เวียร์เดินอยู่ด้านหน้า ยื่นมือไปคล้องผมที่อยู่ตรงมุมปากของลี่จุนซินไปที่หลังใบหู ท่าทีของเขาอ่อนโยนมาก “พวกเราไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”
สีหน้าอบอุ่นราวกับน้ำสะท้อนอยู่ในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของลี่จุนซิน ไม่สมจริงเท่าไหร่ แต่เธอก็พยักหน้า จากนั้นก็ถูกช้อนตัวขึ้น
แสงแดดภายนอกแสบตามาก ลี่จุนซินหลับตา น้ำตารินไหลลงบนตัวของเวียร์
ข้างๆ ได้ยินเสียงพูดคุยของทุกคนดังขึ้น ลี่จุนซินกระวนกระวาย งุดหน้าเข้าไปที่หัวไหล่ของเวียร์
ตอนที่อุ้มลี่จุนซินออกมาจากห้องพยาบาล หมอเดินมาพอดี ตอนที่เดินผ่านไปนั้นเวียร์ไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเพียงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
เหมือนจะเป็นครั้งแรก เขารู้สึกว่าทางจากสนามไปที่จอดรถ ที่แท้มันไกลมาก
ตอนลงจากรถ ลมหายใจของลี่จุนซินดูคล่องขึ้นมาก เวียร์ยื่นมือไปขยี้ผมที่เปียกเล็กน้อยของเธอ จับมือข้างขวาของเธอที่ไม่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่ให้เจ้าตัวปฏิเสธ เดินตรงไปที่แผนกศัลยกรรม
ลี่จุนซินเจ็บจนใบหน้าซีดขาว เอนตัวลงพิงบนเก้าอี้เพื่อรับการรักษาจากแพทย์ นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งศัลยแพทย์บอกว่าจะขูดแผล
ลี่จุนซี “เด้ง” ตัวขึ้นมา “ไม่เอาค่ะ！” พูดจบ สูดลมหายใจเข้า แล้ววิ่งออกไป
“ถ้าไม่ขูดสิ่งสกปรกที่แขนและมือให้สะอาด แผลติดเชื้อแน่นอน จำเป็นต้องขูดทิ้ง！” ด้านหลัง หมอพูดด้วยความเด็ดขาด ไม่ให้โอกาสในการหารือแม้แต่น้อย
ตอนที่ลี่จุนซินหันหลังเธอเห็นเวียร์เดินตามออกมา “พวกเรากลับไปกันเถอะครับ?”
แววตาของเขาแทบจะขอร้อง ดวงตาของลี่จุนซินบวมแดงเล็กน้อย
เวียร์พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมไปล้างมือก่อน คุณก็ไปด้วยกันเถอะ”
ลี่จุนซินมองคราบเลือดบนมือของเวียร์ ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เดินตามไป
ริมสระน้ำ เวียร์ล้างมือของตนเสร็จ คลายยิ้มบางๆแล้วยื่นมือออกไป “มาครับ พวกเรากลับกันเถอะ”
ลี่จุนซินยื่นมือออกไปอย่างเชื่อฟัง คิดว่าเวียร์จะจับมือเธอแล้วเดินออกจากโรงพยาบาล เหมือนตอนเข้ามา
