งานหมั้นของลี่จุนซิน คนที่เคยมีสัมพันธ์กับตระกูลลี่นั้นก็ได้เชิญมาหมดแล้ว มีเพียงลี่เจี้ยนหวาที่ไม่ได้ถูกเชิญมา ตอนงานวันครบเดือนของกุ่นกุ่นเจ้าน้อยเมื่อก่อนนั้น ลี่จุนถิงเองก็ไม่ได้เชิญเขา
หลังจากที่ลี่เจี้ยนหวารู้ ยังไปถามลี่จุนถิงด้วย แต่สุดท้ายก็ถูกลี่จุนถิงปฏิเสธกลับมา
“ลี่จุนถิง คุณได้เห็นพ่ออยู่ในสายตาบ้างไหม ไม่ว่าอย่างไรกุ่นกุ่นเจ้าน้อยเองก็เป็นหลานสาวของฉัน ทำไมงานวันครบเดือนของเธอถึงไม่เชิญฉัน”
เมื่อลี่จุนถิงได้ยิน ก็หัวเราะเสียงเย็นชาออกมา
“ลี่เจี้ยนหวา คุณยังมีหน้ามาบอกว่าคุณเป็นพ่อของฉันอีกเหรอ ทุกอย่างที่คุณทำนั้นเป็นสิ่งที่พ่อควรทำงั้นเหรอ？”
ลี่เจี้ยนหวาเองก็รู้ตัวเองดี แต่เพื่อรักษาหน้าของตัวเองเลยยังคงเย่อหยิ่งอยู่ “ถึงแม้ว่าฉันกับแม่ของคุณจะหย่าไปแล้ว แต่ตามกฎหมายฉันก็ยังเป็นพ่อของคุณ”
“ตามกฎหมายงั้นเหรอ？เหอะ？คุณนี่ก็กล้าพูดนะ” ลี่จุนถิงนั้นดูถูกพ่อของเขาคนนี้มาก
“จุนถิง ถึงคุณจะไม่ให้ฉันไปร่วมงานครบเดือนของลูก แต่ว่าก็เอามาให้ฉันเจอหน่อยเถอะ”
ลี่เจี้ยนหวาเห็นว่าใช้ไม้แข็งกับลี่จุนถิงไม่ได้ เลยเปลี่ยนวิธีพูดโดยใช้ไม้อ่อนแทน
“อยากเจอลูกของฉันงั้นเหรอ เหอะ ฝันไปเถอะ”
สุดท้ายลี่จุนถิงก็ปฏิเสธเขา โดยที่ไม่ต้องคิด ก่อนจะวางสายไป
ลี่จุนถิงคิดว่าถ้าทั้งครอบครัวทำแบบนี้กับเขา ครั้งนี้ลี่เจี้ยนหวาคงไม่กล้ามาเอาเรื่องที่ตัวเองเคยทำผิดมาสบประมาทอีกแล้ว
แต่ว่า สิ่งที่พวกเขาคิดไม่ถึงก็คือ ลี่เจี้ยนหวานั้นหน้าด้านเป็นอย่างมาก จนกล้ามาที่งานหมั้น
ลี่เจี้ยนหวาเห็นว่าตัวเองไม่ได้เจอหลานสาวตามที่อยากเจอ แถมงานหมั้นของลูกสาวแท้ๆ ก็ไม่โดนเชิญอีก สิ่งที่น่าโกรธมากที่สุดก็คือ เมื่อถูกจ้าวเฟยเฟยพูดจาเสียดสี ก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ จนตรงปรี่เข้าไปในงานหมั้น
เพราะไม่ได้ถูกเชิญ ลี่เจี้ยนหวาเลยถูกขวางเอาไว้ด้านนอก เขาโกรธจนหน้าแดง “พวกคุณดูให้เต็มตาว่าฉันคือใคร ฉันเป็นพ่อของเจ้าสาวนะ พวกคุณกล้ามาขวางฉันเหรอ”
เพราะลี่เจี้ยนหวาก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมา ในเมืองจิ่งเฉิงนั้นไม่มีใครไม่รู้จักเขา ดังนั้นการกระทำของเขานั้น เลยทำให้ทุกคนต่างซุบซิบกัน
“ขอโทษนะ คุณผู้ชาย คุณไม่ได้รับการเชิญ ตามกฎนั้นคุณเลยเข้าไม่ได้ ขอให้คุณเข้าใจงานของพวกเราด้วย”
เพราะปัญหาการเชิญ ผู้รักษาความปลอดภัยเลยพยายามโน้มน้าวให้ลี่เจี้ยนหวาออกไป แต่ว่าลี่เจี้ยนหวานั้นยังพยายามจะก่อเรื่องอยู่ตรงนั้น
