตเห็นแล้วว่าของในห้องของตัวเองถูกย้ายจากที่เดิม เขาเดินไปรอบๆห้อง แม้แต่เลิกผ้าม่านดูแล้วก็ยังไม่เจอใครเลย
ทว่าพอเดินไปถึงหน้าประตูห้องพักผ่อน ลี่จุนถิงก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆดังออกมาจากข้างใน เมื่อเปิดประตูดูก็เห็นว่าบนเตียงมีคนนอนอยู่สองคน แล้วก็บนโซฟาหนึ่งคน แล้วก็มีอีกคนนอนขดอยู่บนเตียงขนาดเล็กที่เตรียมไว้ให้กุ่นกุ่นเจ้าน้อยกับถวนจื่อ
ลี่จุนถิงมองท่านอนของทั้งสี่คนที่กำลังหลับสนิทอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่เขารู้ว่าคงเป็นเพราะเหนื่อยจากการนั่งเครื่องบินติดต่อกันมาหลายชั่วโมง ตอนนี้ก็เลยพากันนอนหลับอย่างไม่สนโลกอยู่ที่นี่
เขาเดินเข้าไปดูรอบๆพลางกลั้นขำไว้ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปท่านอนของแต่ละคน
กว่าพวกเขาทั้งสี่จะตื่น เวลาก็ล่วงเลยไปถึงบ่ายสองบ่ายสามโมงแล้ว อัลด์ริชตื่นเป็นคนแรก เพราะได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นจากห้องทำงาน พอเขาตื่นแล้วจึงทยอยปลุกอีกสามคน
เมื่อทั้งสี่คนเปิดประตูออกก็เห็นลี่จุนถิงกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเล่นอยู่กับเด็กน้อยอีกสองคน แค่เห็นแวบแรกพวกเขาก็รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนสำคัญในใจของลี่จุนถิง ส่วนเด็กสองคนนั้นก็คงเป็นแก้วตาดวงใจทั้งสองของเขาแน่นอน
ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยเห็นแค่ในรูปที่ลี่จุนถิงส่งให้ดู ไม่นึกเลยว่าตัวจริงจะสวยกว่าในรูปมากขนาดนี้ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เลย ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยเป็นอันดับต้นๆในประเทศจีน แต่ในสายตาของชาวต่างชาตินั้น คนแบบเธอถือว่าเป็นสาวสวยอันดับต้นๆของจีนเลยก็ว่าได้
ลี่จุนถิงรับรู้ได้ถึงการเคลื่นไหวของพวกเขาทันทีที่เดินออกมา“พวกนายนี่มันนอนกินบ้านกินเมืองจริงๆ ดูสิตอนนี้เวลาบ่ายกว่าแล้ว”จากนั้นเขาก็พยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะทำงานของลี่จุนถิง“บนโต๊ะมีอาหารกลางวันของพวกนาย น่าจะยังร้อนๆอยู่ รีบไปกินเถอะ เพราะเจียงหยุนเอ๋อของฉันอุตส่าห์ลำบากแบกมาจากบ้านให้”
เจียงหยุนเอ๋อตีลี่จุนถิงเบาๆ จากนั้นก็หันไปยิ้มให้พวกเขา“สวัสดีค่ะ ฉันเจียงหยุนเอ๋อเป็นภรรยาของลี่จุนถิง”
เมื่อทั้งสี่คนเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเจียงหยุนเอ๋อก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที จากนั้นก็พยักหน้ารับแล้วยิ้มตอบเจียงหยุนเอ๋อ
“สวัสดี เราชื่ออัลด์ริช อิงรังตะ”