แต่ใครจะไปรู้ เพิ่งยื่นมือออกไป ก็ถูกเวียร์กระชากตัวไปหาน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว ลี่จุนซินดีดดิ้นสองครั้ง แต่ไม่สำเร็จ เพิ่งนึกขึ้นได้ก่อนออกมาหมอบอกให้ใช้น้ำสะอาดล้างแผลหรืออะไรเนี่ยแหละ
ลี่จุนซินถลึงตามองเวียร์ ดวงตากลมโต จากนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาราวกับก๊อกน้ำ รินไหลลงมาเป็นสาย
“เวียร์ ฉันเจ็บ” ลี่จุนซินน่าสงสารมาก
แต่เวียร์ไม่ได้สนใจเธอ เพียงแค่ล้างแผลให้เธออย่างเบามือ
หลังจากเวียร์ล้างแขนและฝ่ามือของเธอเสร็จ หมุนตัวหันหลัง พบว่าลี่จุนซินร้องไห้จนน้ำตานองหน้า เสื้อเชิ้ตเปียกเป็นวงกว้าง แต่กลับพูดด้วยความเข้มแข็ง “ขอบคุณนะคะ คุณเวียร์”
เวียร์ได้ยินเสียงกัดฟันพูดของลี่จุนซิน รู้ว่ามีความเป็นไปได้ที่ตนถูกผูกพยาบาทแล้ว
จากนั้นข้างหูก็ได้ยินเสียงสะอื้นไม่หยุด
เวียร์จับมือลี่จุนซิน เป่าฝ่ามือเธอหลายครั้ง “ต้องล้างแผลให้สะอาด”
พูดเสียงเบามาก แต่กลับหนักแน่น เหมือนพูดให้ตนฟังอย่างไรอย่างนั้น
ลี่จุนซินยืนพยักหน้าด้วยความเหม่อลอย พยักหน้าเหมือนเครื่องกล
เวียร์สบตาเธอ จู่ๆรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างพังทลายรุนแรงยิ่งกว่าเดิม พังทลายไปหมด
บนเตียง ลี่จุนซินยื่นแขนที่ได้รับบาดเจ็บออกไปนอกฉากกั้น
เวียร์เป็นคนขอฉากกั้นมาเอง เขากลัวว่าถ้าลี่จุนซินเห็นมีดขูดแผลในมือหมอแล้วจะไม่กล้านอนลงอีก
“จับแขนและมือของแฟนคุณเอาไว้ ตอนที่ผมเอามีดขูด ห้ามให้เธอขยับ” หมอบอกอย่างชัดเจน ทำตามหน้าที่อย่างดี
เวียร์ขานตอบ จากนั้น ภายในห้องรักษาก็มีเสียงร้องของลี่จุนซินดังขึ้น เสียงของเธอไม่ดังมาก แต่มุมปากกระตุกไปมา แสดงถึงความเจ็บปวด
ลี่จุนซินคิด บางทีถ้าฉีดยาชาอาจจะไม่เจ็บขนาดนี้ก็ได้
แต่ว่า หมอกลับไม่ฉีด！
มีดที่แหลมคมขูดเนื้อของเธอ ขูดสิ่งสกปรกออกทีละชั้นๆ
หลังจากขูดแผลที่แขนเสร็จ หมอนเปียกเป็นวงกว้าง ลี่จุนซินไม่รู้เลยว่าที่แท้จริงแล้วตนก็เป็นคนขี้ร้องไห้ คาดไม่ถึงว่าจะมีน้ำตาเยอะขนาดนี้！ ที่แท้ คนเราไม่ได้เสียใจเท่านั้นถึงจะร้องไห้！
ลี่จุนซินล้อเล่นกับตนเองเพื่อปรับอารมณ์ กลังจะถอนมือกลับ แต่หมอกลับพูดว่า “ยังไม่ได้ขูดฝ่ามือเลย！”
ลี่จุนซินก้มหน้าลงด้วยความท้อแท้ เงยหน้าขึ้นมองเพดาน เห็นคิ้วที่ขมวดเป็นปมของเวียร์มีเหงื่อเล็กๆ สีหน้าดูของเขาดูเจ็บปวด?