ซู่จี้งยี้ที่ช่วยรับแขกอยู่ด้านนอกเห็นว่าเกิดเรื่องอยู่ทางนี้ เลยรีบรายงานลี่จุนถิง จากนั้นก็ออกไปเรียกคนจากประตูด้านหลังให้มาหลังเวที
ลี่เจี้ยนหวาเห็นลี่จุนถิงกับลี่จุนซินอยู่หลังเวที ตอนที่เขาเห็นพวกเขาสองคน ก็ยิ่งโกรธและจริงจังมากกว่าเดิม ก่อนจะตั้งใจทำตัวเย่อหยิ่งกับพวกเขา
หลังจากที่เห็นพวกเขา ก็มีท่าทีโกรธเคืองเป็นอย่างมาก โดยไม่พูดอะไร
หลังจากที่ลี่จุนซินเห็นลี่เจี้ยนหวา ก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็กลอกตามองบนใส่เขา ลี่จุนถิงเองก็มีสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ว่าแววตาที่มองไปหาลี่เจี้ยนหวานั้นมีแต่ความไม่แยแส
ลี่เจี้ยนหวาเห็นท่าทีของลี่จุนซิน ก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม ตอนที่อยากจะตะโกนลั่นออกไป ก็ถูกลี่จุนซินตอกกลับมา
“โอ๊ะ นั่นไม่ใช่พ่อที่เอาแต่เห็นคนอื่นดีกว่าหรอกเหรอ คุณยังรู้ว่าคุณมีลูกสองคนนี้ด้วยเหรอ ฉันคิดว่าในสายตาคุณมีเพียงลูกนอกสมรสเสียอีก”
“คุณกำลังพูดบ้าอะไรอยู่ ถึงฉันกับแม่ของพวกคุณจะหย่ากันแล้ว ฉันก็ยังเป็นพ่อของพวกคุณ คุณพูดแบบนี้กับพ่อของคุณได้อย่างไร คุณดูสิว่าแม่ของคุณสอนคุณมาอย่างไร”
“ไม่มีท่าทีของความเป็นผู้หญิง และไม่มีกิริยาที่ดีเลย”
หลังจากที่ลี่เจี้ยนหวาได้ยินลี่จุนซินพูดจาแดกดันอย่างเยือกเย็นแล้ว ก็ต่อว่าลี่จุนซินไปทีหนึ่ง
“ฉันไม่มีกิริยาที่ดีงั้นเหรอ？ลี่เจี้ยนหวาคุณลองดูตัวคุณเองนะ คุณทำอย่างไรกับฉันกับจุนถิง คุณทำอย่างไรกับลูกนอกสมรส คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจดี”
“คนอย่างคุณ ยังมีหน้ามาบอกว่าฉันไม่มีกิริยามารยาทที่ดีอีกเหรอ ลี่เจี้ยนหวา คุณนี่มันจริงๆ เลยนะ”
เมื่อลี่จุนซินเห็นว่าลี่เจี้ยนหวาไม่เพียงว่าตัวเอง แต่ยังพูดไม่ดีกับโม่เสี่ยวฮุ่ยอีก เลยยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเข้าไปใหญ่
ลี่เจี้ยนหวายังอยากจะโต้ตอบอีก แต่ก็ถูกเวียร์ขวางเอาไว้
“คุณอาลี่ วันนี้เป็นวันหมั้นของฉันกับจุนซิน ถือเป็นวันดี ฉันไม่อยากให้พวกคุณไม่มีความสุขกันทั้งคู่ เอาแบบนี้ คุณใจเย็นก่อน ฉันจะให้ผู้ช่วยของฉันพาคุณเข้าไป”
ลี่เจี้ยนหวาเห็นว่าเวียร์ยังรู้เรื่องมากกว่า เลยพึมพำ “หึ” ออกมา ก่อนจะหันตัวแล้วเดินเข้าไปกับผู้ช่วยของเวียร์
“จุนซิน วันนี้เป็นวันที่ดีของพวกเรา อย่าคิดมากกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องเลย ยิ้มหน่อย ไม่อย่างนั้นถ้าแม่ฉันเห็น เธอจะคิดว่าฉันกลั่นคุณล้งคุณนะ”
ลี่เจี้ยนหวาเพิ่งจะหันตัวไป ก็ได้ยินเวียร์พูดตามหลังมาแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่อยากเห็นตัวเองขนาดนี้ ตอนที่กำลังจะสั่งสอนเขา ก็ถูกผู้ช่วยของเวียร์ลากแขนไป