“สวัสดี เราชื่ออเล็กซานเด เวดิโน”
“สวัสดี เราชื่ออัลเฟรด เบอร์เทอร์สมาน”
“สวัสดี เราชื่อ Almen Symantec”
“ฉันรู้จักชื่อพวกคุณทั้งสี่คนแล้วค่ะ ลี่จุนถิงเคยเล่าให้ฟังว่าพวกคุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดตอนเรียนมหาลัยของเขา”
ทั้งสี่คนต่างก็มัวแต่เกรงอกเกรงใจ ลี่จุนถิงที่มองอยู่ข้างๆทนดูต่อไปไม่ไหว“เลิกเกรงใจได้แล้ว คนกันเองทั้งนั้น รีบไปกินข้าวเถอะ”
ลี่จุนถิงอุ้มถวนจื่อกับกุ่นกุ่นเจ้าน้อยลงมาเพื่อให้พวกเขาทั้งสี่ได้นั่งกินข้าวที่โซฟา จากนั้นเขาก็พาเด็กทั้งสองไปนั่งเล่นที่โต๊ะทำงานของเขาแทน
ตอนเรียนมหาลัยด้วยกัน พวกเขาต่างก็ไม่กล้ายุ่งกับของของลี่จุนถิง เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งอเล็กซานเดจดบันทึกไม่เสร็จก็เลยอยากจะดูของลี่จุนถิง ทว่าเปิดดูได้เพียงสองหน้าลี่จุนถิงก็กลับมาถึงพอดี ตอนนั้นเขาดึงหนังสือไป
“ครั้งหน้าถ้าจะดูสมุดจดของฉัน จำไว้ด้วยว่าต้องขอฉันก่อน”พูดจบเขาก็โยนหนังสือไปที่หน้าอกของอเล็กซานเด จากนั้นลี่จุนถิงก็ไม่สนใจเขาไปหนึ่งอาทิตย์
ตอนนี้พวกเขาเห็นว่าลี่จุนถิงปล่อยให้เด็กทั้งสองกระโดดไปมาบนโต๊ะเขาได้อย่างอิสระ แถมยังพลิกดูหรือย้ายของบนโต๊ะตามอำเภอใจ ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าเวลามันเปลี่ยนคนไปได้มากจริงๆ
อีกอย่างหลายวันก่อนหน้านี้ลี่จุนถิงแทบจะไม่ยิ้มให้พวกเขาเลย แต่ว่าในตอนนั้นใบหน้าที่ดูเย็นชาแบบนี้ก็ยังคงดึงดูดผู้หญิงได้ตั้งมากมาย ถ้าเกิดว่าผู้หญิงพวกนั้นเห็นรอยยิ้มอันเบิกบานใจของลี่จุนถิงในตอนนี้ล่ะก็ พวกเขาต้องเสียใจมากแน่ๆที่ไม่ได้ตามจีบอย่างถึงที่สุด
หลังจากทั้งสี่กินข้าวเสร็จ พวกเขาก็เก็บกวาดขยะเองทันที เพราะต่างก็อยากไปเล่นกับเด็กๆ แต่ว่ากุ่นกุ่นเจ้าน้อยนั้นเล่นจนเหนื่อยแล้วก็เลยผล็อยหลับไปในอกของเจียงหยุนเอ๋อ ส่วนถวนจื่อนั้นทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินวัยนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของลี่จุนถิงแล้วให้ลี่จุนถิงอ่านเอกสารให้ฟัง
ช่วยไม่ได้ กุ่นกุ่นเจ้าน้อยหลับไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเลยได้แต่ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกผิดให้พวกเขาทั้งสี่ จากนั้นก็อุ้มกุ่นกุ่นเจ้าน้อยเข้าไปนอนในห้องพัก
แต่ไม่เป็นไร ถวนจื่อยังอยู่ แค่นี้พวกเขาก็ดีใจมากแล้ว
“ถวนจื่อ อ่านเอกสารกับคุณพ่อมันน่าเบื่อจะตาย มาหาลุงสิ ลุงเอาเลโก้มาด้วย พวกเรามาต่อเลโก้กัน”
Almen หยิบเลโก้ที่เตรียมมาให้ถวนจื่อโดยเฉพาะออกมาจากกระเป๋าเดินทาง เลโก้อันนี้เป็นหนึ่งในอันที่เขาชอบมากที่สุด