ดูเหมือนว่าการกดตนแบบนี้เป็นทักษะอย่างหนึ่ง ลี่จุนซินคิดว่าเดี๋ยวกลับบ้านคงต้องตบรางวัลให้เขาแล้ว
วินาทีต่อมา ความเจ็บปวดตรงฝ่ามือแผ่ซ่าน วินาทีที่หมอขูดฝ่ามือของเธอมือสั่นเทาตามสัญชาตญาณ
เวียร์ไม่สามารถใช้แรงมากได้เพราะกลัวทำให้ลี่จุนซินบาดเจ็บ แต่ก็ไม่สามารถไม่ใช้แรงเลยเพราะกลัวเธอจะขยับ ด้วยเหตุนี้เขาจึงเอนตัวลงบนตัวเธอ
ลี่จุนซินเห็นแบบนั้น หลับตาลงด้วยความประหม่า ริมฝีปากล่างที่เม้มกัดเอาไว้นั้นกระตุกทุกครั้งที่ความเจ็บปวดบนฝ่ามือแผ่ซ่านขึ้นมา เวียร์ครุ่นคิด ทุกครั้งที่เธอกระตุก น่าจะเป็นตอนที่หมอขูดลงไป
ขนตายาวเป็นประกายแวววับภายใต้แสงที่อบอุ่น เหมือนนวดของผีเสื้อหลังฝน ดวงตากลมโต จากนั้นน้ำตาก็รินไหลลงมา
เวียร์มองลี่จุนซินจนใจลอย ลดตัวลงช้าๆ สุดท้ายก้มหน้าลง ประทับลงไปอย่างไม่สามารถควบคุมตนเองได้
ถึงแม้ลี่จุนซินจะหลับตา แต่วินาทีที่เวียร์ก้มหน้าลงเธอยังคงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดมา ยังไม่ทันได้ลืมตาขึ้น รู้สึกว่าน้ำตาที่หางตาถูกสิ่งที่นุ่มนวลลักพาไป อบอุ่น นุ่มนิ่ม เหมือนขนมสายไหม
โดนบังคับให้นอนบนเตียงผู้ป่วยและให้น้ำเกลือ ความคิดในหัวของลี่จุนซินฉายภาพเมื่อกี้ไม่หยุดหย่อน แก้มของเธอแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว
ลี่จุนซินพยายามสงบสติ แต่เธอสงบสติไม่ได้ ถึงแม้เธอจะรู้ว่าชาวต่างชาติเปิดเผย แต่เขากลับกล้าจูบเธอ ในที่สาธารณะ
แต่เวียร์บอกว่าข้างๆมีแค่หมอ ทั้งยังมีม่านกั้นเอาไว้ ไม่มีใครเห็น แต่เธอก็ยังคงรู้สึกเขินดาย
ลี่จุนซินยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน แก้มของเธอแดงระเรื่อยิ่งกว่าเดิม เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นจับหน้าตนเอง สะบัดหน้าไปมา
วินาทีต่อมา “อั๊ยโย” เสียงของพยาบาลดังขึ้น
พยาบาลวิ่งไปที่เตียงของลี่จุนซิน สิ่งแรกที่เห็นคือรอยฟกช้ำบนมือข้างขวาที่กำลังให้น้ำเกลือ มองอยู่นาน
ตอนที่ลี่จุนซินคิดว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไร พยาบาลพูดด้วยสีหน้านิ่งสงบ “ไม่เป็นไร ก็แค่เข็มแทงทะลุเส้นเลือดเท่านั้น เดี๋ยวฉีดใหม่อีกเข็ม”
ฉีดอีกเข็ม? ลี่จุนซินถลึงตาโต
ไม่รอให้เธอได้ตั้งตัว พยาบาลฉีดน้ำเกลือเข็มที่สองลงบนหลังแขนของเธอ
ลี่จุนซินร้องโอดครวญ ฉันไปทำกรรมอะไรกับใครเนี่ย แค่ให้น้ำเกลือก็อยู่สบายๆไม่ได้！ ครุ่นคิด อยากจะยกมือทั้งสองข้างมาจับหน้า
ตอนแรกพยาบาลหมุนตัวหันหลังเดินไปแล้ว ทว่าใครจะไปรู้จู่ๆก็หันกลับมา มือของลี่จุนซินค้างอยู่กลางอากาศทันที
“พวกเราไม่เคยเจอคนไข้แบบคุณเลยนะคะ เส้นเลือดเล็กมาก ไม่รู้ว่าเส้นเลือดที่เท้าจะเป็นเหมือนกันไหม? ถ้าเกิดว่าเข็มแทงทะลุเส้นเลือดอีก เดี๋ยวพยาบาลจะมาฉีดที่ขาให้คุณแล้วกันนะคะ”
ลี่จุนซินหดเท้าเข้าไปในผ้าห่ม วางมือลงช้าๆ ตลกละ ตนไม่อยากให้คนอื่นเห็นตนเป็นหนูทดลอง และยิ่งไม่อยากถูกฉีดเพิ่มอีกสองเข็ม！