“ท่านลี่ เชิญทางนี้”
ลี่เจี้ยนหวาไม่อยากจะยินยอม ที่ถูกผู้ช่วยลากออกไปจากสถานที่แบบนี้
ลี่เจี้ยนหวายืนอยู่ด้านนอกงาน โดยที่ไม่มีใครสนใจเขา โม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็เห็นเขาแล้ว จากนั้นก็กลอกตาใส่เขา แล้วก็พาเจียงหยุนเอ๋อออกห่างจากเขา
แต่ว่า ลี่เจี้ยนหวาทำเหมือนไม่เห็น ก่อนจะพยายามเข้ามาหาพวกเขา หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อเห็นลี่เจี้ยนหวา ก็เข้ามาถามไถ่ด้วยความมีมารยาท
สำหรับลี่จุนถิงกับโม่เสี่ยวฮุ่ยที่อยู่ข้างๆ เธอนั้น ท่าทีของเจียงหยุนเอ๋อถือว่าดีเป็นอย่างมาก
เมื่อลี่เจี้ยนหวาเห็นอ้อมกอดของเจียงหยุนเอ๋อที่กอดอยู่ ข้างๆ ยังมีถวนจื่อที่ดึงเสื้อผ้าของเธออยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาหา
“หยุนเอ๋อ นี่คือ…คือเด็กคนนั้น เธอชื่อใช่ไหม ขอฉันอุ้มเธอหน่อยได้ไหม？”
ลี่เจี้ยนหวายืนอยู่ตรงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะจ้องกุ่นกุ่นเจ้าน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ พลางอยากจะเอานิ้วมาแตะเธอสักหน่อย
กุ่นกุ่นเจ้าน้อยเจอใครก็ไม่ร้อง แต่เมื่อเห็นว่าลี่เจี้ยนหวาจ้องเธอก็ร้อง “แง” ออกมาในทันที
เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่ากุ่นกุ่นเจ้าน้อยตกใจเป็นอย่างมาก เลยรีบอุ้มเธอเดินถอยไป ก่อนจะตบหลังของเธอเบาๆ ถวนจื่อเองก็มาขวางไว้ตรงหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ เพื่อไม่ให้ลี่เจี้ยนหวาเข้าใกล้
โม่เสี่ยวฮุ่ยที่ยืนอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นหลานสาวของตัวเองตกใจ ก็รีบไล่ลี่เจี้ยนหวาไปด้วยความรังเกียจ
“ไปๆ ออกห่างจากเด็กน้อยของพวกเราสักหน่อย คุณดูความหน้าเนื้อใจเสือของคุณสิ เด็กทารกยังมองออกเลย คุณไปไกลๆ พวกเราหน่อยไม่ได้หรือไง”
โม่เสี่ยวฮุ่ยจูงมือถวนจื่อ ก่อนจะปกป้องเจียงหยุนเอ๋อให้ห่างจากลี่เจี้ยนหวา เมื่อออกห่างจากที่นั่น กุ่นกุ่นเจ้าน้อยก็ไม่ร้องไห้แล้ว
โม่เสี่ยวฮุ่ยด่าออกไปอีกครั้ง ก่อนจะหันตัวไปทักทายคนอื่นๆ
“โชคร้ายจริงๆ เลย”
ลี่เจี้ยนหวาเองก็ตกใจเพราะเสียงร้องไห้ของกุ่นกุ่นเจ้าน้อย หลังจากที่เห็นว่าพวกเธอไปแล้ว ก็ยืนถูมืออยู่กับที่ด้วยความโกรธ แต่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เมื่อเห็นแววตาที่อยากรู้อยากเห็นของคนอื่น ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางยิ้มอย่างอึดอัดใส่พวกเขา