ถึงแม้ถวนจื่อจะสนใจเลโก้มาก แต่เขารู้สึกว่าเอกสารตรงหน้าชุดนี้น่าดึงดูดมากกว่า โดยเฉพาะตอนที่ลี่จุนถิงอธิบายให้เขาฟังมันยิ่งน่าสนใจขึ้นไปอีก
“คุณลุงรอแป๊บนึงนะครับ รอให้คุณพ่ออ่านย่อหน้านี้ให้ผมฟังจบก่อนได้ไหม？”ถวนจื่อพูดไปพลางเงยหน้าขึ้นแล้วทำตาโตมอง Almen
เมื่อทั้งสามคนเห็นว่าAlmenโดนปฏิเสธก็พากันขำเป็นบ้าเป็นหลัง Almenทำหน้าเสียใจออกมา
หลังจากถวนจื่อดูเอกสารจบ เขาก็รีบวิ่งไปหาAlmenอย่างรวดเร็ว
“ลุงAlmen ผมมาเล่นกับลุงแล้วครับ”
ทั้งสองต่างก็เล่นต่อเลโก้เป็นเพื่อนถวนจื่อ โดยต่อเลโก้ไปด้วยพลางคุยกับลี่จุนถิงไปด้วย
“อิจฉานายจริงเลยที่มีเด็กน้อยตั้งสองคนอยู่ด้วยทุกวัน”
อัลด์ริชกับอเล็กซานเดจ้องถวนจื่อที่กำลังต่อเลโก้อย่างตั้งอกตั้งใจ ความรักและเอ็นดูนัยน์ตาแทบจะทะลักล้นออกมาแล้ว
“ถ้าชอบพวกนายก็มีได้นี่นา แต่ไม่รู้ว่าพวกนายจะสามารถให้กำเนิดเด็กที่ฉลาดและน่ารักเหมือนของฉันได้ไหมแค่นั้นเอง”ลี่จุนถิงถือโอกาสนี้เอ่ยชมลูกของตัวเอง
พอเห็นท่าทางชอบอกชอบใจของลี่จุนถิง ทั้งสองก็พากันกลอกตาใส่เขาทันที
“ลี่จุนถิง กว่าพวกเราทั้งสี่คนจะหาเวลามาเยี่ยมนาย……ลูกๆของนายพร้อมกันได้นั้นไม่ง่ายเลยเย็นนี้นายจะพาพวกเราไปกินอะไรเหรอ?พวกเราชอบอาหารที่นี่มากที่สุด”
พอพูดถึงเรื่องเลี้ยงข้าว จู่ๆลี่จุนถิงก็นึกถึงเงินที่ลี่หุยเอาไปลงทุนกับบริษัทสองสามแห่งของพวกเขาแล้วยังไม่ได้คืน
“เรื่องกินข้าวเอาไว้ก่อน ว่าแต่เงินที่ลี่หุยให้พวกนายไปในตอนแรกเมื่อไหร่จะคืน？”
เมื่อได้ยินลี่จุนถิงพูดถึงเรื่องเงิน ทั้งสองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที“เงิน เงินอะไร นายไม่เคยลงทุนให้กับพวกเรามาก่อนนี่นา นี่นายง่วงนอนรึเปล่า มาฝันอะไรกลางวันแสกๆ”
ลี่จุนถิงไม่พูดอะไรออกมาทว่าเอาแต่ยิ้มแล้วมองไปที่พวกเขา
ทั้งสองถูกลี่จุนถิงมองจ้องจนหัวเราะออกมา“คืนสิ คืนให้อยู่แล้ว ไม่ได้บอกว่าจะไม่คืนสักหน่อย นายวางใจได้เลย พวกเราเป็นพี่น้องกันมาตั้งนานหลายปี นายยังไม่เชื่อใจพวกเราทั้งสี่อีกเหรอ?”
“ก็เพราะว่ารู้จักพวกนายมานานไงถึงได้รู้ทันความชั่วร้ายในใจของพวกนาย คิดอยากจะฮุบเงินบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปของพวกเรางั้นเหรอ ไม่มีทาง หาเวลามาคืนเงินให้ฉันเร็วๆด้วย”
“นายนี่ขี้งกจังเลยนะ ถือว่าเป็นการลงทุนไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้”
ไม่ว่าทั้งสองคนจะพูดยังไง ลี่จุนถิงก็ไม่ยอม พวกเขาทั้งสองไม่เพียงแต่เอาชนะไม่ได้ แถมยังดึงอีกสองคนที่เหลือติดร่างแหลงไปด้วย